MATOP ตอนที่ 4
โรแลนด์เดินออกจากวิหารตามหลังของชายชรา ดวงอาทิตย์ยามเช้าไม่ได้สว่างจ้ามาก แต่เขาก็หลับตาลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาเผชิญหน้ากับมัน
ไม่กี่นาทีต่อมาโรแลนด์ก็คุ้นเคยกับแสงสว่างและเปิดตาของเขาขึ้น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือท้องฟ้าที่สะอาดและบริสุทธิ์ ซึ่งไม่ได้ครึ่งกับมลพิษในสังคมสมัยใหม่
ด้านล่างท้องฟ้าสีน้ำเงินเป็นทะเลสาบที่เปล่งประกายซึ่งมีจุดคล้ายใบไม้สีดำหลายจุด เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ โรแลนด์พบว่าพวกมันเป็นเรือลำเล็ก ๆ
อาคารหลายแห่งมีความสูงและสีที่แตกต่างกันไป ตั้งอยู่รอบ ๆ ทะเลสาบ ท่ามกลางอาคารต่าง ๆ เป็นแถวของชาวบ้าน ที่เดินสวนกันไปมาเหมือนฝูงมด
สะพานขนาดใหญ่เชื่อมต่อทั้งสองฝั่งของทะเลสาบและแบ่งมันออกเป็นสองส่วน
โรแลนด์สูดอากาศบริสุทธิ์และฟังเสียงสายลมบนยอดเขา เขารู้สึกได้ถึงความสงบและร่มเย็น หลังจากนั้นเขาก็พูดกับชายชราว่า "นี่คือเมืองเรดเมาน์เทนใช่ไหม ผมคิดว่ามันควรจะเรียกว่าเมืองเลคมากกว่า” (Lake ที่แปลว่าทะเลสาบ)
คิ้วของฟอลเคนกระตุกลงราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก “มันไม่ใช่ชื่อที่ดีนักหรอก… คุณโรแลนด์แผนต่อไปของคุณคืออะไร ?”
ไม่ใช่ชื่อที่ดี ? เพราะมันฟังดูไม่ดีหรือด้วยเหตุผลอื่น ? โรแลนด์อยากรู้อยากเห็น แต่สังเกตเห็นว่าฟอลเคนนั้นไม่มีความสุข เขาก็ไม่ได้คิดจะถามอีกต่อไป โรแลนด์รู้สึกประทับใจอย่างยิ่งกับผู้สร้างเกมนี้ที่สร้างทั้งฉากและ NPC ให้มีชีวิตชีวาได้ขนาดนี้
ที่สำคัญกว่านั้นเกมยังสร้างความรู้สึกของมนุษย์อย่างถูกต้อง ยกเว้นความรู้สึกเจ็บปวดที่ลดลงเหลือหนึ่งในสิบซึ่งเป็นมาตรการป้องกัน แต่ถ้าความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายหรือถูกสังหารนั้นถูกทำให้เหมือนโลกจริงอย่างสมบูรณ์ ผู้เล่นที่ชื่นชอบในความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะทนได้
โรแลนด์คิดคำตอบซักครู่แล้วพูดทีเล่นทีจริงว่า “อาจจะท่องเที่ยวและก็เล่น”
ฟอลเคนมองไปที่โรแลนด์ด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่แคบของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “ง่าย ๆ อย่างนั้นเลยเหรอ ไม่ใช่ว่าคุณควรจะมีอุดมคติอันสูงส่งเช่นช่วยกอบกู้โลก จัดการปีศาจหรือฆ่ามังกรหรอกหรือ ?”
โรแลนด์ยิ้มให้ฟอลเคนด้วยความประหลาดใจและขบขัน เขาพูดกลับช้า ๆ ว่า “ผมเป็นแค่คนธรรมดา ผมไม่รู้ว่าคุณจะมองบุตรทองคำ... เอ่อ... นั่นคือสิ่งที่คุณเรียกพวกเราใช่ไหม แต่พวกเราส่วนใหญ่มาที่โลกนี้เพื่อความสนุกสนาน บางทีความฝันของเราอาจจะเปลี่ยนไปในภายหลัง แต่นี่คือจุดประสงค์ของพวกเราในตอนนี้...”
โรแลนด์หมายความตามนั้น ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะต้องได้รับภารกิจ แต่เขาพบว่ามันเป็นไปไม่ได้หลังจากพิจารณาไปที่ตัวของฟอลเคน ที่รู้สึกเหมือนคนจริง มากกว่าที่จะเป็น NPC
โรแลนด์ไม่ใช่คนโง่ การพูดคุยกับ NPC และการพูดคุยกับบุคคลจริง ๆ นั้นแตกต่างกัน อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่า ฟอลเคนจะเป็น NPC แต่โรแลนด์ก็รู้สึกว่าเขากำลังพูดคุยกับคนจริง ๆ
เขาไม่จำเป็นต้องจริงจังในการสนทนากับชายชราผู้สุภาพคนนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะจริงใจ
ฟอลเคนมองไปที่โรแลนด์ เขารู้สึกแปลกๆ เพราะเขาไม่เคยเห็นคนอย่างโรแลนด์ ผู้ซึ่งมีร่างกายอมตะ แต่กลับมาความฝันเพียงแค่การออกไปเที่ยวเล่นเพื่อความสนุกสนานมาก่อน
คนอื่น ๆ ที่มีความสามารถดังกล่าวอาจจะมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เพียงแค่เติมเต็มความปรารถนาของตัวเอง แต่อาจจะรวมไปถึงการยึดครองโลกอีกด้วย
ทว่าบุตรทองคำตรงหน้าเขานั้นกลับต้องการเพียงแค่ความสนุก คงไม่มีใครเชื่อเรื่องนี้เพราะมันฟังดูไม่สมเหตุสมผล แต่ฟอลเคนกลับเชื่อเช่นนั้น เขาเคยเห็นคนที่มีความมั่นใจสูงมามากมาย แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นช่างดูไร้เดียงสาเหมือนกับเด็ก
“มิติที่คุณจากมา คงจะต้องปราศจากสงครามและการเข่นฆ่า” ฟอลเคนมองไปที่ชายหนุ่มและถอนหายใจ “มันคงยอดเยี่ยมมากใช่ไหม ?”
“จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น” โรแลนด์ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ “แต่ประเทศที่ผมจากมานั้นค่อนข้างปลอดภัย มันสงบสุขและเจริญรุ่งเรือง บางครั้งก็มีสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น แต่พวกมันก็อยู่ห่างไกลจากผมมาก”
สำหรับโรแลนด์มันเป็นคำอธิบายที่ดูธรรมดามาก แต่สำหรับฟอลเคนแล้วมันเป็นการคุยโวโดยแท้จริง ภายใต้เสื้อคลุมสีขาวของเขาที่เคลื่อนไหวล้อไปกับสายลมยามเช้าที่เย็นสบาย ฟอลเคนถอนหายใจยาว ๆ และพูดว่า “ถ้าฉันสามารถมีชีวิตอยู่ในโลกของคุณได้ก็คงจะดี”
โรแลนด์มองไปที่บาทหลวงชราด้วยความสนใจอย่างมาก
ต้องขอบคุณอาจารย์ของเขาในมหาวิทยาลัยที่ทำให้เขานั้นคุ้นเคยกับ AI ที่มีชื่อเสียง แม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้รู้จัก AlphaGo แต่เขาก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับ Siri
Siri ทำได้ค่อนข้างดีในการสนทนารายวันและในการทำตัวเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่ในการสนทนาเชิงลึกยิ่งขึ้นไป รวมถึงบทสนทนาเกี่ยวกับชีวิต เหตุการณ์ในโลก หรือประวัติศาสตร์ เห็นได้ชัดว่า Siri นั้นไม่ฉลาดพอ และคำตอบที่ได้รับมักจะแข็ง ๆ และมีระบบตายตัวในการตอบ
แต่ชายชราตรงหน้าเขานั้น ดูไม่แตกต่างจากคนปกติเมื่อเขามีความรู้สึกเศร้าหรืออิจฉาในการสนทนา
โรแลนด์ไม่แน่ใจว่า เพนกวิน คอร์ปอเรชั่น สามารถทำมันสำเร็จได้ยังไง นอกจากนี้ตามเว็บไซต์อย่างเป็นทางการ คงมีคนที่ฉลาดมากกว่าห้าหมื่นล้านคนที่อาศัยอยู่ในโลกของเกมนี้และ เหล่า NPC ก็สามารถเปรียบเทียบได้กับคนจริง ๆ
เพนกวิน คอร์ปอเรชั่น เป็น บริษัทที่มีชื่อเสียงด้านผลิตภัณฑ์ที่เป็นของลอกเลียนแบบ ไม่น่าเชื่อว่าจะพัฒนาขึ้นมาได้ขนาดนี้
ก่อนที่เขาจะเข้าเล่นเกม โรแลนด์ ไม่เคยเชื่อมั่นในการโฆษณาชวนเชื่อเช่นนี้เพราะทุก บริษัท มีแนวโน้มที่จะพูดเกินจริงเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของตนเอง แต่เขาเชื่อว่าหลังจากพบชายชราคนนี้ที่ชื่อว่าฟอลเคน เขาสามารถจินตนาการได้ว่าทั้งโลกนี้จะน่ามากทึ่งมากเพียงใดหาก NPC ทุกคนมีบุคลิกและจิตวิญญาณที่เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้
ทิวทัศน์ที่สมจริงและ NPC ที่สมบูรณ์แบบ... โรแลนด์รู้สึกหลงใหลในเกมนี้มากแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมานานแล้ว
เขาตบต้นขาของเขาอย่างแรงและถามว่า “คุณฟอลเคน ผมจะไปยังเมืองอื่น ๆ ที่ใกล้ที่สุดจากที่นี่ได้อย่างไร ?”
ฟอลเคนรู้สึกประหลาดใจ ชายหนุ่มผู้ซึ่งสงบนิ่งมาตลอด อยู่ ๆ เขาก็มีความกระตือรือร้นแปลก ๆ อย่างกะทันหัน ดวงตาทั้งคู่ของชายหนุ่มยังคงชัดเจนแต่ตอนนี้กลับมีแสงประกายใหม่ในนั้น
“ถ้าคุณเดินไปตามถนนทางทิศตะวันตก คนจะเจอกับเมืองที่ชื่อว่า เดลปอนภายใน 4 ชั่วโมง” ฟอลเคน หยุดอยู่ครู่หนึ่งและพูดต่อไปว่า “คุณไม่ควรออกจากถนนสายหลักระหว่างทาง มีป่าเมเปิ้ลอยู่ติด ๆ กับถนนด้านนอกของเมืองเรดเมาน์เทน แมงมุมยักษ์จำนวนมากอาศัยอยู่ภายในป่า โดยปกติแล้วพวกมันจะไม่ออกมายังดินแดนของเรา เว้นแต่เมื่อพวกมันหิวมากเกินไป พวกมันอาจจะบ้าคลั่งและตามล่ามนุษย์”
“ขอบคุณมากครับ”
โรแลนด์โบกมือไปที่ฟอลเคน และเดินลงไปตามบันไดสีเทาบนถนนที่ยาวไปตามภูเขา ดวงอาทิตย์ยามเช้าสว่างไสวเหมือนผลส้มและสายลมก็อ่อนโยนเหมือนผ้าคลุมรอบกาย เสียงของเมืองค่อย ๆ ทยอยเข้ามาในหูของโรแลนด์
โรแลนด์ต้องการที่จะโอบกอดท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีขาวแต่เขาก็กลัวว่าเขานั้นจะดูงี่เง่าเกินไป
เขาเพียงพูดเบา ๆ กับตัวเองว่า “ฟาลัน ฉันมาถึงที่นี่แล้ว!” (ฟาลัน หมายถึงชื่อเกม)