319 ปลาว่ายน้ำในจอ
“นั่งสิ” ซิสพูดโดยไม่มองคิว เขาจ้องจอคอมพิวเตอร์ “ทีมต้องการแทงค์”
คิวหัวเราะ “เฮ้อ ไอ้พวกบ้าแครรี่ , มานี่ฉันแทงค์ให้เอง” คิวพูดเสียงดัง “ส่วนนาย ไม่เอานะ ซิส ขอร้อง”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ซิสหัวเราะด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “ฉันซัพพอร์ทเอง”
การเล่นของซิสเป็นวิธีที่แปลกประหลาด เขาไม่ได้สนใจแต้มคะแนน สิ่งที่เขาสนใจคือการร่วมมือของทีม จังหวะการใช้พลังในการต่อสู้ การเคลื่อนที่และเฝ้ามองพฤติกรรมคู่ต่อสู้ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะ ตัวละครเขาเดินหลบต้นไม้เพื่อหลบการมองเห็นของคู่ต่อสู้ แต้มคะแนนของเขาห่วยที่สุด ทำอะไรไม่ได้ดี แต่ทีมชนะ เขาชอบป่วนด้วยทักษะเวทย์มากกว่าคะแนน และการผสานความร่วมมือเป็นจังหวะเดียวกัน เป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุด จังหวะ ต่อ จังหวะ ‘ใครอดทนน้อยกว่าก็แพ้ไปสินะ’
“อีกรอบ” คิวเครื่องติด “ฉันพลาดอะไรไป ทำไมมันถึงโจมตีฉันแรง”
“มันออกเจาะเกราะ” ซิสพูด “ไม่เป็นไร รอบนี้ฉันจะรีบออกคทาคำสาป ทำให้มันเป็นสัตว์ และใบ้เพื่อไม่ให้มันใช้สกิล”
“เยี่ยม ฉันจะระเบิดหน้ามันเอง” คิวพูดเสียงดัง
ทั้งคู่คอมโบทักษะกันอย่างต่อเนื่อง ซิสจะเป็นคนเชื่อมโยงอีกสามคนในทีม ส่วนคิวจะเป็นคนรับการโจมตี “ความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ” ซิสพูด เขาเริ่มปรับปรุงไอเท็ม เพื่อให้แสดงผลในช่วงเวลาปะทะ ออร่าเกราะเพิ่ม ออร่าเพิ่มเลือด ออร่าลดการป้องกันของคู่ต่อสู้ “ไม่มีเกมไหนเหมือนเดิม นี่เหละเสน่ห์ของเกมนี้” ซิสพูด “แพ้อีกแล้ว , การแพ้คือการเรียนรู้”
“หัวร้อนโว๊ย!!! ทีมห่วยแตก!!” คิวตะโกน “ทำไม ไม่เข้ากันวะ!!!!! , อีกรอบ! อีกตา อีกเกม!!”
ซิสหัวเราะและกดเล่นต่อ “เราไม่ได้เล่นเกมแบบนี้ด้วยกันนานแค่ไหนแล้วเนี่ย”
เสียงประตูดังขึ้น
“ฉันเล่นด้วยคนสิ” คิร่าพูด
“มิโกะ!” คิวไม่มองจอ “มานั่งข้างฉันสิ เดี๋ยวฉันสอนเล่น”
“ไม่ได้ ต้องเฝ้าคุณหนู” มิโกะพูดด้วยเสียงเรียบง่าย
“ไม่เอาน่า มิโกะ มาสนุกกันเถอะ” คิร่ารีบเดินเข้ามามองหน้าจอของซิสและคิว
คิร่ามองภาพที่แปะอยู่บนกำแพง “อันนั้นเกมอะไร” ซิสยังไม่ทันตอบ คิวก็รีบพูดแทรก “เล่นๆ ฉันขับเครื่องบินได้ มีรถถัง มีเรือ และมีรถมากมาย”
ทั้งสี่คนเข้ามาในเกมใหม่ ซิสใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเดินทางมารวมตัวกับทุกคน คิวขับเครื่องบินลำสีดำ ดวงตาคิร่าเบิกกว้าง เพราะตัวละครของเธอเดินเข้าไปในเครื่องบิน “เตรียมตัว ไป!!” คิวตะโกนเสียงดัง มิโกะบังคับตัวละครไม่ถนัด คิวจึงต้องคอยช่วยบอกต่อเนื่อง “โดด! โดด!” คิวแอบยิ้ม “กดเอฟ” ซิสพูดเพื่อบอกคิร่าและมิโกะ เพราะเครื่องบินใกล้ระเบิด “กดเอฟ”
“อะไรคือเอฟ” คิร่าพูด มิโกะใช้นิ้วมือกดจอเพื่อให้ตัวละครถอยออกมาจากเปลวไฟ ซึ่งไม่สำเร็จ
“คิว พวกเขาสองคนไม่เคยเล่นเกม” ซิสพึมพำ
“โดดร่ม ฟิ้ว” คิวบังคับให้ตัวเองไปบนหลังคา และปล่อยให้คิร่าตกไปในน้ำ มิโกะร่มพันกับต้นไม้
“อีกรอบ ฉันเข้าใจแล้ว” คิร่าส่งเสียง
“ต่อไปนั่งเรือ” คิวพูด “เรือกล้วย” คิร่าแทรกทันที
“ไม่มีในเกมนะ” คิวยื่นหน้าออกไปพูด “เรือกล้วยมีแค่ในชีวิตจริง”
ทั้งสี่คนขึ้นไปบนเรือ และขับเที่ยวชมทุกเกาะ ประภาคารส่องไฟบนผิวน้ำ เสียงเครื่องยนต์ทำงาน “ไม่ คิร่า อย่ากดเอฟ” ซิสรีบพูด เพราะคิร่าตกอยู่ในน้ำ “ว่ายน้ำไว้นะ” ซิสพูด “คิว เราต้องวนกลับไปรับคิร่าก่อน” “อืม” เรือสีน้ำเงินเข้มกลับลำ คลื่นน้ำกระทบใบหน้ามิโกะ อันที่จริงมิโกะแทบจะไม่ได้บังคับตัวละครใดๆ เลย
“กดเอฟไม่ใช่หรอ” คิร่าพูด ซิสเอามือกุมขมับ “ไม่ได้ ถ้าเรากดขณะเรือวิ่ง เราจะตกเรือ”
การเที่ยวชมรอบเมืองเป็นไปอย่างสนุกสนาน ซิสและคิวพาไปปีนตึก และทำสิ่งผิดกฎหมาย “ทำได้แค่ในเกมนะ ชีวิตจริงไม่ควรทำ” ซิสย้ำสองรอบ เพราะเขากลัวคิร่าและมิโกะจะเพลิดเพลินจนเกินลืมไปว่ามันเป็นแค่เกม “เพื่อความสนุกสนาน”
‘ตู้ม!!!! ’ คิวโวยวายเสียงดัง “หลบไป ข้าศึกบุกมาแล้ว” เสียงปืนดังสนั่น ทุกคนเปลี่ยนไปเล่นเกมทหารแนวสงคราม มิโกะเดินตรง ไม่หันซ้ายและขวาใดๆ คิร่ายิงได้อย่างแม่นยำ ทำให้คะแนนของคิวอยู่อันดับสองทันที
“ฉันถูกยิง ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ซิสส่งเสียงร้อง “หน่วยพยาบาล ช่วยฉันด้วย” คิร่าเดินเข้าไปใช้ด้ามปืนฟาด ‘ผัวะ! ’ ซิสสลบ ‘end’ จบ “คิร่า เธอต้องเปลี่ยนสิ่งที่จะทำก่อน ก่อนจะกด เธอต้องเปลี่ยนปืนเป็นผ้าพันแผล จะมีกระปุกยา” ซิสกุมขมับ
เปลี่ยนเกมไปเรื่อยๆ “ช่วยฉันด้วย!!” ‘ตู้ม! ’ คิร่าตะโกนเสียงดัง “พวกมันวางกับดักระเบิดเอาไว้”
“ซิส วาร์ปมาช่วยฉันก่อน” คิวบังคับตัวละครพยายามหนีจากฝ่ายตรงข้าม “มิโกะ กด อี กด อี!”
มิโกะหันมามองด้วยแววตาใสซื่อและไม่พูดอะไร ต่อจากนั้นก็กดทุกปุ่ม ทำให้ทั้งสามคนหันมามองด้วยความตกใจ มิโกะใช้นิ้วมือทั้งสิบ จิ้มทุกปุ่มของคีย์บอร์ด หวังว่าจะมีอะไรดีขึ้น แต่ไม่เลย “ใจเย็นมิโกะ” คิวห้ามเอาไว้ “งั้นเราเปลี่ยนเกมกันเถอะ”
‘มิโกะหัวร้อนงั้นเหรอ’ ซิสคิดในใจ ‘คิร่าพัฒนาทักษะไวมาก’
“อืม เปลื่ยนเกม” ซิสพูดและช่วยกดออกเกมให้คิร่า ระหว่างที่คิวและมิโกะ กดตู้ใส่น้ำอัดลม ขนม และไอศกรีมถ้วย
“นานจังเลย ทำไมจอมันดำ นานเกินไปแล้ว” คิร่าบ่นพึมพำ
ซิสและคิวรู้สึกเสียหน้า และใช้เวลานาน เพราะเกมนี้ไม่ได้อัปเดตนานหลายปี จึงเปลี่ยนไปเล่นเกมขับรถ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คิวหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ เพราะซิสยังวนอยู่หน้าเส้นชัย เขาทะลุสนาม เข้าไปในป่า และขับชนต้นไม้
มิโกะและคิร่าต่างก็พยายามนำหน้า มอเตอร์ไซต์ โยกซ้าย โยกขวา ทุกคนดูเอาจริงเอาจังกับการเล่นเกมเป็นอย่างมาก
“ฉันห่วยที่สุด” ซิสบ่นพึมพำ “เปลี่ยนเกม”
ทุกคนเข้าไปในตู้เกมมีผ้าม่าน มีปืนสี่กระบอกและจอขนาดใหญ่ เอลี่ยนโผล่ออกมาจำนวนมากและเขาทั้งสี่ต้องยิงกระสุนเลเซอร์ใส่ ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’ เกมเริ่มยกระดับความยากขึ้นเรื่อยๆ ซิสและคิว อึดเพียงพอที่จะเล่นผ่านไปถึงสิบห้าด่าน และเล่นต่อไป คิร่าชวนมิโกะไปเล่นเกมตกปลา เมื่อเบ็ดสั่นก็กระตุกขึ้นมา
“ปลาว่ายน้ำในจอ” คิร่าพูด “พวกมันไม่มีชีวิตจริงๆ ใช่ไหม”
“อืม” ซิสตอบหลังจากชนะเกมยิงเอลี่ยนกับคิว “เกมตกปลามีหลายรูปแบบ ใช้เบ็ด ใช้จอย หรือใช้แป้นพิมพ์”
“ฉันเหนื่อยและหิวมาก” คิวพูด หลังจากเขาไปโยนลูกบาสจำนวนมากเพื่อทำคะแนน คิร่าชอบลูกบาส มิโกะไม่ถนัดเพราะกว่าจะคว้าแต่ละลูก เวลาก็ลดลงไปมาก คิวจึงต้องช่วยซัพพอร์ท ส่วนซิสกำลังใช้ค้อนฟาดเห็ดที่โผล่ออกมา ‘แบร่!!! ’ มันทำหน้าล้อเลียนทุกครั้งที่ฟาดไม่โดน ฟาด ฟาด ฟาด
ความอ่อนล้าจากการเล่นเกมหลายเกมทำให้ทุกคนหิว และกองขนมขนาดใหญ่ก็เกิดขึ้น เพราะคิวซื้อทั้งหมดตู้ของลุงพิล กดน้ำหลากชนิด บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไอศกรีมถ้วย เยลลี่ ลูกอม “ฉันเลี้ยงเอง” คิวพูดเสียงดัง
มิโกะไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่า ไอศกรีมมีไม้สองอัน เธอพยายามแสดงให้เห็นถึงความไม่ปกติ แต่ซิสและคิวก็แสดงให้ดูว่ามันปกติ โดยการแบ่งครึ่ง แน่นอนว่าส่วนที่มากกว่าอีกส่วนย่อมตกเป็นของคิว