Chapter6: A Fierce Tiger in sheep’s clothing (เสือดุร้ายในชุดแกะ)

Chapter6: A Fierce Tiger in sheep’s clothing (เสือดุร้ายในชุดแกะ)

เป็นหยางไฮนั่นเองที่บอกให้หนิงเถาหยุด ชายสี่คนที่ยืนขนาบหยางไฮดูน่ากลัว เต็มไปด้วยรอยสักซึ่งดูชัดเจนว่าเป็นคนที่ไม่ดีสักเท่าไหร่นัก

หนิงเถาเดาจากที่คุยกับเกอหมิงเมื่อกี้คงเป็นหยางไฮกับพวกอันธพาลนี่แหละที่พยายามมองหาหนิงเถาอยู่ แต่หนิงคาดไม่ถึงว่าหลังจากที่วางสายจากเกอหมิงแล้วจะเจอกับหยางไฮพอดี ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เขาคงวิ่งหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน

หนิงเถามองไปที่หยางไฮด้วยรอยยิ้มและพูดออกไปว่า “ไงหยางไฮ เพื่อนร่วมชั้นเรียน อยากเจอฉันด้วยเรื่องอะไรรึ?”

“ฉันอยากเจอนายเพราะอะไรหน่ะเหรอ? นายไปทำอะไรเอาไว้ละ?” หยางไฮตอบกลับหนิงเถา

หนิงเถาหยักไหล่และพูดออกดไปว่า “ฉันก็ทำมากกว่าที่ฉันจะสามารถจำได้แหละ...นายนึกถึงเรื่องอะไรอยู่ละ?”

“บ้าเอ้ย!! ก็ที่นายแนะนำโรงแรมเลิฟให้ฉันเมื่อวานหน่ะสิ...หลังจากนั้น นายก็โทรหาผอ.ถังและบอกเรื่องนี้กับเขา!!!” หยางไฮระเบิดอารมณ์ “ขณะที่ฉันอยู่ในห้องน้ำกับถังหลิง..พ่อของเธอก็ถีบประตูเข้ามา!!”

หนิงเถาไร้ซึ่งคำพูดใดๆออกจากปาก

“นายเป็นคนแนะนำโรงแรมนั่นให้ฉัน..ถ้านายไม่ได้บอกผอ.แล้วจะเป็นใครไปได้???” สายตาของหยางไฮดูเย็นชาขึ้น “ไม่ใช่แค่นั้น...แต่นายยังกล้าต่อยหน้าหัวหน้ามา”

รอยยิ้มบนหน้าหนิงเถาจางหายไปและเสียงของเขาดูเยือกเย็นขึ้นมา “ดีแล้วที่นายพูดเรื่องนี้ขึ้นมา...เรามาคุยเรื่องนี้กันสักหน่อยเถอะ....นายติดสินบนมาฟูกวันเพื่อที่จะได้ตำแหน่งของฉัน...นายจะทำยังไงกับเรื่องนี้?”

หยางไฮสตั้นไปชั่วครู่ หยางไฮไม่เคยคิดเลยว่าขนาดเขาพาอันธพาลมาถึงสี่คนเพื่อมาหาเรื่องหนิงเถา แต่หนิงเถาไม่มีทีท่าเกรงกลัวแม้แต่น้อย

“นี่นายหูหนวกหรอ??” เสียงของหนิงเถาเย็นชามากกว่าเดิม “นี่ฉันถามนายอยู่นะ...นายจะจัดการยังไงกับปัญหานี้?”

“ฮ่าๆๆ...” หยางไฮหัวเราะะอย่างไม่พอใจนัก “ก็ช่างหัวนายสิ!!! นายเคยอยู่ๆหัวชนประตูมั้ย??? นี่นายคิดว่าอยู่ในมหาลัยแบบนี้..ฉันจะไม่กล้าต่อยนายรึ?.....ต่อยมันเลยพวก!!!” หยางไฮตะโกนบอกพวกนักเลงที่มาด้วยกัน

ผู้ชายสี่คนที่เต็มไปด้วยรอยสักปล่อยหมัดไปยังหนิงเถา

หนิงเถาหันหลังกลับและวิ่งหนี

“ตามมันไป!!!” หยางไฮตะโกนและเริ่มวิ่งไล่ตามหนิงเถาไป

หนิงเถาไม่ได้วิ่งผ่านหน้าประตูโรงเรียน แต่กลับอ้อมไปด้านหลังทางป่าใกล้ๆสนามเด็กเล่น เขาค่อยๆวิ่งช้าลงและเหลียวมองไปด้านหลังอย่างรอบคอบเพื่อที่จะดูว่าหยางไฮกับพรรคพวกคลาดกับหนิงเถาไปแล้ว

หนิงเถาเข้าไปในป่า และต้องหยุดทันทีตรงที่โล่งกลางป่าใหญ่

หยางไฮและพรรคพวกตามหนิงเถาเข้าไปในป่า พวกเขากระจายตัวอย่างรวดเร็วเพื่อสกัดทางหนีของหนิงเถาในทุกๆทางที่เป็นไปได้

หยางไฮเดินเข้ามาหาหนิงเถาด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น “จะไปไหนหรอหนิงเถา???”

ตอนที่คำนี้หลุดออกจากปากของหยางไฮแล้ว หนิงเถาก็ต่อยหยางไฮที่หน้า

ตุ๊บบบ!

หยางไฮนิ่งไปชั่วขณะ มือของเขาเอื้อมขึ้นมาจับที่หน้าตรงรอยชก และมองจ้องกลับไปที่หนิงเถาด้วยแววตาที่อาฆาต มีคำถามนึงผุดขึ้นมาในใจของหยางไฮ “นี่นายกล้าต่อยฉันด้วยไม่ลังเลในขณะที่ฉันพาพรรคพวกมาถึงสี่คนเนี่ยนะ?????” หยางไฮสงสัย

ชายทั้งสี่คนเข้าประชิดตัวและจับตัวหนิงเถา

หนิงเถายกขาและเตะไปที่ท้องของชายที่กรู่เข้ามาด้านหน้าเขา เมื่อเสียงตุ๊บดังขึ้น ชายด้านหลังหนิงเถาถีบหลังหนิงเถาชนกับต้นไม้อย่างแรงจนเขากระเด็นร่วงลงพื้น

ชายรอยสักอีกคน เข้าตรึงตัวหนิงเถาจากด้านหลังให้อยู่กับที่

หนิงเถาสบัดหัวเขาขึ้นไปโดนจมูกชายคนนึงที่อยู่ด้านหลังเขาเข้าอย่างจัง จมูกของชายคนนั้นเลือดออกไหลเหมือนกับท่อน้ำ ด้วยเหตุนี่เองหนิงเถาจึงหลุดจากพัธการทันที เขาหันไปสวนกลับไปและเตะชายคนนั้นเข้าที่ท้องอย่างจัง ชายคนนั้นร่วงลงไปที่พื้นพยายามยกตัวเองขึ้น แต่ก็ร่วงลงไปอีกโดยไม่ขึ้นมาอีกเลย

ชายสองคนที่เหลือที่กำลังจะกระโดดมากระทืบหนิงเถา หยุดนิ่งด้วยความหวาดกลัว

ไม่กี่วินาทีต่อมา หนิงเถากระโดดเข้ามาประจันหน้ากับชายทั้งสอง....

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ.....!!!!

ชายทั้งสองคนร่วงลงพื้นโดยที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำ

หยางไฮที่มองสถานการณ์อยู่นั้น....ตะลึงจนพูดไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา

หยางไฮคิดไว้ว่าจะเป็นเหตุการณืที่เหมือนกับหมาป่า 4 ตัวรุมทึ้งเจ้าแกะที่อ่อนแอ แต่ตาดไม่ถึงว่า เจ้าแกะนั้นเป็นเมือที่ดุร้ายปลอมตัวมา

หนิงเถาเดินเข้ามาหาหยางไฮด้วยดวงตาที่ดุร้าย

“ออกไปให้พ้น” หยางไฮก้าวถอยหลังด้วยความกลัว เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็สดุดเข้ากับหินแล้วล้มลง

ตุ๊บ!

“อ่าห์......” หยางไฮโอดครวญ “อย่าก้าวเข้ามานะ....อย่า...!!!”

ทันใดนั้นเอง มีลำแสงส่องผ่านต้นไม้ลอดเข้ามา พร้อมเสียงที่ตะโกนขึ้นมาว่า “ใครอยู่ตรงนั้นหน่ะ?...นักเรียนจากชั้นไหน? ออกมาเดี๋ยวนี้!”

รปภ.ของโรงเรียนนั้นเอง

หนิงเถารีบกระโดดข้ามหยางไฮไป เขาออกมาจากป่าและสงบจิตวงบใจอยู่สักพัก และคิดกับตัวเองว่า นี่มันเจ๋งสุดๆไปเลย!

“เชินพิงดาวให้ยานั่นกับฉันเพียงไม่กี่หยดแต่ฉันกลับมีพลังขนาดนี้..ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นมั้ยนะถ้าฉันลองทำยานั่นเอง?” หนิงเถาคิด “ฉันต้องเป็นผู้เก็บเกี่ยวให้ได้!!”

หลังจากที่เลิกเรียน หนิงเถาขึ้นแท็กซี่ไปถนนการ์เด้น ความจริงแล้วเขาสามารถใช้กุญแจเปิดประตูเพื่อกลับไปที่คลินิคก็ย่อมได้แต่มันต้องใช้เลือดของเขาร่วมด้วยสิ เมื่อไม่ได้มีความจำเป็นขนาดนั้น...การขึ้นรถไปที่คลินิคย่อมดีกว่าเป็นแน่

เมื่อถึงที่คลินิค เขาพบกล่องไม้ขนาดเล็กกล่องหนึ่ง เขาจึงนำสมุดบัญชี คัมภีร์ไม้ไผ่ ขวดยาต่างๆ ใบสั่งยา และของอีกหลายอย่างลงไป กล่องนี้น่าจะเป็นของหนึ่งในเจ้าของคนก่อนๆ กล่องนี้มีลักษณะเป็นไม้เนื้อแดง รูปร่างดูพิเศษ แต่หนักมากกว่ากล่องเหล็กที่มีขนาดเท่ากันเสียอีก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หนิงเถาอยู่ที่จตุรัสเสรีภาพ

“เถา” ไม่นานนัก เกอหมิงก็ปรากฏตัวขึ้น

หนิงเถาเดินเข้าไปหาเกอหมิง “นายเจออะไรบ้างที่ฉันให้นายไปถามมาอ่ะ?”

“นี่เถา..นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่า นายจะทำอะไรกับลูกสาวของเจ้านายฉัน บอกฉันมาก่อน”

“ฉันจะรักษาพ่อของหล่อน” หนิงเถาตอบเกอหมิง

เกอหมิงสตั้น ดูงงงวยไปชั่วขณะ “เถา..นายทำฉันสับสน ฉันรู้ว่านายเป็นนักเรียนแพทย์ และฉันเข้าใจว่านายอยากรักษาเจ้านายฉัน...แต่ นายต้องการอะไรจากลูกสาวของเขา?”

“ภรรยาของเขาต้องการให้เขาตาย ฉันมั่นใจว่าฉันสามารถรักษาเขาได้ แต่ฉันต้องการให้ลูกสาวเขาพาฉันไปหาพ่อของหล่อน...นายนี่มันจริงๆเลยนะเกอหมิง” หนิงเถาตอบ

“ว้าวววว..ยอดเยี่ยมไปเลย!” เกอหมิงยิ้มกว้าง “มากับฉัน...ฉันจะขับรถพาไปหาหล่อนเอง”

หนิงเถาตามเกอหมิงไปและเอ่ยถามว่า “นี่นายซื้อรถแล้วหรอ?”

“ใช่สิ” เกอหมิงตอบอย่างภาคภูมิใจ “ตอนนี้ฉันมีรถแล้ว เป้าหมายต่อไปของฉันคือ....หาแฟน ฮ่าๆๆๆ”

หนิงเถายิ้ม และรู้สึกดีใจกับเพื่อนเขาจริงๆ

ณ ลานจอดรถ เกอมหมิงเปิด วูลิงซันชายและเข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ “ยืนทำอะไรตรงนั้น?...ขึ้นรถสิ”

หนิงเถานั่งตรงที่นั่งข้างๆคนขับและยกยอรถของเกอหมิงด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่นัก “รถดีนะเนี่ย”

“แน่สิ..รถดีๆ ราคาตั้ง 5,000 เลยนะ” เกอหมิงพูดขณะที่บิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ

ตรู้ด ตรู้ด...

สองนาทีต่อมา วูลิงซันชายก็สตาร์ทติดและมุ่งหน้าไปยังโรงแรม

หนิงเถามีความคิดมากมายอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแค่พึมพำกับตัวเองว่า “ถ้าหากผู้หญิงคนไหนตกหลุมรักเกอหมิงเพราะรถของเขาละก็นะ....หล่อนต้องไปเช็คสายตาหล่อนสักหน่อยละ”

ระหว่างทาง เกอหมิงวานให้หนิงเถาหยิบโทรศัพท์เขาออกมา “มีรูปของลูกสาวเจ้านายฉันอยู่ในอัลบั้มอ่ะ..ลองหาดู”

หนิงเถาเปิดโทรศัพท์ของเกอหมิงและพบรูปของผู้หญิงวัยรุ่นคนนึงบนหน้าจอ

ผู้หญิงในรูปใส่กางเกงกีฬาขาสั้น เสื้อกล้าม และถุงมือต่อยมวย หล่อนสูงและมีขาที่ยาว เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ดูแข็งแรง โชคไม่ดีนักที่นี่เป็นแค่รูปโปรไฟล์เท่านั้น หนิงเถาจึงเห็นหน้าเธอไม่ค่อยชัด

แต่หนิงเถารู้สึกคุ้นหน้าของผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่คิดความคิดนั้นก็ถูกตัดออกไป เขาจะเคยเจอลูกสาวของเจียงหยีหลงได้ยังไง?

“ชื่อของเธอคือ เจียงเฮา” เกอหมิงเริ่มแนะนำเธอ “คนที่ให้รูปนี้ฉันมาบอกว่า...เธอดูเหมือนจะเป็นตำรวจหรืออะไรสักอย่าง เธออาศัยกับแม่ที่เบดู ไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่เท่าไหร่นัก” “เจ้านายฉันชื่อ เจียงหยีหลง และภรรยาคนปัจจุบันของเขาชื่อ ซูยูเหมย”

“นี่เถา...เติมน้ำมันให้ฉันสัก 100 หยวนนะ ฉันเอาเงินไปซื้อรถหมดแล้ว”

หนิงเถาหมดคำพูดกับเกอหมิงไปชั่วครู่

วูลิงซันชายของเกอหมิง เดินทางข้ามเมืองมาและมาจอดด้านหน้าของ โรงแรมเซเว่นเดย์อินน

หนิงเถารู้สึกแปลกใจ ที่ลูกสาวของเศรษฐีพันล้านมาพักที่โรงแรมราคาถูกแบบนี้ได้ยังไง

เกอหมิงหาหนิงเถามุ่งตรงขึ้นมา ที่ห้องของเจียงเฮาโดยไม่ผ่านล็อบบี้หรืออะไรทั้งนั้น

“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีนักนะ” เกอหมิงพูด เขารูกสึกประหม่าอย่างไร้เหตุผล

ไม่เหมือนกับหนิงเถา เขาไม่มีความรู้สึกถึงความกดดันอะไรทั้งนั้น เขามุ่งหน้าไปหน้าห้องของเจียงเฮาและเคาะประตูโดยไม่มีความลังเลอะไรทั้งสิ้น

โปรดติดตามตอน ที่ 7