ตอนที่2 นี่มันเรื่องอะไรกัน!

หุบเขาจิงลั่ว ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของแคว้นสู่ ภูเขาปกคลุมไปด้วยต้นไม้หนาแน่น และสัตว์ป่าหลายชนิด แต่บนยอดเขาสูงชะลูดนี้กลับมีสำนักศึกษาหนึ่งตั้งอยู่ คนทั้งหลายเรียกมันว่าสำนักจิ่งลั่วตามชื่อหุบเขานั่นเอง ภายในสำนักนี้จะมีนักเรียนประมาณสามสิบคน ส่วนมากที่นี่จะสอนเน้นด้านวรยุทธที่ตัวเองถนัด แต่ล่ะปีสถานที่นี้จะรับนักเรียนไม่เยอะ แถมแต่ล่ะคนที่มาสมัครไม่ว่าจะเป็นคนร่ำรวยหรือคนจน ก็ต้องผ่านด่านทดสอบต่างๆ ให้ได้ก่อนถึงจะมีสิทธิ์ได้เข้าเรียนที่แห่งนี้ได้ นี่คือเหตุผลที่สำนักที่นี่มีลูกศิษย์น้อยนั่นเอง

ขณะนี้เจ้าสำนักซึ่งก็คือลี่ไท่จงบรุษวัยสี่สิบรูปร่างใหญ่โต หน้าตาถึงแม้จะมีริ้วรอยตามวัยแต่ก็มีเค้าโครงความหล่อเหลาให้เห็นอยู่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินกระสับกระส่ายไปมาในเรือนหลังหนึ่ง

ภายในห้องตกแต่งอย่างสวยงาม ดูออกชัดว่าเป็นห้องของสตรี แต่ตอนนี้ภายในห้องนอนกำลังวุ่นวายใหญ่หลวง หมอจากยุทธภพไม่ว่าจะชื่อเสียงดังหรือไม่ดัง ต่างพากันโดนขอร้องเรียกตัวให้มารักษากันหมดแต่ไม่ว่าจะสักกี่คนก็พากันส่ายหน้าหมดปัญญา

ลี่ไท่จงเดินเข้าไปกุมมือเหมยซูภรรยาที่ถึงแม้จะอายุมากขึ้นแต่ก็ยังคงความงดงามอยู่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้นางกำลังหน้าซีดเผือดน้ำตาคลอหันไปมองบนเตียงที่มีร่างของเด็กสาววัยสิบสี่นอนหลับตานิ่งพร้อมกับหมอทั้งหลายผลัดกันตรวจรักษา

"ลูกห้าจะต้องไม่เป็นอะไร นางจะต้องหายดีแน่นอน เจ้าไม่ต้องกังวลไป"ลี่ไท่จงบอกภรรยาตนแบบนี้ ทั้งที่ในใจเริ่มจะหมดหวังแล้ว

"จะใช่แน่หรือเจ้าคะ หลินเอ๋อร์ป่วยมาตั้งแต่เด็กอาการป่วยที่ไม่ทราบสาเหตุกำเริบขึ้นทุกเดือน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าทุกครั้งจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้วนางก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย ท่านพี่ข้ากลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ ฮึกๆ ฮือ"

เหมยซูอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ได้แต่ซบหน้ากับหน้าอกของสามีพร้อมร้องไห้ออกมา

ลี่ไท่จงได้แต่ลูบหลังปลอบโยนภรรยารัก พร้อมกับคิดถึงอดีต เขามีบุตรทั้งหมดห้าคนบรุษสองสตรีสาม ลี่จินบุตรสาวคนที่สองก็ตบแต่งออกไปแล้ว ส่วนบุตรชายคนที่หนึ่งและคนที่สามก็ออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก ตอนนี้ก็เหลือแต่บุตรสาวคนที่สี่ ลี่อินซึ่งกำลังคอยจับมือน้องสาวอยู่ข้างเตียง และคนสุดท้องก็คือลี่หลินที่ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่กำเนิดเพราะคลอดก่อนกำหนด แถมยังมีอาการชักกระตุกกำเริบทุกเดือน กินยาทุกวันหาหมอมาตรวจทุกครั้งก็ยังไม่หายดี จนถึงสามวันก่อนที่อาการของลี่หลินกำเริบหนักจนสลบไปบัดนี้ก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ เขาได้แต่สายหน้าเศร้าเสียใจ

ขณะที่ภายในห้องกำลังตึงเครียดและเศร้าโศกนั้น อยู่ๆ คนที่ไม่ฟื้นตลอดสามวันก็ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับไออย่างรุนแรง

"แค่กๆๆ โอ้ย! นึกว่าจะตายแล้วซะอีกยังดีที่ฟื้นขึ้นมาได้ แล้วนี้ทำไมแขนฉันถึงเจ็บแปลบๆ แบบนี้"ผิงผิงก้มมองแขนตัวเองพร้อมกับร้องตกใจออกมา

"เฮ้ย นี่แขนคนหรือว่าเม่นทำไมมีแต่เข็มปักไปหมด แต่เดี๋ยวก่อนชักจะแปลกๆ "

นี่เหมือนจะไม่ใช่แขนของเธอเลยนี่ แขนนี่ทั้งผอมจนเห็นแต่กระดูกแถมยังผิวขาวซีดอีกต่างหาก แขนเธอต้องเป็นแบบอวบอันมีแต่เนื้อนิ่มทั้งตัวสิ แล้วนี่มันอะไรกัน

ผิงผิงสำรวจสภาพตัวเองจนลืมสังเกตรอบด้าน ถ้าเธอหันไปมองสักหน่อยจะพบว่าแต่ล่ะคนล้วนแต่ตกตะลึกอ้าปากค้างเพราะนึกไม่ถึงว่าคนที่สลบไปตั้งนานจะลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว

"แล้วนี่มันชุดอะไรกัน ทำไมแปลกไปหมด"ผิงผิงสะบัดศรีษะไปมาไล่ความปวดและความมึนศรีษะออกไป และเริ่มหันไปมองสำรวจรอบด้าน สิ่งที่เธอมองเห็นทำให้เธอตกใจจนอ้าปากค้าง

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่! "