CHAPTER # 7 - เริ่มต้นหนี
CHAPTER # 7 - เริ่มต้นหนี
★★★★★★★★★★★★★★★★
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องผอ
.
ก่อนหน้านี้ไปส่งอาตี้มันที่ห้องแล้ว ก่อนผมออกมาก็ร้องไห้ไม่ให้ผมมา งอแงเกินไปจริงๆ ผมเคาะประตู3ครั้งแล้วได้ยินเสียงจากข้างในให้เข้าไป
“มีอะไร คุณจตุรภัทร?”
ผู้ชายรูปร่างหน้าตีไม่บ่งบอกอายุพูดขึ้นมา
“ผมว่าคุณก็รู้ว่าผมจะพูดอะไร แล้วไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นะครับ ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว” นานๆทีผมจะเห็นผอ.มันอยู่คนเดียว ทุกทีเวลาผมมาจะมีอาจารย์รอยอยู่ข้างๆ
“อ่า..นั้นสินะ นั่งสิ มึงมีอะไรก็พูดมาสิ แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงจะพูดอะไร”
พอผมบอกให้พูดต้องเพราะนี่ไม่เพราะนี่ปรับตัวเร็วจริงๆคุณมึง แล้วยังกวนตีนอีก
“ผมมาเรื่องของ ธันวา”
ถึงไอ่ผอ. บ้านี่จะพูดไม่เพราะแต่ยังไงผมก็เป็นนักเรียน ต้องสร้างภาพนักเรียนดีเด่น ปากต้องมีวาจา555555
“แล้วทำไมอีกละ?”
“ไหนคุณบอกผมว่าจะปล่อยธันวาไป จนกว่าเขาจะอายุ20”
“มันมีเหตุผล ที่กูต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่รีบดึงตัวมา มันจะยิ่งไม่ดีเกี่ยวกับพวกใต้ดินที่จะชิงตัวมันไป”
“แต่ถึงพวกนั้นจะชิงตัวธันวาไป คุณก็ไม่ต่างจากพวกนั้นที่จะใช้มันทำอะไรที่ไม่ดี”
พวกใต้ดินที่พูดถึงคือ พวกที่จับตัวอลิซมาทำงานให้ถ้าให้เรียกง่ายๆก็มาเฟีย บางคนที่มีอลิซหายตัวก็สามารถไปชิงของที่โดนสั่งได้ พวกเปลี่ยนหน้าตาก็ปลอบตัวไปสืบความลับได้ง่ายดาย พวกมีอลิซสายสร้างอาวุษก็สามารถสร้างสิ่งที่มันสั่งได้ทั้งนั้น เพราะแบบนี้ พวกที่มีอลิซจะเป็นพวกที่มีคนต้องการมากที่สุด แต่สิ่งที่ผอ. ดึงมันมามันก็ไม่ดีทั้งนั้น แต่ผมไม่รู้ผอ.ต้องการอะไรจริงๆ
“กูมีเหตุผลของกู ตอนนี้กูไม่เอามันไปทำงานหรอก มันยังไม่ถึงเวลา”
“ผมจะพามันออกไป!”
ผมจะพาอาตี้หนี ยังไงก็ต้องออกจากที่นี่ คนๆนี้ทำอะไรได้มากกว่านั้น ถ้ายังอยู่ยิ่งเป็นอันตราย
“ทำได้ก็ลองทำดูสิ” ผอ.พูดข่มผม ยักคิ้วข้างซ้ายท้าทายให้ผมลองทำ อย่าคิดว่าผมจะไม่กล้า!
-
Physics end
-
หลังจากที่สิกษ์มาส่งผมที่ห้องผมเห็นคนที่ชื่อโยกำลังคุยกับวิวในห้อง ตอนที่ผมเข้ามาได้ยินแว่วๆว่าเป็นแฟนกันนะ ผมได้ยินกี่รอบแล้วเนี่ย ผมต้องซักฟอกวิวคืนนี้แน่ ผมก็ร้องไห้สักแปปแล้วก็หยุดร้องตอนที่ผมได้ยินมันบอกว่าคิดถึง ทำให้ผมรู้คิดถึงวันเก่าๆช่วงสมัยเด็กๆที่เราอยู่ด้วยกัน
“ไม่เป็นอะไรนะ”
วิวพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ไม่เป็นอะไรแล้ว”
ผมตอบ
“งั้นก็ดีแล้ว ฉันเพิ่งรู้นะว่า นายมีอลิซแบบนั้น”
“อลิซของฉันมันยังไง”
“ก็…”
วิวเล่าเรื่องเกี่ยวกับอลิซให้ผมฟัง จนผมรู้สึกหน่วงในใจ อลิซของผมมันร้ายแรงถึงขนาดทำให้คนอื่นหมดอลิซเพียงแค่ผมแตะมือแล้วดึงมันออกมา สู้ผมไม่มีอลิซให้ใช้ ผมจะยังมีความสุขมากกว่า
“ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ยังไงนายก็เป็นเพื่อนฉันอยู่ดี”
“ขอบคุณนะ”
ผมพูดออกไปพร้อมรอยยิ้มแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วตอนบ่ายต้องออกไปเรียนตามตารางที่ผอ.ให้ผม การเรียนที่นี้ไม่มีเรียนมากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเข้าชมรมมากกว่า แต่ผมยังไม่มีชมรมนิ
“วิว ฉันต้องอยู่ชมรมอะไร?”ผมถาม
"อ๋อ ชมรมที่นี่ไม่เหมือนโรงเรียนทั่วไปหรอก ก็มีแบ่งสายตามความสามารถนะ เดี๋ยวฉันเขียนให้ดูละกัน พูดไปเดี๋ยวจะ งง”
วิวพูดแบบนั้นแล้วหยิบปากกาเขียนอะไรยุกยิกใส่กระดาษแล้วยื่นมาให้ผม ลายมือวิวสวยจริงๆ สวยเหมือนหน้าตาเลย55555
ชมรมแบ่งสายตามความสามารถ แบบคร่าวๆ
1.สายเทคนิค–นักประดิษฐ์
2.สายพลังจิต–สร้างภาพหลอน
3.สายกายภาพ–เปลี่ยนร่าง เปลี่ยนรูปร่าง
4.สายความรู้-อัฉริยะมันสมอง
5.สายความสามารถพิเศษ–ความสามารถไร้สาระ
6.สายความสามารถอันตราย–พวกใช้ฆ่าคนได้
“ของนายน่าจะอยู่สายความสามารถอันตรายละมั้งนะ ยังไงก็ลองถามอาจารย์ดูแล้วกันนะ”
“แล้วนายละ อยู่สายไหน อลิซอะไร”ผมถาม อันนี้ผมอยากรู้จริงๆนะว่าวิวมีอลิซอะไร
“อยากรู้หรอ?”
วิวยิ้มออกมาเล็กน้อยในความอยากรู้อยากเห็นของผม
“งั้นฉันจะแสดงให้ดูแล้วกัน”
วิวยกมือสองข้างประสานกันไว้กลางหน้าอกแล้วหลับตา
ผมเห็นภาพรอบตัวเปลี่ยนไป เห็นเป็นภาพตัวเองตอนเด็กๆกับฟิสิกษ์ตอนที่เล่นกันอยู่ในบ้านของผม ผมภาพที่น่าชวนคิดถึงเมื่อก่อน แล้วภาพก็เปลี่ยนไป เป็นภาพของทะเล คลื่นที่ซัดริมฝั่ง บรรยากาศที่น่านอนจริงๆ แล้วภาพก็ตัดมาปัจจุบัน
“…มันเกิดอะไรขึ้น...”
ผมยังสับสนกับสิ่งที่ผมเห็นว่าที่ผมเห็นเมื่อกี้คืออะไร
“ฉันอยู่สายพลังจิตนะอลิซภาพลวงตา”
“ภาพลวงตา?”
“ใช่ ภาพลวงตา สิ่งที่นายเห็นทั้งหมดฉันเป็นคนสร้างขึ้นมา”
เจ๋ง!
เป็นอลิซที่น่าสนใจดีจริงๆ ดีกว่าของผมเสียอีก
“แล้วนายรู้อลิซของฟิสิกษ์ไหม?”
และนี่เป็นคำถามที่ผมอยากรู้ที่สุด
“ของรุ่นพี่นะหรอ รู้สิ”
“บอกฉันได้ไหม?”
“ก็ได้อยู่หรอก ยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้ว”
ผมรู้สึกดีใจที่มีคนยอมบอกผม จากตอนแรกที่เข้ามาในโรงเรียนผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“อลิซของรุ่นพี่อยู่สายเดียวกับนายนั้นแหละ ความสามารถอันตรายอลิซไฟ”
ไฟ!
ผมรู้สึกชื่อมันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด หรือเพราะชื่อมันไม่น่ากลัวแต่จริงๆมันน่ากลัวกันแน่ ยิ่งมีสายความสามารถอันตราย ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
“ส่วนนายจะตัดสินว่ามันน่ากลัวไหม ไว้เห็นก็รู้เองแหละ555555ไปเรียนกันเถอะ จะบ่ายแล้วไว้เจอกันนะ”
วิวพูดให้ค้างคากับอลิซของสิกษ์มากเลย อยากเสือกมาบ่องตรง วิวเดินออกไป ผมนี่รีบหยิบกระเป๋าไปเข้าห้องเรียนเลยครับ
.
.
.
ผมไม่ได้ไปเรียนที่เดียวกับวิวแล้วตอนนี้ผมมาอยู่หน้าตึกคลาสC
จากที่หลงทางหาตุกตั้งนานกว่าจะฝ่าฟันมาเจอตึกได้นี่แทบจะเป็นลม ทำไมตึกมันโทรมๆต่างจากตึกAหรือSมากขนาดนี้ แล้วผมก็มีหยุดอยู่น่าห้อง C3
ห้องที่ผมต้องเรียน ผมเปิดประตูเข้าไป เจอสายตาคนที่มองอยู่หลายสิบคู่ พร้อมกับเสียงที่เงียบลงตอนที่ผมเดินเข้าไปหาที่นั่ง ผมได้ที่นั่งริมประตู
“แมวขโมย เธอแมวขโมย”
เสียงนินทาที่ผมได้ยิน มันทำให้ผมรู้สึกกดดัน
“อาตี้ อยู่ไหม”
ใครเรียกผม เสียงคุ้นๆ
ผมหันไปเจอร่างสูงที่แสงคุ้นเคย ผมที่สาวท้าวเดินไปหา ท่ามกลางเสียงฮือฮาของคนที่อยู่ในห้องก่อนจะเข้าไปกอดฟิสิกษ์เหมือนตอนนั้น
“ไม่เป็นไรนะครับ”
สิกษ์ลูบหัวผม เชิงปลอบผม ผมว่าสิกษ์คงรู้ว่าผมเจอแรงกดดันอะไร ผมเอาหน้าซุกอก หน้าผมก็ตรงอกพอดีนะครับ ผมเป็นคนสูงนะ172มาตรฐานชายไทย แต่มันสูงกว่าผมนี่ดิT^T
“คนอันตรายกับอันตรายอยู่ด้วยกันแหละแก น่ากลัว”
เสียงนินทาเพิ่มขึ้นกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรนะครับ เราหนีออกจากโรงเรียนกันเถอะ”
