TB:บทที่ 7 ผมมาขายเพชร
TB:บทที่ 7 ผมมาขายเพชร
หลังจากที่เห็นหวู่จวน เฉินหลงไม่ได้สนใจใบหน้าที่บูดบึ้งของหวู่จวน เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นมัน โค้งคำนับอีกฝ่ายและเตรียมพร้อมเดินออกไปจากตรงนี้
"นาย อย่าเพิ่งไป" จู่ๆหวู่จวนก็เรียกเฉินหลงไว้ด้วยน้ำเสียงที่กำลังสั่งอีกฝ่าย
โดยปกติแล้ว หวู่จวนจะติดต่อกับผู้เช่าอย่างเฉินหลงเฉพาะเวลาที่เธอมาเก็บค่าเช่า เขาไม่รู้ว่าหวู่จวนมาทำอะไรที่นี่ในวันหยุด แต่เธอดันเปิดปากพูดคุยกับเฉินหลงเสียได้
"เรียกผมเหรอครับ?" แม้ว่าเฉินหลงจะไม่ต้องการพูดคุยกับหวู่จวนมากนัก เขาอยากแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอีกฝ่ายแต่เนื่องจากว่าตรงนี้มีแค่เขากับอีกฝ่ายเท่านั้น ในตอนนี้เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายได้เลย
"วันนี้ไม่ใช่วันหยุด ตอนนี้ทำไมยังไม่ไปทำงานอีก?" หวู่จวนจ้องเขม็งที่เฉินหลง
ปกติแล้ว สีหน้าของหวู่จวนเย็นชาเล็กน้อย ทันใดนั้นดวงตาของเฉินหลงดูหยิ่งเล็กน้อย
ยิ่งไปกว่านั้น เฉินหลงเหมือนจะอ่านคำพูดในใจของหวู่จวนผ่านใบหน้าของเธอได้
(“ไอ้เบื้อก เงินค่าเช่า 3,000 หยวนจ่อเดือนยังไม่มีจ่าย อักทั้งวันนี้ยังไม่ไปทำงาน หรือเขาจะโดนไล่ออก ต้องถามเขาก่อน ถ้าไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า ฉันจะไล่เขาออกซะเลย”’)
ทันใดนั้นเฉินหลงก็อึ้งไปในทันที
"ไม่มีอะไรก็แค่ถาม?” เมื่อเห็นว่าเฉินหลงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ใบหน้าของหวูจวนก็บูดบึ้ง
หวู่จวนหัวเสียที่เด็กจนๆที่เช่าห้องของตัวเองและทำงานอยู่ที่ห่างไกลกล้าเมินคำถามของเธอ
เฉินหลงได้ยินเสียงจากอีกฝ่าย
"ผมไม่ได้ทำงานแล้วครับ" หวู่จวนไม่ได้แสดงสีหน้าดูเป็นมิตรออกมาและทางด้านของเฉินหลงเองก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่เป็นมิตรให้กับเธอเช่นกัน
ตอนนี้ฉันมีเงินแล้ว ทำไมฉันต้องทนกับคนหน้าเงินอย่างเธอด้วย
ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดว่าได้ยินเสียงหลอน"
หลังจากนั้นเฉินหลงได้หันมามองที่หวู่จวนอีกครั้ง
"นายกำลังไปหางานใหม่ใช่ไหม?" ทัศนคติของเฉินหลงนั้นเกินความคาดหมายของหวู่จวน ซึ่งนั่นทำให้หวู่จวนสงสัยว่าทำไมเฉินหลงถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้
ในเวลาเดียวกันเฉินหลงก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
( “ไอ้เด็กนี่เหมือนมีอะไรเปลี่ยนไป เขาไม่ได้แค่แข็งแรงขึ้นแต่ยังหล่อขึ้นอีกด้วย เขาดูเหมือนคนมีคอยหนุนหลังอยู่ แล้วยังไง? เขาดูแปลกไป แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้เขาก็หุ่นดีไม่น้อย ฉันไม่อยากจะคิดว่าเรื่องบนเตียงเขาจะรุนแรงขนาดไหน” )
ดูเหมือนว่าความสามารถของเขาจะใกล้เคียงกับพวกอ่านใจได้เลย สุดยอดไปเลย ในอนาคต ถ้ามีคนต้องการโกงฉันคงทำไม่ได้แน่ หวู่จวน อย่าส่องกระจกนะ ถ้าเธอล้างเครื่องสำอางออกแล้วล่ะก็ ขนาดผียังกลัวเธอเลย
เมื่อได้ยินว่าหวู่จวนต้องการร่างกายของเขา เฉินหลงคิดว่าเขาจะรับมือกับหวู่จวนยังไงดี
"ไม่ครับ ผมจะย้ายแล้ว" เฉินหลงตอบ
"ย้าย? ทำไม?" หวู่จวนถามขึ้นด้วยความสงสัย
"เพราะว่าที่นี่เล็กเกินไปสำหรับผมครับ" เฉินหลงนำเพชรออกมาจากกระเป๋าของเขา "เพราะสิ่งนี้ ผมคิดว่าตอนนี้ผมไม่ต้องไปทำงานแล้ว"
"นี่คือ? เพชร?" ดวงตาของหวู่จวนเบิกกว้างเมื่อเธอได้เห็นเพชรที่อยู่ในมือของเฉินหลง
"ใช่แล้วครับ" ใบหน้าของเฉินหลงเต็มไปด้วยความสดใส
“เพชรเม็ดใหญ่เลยนี่? มันมีมูลค่าเท่าไหร่กัน?” หวู่จวนลอบกลืนน้ำลายลงคอไปหนึ่งอึก
เพชรถือว่าเป็นสิ่งล่อตาล่อใจสำหรับสตรี
"เพชรเม็ดนี้ยังไม่ได้ถูกเจียระไน แต่ถ้าอย่างนั้น คุณภาพของมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย ผมคิดว่ามันน่าจะอยู่ที่ราวๆ 12 ล้านหยวนเห็นจะได้" เฉินหลงบอกราคาโดยประมาณ
"12 ล้านเหรอ!" หวู่จวนงุนงงเล็กน้อย
"พี่หวู่ ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ ผมอยากจะบอกกับพี่ว่าถึงเพชรเม็ดนี้จะมีมูลค่ามากมายเพียงใด แต่ถ้ามันไม่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แล้วล่ะก็มันก็ไร้ค่าสำหรับผม" เฉินหลงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
การที่เฉินหลงนำเพชรออกมาทำให้หวู่จวนรู้สึกอิจฉาตาร้อนมาก
"เสี่ยวเฉิน เธอช่วยบอกฉันได้ไหมว่าเธอไปเอาเพชรพวกนี้มาจากที่ไหน?" เมื่อเห็นว่าเฉินหลงกำลังก้าวออกไป หวู่จวนจึงถามคำถามอีกฝ่าย
"พี่คิดว่าผมจะบอกพี่เหรอครับ? "เฉินหลงพูดทิ้งท้ายไว้โดยไม่สนว่าหวู่จวนจะคิดยังไงก็ตาม เขาหันหลังและเดินจากไปในที่สุด
หลังจากที่เฉินหลงเดินจากไปแล้ว หวู่จวนก็รู้สึกตัว
"ไอ้เด็กบ้า รอฉันก่อนสิ นี่ นาย ไอ้หนุ่ม ฉันยังไม่ได้บอกว่าไปได้เลยนะยะ" หวู่จวนร้องออกมาด้วยความโกรธ
หลังจากเฉินหลงออกไป เขามาที่ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมและได้ซื้อเสื้อผ้ากลับไปหลายชุด
หลังจากเลือกตัวที่ต้องการได้แล้ว เฉินหลงก็เปลี่ยนจากเสื้อผ้าตัวเล็กๆรัดตัวเป็นเสื้อผ้าที่ดูดีขึ้นมาจากเดิม ท่อนบนเขาสวมเสื้อยืดรัดรูปส่วนท่อนล่างเขาสวมกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินอ่อนควบคู่ไปกับรองเท้าผ้าใบดีๆคู่หนึ่ง
เสื้อยืดที่รัดรูปแสดงให้เห็นถึงร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเฉินหลง กล้ามหน้าอกและหน้าท้องของเขาถูกเรียงเป็นมัดๆอีกทั้งยังมีส่วนสูง 185 เซนติเมตรของเขาทำให้เขาดูหล่อเหลาทีเดียว ในร้านขายเสื้อผ้านั้นมีที่วัดส่วนสูงอยู่ดังนั้นเฉินหลงจึงรู้ส่วนสูงของตัวเองในตอนนี้
เมื่อพนักงานสาวของร้านขายเสื้อผ้าได้เห็นเฉินหลงกับตาตัวเอง สูง หล่อ รวย ทำไมผู้หญิงสวยๆอย่างเราถึงไม่เป็นแบบนั้นบ้างนะ
หลังจากจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย เฉินหลงก็ออกไปจากร้านพร้อมกับถุงเสื้อผ้า
ใช้เวลาสักพักกว่าเฉินหลงจะไม่เห็นสายตาเปร่งปรั่งเหมือนดอกไม้บานจากพนักงานสาว ตอนที่เขาจ่ายเงินหลายพันหยวน เฉินหลงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว
"นี่ เสี่ยวฮุ่ย เธอหยุดทำตัวเหมือนคนบ้าได้แล้ว คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้เธอแล้วเนี่ย" นั่นกำลังหมายถึงเฉินหลง เธอรู้สึกหลงไหลพ่อหนุ่มดอกไม้เหมือนกับพนักงานสาวคนอื่นๆ เพื่อนร่วมงานตีเธอและพูด
"เสี่ยวอิง อย่างน้อยพ่อหนุ่มคนนั้นก็หล่อเหลาเอาการนะ" เสี่ยวฮุ่ยพูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยความตื่นเต้น
“ใช่ เขาหล่อมาก แต่เธอคิดว่าผู้ชายหล่อๆแบบเขาจะไม่มีแฟนเหรอไง?” เสี่ยงอิงพูดอย่างมีเหตุผล
"เสี่ยวอิง เธอคิดว่ายังไง?" ความหวังของเสี่ยวฮุ่ยถูกทำลายด้วยวาจาของเสี่ยวอิง เธอทำได้เพียงกัดฟันกรอดแล้วจ้องไปทำเสี่ยวอิง
“เสี่ยวฮุ่ย เธอก็แค่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขาแล้วเซฟมันไว้ในเครื่อง หลังจากนั้นก็กลับไปหวีดที่บ้านคนเดียวซะนะ” เสี่ยวอิงกล่าว
"เสี่ยวอิง เธอพูดถูก ทำไมฉันคิดไม่ได้กันนะ? " เสี่ยวอิงทำให้เสี่ยวฮุ่ยฉุดคิดขึ้นมาได้ แต่เสี่ยวฮุ่ยไม่ได้สนใจกับมันนัก เธอดูน่ารำคาญ
เมื่อเห็นท่าทางของเสี่ยวฮุ่ย เสี่ยวอิงทำได้เพียงแค่ส่ายหน้าแล้วเดินจากไปอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า เฉินหลงก็เรียกแท็กซี่และรีบตรงไปที่ร้านเพชรที่ใหญ่ที่สุดในซิงเฉิง
"ไม่มีรถขับนี่เดินทางลำบากชะมัด ถ้าขายเพชรได้แล้วฉันจะไปซื้อรถสักคันมาขับให้หนำใจไปเลย" หลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถแท็กซี่แล้ว เฉินหลงบ่นอุบอิบ
ในไม่ช้ารถแท็กซี่ได้มาจอดอยู่ข้างหน้าร้านขายเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดในซิงเฉิง ร้านเครื่องประดับโจว
หลังจากจ่ายเงินและลงจากรถแล้วเฉินหลงก็เข้ามาในร้าน
"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้า คุณสนใจเครื่องประดับแบบไหนอยู่เหรอคะ?"
ทันทีที่เฉินหลงเขามาข้างในร้านเครื่องประดับ พนักงานสาวสวยได้มาต้อนรับเฉินหลงพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา
“ผมไม่ได้มาซื้อครับ พอดีว่าผมอยากขายเพชร ไม่ทราบว่าที่นี่รับซื้อเพชรไหมครับ?” เฉินหลงยิ้มตอบ
"คือฉันไม่สามารถตัดสินใจเองได้ค่ะ ฉันจะเรียกผู้จัดการมาพบคุณนะคะ รบกวนรอสักครู่ค่ะ" พนักงานสาวสวยบอกกับเฉินหลง
เฉินหลงไม่ได้ตอบอะไร เขาทำเพียงผงกหัวรับทราบ
จากนั้นหนักงานสาวสวยก็เดินเข้าไปทางด้านหลังร้านและเรียกผู้จัดการมาพบเขา