320 ตามสบาย มิโกะ
“ทำไมพวกนายแบ่งไม่เท่ากัน” คิร่าหักไอศกรีมเท่ากันให้มิโกะและตัวเธอเอง
“เจ้าบ้าคิว มันขี้โกง” ซิสบ่นพึมพำ “มันหักส่วนที่ได้เนื้อไอศกรีมมากให้ตัวเอง และส่วนน้อยให้ฉัน”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คิวหัวเราะอย่างภูมิใจ และค่อยๆ หยุดเมื่อมิโกะมองด้วยสายตาที่ไม่ดีนัก คิวจึงไปหยิบไอศกรีมแท่งใหม่มาให้ซิสและแบ่งครึ่งเท่าๆ กัน
“ช่วยเล่าเรื่องของพวกนายในโลกนี้ให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม” คิร่าพูด “ระหว่างที่เราพัก”
มิโกะพยักหน้า คิวจึงเริ่มทันที “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเริ่มเอง , เราเป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปี ใช่ไหม ซิส” “อืม” “หรือมากกว่านั้น เราชอบเล่นเกม ฉันพาซิสแอบเข้ามาในบ้านบ่อยๆ เพราะซิสไม่มีเครื่องเกม และพ่อแม่ของฉันไม่ชอบให้ใครแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน , หลายครั้งที่รออาศัยจังหวะ แอบและปีนหลังบ้าน เพื่อขึ้นไปห้องของฉัน”
“ฉันจำได้ดี วิ่งหลบและล้มหัวไปกระแทกพื้น” ซิสหัวเราะ คิร่าและมิโกะก็เช่นกัน
“เราเล่นเกมได้ไม่นาน พักหลังๆ พ่อแม่ของฉันก็สั่งห้าม เป็นความน่าเสียใจที่ยิ่งใหญ่” คิวพูดต่อ “แต่ฉันก็ให้ซิสปีนหลังคามาแอบดูวิดิโอการ์ตูนสุดโปรด”
“ฉันดูผ่านหน้าต่าง ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย” ซิสพูด
“แต่ฉันก็เล่าให้ฟังแล้วไงว่าพระเอกใช้พลังอะไร” คิวพูดต่อ “หมู่บ้านนี้เคยมีร้านเกมไม่ต่ำกว่าสิบร้าน”
“แบบนี้เนี่ยนะ” คิร่าพูด มิโกะมองรอบด้าน
“ใช่” คิวพูด “ก็อย่างที่เห็น ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ฉันเริ่มมีเครื่องเกมเป็นของตัวเอง ก็ไม่ค่อยได้ไปร้านเกม”
“ส่วนฉันก็ไปร้านเกม เพื่อเล่นเกมกับคิว” ซิสพูด
“แล้วพวกนายสื่อสารกันยังไง ส่งจดหมายงั้นเหรอ” คิร่าถาม
“ไม่ พวกเรามีโปรแกรมพูดคุยในคอมพิวเตอร์” ซิสตอบ
“บ้านเธออยู่ที่นี่งั้นหรอ” มิโกะถามคิว ทำให้คิวรู้สึกตกใจ เพราะปกติมิโกะไม่ค่อยพูด
“ใช่ ฉันมีบ้านที่นี่ ไปไหม ไปเที่ยวบ้านฉันกันเถอะ” คิวรู้สึกภูมิใจ แต่คิร่าก็พูดแทรก “เล่าเรื่องของนายให้ฟังหน่อย ซิส ทำไมนายดูเหมือนรู้จักเครื่องเกมพวกนี้ดีไปหมด รู้ว่าอะไรจะเปิดหรือปิด หรือเข้ายังไง”
ซิสเงียบไป คิวลุกขึ้นไปซื้อขนมเพิ่มเพราะรู้สึกภูมิใจที่มิโกะถาม ซิสพูด “อย่างที่รู้ ฉันไม่เคยมีเครื่องเกมเป็นของตัวเอง ร้านเกมก็เหมือนบ้านหลังที่สอง ฉันกิน ฉันนอนอยู่ประจำ”
“นายไม่มีเงินพอที่จะเล่นทั้งวันไม่ใช่หรอ” คิวถาม
“อืม” ซิสตอบอย่างไม่อาย “ก็เว้นระยะการเล่น และรอนายออนไลน์ถึงจะเข้าไปเล่น ส่วนใหญ่ก็นั่งดูคนอื่นเล่น แทบจะไม่ได้เล่นเอง”
“ซิสเคยเล่าให้ฉันฟัง” คิวหันไปพูดกับคิร่าและมิโกะ “มันเคยไปบ้านลูกพี่ลูกน้อง ยืนมองเขาเล่นเกมผ่านประตู ต่อจากนั้นลูกพี่ลูกน้องก็ใช้เท้าเขี่ยประตูปิดใส่หน้า , ถ้าฉันอยู่นะ จะไปซัดมันเลย”
“ช่างเถอะ ฉันมองว่ามันเป็นเรื่องตลก” ซิสหัวเราะ “แล้วเธอล่ะ คิร่า”
บรรยากาศเงียบและนิ่งสนิทในทันที ‘ซวยแล้ว พูดอะไรออกไปวะเนี่ย ซิส’ คิวรีบพูดขึ้นทันที “มิโกะ เรื่องของเธอล่ะ ฉันอยากรู้มานานแล้ว” ‘ขอบใจ คิว’
มิโกะดึงกระดาษและหาดินสอ “พูดเถอะ ถ้าวาดน่าจะยาว” ซิสรู้สึกขี้เกียจแปลภาพ มิโกะจึงรวบรวมเรื่องราวทั้งหมดที่มี “มิโกะ มาจากต่างจังหวัด มาทำงานบ้านคุณหญิงคาโนริค่ะ” ซิสและคิวรอเธอพูด แต่เธอก็ไม่พูด “แค่นี้เหละค่ะ” ‘จบ! ’
จู่ๆ คิร่าก็พูดขึ้นมา “ฉันไม่รู้ ฉันจำอะไรตอนเด็กไม่ได้เลย ซึ่งฉันอาจจะเป็นตัวละครอย่างที่ซิสบอกก็ได้”
“ไม่จริง คิร่า” ซิสพูดแทรกทันที “เธอ ไม่ใช่ ตัวละครในเกม เธอมีชีวิตและฉันเดาว่าเธอต้องไปหาหมอ”
“งั้นเธอก็เล่าเรื่องราวของเธอไง โลกนั้นน่ะ” คิวพยายามเปลี่ยนเรื่อง ‘เยี่ยม คิว นายเก่งมาก’ ซิสคิด
“ฉันฝึกยิงธนูตั้งแต่เด็ก คุณปู่สอนฉัน ยายซานก็ดูแลฉันเป็นอย่างดี” คิร่าเงียบและพูดต่อ “แต่ว่า ฉันรู้สึกอยากจะมีความทรงจำในโลกนี้มากกว่า”
ทุกคนเงียบกริบ ไม่รู้จะพูดยังไง คิวจึงเสนอเล่าเรื่องตลก “มาฟังเรื่องตลกกันดีกว่า , ครั้งหนึ่ง ฉันกับซิสปั่นจักรยานด้วยกัน เพื่อไปร้านเกม ไกลมาก มากพอที่จะทำให้เด็กวัยสิบสองขวบอย่างเราอ่อนล้า แต่ด้วยจิตใจเป็นนักเล่นเกม ทำให้เราไม่ย่อท้อ แม้ว่าจะไปแล้วได้เล่นแค่ชั่วโมงเดียวก็ตาม” คิวพยักหน้าให้ซิสเล่าต่อ
“แต่แล้วก็เกิดเรื่องไม่น่าเชื่อ รอเครื่องเปิดสิบนาที เกมอัปเดต สามสิบนาที สรุปเราสองคนได้เล่นแค่ยี่สิบนาที” ซิสพูด แต่คิร่าก็มีสีหน้าเคร่งเครียด ไม่หัวเราะ “ยัง ยังไม่จบแค่นั้น ระหว่างทางที่เรากลับ หมาใจร้ายไล่ล่าเราสุดชีวิต ยางแบน แถมฝนก็ตก เราหนีมาได้ไกลพอสมควร นอนใต้ต้นไม้ด้วยความเหนื่อยล้า” ซิสทำท่าและสีหน้าจริงจัง
คิร่าหัวเราะเพราะท่าทางของซิสที่ดูสมจริง “จักรยาน พาฉันไปปั่นจักรยานได้ไหม”
“อืม” ซิสพูด “เราต้องไปเช่า”
“ลองแวะไปบ้านฉันก่อน เผื่อยังพอปั่นได้” คิวเสริม “ฉันมีห้าคัน”
คิร่าดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกตื่นเต้น “แล้วเรือกล้วยลอยบนน้ำทะเล ที่นายเล่าให้ฉันฟัง”
“เราต้องไปเช่า” ซิสตอบด้วยเสียงเบา ‘เธอจะรู้ไหมเนี่ยว่าแค่สิบนาที ค่าเช่ามันแพงขนาดไหน’
ทุกคนกลับไปเล่นเกมอีกครั้ง จนกระทั่งเสียงประตูร้านก็ดังขึ้น “งานเลี้ยงพร้อมแล้วนะทุกคน” ลุงออคัสพูดหลังจากเปิดประตูเข้ามา
“เอ่อ คุณผู้ชาย” มิโกะรีบกระโดดลงมาจากรถมอเตอร์ไซต์เครื่องเกม
“ตามสบาย มิโกะ” ออคัสยิ้ม “ทุกคน อีกห้านาทีเจอกันที่ริมชายหาด”
“รับทราบครับผม” คิวตะโกนเสียงดัง “หวังว่าจะมีอะไรอร่อยๆ นะครับ”
‘หัวหน้าสมาคมมาตามพวกเรางั้นเหรอ’ ซิสคิดในใจ
ริมชายหาด
หาดทรายขาวสะอาด ท้องฟ้าสดใส แดดอ่อนๆ ในช่วงยามเย็น นกสีขาวปีกกว้างบินเหนือผิวน้ำทะเล เสียงคลื่นกระทบฝั่ง เหล่าปูตัวเล็กๆ วิ่งเข้าไปซ่อนตัวในรู คิร่ารู้สึกร่าเริงกว่าใครๆ เพราะเธอชอบน้ำทะเล เธอไม่สนใจโต๊ะอาหารสักเท่าไหร่ เธอรีบวิ่งไปใช้เท้าขาวสะอาด สัมผัสน้ำทะเล และมองดูบางอย่างขาวใส ขยับตัวไปมา
“อย่านะ คิร่า” ซิสห้ามเธอเอาไว้ “พวกมันเป็นแมงกะพรุน ไม่ใช่ปีศาจหรือมอนสเตอร์ , เราย้ายไปเล่นทางนั้นดีกว่า แถวนี้โขดหินเยอะ อาจจะมีเศษเปลือกหอย ไม่ก็บางอย่างบาดเท้า” เธอฟังซิสโดยดี เพราะซิสจะเล่นน้ำทะเลกับเธอด้วย
“คุณไม่ไปห้ามลูกหน่อยหรอ” คาโนริพูดด้วยความไม่พอใจ เธอใส่หมวกปีกกว้างสีขาว
“เอาน่า ปล่อยให้ลูกสนุกสนานบ้าง” ออคัสสวมเสื้อขาว คนรับใช้จัดเตรียมอาหารโต๊ะยาวสีขาว มิโกะช่วยทำความสะอาดจานและวางให้เรียบร้อย คิวไม่ไปไหน คอยช่วยมิโกะตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไร