317 หนอนเหล็ก หนอนเหล็ก
“อืม ออคัสส่งบัตรเชิญมาแล้ว” เสียงลุงฟิลดังขึ้นจากหลังร้าน “เราจะบินไปตามวันที่กำหนด ฟลู , แม่ของลูกดีใจมากเมื่อรู้ว่าเราจะไปเที่ยวทะเล”
“เยี่ยม!” คิวส่งเสียงดีใจ “ฉันมีโมเดลที่อยากจะอวดนายอยู่พอดี ฟลู ของฉันเหนือกว่านายหลายเท่า”
‘เราต้องไปไหม ไม่รู้สิ กลับไปหาแม่ก่อนก็ดี แต่เงินไม่มีสักทองเดียว’ ซิสรู้สึกแย่อยู่ภายในลึกๆ ‘ถ้างานเลี้ยงเก็บเงินล่ะ’
“ไม่ได้ไปเยี่ยมพิลนานเท่าไหร่แล้วนะ” ลุงฟิลพึมพำคนเดียว
ห้างคาคัส
ออคัสเดินนำหน้า ตามด้วยคิวและซิสกับคิร่า นินจาคาโนริและมิโกะยืนรอลานน้ำพุ ทุกคนก้าวลงไปในน้ำพุกลางเมืองหลวง
‘ขอต้อนรับนักผจญภัย’ เสียงประกาศดังขึ้น ซิสยังคงหลับตาเพราะแสงสีขาวส่องสว่างทั่วไปหมด เพียงเสี้ยววินาที เขาก็โผล่ออกมา
“ซิส! ตามมาเร็วเข้า” คิวพูด “ตอนนี้เราอยู่ห้างสรรพสินค้า คาคัส” เขามีท่าทางตื่นเต้นและเดินตามออคัสไปติดๆ
คิร่ามองซิสก่อนจะเดินตามคิวไป มีมิโกะเดินตามหลังติดๆ คาโนริมีใบหน้าที่สดชื่น ออคัสสวมชุดสูทสีดำ เนกไทสีม่วงเข้ม เข็มขัดหนังสีดำ รองเท้าเงา เขาดูสุขุมและแตกต่างกับโลกในเกมนิดหน่อย เขาเหมือนผู้ใหญ่ที่เป็นนักธุรกิจ
“สวัสดีครับ” พนักงานยืนตัวตรงทั้งหมด “สวัสดีครับท่านประธาน”
คาโนริภรรยาลุงออคัสสวมชุดแขนยาวคอปก กระโปรงสีดำ ถือกระเป๋าใบเล็กและสร้อยไข่มุก กำไลข้อมือสีทองมีใบโคลเวอร์สีม่วงตรงกลาง เช่นเดียวกับออคัสและของคิร่า มิโกะสวมกำไลข้อมือสีเงินเสื้อคอปกและกางเกงขายาว
“สมาคมสปริงแครป เพิ่มประตูเข้าออก ห้างและบ้านพักตากอากาศของฉัน” ออคัสพูดผ่านตู้กระจก มีพนักงานผู้หญิงสองคนกำลังนั่งพิมพ์ข้อมูลหน้าจอคอมพิวเตอร์ “คอกม้า หญ้าสำหรับม้า จ้างคนไปทำความสะอาดม้าด้วยและปรับปรุงอุปกรณ์ทำครัวขอไอเท็มล่าสุดทุกชนิด แผ่นหนังสร้างอุปกรณ์ระดับห้า กระเป๋า เสื้อ กางเกง รองเท้า และอื่นๆ ที่มาใหม่ในช่วงนี้”
“อ่างน้ำอุ่นด้วย” คาโนริเสริม “คาริ ต้องการอะไรไหม”
คิร่ายืนงงและพูดอะไรไม่ถูก
“สั่งขวานใบโคลเวอร์อันใหม่ให้ฉันด้วย เอาเหมือนเดิม” ออคัสพูด “ส่วนมูส ค่อยให้เขามาจัดการที่เหลือ คิร่าเอาอะไรไหม”
คิร่ายืนงงเช่นเคย ส่วนคิวกำลังตื่นเต้นกับรายการสินค้าบนหน้าจอ “ซิส! ไอเท็มในเกมมากมาย ดูนี่สิ บัตรสำหรับนักผจญภัยเบื้องต้น อาวุธ เครื่องป้องกันและโพชั่นสองร้อยขวด , ร้านลุงพิลไม่มีแบบนี้ , ว้าว นายต้องไม่เชื่อแน่ว่าสามารถสั่งไอเท็มจากตรงนี้ได้” ‘หู้ย!!! ’ “น่าสนใจทั้งหมด”
ซิสเดินเข้าไปข้างคิว เขามองดูรายการ ‘การต่อเติมสมาคม จำนวนไม้ จำนวนแรงงาน , การสร้างคอกม้า โรงเก็บข้าว , โรงเลี้ยงสัตว์ ฟาร์มขนาดเล็ก , เตียงนอนสิบห้ารูปแบบ ผ้าห่มชนิดพิเศษ โคมไฟ , กล่องใส่สมบัติ ขนาดเล็ก กลาง ใหญ่ , อุปกรณ์ทำครัว , อ่างอาบน้ำรูปร่างเหมือนใบไม้ อีกอันเป็นมือแท่งสีทอง และขวดแก้วปรับอุณหภูมิ , อาวุธ ดาบ ธนู โล่ หอก หลากหลายสีและระดับ ทุกอย่างมีค่าสถานะแตกต่างกัน , บัตรสุ่มของ’
และเขายังอ่านไม่จบก็ต้องเดินตามไปติดๆ คิร่าตรงไปร้านชานมไข่มุก และดูเธอจะชอบชุดพนักงานชานมไข่มุกเป็นพิเศษ ‘ใช่ เธอน่ารัก’ ‘แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจกับสิ่งแวดล้อมสักเท่าไหร่ ความสนใจเธอคือชาไข่มุก’
“มิโกะ ไปกับฉัน ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้คาริ สามชุด และเตรียมชุดสำหรับพักผ่อนด้วย ครีมกันแดด ครีมบำรุงผิว” คาโนริพูด มิโกะใช้สายตาอันรวดเร็วและแม่นยำ เพื่อประเมินว่าคุณหนูคาริใส่เสื้อผ้าไซซ์อะไร “รับทราบ คุณหญิง”
“ซิส คิว ชานมไข่มุก!” คิร่าตื่นเต้นอยู่เพียงผู้เดียว คิวรีบพูดแทรกขึ้นมาในขณะที่ลุงออคัสกำลังคุยกับพนักงานคนหนึ่ง “ซิส! นายช่วยตื่นเต้นกับคิร่าไปก่อนนะ ฉันจะไปช่วยมิโกะ” เขาตามมิโกะไปติดๆ
“เจ้าของห้าง” ตาลอ้าปากค้าง ปล่อยให้คิร่าเติมไข่มุกและชาสีส้ม ปิดด้วยพลาสติกใส หลอดกลมใหญ่เจาะ ‘โบ๊ะ! ’ ใบหน้าแห่งความอร่อยก็กำเนิดขึ้นบนหน้าคิร่า “ฉันเคยเห็นรูปผู้ชายคนนั้น และผู้หญิงคนนั้น ตอนที่ฉันไปสมัครงาน” ตาลหันมาหาซิส เขาพยักหน้าให้เธอ “อืม” “ฉันไม่ควรทวงค่าชุดกับรองเท้า ถูกไหม”
“คิร่า ยืมชุดร้านของหนูไปงั้นหรอ , ถึงว่าชุดเหมือนกันเลย” ออคัสเดินเข้ามาใกล้ๆ หลังจากผู้คุยกับพนักงานของห้าง ออคัสควักเงินจ่ายทันที ตาลยังคงทำตัวไม่ถูกและทำชานมไข่มุกออกมาห้าแก้ว ออคัสเรียกพนักงานอีกคนมา “ไปบอกฝ่ายศิลป์ ปรับปรุงป้ายร้านชานมไข่มุกนี้ใหม่ จัดโต๊ะให้ลูกค้านั่งเพิ่มอีกสามชุด ปรับโบนัสของเธอขึ้นด้วย คำสั่งจากฉัน , ถือว่าเป็นค่าชุดก็แล้วกัน”
ตาลอ้าปากค้าง ส่วนคิร่าแทบจะไม่ได้สนใจอะไรเลย ซิสรับชานมไข่มุกขึ้นมาดูด “ฉันคงไม่ต้องจ่ายค่าชุดของเธอแล้ว ถูกไหม” ตาลพยักหน้ารัวๆ
รถสีดำคันใหญ่ลุงออคัสเป็นคนขับ ด้านข้างคนขับคาโนรินั่งถือกระเป๋าใบเล็ก ไม่กินชานมไข่มุกและเธอไม่ค่อยพอใจซิสสักเท่าไหร่ที่นั่งข้างคิร่า ส่วนซิสและคิร่านั่งเบาะตรงกลาง อันที่จริงสามารถนั่งได้ถึงสามคนแบบสบายๆ คิวอาสานั่งข้างมิโกะให้เหตุผลว่าจะช่วยเธอยกของทั้งหมด ซึ่งคาโนริรู้สึกพอใจอย่างมากที่มีคนช่วยถือของ
รถเคลื่อนที่ออกไปเรื่อยๆ “ทำไมเราไม่นั่ง...” คิร่าพูดและหันไปหาซิส “รถเมล์” “ใช่ รถเม หน้าต่างหลายบานแบ่งที่นั่งสองฝั่ง และลมเย็นสบาย” คาโนริปรับความเย็นภายในรถเพิ่มขึ้นอีกสองระดับ “หนอน หนอนเหล็ก หนอนเหล็ก” คิร่าแนบใบหน้ากับกระจก ทุกคนหัวเราะเสียงดัง ยกเว้นมิโกะ สุขุมและนิ่งสงบ คิวดวงตาเบิกกว้าง “ฉันไม่ได้มาเที่ยวในเมืองนานเท่าไหร่แล้ว” คิวพึมพำ
“ซิส ว่างๆ พาฉันไปนั่งในหนอนเหล็กได้ไหม” คิร่าถาม “มันจะพาเราไปที่ไหนกันนะ”
“จุดมุ่งหมายคือ”
“ไม่มี แค่นั่งเฉยๆ” คิร่าตอบ ซิสรีบพูดทันที “ไม่ได้ เราต้องมีจุดหมาย การขึ้นไปต้องเสียค่าตั๋ว จะไปหรือกลับก็ต้องเสียเงิน”
“ฉันมาโลกนี้ ก็ไม่มีเงินสักทองเดียว” คิร่าบ่นพึมพำ “อีกโลกทำไมถึงเป็นแบบนี้ พวกเขาหาเงินจากภารกิจอะไรกันนะ”
“ลูกอม ซิส” คิวตื่นเต้น “ขนมอยู่ข้างเบาะนั่ง ฉันจำได้ตอนเด็กๆ ฉันเคยนั่งรถของพ่อแม่” ซิสมองดูลูกอมและขนมหลากชนิด แทบจะเลือกไม่ถูก เขาไม่กล้าหยิบสักชิ้น ส่วนคิวก็กินอันที่สิบห้า และสิบหก หลังจากนั้นก็หลับ
“คุณตามใจลูกมากเกินไป กินลูกอมมากทำให้มีปัญหาสุขภาพปาก” คาโนริพูดกับออคัสและหันมาส่งภาพคิร่าตอนเด็กให้เธอดู “ก็เพราะอย่างนั้นถึงต้องไปหาหมอฟัน และคาริ ไม่ชอบหมอฟันเอาซะมากๆ , เพราะคุณนั่นเหละตามใจลูก” คิร่ามองดูรูปภาพเด็กตัวเล็ก ยิ้มมีเพียงฟันคู่หน้าเล็กๆ “เป็นไงจ๊ะ ตอนนั้นลูกยังตัวนิดเดียว”
“พ่อรู้ว่ามันอร่อย” ออคัสเสริม คิร่าลองหยิบลูกอมขึ้นมากิน ทำให้เธอรู้สึกดี มันหวานและอร่อย “แต่วัยรุ่นก็ชอบชานมไข่มุก เสียดายพ่อกินไม่เป็น” ออคัสหัวเราะเบาๆ
