CHAPTER # 3 - ชีวิตมันเศร้ากับคนหลงตัวเอง

CHAPTER # 3 - ชีวิตมันเศร้ากับคนหลงตัวเอง

CHAPTER # 3 ชีวิตมันเศร้ากับคนหลงตัวเอง

★★★★★★★★★★★★★★★★

หลังจากที่ผมนั่งเรียนวิชาต้นไม้ชีวิต ไรนั่นผมรู้สึกผมเอ๋อไปเลย อาจารย์สอนปลูกต้นไม้ขยับได้ เริ่มแรกให้เตรียมกระถางหยอดเมล็ด รดน้ำแล้วไม่ถึง 2 นาทีมันก็โต ผมนี่อึ่งไปเลยครับ ไสยศาสตร์ยังเทียบไม่ได้เลยครับ ตอนนี้ผมมานั่งอยู่ม้านั่งหน้าตึกคลาส A

ผมหันซ้ายหันขวา ก็มีแต่คนมองผม

“วิว พวกนั้นมองฉันทำไม”

“เพราะนายหน้าสวยละมั้ง”

หน้าสวย?

วิวบอกผมหน้าสวยแล้วไม่ดูหน้าตัวเองเลยใช่ไหม แต่ผมก็เข้าใจนะ ใครๆก็ว่าผมหน้าสวย(หลงตัวเอง)มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทุกวันนี้มีแต่ผู้ชายเข้ามาหาผม ผมก็อยากได้เมียบ้างไรบ้างทำไมผมไม่เคยได้เลยครับนึกย้อนไป

“แนน เราชอบแนนนะเป็นแฟนกันนะ”

“อย่าเลยตี้ ถ้าเราเป็นแฟนตี้นะ แนนก็ดับนะสิ แต่แนนสนับสนุนตี้ได้ผัวนะ^^”

ชีวิตนี้มันเศร้าครับT^T

.

.

.

หลังจากคุยสับเพเหระกับวิว วิวพาผมมาโรงอาหารของโรงเรียนครับ บอกเลยใหญ่โตมโหฬาร วัดเจ็ดก้าวยังมากกว่า แล้วทำจะกินยังไงละครับ เงินผมไม่มี

- -

“วิว ฉันเราไม่มีเงิน”

“เอ้อ ฉันลืมเลย นี่เงิน ผอ.ฝากมาคลาสDได้แค่นี้ละอย่าคิดมากเลยนะ”

ผมรับซองเงินบางๆนั้นมา ผมเปิดดู200บาท 0[]0 ค่าอาหารที่นี่จาน40 ผมกินได้กี่มื้อเนี่ยย ผมหันไปดูซองของวิว เป็นปึกเลยครับ มันหมายความว่าไงเนี่ย

“อย่าทำหน้า งง แบบนั้น เงินของที่นี่แบ่งตามคลาสได้ทุกวันเสาร์นะ คลาส SS 5หมื่น คลาส S 3หมื่น คลาสA 1หมื่น คลาสB 5

พัน คลาสC 1พัน แต่นายอยู่คลาสDเลยได้แค่นั้นแหละอย่าคิดมากเลยโน๊ะ”

คุณพระ! อะไรจะเยอะปานนั้นแต่ของผม

200เนี่ยนะ T^T

ชีวิตมันเศร้าครั้งที่2

.

.

.

หลังจากกินข้าวเสร็จ บอกเลยอร่อยมาก สงสัยผมต้องลองให้ทุกเมนู แต่จำนวนเงินผมนี่สิTT

“ตี้ นายหาอลิซเจอหรือยัง?”

วิวถามผม ทำให้ผมนึกว่าคิดว่าผมต้องหาอลิซของผมให้เจอนิ

“ยังเลย ฉันยังไม่รู้เลยฉันมีอลิซอะไร ทำมถึงต้องการตัวฉันนักหนา”

“อลิซนายอาจจะน่าสำคัญจริงหรอก ไม่งั้น ผอ.คงไม่เอานายเข้ามาหรอก ที่นี่เขารับเรียนตั้งแต่อายุ 9ขวบน่ะแต่นายนี่ 18 แล้วยังเอาเข้ามาได้ ต้องมีอะไรแน่ๆ”

วิวบอกผมแบบนั้น

นั้นสินะ มันต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่เลย แต่ตอนนี้ผมต้องทำอะไรต่อละเนี่ย

“แล้วเราต้องไปทำอะไรต่อหรอ”

ผมถาม

“ตี้อยากทำอะไรไหมละ ฉันจะพาไป”

อยากทำอะไรหรอ ตอนนี้ผมอยากเจอคนคนนึงนะสิ แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะได้เจอหรือเปล่า ไม่รู้ว่าวิวจะรู้จักหรือเปล่านี่สิ

“ฉันอยากเจอ ฟิสิกษ์วิวรู้จักไหม”

“ฟิสิกษ์!!!!!!??”

วิวทำหน้าตกใจแบบนั้นหมายความว่าไง

“ใช่ ฟิสิกษ์ จตุรภัทร นิรันด์พิพักษ์”

“ทำไมจะไม่รู้จักละ คนดังขนาดนั้นเป็นประธานนักเรียนของคลาสS คนดังในเรื่องตัวอันตราย ไม่มีใครในโรงเรียนนี้ไม่รู้จักเขาหรอก”

มันเป็นคนดังขนาดนี้เลยหรอ แล้วตัวอันตรายนี่คือยังไง ตอนผมกับมันเป็นเพื่อนกัน ฟิสิกษ์ใจดีมากเลยนะ ผมร้องไห้ยังนั่งปลอบปมอยู่เลย ฟิสิกษ์เคยเดินไปโรงเรียนด้วยนะ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่จำความได้บ้านเราอยู่ติดกัน ตากับพ่อแม่ของมันรู้จักกัน ทำให้ผมไปไหนมาไหนกับมันบ่อยๆ คิดแล้วคิดถึง แต่อยู่ดีดีมันก็หายไป พ่อแม่มันก็เก็บของออกจากบ้าน ขายบ้านทิ้งไป ตอนที่ผมรู้เรื่องว่า ฟิสิกษ์หายไป ผมร้องไห้ ไม่ยอมกินข้าวอยู่เป็นเดือนๆ ตามผมปลอบผมทุกวันเวลาผมกลับบ้าน ก็จริงไหมละครับ คนสำคัญหายไปจากชีวิตผม ผมต้องเสียใจเป็นธรรมดา ชีวิตมันเศร้า T^T

“แล้วนายจะอยากเจอไปทำไม?”

วิวถามผม

“เขาเป็นเพื่อนฉัน พาไปเจอหน่อยสิ”

“เพื่อนนาย!!”

วิวทำหน้าตกใจแบบนี้อีกแล้ว แค่เพื่อนทำไมต้องตกใจแบบนั้นด้วยนะ -*-

“ก็ใช่ไง พาไปเจอได้ไหม”

“ก็ได้อยู่หรอก ตามมาสิจะพาไป”

เยสสสสสสส ผมจะได้เจอรักแรกของผมแล้ว คิดแล้วตื่นเต้น ผมสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าหน้าผม ส่องหน้าต่างเพื่อดูหน้าตาตัวเองว่าดูดีหรือยัง โอเคดูดีมาก(หลงตัวเองครั้งที่2)

.

.

.

ผมเดินตามวิวมายังตึกคลาสS มันไม่ใช่ตึกใหญ่เหมือนตึก คลาสA เลยครับ แต่มันดูสวยงามมากเลยยิ่งใหญ่กว่าตุกเมื่อกี้อีก ผมเดินตามวิวมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่หน้าห้อง ประธานนักเรียน วิวเคาะประตู

“เชิญ”

เสียงทุ้มใหญ่ที่ดังจากข้างในประตูบอกพวกผม ผมกับวิวเปิดประตูเข้าไป ตอนนี้ใจผมเต้นระริกระรี้ เพราะจะได้เจอคนที่ผมคิดถึง หน้าตามันจะเป็นยังไงบ้างนะจะหล่อขึ้นหรือเปล่า แต่ผมหล่อกว่าอยู่แล้ว(หลงตัวเองครั้งที่3) ผมเดินเข้าไปเห็นเก้าอี้ประธานหันหลังอยู่

“ใคร มีอะไรก็ว่ามา”

เสียงทุ้มพูดขึ้นทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่

“มีคนอยากพบรุ่นพี่ครับ”

วิวตอบออกไป

เก้าอี้ที่หันหลัง หมุนกลับมายังทางด้านผม คนที่นั่งดูมองตาผม รูปร่างหล่อเหลา ผิดจากเมื่อก่อน สายตาที่เหมือนหมาป่าจับจ้องเหมือนจะกินเนื้อผมทางสายตา เป็นสายตาที่น่าหลงใหลมาก

“อาตี้ !”

“ฟิสิกษ์”