318 ท่าไม้ตาย ปืนกล!!!

รูปถัดไป ป้ายห้อยชื่อ “คาริ” คิร่าจ้องลึกลงไปเท่าที่จะมองให้ชัดได้ “หนูชื่อ คาริ งั้นหรอ” คาโนริได้ยินก็ยิ้มด้วยความรู้สึกดี “ถูกต้องแล้วล่ะ” “แต่จะให้เราเรียกคิร่าก็ได้นะ” ออคัสเสริม คาโนริแทรกทันที “ไม่ได้นะ จะไปบอกให้ลูกทำแบบนั้นไม่ได้ ชื่อคารินั้นมีความหมาย”

ซิสมองข้างทางตลอด เขารู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวเองสักเท่าไหร่ เขารู้สึกเหมือนคนนอก และไม่มั่นใจกับการอยู่บนรถตอนนี้ เขารู้ถึงฐานะตัวเองดี ไม่สมควรที่จะมารู้สึกดีใจ แต่ภายในหัวใจของเขารู้สึกดีและผ่อนคลาย เขาคิดมากอีกแล้ว

บ้านพักตากอากาศ

ซิสจำได้ดีว่าหมู่บ้านเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร เงียบ สงบ มีผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างเรียบง่าย รถเข็นใส่พืช ใส่ผัก แม่ค้าขายผลไม้ เด็กตัวเล็กวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เขาไม่เคยนั่งรถยนต์เข้ามาในหมู่บ้านนี้ เขาเคยนั่งแค่รถประจำทาง ทำให้ความรู้สึกของเขากำลังปรับตัว

บ้านหลังใหญ่ติดทะเล ‘เราคิดว่าเป็นโรงงานผลิตอะไรบางอย่างมาตลอด เพราะกำแพงสูงและยาว เราไม่เคยเข้าไปในนั้นด้วย’ ซิสคิด เขารู้จักหมู่บ้านนี้เป็นอย่างดี แต่ไม่เคยเข้าไปในพื้นที่บริเวณนั้น รั้วยาวใหญ่ ต้นไม้ใหญ่จำนวนมาก ประตูขนาดใหญ่เปิด ต้นไม้ดอกสีขาว สีชมพูอ่อน เต็มสองข้างทาง ต้นไม้สลับชนิด เปลี่ยนเป็นต้นอะไรบางอย่างแต่ตัดแต่งเป็นรูปสัตว์ ลานน้ำพุขนาดใหญ่ โรงจอดรถได้มากกว่าสิบคัน พื้นที่กว้างประตูบ้านสีขาวบานใหญ่

“ถึงแล้ว” ออคัสพูด มิโกะรีบทำหน้าที่ตัวเองทันที ซิสกำลังตกใจในมิโกะที่สามารถปลุกคิวให้ตื่นตอนไหนก็ได้ ปกติซิสจะต้องเขย่าตัวมากกว่าสิบครั้ง ไม่ก็ต้องใช้คำพูดเพื่อหลอกให้คิวตื่น

คาโนริเดินไปสั่งงานคนใช้ ทำความสะอาดบ้าน ตัดแต่งต้นไม้ และเตรียมอาหาร ทุกคนเข้ามาในบ้าน โซฟายาวทีวีขนาดใหญ่จอบางเฉียบ บันไดเกลียวยาวกว้างพอจะยืนได้ห้าคนในขั้นเดียว ทุกอย่างตกแต่งด้วยของหรูหรา สีขาวทอง ซิสสัมผัสได้ถึงกลิ่นความรวย จมูกเขาแยกแยะออกทันที กลิ่นเครื่องปรับอากาศ ห้องครัวไม่มีกลิ่นอบของน้ำมัน เบาะนั่งไม่เหม็นชื้น ‘ไม่มีกลิ่นเปลือกไม้ ไม่มีกลิ่นแมลง’ ‘ไม่มีกลิ่นใบไม้’ ในชีวิตจริงซิสชอบเด็ดใบไม้แล้วขยี้เพื่อดมกลิ่นและแยกแยะว่าต้นอะไร

“หยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ซิส” คิวลากกระเป๋าหลายใบ

“เปล่า ฉันไม่ได้มองนายแบบนั้น ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันเป็นยังไง” ซิสยิ้มมุมปาก

“เจ้าบ้าซิส” คิวเดินเข้ามากระซิบเบาๆ “มิโกะ ชีวิตจริง โคตรน่ารัก น่ารักกว่าในเกมอีก , ฉันรู้ ฉันรู้ , ถ้าพ่อแม่ฉันรู้ว่าฉันชอบสาวใช้คนนี้ เขาไม่เห็นด้วยแน่นอน แต่ฉันไม่สนหรอก , ปู่ฉันต้องเห็นด้วยกับฉันแน่นอน ฉันมั่นใจ , ก่อนกลับอย่าลืมเตือนฉันไปกล่าวทักทายคุณปู่สักหน่อยนะ และเล่าให้ท่านฟังว่าฉันสบายดี”

“อืม” ซิสพูด

“ซิส! ขึ้นมานี่เร็วเข้า” คิร่าเรียก “นายต้องชอบแน่ๆ” คาโนริส่งสายตาไม่ดีเท่าไหร่ และซิสก็ไม่อยากขึ้นไปสักเท่าไหร่ เขารู้สึกเกรงใจ แต่ออคัสก็ส่งสายตาให้ขึ้นไป

ซิสเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ ห้องนอนมากกว่าห้าห้อง รูปปั้น งานศิลปะ ผลงานของคนดังที่ซิสชื่นชอบถูกตกแต่งอยู่ภายในบ้านหลังนี้ ห้องนอนคิร่าเป็นสีชมพูอ่อน เตียงขนาดใหญ่มีหมอนสามรูปแบบ หมอนข้างสามอัน ตู้ตุ๊กตาและโต๊ะเครื่องแป้ง น้ำหอมหลากสีและหลากขนาด ขวดหลากชนิดอยู่ในตู้ ‘มันคืออะไร เราก็ไม่รู้ คนรวยเขาใช้อะไรกันมากมายขนาดนี้ เราขอเรียกมันว่าโพชั่นก็แล้วกัน’

“นายต้องชอบแน่ๆ” คิร่าพาซิสเข้ามาดูเครื่องเกมหลากชนิด โต๊ะคอมพิวเตอร์ “ฉันแอบดูสมุดที่นายจดเอาไว้ นายอยากจะได้เครื่องเกมแบบที่เราไปเล่นกันในร้านสะดวกซื้อ นายอยากได้เตียงนอน”

“มันก็แค่ภาพวาดเล่นๆ น่ะ” ซิสพูดเบาๆ

“เอาเถอะ ถ้าฉันเป็นลูกของลุงออคัสและป้าคาโนริจริง ฉันจะแบ่งให้นายเล่นด้วย” คิร่าพูดอย่างร่าเริง “มันค่อนข้างแปลก ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับนายมากกว่า แบบว่า ฉันยังไม่ชินกับการมีพ่อแม่ , จะมีทางไหนพิสูจน์ได้ว่าเขาเป็นพ่อแม่ฉันจริงๆ กันนะ” เธอพึมพำ

“อืม” ซิสตอบ เขามองห้องน้ำมีอ่างสีขาว ห้องกระจกบานเลื่อน ฝักบัวอันใหญ่ เขาจินตนาการตัวเองนอนในอ่างและอ่านหนังสือ เปิดน้ำอุ่นและมีนมช็อกโกแลต หลอดไฟสว่างเพียงพอที่จะมองเห็นสิ่งต่างๆ กลิ่นผ้าม่าน กลิ่นตุ๊กตาหอมซะอยากจะเคี้ยวทั้งตัว

“ว้าว เตียงอันนี้นุ่มสุดๆ!!” คิร่ากระโดดเล่นบนเตียง

ในระหว่างที่ทุกคนต่างก็ยุ่งกับหน้าที่ของตัวเอง ซิสแอบเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง ‘เป็นอะไรอีกแล้วเนี่ย’ เขายืนมองบ้านของตัวเองอยู่นานเพียงพอ แมงมุมสร้างใยอย่างช้าๆ พ่นใยห่อหุ้มแมลงที่มันดักจับไว้ได้ แมวสีขาวดำนอนอยู่บนต้นไม้ หนอนสีเขียวลายจุดดำ กัดใบไม้อย่างไม่สนใจซิส ใช่! มันไม่สนใจหรือจะหันมามองซิส มันกำลังเพลิดเพลินกับใบไม้เขียวสดใหม่ ‘กลับมาสู่โลกของเรา เราเป็นเพียงซิส คนธรรมดาคนหนึ่ง’

เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ เพื่อไปหาแมวสีขาวดำ มันหลับสนิท ด้านข้างมีรังนกสีน้ำตาลสร้างจากกิ่งไม้ มีนกน้อยตัวเล็กสามตัวกะพริบตาและมองซิสที่ขึ้นมาบนต้นไม้ ‘หยุด หยุด!!! ’ ‘หยุดเปรียบเทียบตัวเองได้แล้ว’ เขาพยายามสั่งให้สมองหยุดคิด เขานั่งบนกิ่งไม้และเหม่อลอย มองเห็นทะเลระยิบระยับด้วยแสงแดดกระทบผิวน้ำ ก้อนเมฆสีขาวสะอาดบนท้องฟ้า และคลื่นขนาดเล็กกระทบฝั่ง ‘บ้านเราคุ้มจริงๆ มีสัตว์หลากชนิดมาอาศัยอยู่ด้วย เก็บค่าเช่าพวกมันดีไหมนะ’ ‘ฮ่า ฉันล้อเล่น’

“แม่อยู่ไหนกันนะ ตอนนี้” ซิสบ่นพึมพำ เขาลงมาจากต้นไม้ ในบ้านไม่มีใครอยู่ เขามองเห็นแผ่นไม้ขนาดใหญ่กันลม มีใยแมงมุมเกาะ เบาะนอนมีกลิ่นอับชื้น หมอนสีหม่นหนึ่งใบ เศษใบตองที่แม่ใช้ทำขนม ‘สงสัยจะไปขายของ’ ‘เฮ้อ ชีวิตเรา...’ เขาล้มตัวลงนอน กลิ่นไม้กระทบเข้ามาที่จมูก และกลิ่นโคลนข้างบ้านก็แทรกตัวมาอย่างช้าๆ ‘หลังบ้านน่าจะมีขี้แมวอยู่ เราได้กลิ่น’

ซิสลุกขึ้นยืนมองดูทองที่อยู่ในกระเป๋าเพียงไม่เท่าไหร่ “ไม่มีเงินให้เบิกแล้วด้วย เพราะตั้งแต่เราเผชิญกับบอส ก็ไม่ได้ล่าของไปขายคุณโกสเลย” ซิสพูดคนเดียว “ต่อจากนี้จะเอายังไงกับชีวิตดี”

เขาเดินทั่วหมู่บ้านเพื่อหาแม่ แต่ก็ไม่เจอ จึงเดินกลับมาร้านสะดวกซื้อของลุงพิล ‘ลุงพิลเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง มิสเตอร์พี’ ซิสคิดในใจ รถจำนวนมากก็จอดอยู่ในลานจอดรถ มีเพียงไม่กี่คนที่เดินเข้าออก เพื่อเข้าไปในประตูมิติ เขามองหาลุงพิลแต่ก็ไม่เจอ

ซิสหยอดเหรียญใส่ตู้และเปิดเครื่องเกม น้ำอัดลมหนึ่งกระป๋องและขนมหนึ่งหอ ‘ปั้ง!!!!!!!!! ’ เสียงปืนดังสนั่น เขาเล่นเกมยิงซอมบี้ เขาระเบิดพลังทั้งหมดที่มีลงไป ‘ในโลกนี้ฉันไม่มีอะไรเลย’ เขารู้สึกโกรธอยู่ลึกๆ ในใจ ‘เราเองนั่นเหละที่ผิด ไปแบกโลก ไม่ยอมใส่ใจตัวเองให้มากกว่านี้ มัวเสียเวลาไปยุ่งกับชีวิตคนอื่น เสียเวลานั่งเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่น’

‘ตู้ม!!!!! ’ เสียงระเบิด ปืนใหญ่ “บาซูก้า!!” ซิสตะโกน มีเพียงเขาคนเดียวในร้านสะดวกซื้อที่อีกห้องเป็นร้านเกม “ท่าไม้ตาย ปืนกล!!!” ซิสตะโกน เขาเปลี่ยนเกมไปเล่นเกมต่อสู้ “หมัดยางยืด!!!!!” เขาละเว้นจากเกมรถ เป็นสิ่งที่เขาไม่ถนัด และถัดมาอีกเกมหนึ่ง “เกมออนไลน์” ซิสพึมพำ “ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ” เขาเดินอยู่ในเมืองหลวงและสำรวจ ทุกอย่างยังคงคึกคักในรูปแบบเกมออนไลน์ เก็บเวล เขาเลเวลหนึ่ง ต้องสมัครใหม่เพราะจำรหัสเดิมไม่ได้

เสียงเปิดประตูดังเข้ามา “เจ้าบ้าซิส นิสัยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน” คิวพูด “ฉันรู้ว่านายรู้สึกแปลกๆ เหมือนตอนที่เข้าไปเล่นในบ้านฉัน”