316 หมู่บ้านที่ลุงฉันอยู่
“ทั้งคู่ไปตึกขาวในเมืองหลวง ไม่ต้องห่วงไปกับลุงพิล คิวบอกว่าอย่างนั้น มิสเตอร์พีน่ะ” บับเบิลตอบแทน เสียงประตูก็เปิดเข้ามาทันที ออคัสและคิวมีใบหน้าที่สดใสกว่าที่ผ่านมา
ลุงออคัสดูเกร็งๆ ที่จะถามคิร่า จึงกินอาหารอย่างเงียบๆ เฝ้ามองบับเบิลและคิร่าสนุกสนานในการปรุงอาหาร คิร่ามองลุงออคัสด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เธอยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเธอเป็นลูกของเขาจริงๆ
“ซิส! นายต้องไม่เชื่อแน่ว่าฉันเจออะไรมาบ้าง” คิวพูดด้วยเสียงตื่นเต้น “เจ้าหน้าที่ฟรอต มีพลังน้ำแข็งเหมือนกับนาย แต่ของเขาดูทรงพลังกว่า เหยี่ยวน้ำแข็งน่ะ , พวกเราเป็นอิสระ! เจ้าหน้าที่ระดับสูงทุกคนลงความเห็นแล้วว่า การกระทำของพวกเราเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้ เสริมด้วยหัวหน้าหมู่บ้านทุกคน แต่เจ้าหน้าที่บางคนก็ยังคงไม่เห็นด้วย เพราะสร้างความเสียหายให้กับโลกนี้ จนกระทั่ง...” “ถามฉันสิ ถามฉัน”
ซิสฟังคิวไป กัดไส้กรอกและดื่มน้ำส้ม “... ยังไงต่อ”
“เกิดเหตุการณ์เลวร้ายในดินแดนที่ห้า เป็นฝีมือของมิสเตอร์บี หรือ เจ้าหน้าที่บลัช มีโบโลเกี่ยวด้วย” คิวทำเสียงยิ่งใหญ่ “ห้องเจ้าหน้าที่บลัชถูกค้น ก็พบว่ามีการวางแผนยึดอำนาจเมื่อหลายปีก่อน หลักฐานอันชั่วร้ายเต็มทั้งห้องพักของเขา สัญลักษณ์การอัญเชิญ เปลวไฟสีเขียว เปลวไฟสีเหลือง เปลวไฟสีแดง , ข่าวใหญ่ ใหญ่มากๆ แต่… เจ้าหน้าที่ปิดข่าวเงียบกริบ รู้ไหม ฉันอยากจจะขายข่าวนี้ใจจะขาด แต่ลุงพิลขอฉันไว้ ไม่งั้นนะ รวยล้นฟ้า” คิวหันไปมองลุงออคัสและกระซิบกับซิส “ลุงออคัสจ่ายค่าปรับ หลักพันล้าน ด้านนอก , ชู่!! อย่าโวยวายนะ ฟังแล้วเงียบเอาไว้” มูสลืมตาและหลับตา ซิสพยายามทำตัวปกติ
“ดินแดนที่ห้าเกิดเปลวไฟสีเหลืองไง โคตรจะเลวร้าย” ซิสพูด “และเจ้าหน้าที่บลัช เลวร้ายยิ่งกว่า ฉันถูกมันยิงด้วยปืนอะไรไม่รู้ โคตรเจ็บกายและใจ”
“กระสุนโคลนใช่รึเปล่า” ออคัสถาม
“ครับ” ซิสตอบ “ทำไมลุงออคัสถึงรู้ครับ”
“ของผิดกฎหมาย ถูกสั่งห้าม และทำลายทิ้งไปนานแล้ว การโจมตีทั่วไปทำให้เราบาดเจ็บชั่วคราว แต่กระสุนนี้จะฝังลึกและเจ็บไปนานหลายอาทิตย์” ออคัสพูด “ไม่คิดว่าจะมีใครเจอกับตัว , ฉันขอตัวก่อน เรามีงานต้องทำอีกเยอะหลังจากนี้” ลุงออคัสเดินเข้าไปในห้องสร้างอุปกรณ์ ดึงผ้าคลุมเฮฟวี่ที่หลับสนิทสองมือยังคงถือแก้วเครื่องดื่ม
“แต่โชคดี มังกรน้ำแข็งช่วยผมเอาไว้” ซิสพูดต่อ “เกือบลืม โลลิด้วย”
“โลลิกับไอ้เด็กบ้า” คิวบ่นพึมพำ และรีบตรงเข้าไปห้องอาหาร กินขนมปังราดแยม อันที่สาม อันที่สิบ อันที่ยี่สิบ น้ำองุ่น ขนมปังเกลียวย่างเนย ไก่บด ชีส
ซิสเดินออกไปนอกสมาคมเพียงลำพัง เขารู้สึกแปลกๆ ไม่รู้สิเหมือนเขาคิดไปเองว่า ตนเองกำลังเผชิญเรื่องแย่ๆ แต่ทุกคนก็ดูไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่ ‘เราไม่รู้ต่างหากว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่’ เขาจึงเดินต่อไปเพื่อหาร้านตีดาบฟลู ‘หรือเป็นเพราะค่าปรับ ทำให้ลุงออคัสอารมณ์เสีย’
ร้านตีดาบฟลูตั้งขึ้นด้วยป้ายสีแดงเขียนว่า ‘ฟิลฟลู ช่างตีดาบประจำดินแดนสิบสอง’ ภายในร้านมีเพียงฟลูนั่งบนโซฟาด้วยใบหน้ารื่นเริง สินค้าของเขาขายออกหมดทั้งร้าน
“นั่งก่อนสิ” ฟลูหันไปมองซิส “คิวหายไปไหนล่ะ”
“อยู่ในสมาคมน่ะ ป่านนี้น่าจะหลับ” ซิสเดินเข้ามานั่ง เขาจ้องแท่งตีเหล็กอยู่นานพอสมควร
“เป็นอะไร” ฟลูหันมามองซิสและส่งเค้กส้ม ซึ่งซิสส่ายหัว “เอ่อ ลืมไป นายเกลียดเค้กส้ม ฮ่า ฮ่า ฮ่า , พายไก่อบซอส แม่ฉันทำแจกให้กับนักผจญภัยเหลืออันสุดท้ายพอดี”
ซึ่งเปิดซองกระดาษอย่างช้าๆ ‘ซองจดหมายอีกแล้ว’ เขากัดและเคี้ยว ‘เยี่ยม อร่อยที่สุด โคตรอร่อย’ “ฉันแค่มีความกังวล เจอปีศาจในตำนานเปลวไฟสีเขียว เท่านั้นยังไม่พอ ยังเจอเปลวไฟสีเหลืองอีกเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา”
“ห๊ะ!” ฟลูหันมาด้วยความตกใจ “ข่าวนั้นก็จริงน่ะสิ ดินแดนที่ห้า ว่ากันว่า มันโหดสุดๆ”
“อืม ฉันอยู่ในเหตุการณ์” ซิสพูด “ฉันไม่สามารถสู้มันได้เลย ฟลู , ความสามารถที่ฉันมี มันเหมือน แบบว่า ระดับต่ำ ซึ่งไม่ใช่ประเด็นสักเท่าไหร่ ฉันแค่ กังวล ถ้าเกิดปีศาจอะไรก็ตามโผล่มาอีก แล้วฉันรับมือไม่ได้ล่ะ ฟลู ถ้าฉันรับมือมันไม่ไหว”
ฟลูใช้นิ้วปาดเค้กส้มที่เลอะปาก “อืม...นายกำลังกังวลอยู่สินะ , อย่ากังวลไปเลย กังวลไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร นักผจญภัยมากมายเข้ามาซื้ออาวุธและเครื่องป้องกันร้านฉัน นั้นหมายความว่า เรามีนักผจญภัยเพิ่มขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน”
“เออ ก็จริง” ซิสรู้สึกประหลาดใจ ในหัวเขาเหมือนมีระเบิดดอกไม้ไฟ “ฉันไม่ได้ผจญภัยเพียงลำพัง”
“ถูกต้อง เจ้าบ้าซิส” ฟลูวางเค้กส้ม “นายไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง ทุกดินแดนต่างก็มีนักผจญภัยฝึกฝนทักษะ ค้นหาไอเท็มที่ดีขึ้น เพื่อทำให้ชีวิตเขาดีขึ้น พัฒนาขึ้น และสนุกสนานไปกับการผจญภัย , ในเครื่องเกม เราสามารถกำจัดบอสเพียงคนเดียว”
“บางเกม” ซิสพูดแทรก
“อืม โลกนี้ก็ไม่ต่างกัน มีบอสที่สามารถเอาชนะได้ด้วยตัวคนเดียว หรือจะเป็นปาร์ตี้ , นายไม่ได้ผจญภัยเพียงลำพัง” ฟลูพูดต่อ “อย่าลืมสิ นายยังมีฉันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ เครื่องป้องกัน , นายอาจจะหลงลืมไป แต่ฉันไม่เคยออกจากปาร์ตี้ของนาย ซิส”
“โอ้ว!!! ฟลู” ซิสรู้สึกผิดเล็กน้อย และทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ “นายยิ่งตอกย้ำให้ฉันรู้สึกผิดเข้าไปอีก เจ้าบ้าฟลู”
“เฮ้ย! ฉันพูดจริง ไม่ได้พูดให้นายหลงตัวเอง” ฟลูทำหน้าจริงจัง “ความทรงจำในอดีตของเราที่เคยอยู่ในโลกเกมออนไลน์ และตอนนี้ นายไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ ,และ..ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับนาย”
“ฟลู ฉันชอบผู้หญิงนะ”
ฟลูส่ายหัวและพูดต่อ “ฟังนะ ซิส , เรื่องราวของนายที่เล่าผ่านจดหมายให้ฉันฟัง ทุกการผจญภัยของนาย มันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่านายเป็นคนโชคดีคนหนึ่ง , อย่าพึ่งหลงตัวเอง , การสนับสนุนที่มองไม่เห็น ความช่วยเหลือที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ อะไรทำให้นายดึงดูดคนเหล่านั้นเข้ามา อะไร ฉันแปลกใจ หลายเหตุการณ์นายจะมีผู้ช่วยเหลือเสมอ เพราะอะไรกัน”
“ฉันไม่รู้” ซิสส่ายหัว “ฉันโชคดีงั้นหรอ? คิดว่าไม่นะ , ฉันว่าน่าจะเป็นจังหวะมากกว่า พวกเขาไม่ได้ช่วยฉัน , ฉันเดาว่า ฉันเป็นส่วนหนึ่งในการผจญภัยเหมือนๆ กับคนอื่น , บังเอิญมาในช่วงเวลาเดียวกัน , จำตอนเล่นเกมและลงดันเจี้ยนได้ไหม มันมีบางดันบังคับให้เราลงมากกว่าสี่คน” ซิสคิดและพูดต่อ “ไม่รู้สิ ฉันคิดว่า ไม่ว่าจะนักผจญภัยอาชีพอะไร ก็ต่างมีความสำคัญทั้งนั้น”
“อืม นายไม่ได้เป็นคนพิเศษ อืม ฉันก็ด้วย” ฟลูจับขาตัวเอง “ในโลกนี้ ฉันไม่สามารถไปผจญภัยไกลๆได้ แม้ว่าโลกนี้จะทำให้ฉันเดินได้ก็ตาม ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วง และ , และ ฉันมีความสุขกับการอยู่ในร้านตีดาบ และอ่านเรื่องราวการผจญภัยของนาย โดยมีฉันเป็นผู้สนับสนุน ฉันรู้สึกมีคุณค่าและมีความมุ่งมั่นที่จะพัฒนาฝีมือขึ้นไปเรื่อยๆ”
“และฉันคือตัวเอกของเรื่อง!” คิวตะโกนเสียงดังขณะเปิดประตู “ฉันคือผู้พิชิตมอนสเตอร์ระดับสูง เผชิญกับความยากลำบาก กำจัดบอสไปด้วยโล่เพียงอันเดียว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คิวคนนี้ จะเป็นผู้ปกป้องทุกคน เขาคือ นักปกป้องที่แข็งแกร่งที่สุด”
“อย่าสนใจมัน” ฟลูพยายามทำให้ซิสหันกลับมา “อย่าไปฟังที่มันพูด”
“เจ้าบ้าฟลู” คิวนั่งลงบนโซฟา ดึงเค้กส้มขึ้นมากิน และพูดต่อ “ฉันหานายให้ทั่ว ซิส , มีหลายเรื่องที่นายอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ฉันคัดมาเฉพาะสิ่งที่สำคัญ คือ งานเลี้ยงที่หมู่บ้านสปริงแครป” คิวทำเสียงให้ดูยิ่งใหญ่ “งานฉลองสมาคมใบไม้สีม่วง”
“หมู่บ้านที่ลุงฉันอยู่” ฟลูพูด “พี่ชายพ่อน่ะ”