CHAPTER # 4 - ข่มอารมณ์ตัวเอง
CHAPTER # 4 - ข่มอารมณ์ตัวเอง
★★★★★★★★★★★★★★★★
- Physics -
สวัสดีครับ ผมฟิสิกษ์ ผมเป็นประธานนักเรียนของคลาส ผมมาเรียนที่นี่ตั้งแต่อายุ 9
ขวบ ผมมีเหตุผลจำเป็นที่ผมต้องมาที่นี่ ถึงอลิซของผมจะไม่โดดเด่น แต่ก็เรียกอันตรายเข้าเรื่อง ถ้าทำไม่มาเรียนที่นี่ ผมจะไม่สามารถปกป้องเขาได้ ทุกคนสงสัยใช่ไหมว่าเขาคือใคร แต่ผมว่าทุกคนก็รู้อยู่แล้ว พลังของผมมีมากเกินไปทำให้ไม่สามารถควบคุมมันได้ ผมเกือบทำร้ายคนที่ผมรัก ผมถึงต้องมา
ผมนั่งมองทอดไปยังหน้าต่าง วันนี้อากาศมันมืดๆคลึ้มๆ เหมือนจะเกิดเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ลางสังหรณ์ของผมแม่นนะครับ เวลาจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นมันจะเชื่อลางของตัวเอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา”
ผมตะโกนบอกคนข้างนอกในเข้ามา
“ใคร มีอะไรก็ว่ามา”
ผมพูดออกไปทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่ ผมเป็นอย่างนี้เวลามีคนมาหา ถ้าไม่สำคัญจริงๆผมจะไม่หันหลังกลับไปแล้วไล่ให้ออกห้องไป
“มีคนอยากพบรุ่นพี่ครับ”
ผมได้ยินแบบนี้มันทำให้ผมหันหลังไป
ผมหันหลังไปเห็นน้องวิวที่อยู่คลาสA
ยืนอยู่ น้องวิวเป็นคนน่ารักครับ เพื่อนผมที่ชื่อโย
ตามจีบมาเป็นปีแล้วครับยังไม่ติดเลย แต่เป็นผมก็ไม่เอาหรอกครับ ฟันหญิงเป็นว่าเล่นทั้งๆที่เราอยู่หอใน แต่ยังเกี่ยวสาวได้เป็นว่าเล่น จะหมดโรงเรียนแล้ว - - ผมนี่ปวดหัวเลย
แต่สายตาผมต้องสะดุดกับร่างบางที่อยู่ข้างๆวิว สายตาที่คุ้นเคย รูปร่างที่แตกต่างจากเด็กตัวเล็กที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ร่างบางที่แสนคุ้นเคย
“อาตี้!”
“ฟิสิกษ์”
ทำไมอาตี้ถึงมาอยู่ที่นี่ ผมหนีเขามาอยู่ที่นี่เพื่อจะปกป้องเขาจากคนที่นี่ ผมยื่นข้อเสนอคนที่นี่ให้พามาแทนเขา แล้วทำไมอาตี้ถึงมาอยู่ที่นี่ เขาไม่สมควณอยู่ที่นี่
!!
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“มีคนจับฉันมา บอกว่านายอยู่ที่นี่ แล้วโดนบังคับมา”
โดนบังคับ!
มันต้องไม่เป็นอย่างนี้สิ สัญญาฉบับนั้นที่ผมลงชื่อไปเพื่อนปกป้องมัน แล้วจะไม่วุ่นวายกับอาตี้อีก ผอ. คิดอะไรอยู่ ผมไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่!
“ออกไปจากที่นี่ซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่นายควรอยู่”
ผมบอกแบบนั้นออกไป ผมหวังว่าอาตี้จะยอมฟังผม
“ฉันก็อยากออกไปนะสิกษ์ ฉันไม่อยากเรียนที่แบบนี้เลย แต่ฉันลงชื่อเรียนไปแล้ว แล้วทำไมนายต้องไล่ฉันแบบนี้นายไม่เคยไล่ฉันแบบนี้นะสิกษ์”
ผมสะดุดกับคำที่อาตี้พูดกับผม ใช่ ผมไม่เคยไล่เขา ผมเป็นคนที่ยอมอาตี้มากๆตั้งแต่เด็กๆ ถ้าภาษาชาวบ้านง่ายๆก็คือ กลัวเมีย
แต่ผมกับอาตี้ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ แฟนก็ไม่ใช่ เมียก็ไม่ใช่ แม้แต่บอกรักผมยังไม่เคยเลย เห็นแบบนี้ผมก็ขี้อายนะ-//- พูดแล้วเขิล
แต่ตอนนี้ผมต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ ไม่ให้หลุดออกมา ผมต้องทำให้เขาออกไปจากที่นี่ให้ได้ ที่นี่น่ากลัวเกินไป ผอ. จะใช้อาตี้ทำอะไรบ้างก็ไม่รู้ ผมรู้ทุกอย่างที่อาตี้เป็นอลิซของเขาน่ากลัวเกินไป แล้วสามารถใช้ได้ แม้ตอนที่อาตี้ใช้จะไม่รู้ตัวเองก็ตาม
“ออกไปจากที่นี่ซะอาตี้ จะหาว่าฉันไม่เตือน”
หน้าอาตี้ตอนนี้เหวอเลยครับ น้ำเสียงของผมน่ากลัว หน้าอาตี้เหมือนจะร้องไห้ออกมา ไม่นะไม่! T^T
หมาน้อยของผมอย่าร้องอย่าร้อง ผมเกลียดน้ำตาของเขา มันทำให้ผมใจอ่อนทุกที ผมอยากดึงอาตี้เข้ามากอดให้ได้ตั้งแต่ตอนนี้ ผมไม่ได้เจอมันเป็น 10ปี
แต่ตอนนี้ผมต้องทน ท่องไว้ เพื่อเขาเพื่อเขาแม้ตอนนี้เราจะทำให้ตัวเองดูเลว ผมก็ทน
“เข้าใจตรงกันนะ ออกไปได้แล้ว ฉันมีงานที่ต้องสะสาง”
ผมก็พูดไปงั้นแหละครับทั้งๆที่งานผมเสร็จหมดแล้ว ผมเป็นคนทำงานเร็วแล้วไม่ชอบทำงานเป็นงานค้าง กว่าผมจะยืนอยู่จุดๆนี้ได้ ผมต้องผ่านอะไรมาเยอะ แต่ตอนนี้หมาน้อยของผมร้องไห้แล้ว ไม่T^T !!
- Physics end-
ผมเดินออกมาจากห้องประธานนักเรียนของสิกษ์ ตอนนี้ผมร้องไห้ ผมเป็นคนร้องไห้ยากมากแต่มีแค่คนเดียวที่ผมร้องได้คือสิกษ์ ทำไมมันต้องไล่ผมด้วย 10 ปีที่ผ่านมา มันทำให้เราลืมกันและกันขนาดนี้เลยหรอ
วิวนั่งปลอบผมอยู่ตรงหน้าตึก จิตใจผมล่องลอย ทำไมต้องไล่ผมแบบนี้ด้วย
“อย่าร้องเลย ฉันว่ารุ่นพี่เขาคงมีเหตุผลของเขาแหละ อย่าคิดมากเลย”
วิวบอกผมแบบนี้ มันทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ ผมว่ามันต้องมีเหตุผลจำเป็นที่สิกษ์ต้องไล่ผม สิกษ์ไม่เคยไล่ผมไปไหน นิสัยมันไม่ได้เป็นแบบนี้เลย แต่ถ้า10ปีที่ผ่านมันเปลี่ยนไป ผมก็คงต้องทำใจ
“ตอนนี้มีหาอลิซนายดีกว่านะ ถึงรุ่นพี่เขาไล่นายออกไป แต่ยังไงนายก็ออกไม่ได้อยู่ดี”
ก็จริงของวิวครับ ตอนนี้ผมต้องทำเรื่องที่ผมควรทำดีกว่า คืนการตามหาอลิซของตัวเอง ว่าแต่จะเริ่มยังไงดีละ
“แล้วเราต้องเริ่มจากอะไรละ ฉันไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย”
“อืม….งั้นฉันพานายไปห้องสมุดดูละกัน เผื่อหนังสือจะเป็นแนวทางให้นายได้”
หนังสือ!
ผมชอบหนังสือมาก แต่เป็นหนังสือการ์ตูนนะ 5555
ตอนนี้ผมต้องทำเรื่องที่ผมควรทำดีกว่า ผมจะไม่คิดมากเรื่องสิกษ์ ผมคิดว่ามันต้องมีเหตุผล ผมเห็นสายตาของสิกษ์หวั่นไหวตอนผมร้องไห้ ผมเข้าข้างตัวเองนะว่าสิกษ์กำลังโกหกตัวเองอยู่
ผมต้องหาอลิซให้เจอและทำให้สิกษ์พูดความจริงให้ได้ การมาเรียนที่นี่ ท้าทายดีจริงๆ ฮูเล้
~
