TB:บทที่ 6 เจ้าของหอ
TB:บทที่ 6 เจ้าของหอ
"คุณฮั่วชีเยียนอยู่ไหมครับ?" เฉินหลงมาที่ร้านอัคนี
"ว่าไง คุณเฉินหลง มีอะไรให้ฉันช่วยไหม? " ภาพของฮั่วชีเหยียนปรากฏขึ้นตรงหน้าของเฉินหลง
ทันทีที่เห็นคุณฮั่ว เฉินหลงรู้สึกว่าเขาเหมือนมีบางอย่างแตกต่างไปจากเดิม แต่เขาไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปยังไง
อย่างไรก็ตามเฉินหลงไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากนัก ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว ในตอนนี้เฉินหลงสนใจแค่เรื่องเพชรเท่านั้น
"ครับ พอดีผมเพิ่งเห็นว่าคุณส่งเพชรมาให้ผมเป็นของขวัญด้วยน่ะ" เฉินหลงตอบ
"ใช่ ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ใจกว้างมาก ฉันเลยส่งเพชรให้คุณโดยพละการ อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะ ถึงแม้ว่าเพชรมันจะไม่ได้มีพลังวิเศษแต่ก็เป็นเครื่องประดับที่นับว่ามีค่าทีเดียว ฉันหวังว่าคุณเฉินหลงจะชอบมันนะ" ฮั่วชีเหยียนกล่าว
"คุณฮั่วชีเยียน คุณมีเพชรเยอะใช่ไหมครับ?" เฉินหลงถาม
"ก็ไม่มากเท่าไหร่ แค่ครึ่งหนึ่งของดาวอัคคีเท่านั้นเอง" ฮั่วชีเหยียนตอบเขาแบบสบายๆ
"คุณฮั่วชีเยียน ผมชอบเพชรที่คุณให้มาครับ พอดีว่าผมอยากทำเครื่องประดับให้กับคนรู้จักและเพื่อนๆของผม ถ้าเป็นไปได้คุณสามารถยกมันให้ผมอีกได้ไหม? แน่นอนว่าครั้งนี้ผมจะใช้คะแนนแลกเปลี่ยนเป็นค่าตอบแทน" เฉินหลงพูดเบาๆ
ถึงเฉินหลงจะรู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าเขามีเพชรมากมายขนาดไหนแต่กลับพูดเสียงนิ่ง
"คุณเฉินหลง คุณเป็นคู่ค้าที่มีไมตรีจริงๆ แล้วผมจะได้คะแนนแลกเปลี่ยนเท่าไหร่แลกกับของล้ำค่าอย่างเพชรล่ะ? ได้โปรดรอสักครู่แล้วผมจะส่งเพชรให้คุณใหม่ เพชรสักหนึ่งพันเม็ดพอไหม? แต่ถ้านั่นยังไม่พอสำหรับคุณ คุณบอกฉันมาได้เลยว่าจะเอาเท่าไหร่ ของแบบนี้ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก" เพราะว่าเฉินหลงมีดินแบบที่เขาตามหาประกอบกับเพชรพวกนี้เขาหาได้ทั่วทุกที่จากดาวเคราะห์ของเขา แน่นอนว่าจริงๆแล้วฮั่วไม่ได้อยากแลกมันกับคะแนนแลกเปลี่ยนของเฉินหลงเลยสักนิด
“นั่นก็เพียงพอแล้วครับ ขอบคุณครับ คุณฮั่วชีเยียน ในอนาคตถ้าหากว่าคุณต้องการดินอีกผมจะหามันมาแลกครับ นอกจากนี้ผลลูกไฟกับเม็ดบัวไฟของคุณสามารถนำมาแลกกับดินของผมได้นะครับ” เฉินหลงพูดขึ้นเนื่องจากอีกผ่ายให้มอบของให้เขาโดยไม่คิดเงิน
"เยี่ยมไปเลย มาทำการแลกเปลี่ยนกันเถอะ ตอนนี้ฉันจะส่งเพชรให้คุณ" เมื่อได้ยินว่าเฉินหลงนั้นยินดีที่จะแลกเปลี่ยนดินกับผลลูกไฟและเม็ดบัวไฟอีก ฮั่วชีเหยียนรู้สึกมีความสุขมาก
หลังจากนั้น เฉินหลงก็ได้รับของขวัญจากฮั่วชีเหยียน
ทันใดนั้น ถุงสีแดงก็ปรากฏขึ้นกลางห้องของเฉินหลง
"คุณฮั่วชีเยียน ขอบคุณสำหรับเพชรครับ นี่เป็นของที่เยี่ยมที่สุดเลย ตอนนี้ผมจะไปเตรียมของแล้ว ถ้าคุณต้องการแลกเปลี่ยนอะไรกับผมอีก รบกวนส่งข้อความมาบอกผมได้ทุกเมื่อแล้วผมจะติดต่อคุณกลับไปนะครับ " เฉินหลงพูดไว้ก่อนที่จะปิดการเชื่อมต่อ
เมื่อกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เฉินหลงได้เห็นว่ามีถุงสีแดงมีขนาดยาวถึงหกสิบเซ็นติเมตรและในถุงนั่นก็มีเพชรวิบวับอยู่เต็มไปหมด เพชรเหล่านี้มีขนาดเท่ากันกับเม็ดก่อนหน้านี้
"รวยแล้วรวย เพชรเต็มไปหมดเลย ฉันรวยแล้ว" เฉินหลงอุ้มถุงขึ้นมาแล้วเอาหน้าจุ่มลงไปในกองเพชรด้วยความตื่นเต้น
เฉินหลงตื่นเต้นอยู่สักพัก ในที่สุดก็สงบลง
"ดูเหมือนว่าจะได้เวลาที่เราต้องหาที่อยู่ใหม่แล้ว ความปลอดภัยของที่นี่ต่ำเกินไป ถ้าเพชรพวกนี้ถูกโจรขโมยไปล่ะก็ฉันขาดทุนย่อยยับแน่ นอกจากนั้นเราต้องหาหมู่บ้านหรือไม่ก็คอนโดหรูๆที่มีระบบรักษาความปลอดภัยสูงแล้ว ตอนนี้เรามีเงินแล้วก็ไม่ใช่เงินสกปกอีกด้วย นอกจากนั้นเราก็ยังมีเม็ดบัวไฟสิบเม็ดอยู่ด้วย จะว่าไปแล้วขอดูประสิทธิภาพการมองเห็นภาพลวงตาของมันหน่อยก็แล้วกัน " ตอนนี้เฉินหลงก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขายังมีเม็ดบัวไฟสิบเม็ดอยู่
เพราะตอนที่เฉินหลงกินผลลูกไฟเข้าไป เม็ดบัวไฟได้หล่นอยู่ตามพื้น
หลังจากเก็บเม็ดบัวไฟขึ้นจากพื้นแล้วเฉินหลงก็โยนมันเข้าไปในปากทันที
รสชาติของเมล็ดบัวไฟไม่ค่อยอร่อยสักเท่าไหร่ มันฝาดเล็กน้อย
ถ้าในตอนนี้ มีคนเห็นเฉินหลงหรือเฉินหลงกำลังส่องกระจกอยู่ เขาจะเห็นว่าในดวงตาของเฉินหลงกำลังแผดเผาเหมือนกับไฟอยู่
แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้เฉินหลงก็ไม่รู้ตัวเลยสักนิด
หลังจากเฉินหลงกลืนเมล็ดบัวไฟลงท้อง ไฟที่ลุกโชนในตาของเขาก็หายไปและดวงตาของเขาก็กลับสู่สภาพปกติในที่สุด
"ทำไมถึงไม่รู้สึกว่าเม็ดบัวไฟนี้ใช้ได้ล่ะเนี่ย" เฉินหลงกรอกตา
แน่นอนว่าไม่มีผลกับเขา เฉินหลงไม่ได้รู้สึกถึงมัน สาเหตุเป็นเพราะเขาสามารถควบคุมไฟได้ ดังนั้นเมื่อเมล็ดบัวไฟที่ทำให้ดวงตาของเฉินหลงเป็นประกายไฟจึงไม่ส่งผลอะไรกับเขา
หากไม่เป็นเช่นนั้น เฉินหลงจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกควักลูกตาออกไปแน่นอน
ในไม่ช้า เฉินหลงได้รับรู้ถึงผลของเม็ดบัวไฟ
เฉินหลงไม่เพียงแค่มองภาพได้ชัดเจนขึ้น.ยิ่งไปกว่านั้นคือสายตาของเขาสามารถมองเห็นได้ไกลถึง 100 เมตร ขนาดขนขาของยุงเขายังมองเห็นมันได้ชัดเจน
"สายตาดีขึ้นแต่ไหนล่ะที่ว่ามองเห็นภาพลวงตา?" เฉินหลงอยากรู้เกี่ยวกับฟังก์ชั่นของเม็ดบัวไฟ
จากนั้นเฉินหลงก็สวมเสื้อผ้าและรองเท้า เตรียมพร้อมออกไปข้างนอกเพื่อทดสอบฟังก์ชั่นภาพลวงตาของมัน หลังจากที่สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเฉินหลงก็พบว่าเสื้อผ้าของเขานั้นดูตัวเล็กนิดหน่อย
"เสื้อผ้าหดลงหรือว่าเราตัวใหญ่ขึ้นนะ?" เฉินหลงมองดูเสื้อและกางเกงตัวเล็กแล้วรู้สึกแปลกใจ
จากนั้น เฉินหลงก็ลองเทียบเสื้อผ้าพวกนั้นกับตัว ในที่สุดเขาก็พบว่าส่วนสูงของเขานั้นเพิ่มขึ้นจริงๆ
จริงๆแล้วความสูงของเฉินหลงอยู่ที่ 170 เซนติเมตรซึ่งนับว่าไม่ค่อยสูงนักของทั่วประเทศ แต่สำหรับเมืองชูหนาน ส่วนสูงระดับนี้นับว่าเป็นส่วนสูงมารตฐาน ในตอนนี้ตัวเขาก็สูงขึ้นแล้วด้วย ส่วนสูงของเฉินหลงน่าจะอยู่ราวๆ 180 เซนติเมตรเห็นจะได้
หลังจากนั้นเฉินหลงก็ออกจากห้องเช่าไป ในคราวนี้นอกจากว่าเขาต้องหาที่อยู่ใหม่แล้ว ดูเหมือนว่าเขายังต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่หลายชุดเลยทีเดียว
สำหรับถุงเพชร เฉินหลงวางขายมันสองเม็ดพร้อมกับดินที่ยังเหลืออยู่ในราคา 2 คะแนนแลกเปลี่ยน
เฉินหลงทำอย่างนั้นเพราะต้องการป้องกันไม่ให้เพชรถูกขโมยไปในตอนที่เขาออกมาข้างนอก เฉินหลงจำเป็นต้องกลับไปกลับมา ไม่มีที่ไหนจะปลอดภัยไปกว่าระแบบเถาเป่าที่แข็งแกร่งที่สุดอีกแล้ว
แน่นอนว่าถ้าหากคนที่มีคะแนนแลกเปลี่ยนมากพออยากซื้อมันด้วยราคา 2 คะแนนแลกเปลี่ยนล่ะก็ เฉินหลงก็ยินดี
เมื่อเฉินหลงออกมาจากห้องเช่า เขาก็ได้พบกับเจ้าของห้องเช่าที่น่าจะอายุประมาณ 30 ปีหรือมากกว่า แต่งหน้าจัด หญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้ม หวู่จวน
หวู่จวนคนนี้เป็นคนชอบวางมาดและตระหนี่มาก การเก็บค่าเช่า ค่าน้ำและค่าไฟของเธอในทุกครั้งจะต้อง ตรงเวลามากๆ การให้เช่าของเธอนั้นถ้าใครจ่ายไม่ตามที่กำหนดหรือช้ากว่ากำหนด เธอจะมาคุยกับคุณในทันที
พูดด้วยความสุภาพ "ถ้าฉันไม่มีเงิน ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ให้เช่าห้อง"
ในความคิดของเธอ คนที่เช่าห้องในหอพักคือผู้ใช้บริการ เธอไม่ต้องการผูกมิตรกับใครทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องมาเก็บเงินจากพวกเขาแล้วธอไม่มีทางพูดคุยกับพวกเขาเด็ดขาด แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็นับเฉินหลงด้วย
ถึงเฉินหลงจะไม่ได้ทำอะไรให้หวู่จวน แต่ใบหน้าของหวู่จวนมักจะบูดบึ้งอยู่เสมอเมื่อเฉินหลงจ่ายค่าเช่า มันเหมือนกับว่าเฉินหลงได้เอาเงิน 100,000 หยวนของธอไป
เขาไม่อยากคิดว่าเธอต้องเสียเงินไปเท่าไหร่กับวงไพ่หากไม่มีผู้เช่า