ตอนที่ 34 : เขาไม่มีเวลาทำสิ่งนี้
ตอนที่ 34 : เขาไม่มีเวลาทำสิ่งนี้
ในวังของเผ่าไป๋ หนึ่งสัปดาห์ต่อมา......
ดวงอาทิตย์ขึ้นเจ็ดดวงเพื่อจัดการกิจกรรมของเผ่าและดูแลร่างกายของเขา การฝึกฝนภายใต้น้ำช่วยรักษาได้อย่างมาก แต่แพทย์ของจักรวรรดิก็ยังถูกเรียกไปยังห้องของเขา
หลังจากจัดการร่างกายองค์ขององค์จักรพรรดิด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ จิ้งจอกชราขนสีเทา แพทย์อมตะผู้เฒ่าหลัว ลักษณะเหมือนปราชญ์มีหนวดและคิ้วคู่หนายาวถึงเท้า ถูกนำออกไปจากห้องด้วยความรำคาญของท่านเทพ
ไป๋หยูรีบไปที่ห้องนอนของนายท่านของเขาหลังจากหมอผู้เฒ่าหลัวหนีออกจากห้องมาด้วยความไม่พอใจของท่านเทพ เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา องค์เทพเจ้าสูงสุดอารมณ์ฉุนเฉียวและมันเป็นปัญหาของพวกเขา! ฮึม!
หัวหน้าองค์รักษ์สันนิษฐานว่าองค์เทพสูงสุดของเขาคงเห่าขู่ใส่หมอให้ออกมา เขาเกลียดการถูกขัดจังหวะ แม้ว่ามันจะเป็นการดูแลร่างกายของเขาก็ตาม
ห้องนอนของไป๋ชิงเย่วสะดวกสบายและกว้างขวาง ซึ่งแตกต่างจากท่าทางเย็นและห่างเหินของเขา ห้องของเขาถ่ายทอดธรรมชาติความเป็นสัตว์ที่แท้จริงของเขา แสงเทียนของห้องถูกสร้างขึ้นโดยเทียนแถวหนึ่งที่จิ้งจอกไฟมอบให้
พรมปูพื้นและเตียงขนาดใหญ่ของเขาเต็มไปด้วยผ้าห่มขนสัตว์ที่นิ่มที่สุด จักรพรรดิจิ้งจอกได้รับแสงสว่างจากจิ้งจอกไฟรอบตัว เขาปล่อยให้หางทั้งแปดของเขาล้อมรอบร่างกายเอนอยู่ในความสบาย
ผมสีขาวของเขาพาดเตียงและไหลลงไปที่พื้นผิวดังหยกนั้นสะท้อนสีเหลืองจากเทียนรอบๆ และดวงตาสีทองที่แหลมคมของเขากอรปกับริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดที่ผู้หญิงนับไม่ถ้วนล้มลงกับพื้นในความน่ารักน่าหลงนั้น
การให้มุมมองที่น่ากินและเย้ายวนทำให้ไป๋หยูมั่นใจว่าถ้าเขาไม่ใช่คนในเผ่าไป๋ เขาจะต้องตกหลุมรักกับเจ้านายของเขาในตอนนี้!
ไป๋หยูจ้องมองด้วยความงุนงง แต่สังเกตเห็นดวงตาที่เคลือบของเขา เทพเจ้าจิ้งจอกขึงตาแข็งเยือกเย็นของเขาส่งมา
หัวหน้าองค์รักษ์ไอออกมาอย่างน่าอายเพื่อคืนสู่อาการเดิมของเขา เขาทำตัวเหมือนองค์รักษ์และเหมือนแม่ไก่ที่หวงลูกของเขาดั่งสัปดาห์ที่แล้ว
ไป๋หยูเดินกลับไปกลับมาในห้องนอน
ความรำคาญแสดงให้เห็นชัดเจนในลักษณะที่สมบูรณ์แบบสลักเสลาของสุนัขจิ้งจอก
“ฝ่าบาท ท่านเพิ่งกลับมาที่นี่และทำให้พระราชวังเป็นระเบียบอีกครั้ง ใยท่านต้องจากไปเร็วเช่นนี้หรือ? ร่างกายก็ยังต้องรักษา! แม้แต่เหล่าเทพก็ต้องการเวลาพักผ่อนบ้างนะท่าน” ไป๋หยูขอร้องนายท่านของเขาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
เจ้านายเทพจิ้งจอกของเขาต้องการที่จะเดินทางในวันพรุ่งนี้หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับแม่ผู้กุมบัลลังก์
“ยุติความกังวลของท่านซะ ข้าไม่ใช้เวลาพักผ่อนและพักฟื้นที่นี่ ข้าจะจัดการกับตัวเองหลังจากลงไป” เสียงผู้ชายของไป๋ชิงเย่วตอบอย่างเหนื่อยล้าในขณะที่เขานอนหงายหลัง เนื้อของเขาได้รับการเติมเต็มแล้วและฟื้นคืน คงเหลือแค่แผลตกสะเก็ด การรับมือกับความโกรธแค้นและความกังวลของคนรอบข้างทำให้เขาเหนื่อยมากกว่าตอนที่เขามีกับแม่ที่บ้าคลั่งของเขาซะอีก
ในความเป็นจริงเขาก็เดือดร้อนจากสถานการณ์ทั้งหมด แต่ความกังวลของเขาเองก็เพิ่มทวีขึ้นทุกขณะดังเม็ดทรายที่ไหลในนาฬิกาทราย เขาไม่สามารถหยุดความคิดของตัวเองได้ จิตของเขาอยู่ที่มเหสีในอนาคตของเขาที่ต้องอยู่เพียงลำพัง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนางในตอนนี้?
เวลาผ่านความกังวลของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ผู้หญิงที่แม้แต่ชื่อเขา นางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่อ...นางไม่ใช่สุนัขจิ้งจอกและไม่ได้ถูกสะกดไว้ด้วย
ถ้าเกิดอะไร...ถ้านางพบกับคนอื่น?
ไป๋ชิงเย่วจินตนาการถึงมือของชายอื่นที่ไม่ใช่เขาลูบไล้นางด้วยความอ่อนโยน ชายอีกคนที่ทำให้เธอครางแทนเขา
ความโกรธของเขาผลักร่างเขาออกจากความสะดวกสบายอันหรูหราบนเตียง ก่อนที่ความคิดเขาจะได้สั่งสู่การกระทำด้วยซ้ำ
เขาสังเกตเห็นว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขายังพูดพึมพำเกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อตัวเองและการพักฟื้น
เขาไม่มีเวลาสำหรับสิ่งนี้
ไป๋หยูหยุดการพูดพร่ำของเขา ข้าปล่อยให้การจัดการของเผ่าอยู่ในมือของท่านจนกว่าข้าจะกลับมาพร้อมกับภรรยาของข้า " ไป๋ชิงเย่วตอบสนองความต้องการของเขาเริ่มแต่งตัว
องค์รักษ์รู้สึกว่าเจ้านายของเขาสนุกกับการทิ้งระเบิดใส่ผู้อื่น การเดินไปเดินมาของเขาหยุดลงทันที ภรรยาคนใด อะไรจะฉับพลันเยี่ยงนี้?!
“ข้าอาจจะเรียกประชุมท่านหรือกองกำลัง ควรจะต้องเกิดขึ้น มิฉะนั้นข้าเชื่อใจท่านในฐานะคนของเผ่า”
ไป๋ชิงหยูยืนงงอีกครั้งต่อหน้าเทพจิ้งจอกของเขา
“เมี-เมีย ฝ่าบาท??”
ฝ่าบาทของเขาพบมเหสีในอนาคตแล้วอย่างนั้นเหรอ? นั่นหมายความว่าพระราชวังจะเห็นจิ้งจอกน้อยวิ่งไปรอบๆ!
ทันใดนั้นเองและเขาก็กล้าคิดว่าเขาไม่ได้จินตนาการ แต่ไป๋หยูสาบานว่าเขาเห็นริมฝีปากเยือกเย็นของเจ้านายของเขาแย้มยิ้มขึ้นอย่างเต็มที่
ดังนั้นความคิดที่ว่านางสามารถทำให้ภูเขาน้ำแข็งของเขายิ้มได้ ...
ไป๋ชิงเย่วพยักหน้าอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้ให้โอกาสผู้รับใช้ของเขาตอบอันใดก่อนที่เขาจะเปลี่ยนผ่านมิติและนำร่างที่มีผ้าพันแผลของเขาไปยังพื้นโลก