Chapter 7: A Wicked woman ผู้หญิงที่ดูโหดร้าย
Chapter 7: A Wicked woman ผู้หญิงที่ดูโหดร้าย
ในขณะที่ประตูถูกเปิดออกนั่นเอง พบผู้หญิงในชุดคลุมอยู่บ้านออกมาเปิดประตู
“นาย?” ผู้หญิงผมสั้นที่หนิงเถาเคยพูดด้วยเมื่อครั้งก่อนนั่นเอง
บังเอิญอะไรขนาดนี้! หนิงเถาไม่คิดเลยว่าเจียงเฮาคือผู้หญิงที่เคยเกือบเป็นลมและเขาก็ได้ช่วยเธอไว้ มิน่าละ ตอนที่เขาดูรูปโปรไฟล์เธอถึงดูเหมือนเกิดเดจาวู ถ้าหากว่ารูปในโปรไฟล์เธอตัดผมเหมือนเธอตอนนี้ละก็.....แค่ชำเลืองมอง หนิงเถาก็จำเธอได้แล้ว
“นี่พวกนายสองคนรู้จักกันหรอ?” เกอหมิงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก
“เราเคยเจอกันบนถนนครั้งนึงหน่ะ” หนิงเถายิ้มและทักทายเธอ “ส-หวัดดีครับ คุณเจียง”
เจียงเฮาคว้าคอเสื้อของหนิงเถาทันทีทันใด “นายเป็นใครว่ะ? รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?!!!!”
ชัดเจนเลยว่าตอนที่หนิงเถาเจอเธอบนถนน แค่เขาสัมผัสเธอเล็กน้อยเธอก็ตอบสนองเหมือนตำรวจ
“พวกเรากำลังจะพูดเรื่องนั้นแหละ....ตอนนี้ผมรู้สึกถึงชีพจรคุณ และกำลังประเมินคุณอยู่” หนิงเถาพูดและคว้าข้อมือของเจียงเฮาทันที
เจียงเฮาพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถที่จะสลัดหลุดออกได้
ความจริงแล้ว การจับชีพจรของเจียงเฮาเป็นแค่ฉากบังหน้า
หนิงเถากำลังระลึกถึงสิ่งที่เขาเคยอ่านเจอในหนังสือไร้ชื่อเล่มนั้น หลังจากนั้นหนิงเถาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมา เขาเห็นเจียงเฮาแพร่ออร่าในสีต่างๆ และเขายังได้กลิ่นบางอย่างจากตัวของเจียงเฮาเข้าสู่โสตประสาทของเขาอย่างชัดเจน
จู่ๆหนิงเถาก็พูดออกมาว่า “คุณเจียงครับ การวินิจฉัยของผมคือ ไม่เพียงแต่ว่าคุณมีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำเท่านั้น (hypoglycemia) แต่คุณยังทนทุกข์กับแผลที่คุณถูกยิงบริเวณหลังของคุณเมื่อไม่นานมานี้อีกด้วย...ถ้าหากว่ากระสุนปืนเคลื่อนที่ไปด้านข้างอีกแค่ 2 เซนติเมตร มันอาจจะทำให้คุณตายได้เลย”
เจียงเฮารู้สึกช็อคกับคำวินิจฉัยของหนิงเถา เธอถูกยิงจริงๆในขณะปฏิบัติหน้าที่ แต่หนิงเถารู้ได้อย่างไร ขนาดแม่ของเธอเองยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ
สิ่งต่อมาที่หนิงเถาพูดยิ่งทำให้เธอช็อคยิ่งกว่า
“อาหารเย็นของคุณคืนนี้เป็น สเต็กเนื้อวัวราดพริกไทยดำ บร็อคโคลี่และไอศครีมวนิลลา” หนิงเถายังคงพูดต่อไป “แต่โชคไม่ดีนัก คุณมีโรคกระเพาะอาการอักเสบ ทำให้อาหารที่กินเข้าไปย่อยได้ไม่ดีนัก....ช่วงนี้มีอาการปวดท้องมากๆบ้างมั้ยครับ?”
“นี่นายรู้ได้ยังไง.........?” เจียงเฮาตกใจเกินกว่าจะพูดจบประโยค
หนิงเถาคลายมือออกจากข้อมือของเจียงเฮา “คุณเจียงครับ..ผมไม่ทำอะไรอ้อมค้อม....ขอผมพูดตรงๆเลยนะครับ ผมเป็นแพทย์พิเศษมากๆ ผมมาที่นี่เพราะผมหวังว่าคุณจะพาผมไปหาพ่อของคุณและให้โอกาสผมได้รักษาเขา...เป็นข้อแลกเปลี่ยน ผมจะทำให้เขาคุกเข่าขอโทษแม่ของคุณและชดเชยค่าเสียหายทั้งหมดกับคนที่เขาเคยทำร้าย”
เจียงเฮาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอมองจ้องตรงไปที่หนิงเถาประหนึ่งพยายามจะมองทะลุเข้าไปให้ตัวของหนิงเถา จริงๆแล้ว หนิงเถาไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ว่าเขาเป็นหมอที่พิเศษ เพราะว่าเขาไม่เคยทำตัวเหมือนคนปกติอยู่แล้วในสายตาของเจียงเฮา
“คุณเจียงครับ” หนิงเถาพูดเพิ่มอีกว่า “ถ้าผมรักษาพ่อคุณผิดพลาด ผมจะวางมือจากการเป็นหมอซะ...แต่ถ้าหากคุณเจียงให้โอกาสผมสักครั้ง คุณก็รู้ว่าภรรยาของพ่อคุณจะได้รับมรดกทั้งหมดจากการตายของพ่อของคุณ”
“แล้วคุณต้องการอะไรจากฉัน?” เจียงเฮาถาม
หนิงเถาหายใจและค่อยๆถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า “หลังจากจบปัญหานี้แล้ว...โปรดเลื่อนตำแหน่งและให้เงินเดือนเพื่อนของผมเพิ่มขึ้นด้วยครับ”
ปัง!
เจียงเฮาปิดประตูอย่างกระแทกกระถัน
เหอหมิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันรู้อยู่แล้วละว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้น...เธอไม่รู้จักพวกเราด้วยซ้ำ..ส่วนเราจะไปรู้จักเธอได้ยังไง??.......”
ทันใดนั้นเองเสียงของเจียงเฮาดังลอดออกมาจากด้านหลังของประตู “รอแปปนึง...ฉันกำลังเปลี่นชุด”
“นี่ช็อบเปอร์ ฉันจะไม่เติมน้ำมันให้รถนายละนะ...นายก็รอได้เลื่อนตำแหน่งละกันเนอะ”
เกอหมิงหมดคำพูดเมื่อได้ยินหนิงเถาพูดเช่นนั้นง
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา พวกเขามาถึงที่หมาวิทยาลัยแพทย์แห่งเมืองชานซิตี้
หนิงเถารออยู่ด้านนอกที่แผนกส่วนบุคคลกับชายหนุ่มคนนึง
ชายหนุ่มคนนี้คือซูยูหลิน ซึ่งเป็นน้องชายของซูยูเหมยและยังเป็นผู้บริหารฝ่ายการตลาดของบริษัทเจียงหยีหลง
ฟลังจากที่เจียงเฮาเข้าไปที่แผนกได้ไม่นานนัก เธอก็ทะเลาะกับซูยูเหมย
“เธอเป็นลูกสาวของเขา...ฉันรู้เรื่องนั้นดี” เสียงของซูยูเหมยร้องไห้ “แต่ตลอดหลายปีมานี้...เธอได้มาเยี่ยมเขาบ้างมั้ย?....ได้ดูแลเขาบ้างมั้ยตอนที่เขาป่วย?....ก็ไม่ เธอไม่เคยเลย เป็นฉันต่างหากที่ค่อยดูแลเขาตอนเขาป่วย....มันเป็นฉันต่างหาก!!!!!”
“ฉันกับพ่อจะเป็นแบบนี้มั้ยถ้าเธอไม่เข้ามาทำลายครอบครัวของเรา??” เจียงเฮาตอบโต้ซูยูเหมยไป “เธอกล้าพูดได้ยังไงว่าฉันไม่มาเยี่ยมพ่อ...นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา ไม่ใช่เธอ!!! เธอไม่มีสิทธิ์มาเทศนาให้ฉันฟังหรอก!!!”
“เจียงเฮา นี่เธอกลับมาเพื่อทะเลาะกับฉันหรือไง?” ซูยูเหมยคร่ำครวญ “หยีหลง คุณจะต้องไม่ตายนะ....ลูกสาวคนดีของคุณกำลังกลั่นแกล้งฉันอยู่....ฉันจะอยู่ยังไงถ้าขาดคุณไป....ฮืออออ”
“พอได้แล้ว!! พ่อฉันยังไม่ตายหรอก อย่าร้องไห้เหมือนว่านี่เป็นงานศพของเขา!!”
“หยีหลง คุณได้ยินมั้ย? ลูกสาวคนดีของคุณ พูดว่า คุณยังไม่ตาย ทำไมฉันร้องไห้เหมือนเป็นงานศพของคุณ!” ซูยูเหมยตัดพ้อ
หนิงเถาถอนหายใจและคิดในใจว่า “เจียงหยีหลง นี่เป็นสิ่งที่คุณสมควรได้รับ ลูกสาวคุณปฏิเสธคุณ ส่วนภรรยาคนปัจจุบันก็อยากให้คุณตายและอยากได้มรดกของคุณ...มันจะมีประโยชน์อะไรที่คุณทำเรื่องแย่ๆมากมายเพื่อให้ได้เงินมาเยอะขนาดนี้?”
“ฉันไม่ได้อยากมาทะเลาะกับเธอหรอก หมอหนิง เชิญเข้ามาค่ะ” เสียงของเจียงเฮาดังมาจากห้องคนไข้
หนิงเถาเดินมาหน้าประตู
ทันใดนั้น ซูยูหลินก็เข้ามาขว้างหน้าเขาและถามเขาด้วยสายตามุ่งร้าย “คุณต้องการอะไร?”
“ผมเป็นเพื่อนของคุณเจียงครับ ผมเป็นแพทย์ และเจียงเฮาขอให้ผมมาตรวจเช็คพ่อของเธอหน่อย” หนิงเถาตอบ
“แพทย์?” ซูยูหลินพูด หน้าของเขาดูโกรธเคือง “นี่เป็นโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยแพทย์ พี่เขยฉันไม่ต้องการคุณหรอก ออกไปจากตรงนี้ซะ!”
“ถึงแม้ว่าคุณเจียงจะต้องการการรักษาของผมหรือไม่ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผมหรือพี่สาวของคุณ แต่ว่าคุณซูครับ...คุณเป็นใคร? คุณมีสิทธิ์อะไรถึงเข้ามาหยุดผม?” หนิงเถาพูดแบบไม่สุภาพนัก
ซูยูหลินไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้
ขณะที่ซูยูหลินมองเขาอย่างว่างเปล่า หนิงเถาผลักแขนเขาออกไปและเดินเข้าไปในห้องของคนไข้
ในห้องมีเพียงเจียงเฮาและซูยูเหมย ไม่มีพยาบาลพิเศษ จากสถานการณ์การป่วยของเจียงหยีหลงเขาควรจะไปอยู่ห้อง ไอ.ซี.ยู ด้วยซ้ำไป แต่ซูยูเหมยกลับให้เขาพักอยู่ที่ห้องพิเศษ ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับห้องปกติทั่วไปมากนัก แรงขับอันชั่วร้ายของซูยูเหมยชัดเจนมาก
นี่เป็นครั้งแรงที่หนิงเถาพบซูยูเหมย เธอดูสาวมากๆในช่วงคนอายุสามสิบต้นๆ ด้วยหน้าตาที่น่ารักและรูปร่างที่ดูดี เจียงหยีหลงจะหลงเธอก็คงไม่แปลก
เจียงหยีหลงนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล เขาดูเป็นแข็งแรงและมีหน้าตาที่ดูดุดัน เขาดูไม่เหมือนพ่อของเจียงเฮาด้วยซ้ำ ตาของปิดแบะหนิงเถาไม่รู้ว่าเขาอยู่ในขั้นโคม่าหรือแค่หลับไปเท่านั้น
ตอนนั้นเอง ซูยูหลิงเดินเข้ามาคว้าแขนของหนิงเถาและพยายามจะลากเขาออกไปจากห้อง แต่หนิงเถาก็ต้องประหลาดใจว่าเขาสลัดหลุดจากมือของซูยูหลินอย่างง่ายดายและเกือบทำให้เขาล้มลงพื้น
ซูยูเหมยอุทานออกมาอย่างโกรธเคือง “นายเป็นใคร??? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”
หนิงเถากำลังยืนอยู่ข้างๆเจียงเฮา
“เขาเป็นหมอ ฉันพาเขามาที่นี่เอง” เจียงเฮาพูด “ฉันต้องการให้หมอหนิงวินิจฉัยพ่อของฉันหน่อยเพื่อที่จะยืนยันอาการของเขา”
“ไม่ได้!!!” ซูยูเหมยปฏิเสธโดยไม่ลังเล “ที่นี่เป็นโรงพยาบาลและมีหมอหลายคนอยู่ที่นี่อยู่แล้ว...เธอสามารถขอให้หมอคนไหนก็ได้ในนี้มายืนยันอาการของพ่อเธอ แต่ฉันไม่อนุญาตให้หมอที่ไหนไม่รู้มาตรวจสามีของฉันหรอก!!”
“เขาเป็นพ่อของฉัน!!! ฉันมีสิทธิ์ที่จะขอให้หมอยืนยันอาการของพ่อฉัน...เธอพาพ่อฉันมาอยู่ห้องพิเศษแบบนี้แทนที่จะให้เขาอยู่ ไอ.ซี.ยู และแถมยังไม่ให้หมอที่ฉันพามาตรวจเขาอีก...เธอต้องการอะไรกันแน่? เธออยากให้เขาตายและฮุบสมบัติของเขาใช่มั้ย?????”
“เธอ......” ริมฝีปากของซูยูเหมยสั่นด้วยความโกรธ
“เธออะไร????” เจียงเฮาอุทานออกมา “ฉันเป็นลูกสาวของเขา ฉันเป็นสายเลือดของเขา ฉันมีสิทธิ์!!!”
“เจียงเฮา เธอพูดแบบนั้นกับพี่สาวของฉันได้ยังไง?” ซูยูหลินพูดอย่างหน้าตาย “เขาเป็นแม่ของเธอนะ!”
“อะไรของคุณ? ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!” เจียงเฮากรีดร้องขณะชี้นิ้วของเธอไปที่ประตู
ซูยูหลินโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “เจียงเฮามันจะมากเกินไปละนะ....ฉันเป็นลุงของเธอนะ!”
ทันใดนั้นหนิงเถาเข้าไปจับไล่ของของซูยูหลินและผลักเขาออกไปจากห้องของคนไข้
ซูยูหลินเดินเซออกมาด้านนอกห้อง และชนเข้ากับใครบ้างคนที่อยู่ด้านนอกจนทั้งสองคนสูญเสียสมดุลจนล้มลงพื้นทั้งคู่
โชคไม่ดีนัก เพราะคนที่ล้มลงอีกคนคือถังหลิงนั่นเอง
“หนิงเถา นาย.........- ไอ้-คนสารเลว” ถังหลิงสติแตก หนิงเถาไม่ได้คาดมาก่อนเลยว่าซูยูหลินจะทำให้ถังหลิงล้ม
การเจอถังหลิงที่นี่ทำให้หนิงเถาปวดหัวอยู่ไม่น้อย “คนไข้ต้องการสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ที่พวกคุณก็ทะเลาะกันซึ่งัมนส่งผลกับเขาอาจทำให้เขามีอาการแย่ลงได้...คุณเจียงและคุณซูครับ..ผมต้องการพื้นที่ให้ตัวเองได้ทำงาน รบกวนออกไปด้านนอกก่อนนะครับ”
เจียงเฮาคว้ามือของซูยูเหมยออกมานอกห้อง “เราสองคนจะทำให้หมอหนิงทำงานลำบาก...ออกมาคุยกันข้างนอกเถอะ”
“ปล่อยฉัน !” ซูยูเหมยขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถสลัดหลุดการจับของเจียงเฮาได้ เธอจึงจำเป็นต้องตามเจียงเฮาไปที่ประตูแต่โดยดี
ถังหลิงก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมา เธอลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วและตะโกนออกมาอย่างดังว่า “ตาม รปภ.มาที่นี่ด่วน เร็วๆๆๆ มีคนแอบอ้างเป็นหมอมาหลอกคนไข้โรงพยาบาลของเรา!”
หลังการตะโกนของเธอ พยาบาลที่อยู่ใกล้จึงยกสายโทรศัพท์ขึ้น
หนิงเถารู้สึกผิดหวัง นั่นเป็นสิ่งที่เขากังวลไว้ ถังหลิงไม่ได้อยู่ในแผน เธอแค่เดินมาชนซูยูหลินซึ่งเป็นคนที่หนิงเถาผลักออกมาจากห้องพอดี
ถังหลิงทำท่าทางเยาะเย้ย “หนิงเถา นายกลายว่าเป็นหมอเมื่อไหร่หรอ?...นายไม่ผ่านการประเมินการฝึกงานด้วยซ้ำ...ไม่มีใบประกิบโรคศิลป์ หรือแม้แต่ปริญญาแพทยศาสตร์....นายกล้าแกล้งเป็นหมอได้ยังไง?? นายจะถูกไล่ออกจากโรงเรียน! ไม่สิ.....คนอย่างนายควรจะไปอยู่ในคุก!!”
ซูยูเหมยทำท่าทีหยิ่งยโสและตะโกนออกมา “คุณพระ!!.....นายกลายมาเป็นหมอปลอมซะงั้น...เจียงเฮา อะไรดลใจเธอให้พาหมอปลอมๆคนนี้มารักษาพ่อเธอ ฮะ?”
โปรดติดตามตอนที่ 8
