Chapter 1 บทนำ

"มองอะไรนักหนา"

เฮียภูเจ้าของเกาะไข่มุกที่ใหญ่และรวยที่สุดของทางภาคใต้เอ่ยกับเด็กสาวข้างบ้านที่วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่มาเฝ้าเขาที่เกาะ คอยป่วนคอยวุ่นวายไม่หยุดจนบางทีผมก็รำคาญเธอเป็นบางครั้งแต่บางทีเธอก็ทำให้เขานั้นมีรอยยิ้มขึ้นมาได้บ้าง

"ก็เฮียหล่อนี่นา น่ารักด้วย แล้วก็เหมาะสำหรับการเป็นสามีในอนาคตของปลาวาฬมากเลย ^///^"

สาวน้อยปลาวาฬเธอเป็นลูกสาวของลุงกำนันในเกาะภูมิง เป็นเกาะที่ขึ้นชื่อเรื่องไข่มุกที่งดงามอย่างหาที่เปรียบเทียบไม่ได้และเจ้าของเกาไข่มุกแห่งนี้ก็คือชายหนุ่มที่เธอหลงรักมาตั้งแต่เด็กๆ พี่ภูของเธอนั้นเอง

"นี่ยัยเด็กแก่แดด อย่าไปพูดให้ใครเขาได้ยินนะเขาจะว่าเอาได้ อายุยังน้อยริอยากจะมีสามีแล้วเหรอ"

เขาเอ่ยตำหนิหญิงสาวออกมาอย่างไม่จริงจังมากนัก การเป็นปลาวาฬช่างอาภัพนัก ชายหนุ่มไม่เคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลยสักครั้ง เขามองเธอมาตลอดว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งที่ไร้สาระไปวันๆและมีฐานะได้เป็นแค่น้องสาวเท่านั้น

"ทำไมจะมีไม่ได้ปลาวาฬอายุ23แล้วนะเรียนจบแล้วด้วย"

"ก็หางานทำให้มันเป็นหลักเป็นแหล่งก่อนเถอะปลาวาฬ ถึงเวลานั้นค่อยคิดเรื่องแต่งงานมีสามี"

"คิดแล้วว่าสามีในอนาคตของปลาวาฬมีคนเดียวเท่านั้นคือเฮียภูคนเดียวค่ะ "

ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆอย่างปลงสุดขีด เขาพยายามบอกเธออยู่ในทุกวันว่าเรื่องระหว่างเราสองคนมันไม่มีทางเป็นไปได้ เขาไม่ชอบเด็กและเขาก็ไม่ได้อยากมีใครในตอนนี้ เขาอยากจะทุ่มเทกับงานให้มันประสบความสำเร็จที่สุดส่วนเรื่องครอบครัวถ้ามันถึงเวลามันก็จะมาเองไม่ต้องไปตามหามันหรอก

"เฮียบอกปลาวาฬหลายครั้งแล้วว่าเฮียคิดกับเธอแค่น้องสาว "

"เฮียภูก็เปิดใจให้ปลาวาฬหน่อยสิก็เอาแต่ปฎิเสธกันแบบนี้มันจะคิดเกินน้องได้ยังไงเล่า"

"เห้อ! จะต้องพูดกี่ครั้งอธิบายอีกกี่รอบเด็กดื้อด้านอย่างเธอถึงจะยอมเข้าใจ"

"ไม่! ปลาวาฬไม่เข้าใจและปลาวาฬไม่สนใจ เฮียภูรู้ไว้เลยนะว่าปลาวาฬจะทำทุกอย่างให้เฮียรักปลาวาฬให้ได้ คอยดู!!"

เธอเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจก่อนจะวิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เธอยื่นใบหน้าสวยมาหอมแก้มชายหนุ่มเล่นเอาเขาอึ้งจนทำหน้าไม่ถูก

"ไปก่อนนะคะพรุ่งนี้ปลาวาฬมาใหม่ ^///^"

สาวน้อยยิ้มจนตาหยีก่อนที่ใบหน้าของเธอจะแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอนึกในใจว่าทำไมเธอถึงได้กล้ามากขนาดนี้แต่ว่าเธอก็ทำมันไปแล้วมันจะเป็นสิ่งที่เธอทำกับเขาเป็นคนแรกและคงจะเป็นคนเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้

"ยัยเด็กแสบเอ้ย!! ให้ตายสิ"

ปลาวาฬวิ่งจนเหนื่อยหอบออกมาจากตรงนั้นก่อนจะเอามือทั้งสองข้างจับแก้มของตัวเองไว้แน่น ความรู้สึกร้อนเห่อตรงช่วงแก้มยังไม่จางหายไปไหน ยิ่งนานวันเธอยิ่งรักยิ่งหลงผู้ชายคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น เพราะอะไรที่ทำให้หัวใจของเธอมีแต่เขา และเพราะอะไรที่ทำให้เธอไม่ไปจากเขาสักทีทั้งๆที่เขาเอาแต่ปฎิเสธเธอตลอด

"ยัยปลาวาฬไปไหนมาลูก อย่าบอกนะว่าไปหาคุณภูเจ้าของเกาะอีกแล้ว"

พ่อกำนันของปลาวาฬเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ลูกสาวคนเดียวของตระกูลวันๆเอาแต่ตามผู้ชายงานการก็ไม่หาทำซักทีทั้งๆที่เรียนจบมาได้สักพักแล้วเขาล่ะอยากจะตีให้ตายนักแต่ลูกก็คือลูกนั้นแหละ

"ปลาวาฬก็ไปหาเฮียภูทุกวันอยู่แล้วนี่นา "

"เห้อออ ไอ้ปลาวาฬเอ้ย คุณเขาไม่ได้รักได้ชอบเราเลยเอ็งตัดใจเถอะนะ เอาเวลาไปตั้งใจหางานทำสอบราชการอะไรก็ว่าไปเถอะ คนดีๆยังมีเอ็งยอมแพ้เถอะ"

หญิงสาวมองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าก่อนจะยิ้มออกมา

"ไม่มีทางหรอกถ้าไม่ได้เฮียภูเป็นสามีปลาวาฬคนนี้ขอขึ้นคานจ้า ไปก่อนละนะวาดรูปดีกว่า"

ปลาวาฬวิ่งหนีพ่อของเขาไปอย่างไม่สนใจในคำเตือน พ่อกำนันมองตามลูกสาวก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ก็คงทำได้เพียงแค่ปล่อยไปก่อนเมื่อถึงเวลาลูกสาวเขาจะท้อและยอมแพ้ไปเองแหละเขามั่นใจแบบนั้น

ปลาวาฬมาถึงที่ห้องนอนเธอเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวออกมาก่อนจะส่งไฟล์งานที่เธอทำเมื่อคืนให้กับบริษัทชื่อดังของประเทศฝรั่งเศส หลายคนที่ไม่รู้ก็มองเธอว่าเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่อยู่ไปวันๆงานการไม่ทำ เอาแต่ไปเฝ้าผู้ชายวันละสามเวลา แต่ใครจะรู้แท้จริงแล้วเธอคือดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งของบริษัท บงซัวค์กรุ๊ป จำกัด เธอเคยส่งผลงานเข้าประกวดตอนเรียนมหาวิทยาลัยและทางต้นสังกัดเห็นในฝีมือจึงได้เชิญให้เธอเข้าร่วมทำงานโดยออกแบบคอลเลคชั่นต่างๆให้พวกเขาผ่านทางออนไลน์เพราะเธอไม่สะดวกที่จะเดินทางไปร่วมงานที่นั้น และตอนนั้นเธอปฎิเสธการทำงานแต่ทางนั้นอยากจะได้ตัวเธอมากจึงยอมที่ให้เธอส่งผลงานมาผ่านออนไลน์เป็นสิทธิพิเศษที่เธอได้รับมากกว่าคนอื่นๆ เธอทำมาหลายปีจนเรียนจบเงินทองเธอมีมากพอด้วยซ้ำแต่คนไม่รู้ก็คือไม่รู้และคนอย่างเธอไม่เคยโอ้อวดในความสามารถของตัวเองอยู่แล้ว

"ฮ้าาาา งานก็เสร็จแล้วพรุ่งนี้ทำขนมไปให้เฮียภูชิมดีมั้ยน้า >////<"