313 สายตาดีไม่เบา

“แต่สมาคมสมิธ มีช่างตีดาบเก่งๆ มากมายเช่นกัน” นักผจญภัยถือหอกสามอันและกระเป๋าคาดเอวสองใบ “อย่าว่ากันนะ บางครั้งนักผจญภัยจะคิดว่ามีแต่สมาคมโคลที่เป็นช่างตีดาบอย่างเดียว”

พ่อค้าหยุดชะงัก และพูดต่อ “ไม่ต้องกังวลไป วัตถุดิบร้านเรา สามารถไปใช้ช่างที่ไหนสร้างก็ได้ เพราะเราคัดสรรมาอย่างดี เพื่อนักผจญภัย”

“หินสีฟ้าระดับหนึ่งเท่าไหร่” “แผ่นเหล็กระดับสองเท่าไหร่” “หินสีเขียวระดับสองเท่าไหร่” “เหล็กอย่างดีระดับหนึ่งเท่าไหร่”

พ่อค้าใบหน้ายิ้มแย้ม เขารู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย “รับไป หินสีฟ้าระดับหนึ่ง หนึ่งแสนแปดหมื่นทอง , แผ่นเหล็กระดับสอง สองแสนทอง , หินสีเขียวระดับสอง” พ่อค้าค้นหากระดาษที่จดราคา “เจอแล้ว ปกติราคาสามแสนทอง” นักผจญภัยดวงตาเบิกกว้างนับเหรียญทองในถุง “แต่วันนี้พิเศษ เหลือเพียงสองแสนสองหมื่นห้าพัน” นักผจญภัยรีบส่งทองและรับหินสีเขียวระดับสอง “เยี่ยม งั้นข้าแถมยางไม้ให้หนึ่งขวด”

นักผจญภัยอีกหลายคนก็รีบเข้ามาซื้อ แผ่นเหล็ก แผ่นไม้ ยางไม้ เมือกหอยทาก กระดูกสัตว์ หลากหลายขนาด ท่อนไม้อย่างดี ทำให้ร้านข้างๆ ขายหนังสัตว์ได้อีกจำนวนมากเช่นกัน แผ่นหนังสำหรับสร้างผ้าคลุม และสำหรับปรับปรุงเครื่องป้องกันให้มีความหลากหลาย เกราะเหล็กผสมแผ่นหนัง กางเกงขนสัตว์ติดแผ่นเหล็ก

แต่ดูเหมือนผู้คนจะบ่นกันเรื่องราคาแผ่นหนังสร้างสิ่งของ แผ่นหนังสร้างโพชั่น แผ่นหนังสร้างลูกธนู แผ่นหนังสร้างกับดัก แผ่นหนังสร้างอาหารเสริม แผ่นหนังรวบรวม (ขาแมลงหนึ่งร้อยอันถูกรวมใส่ขวดเล็กจิ๋ว)

ซิสและคิร่ายังคงเดินต่อไป “โล่หิน ราคาดีที่สุด ค่าป้องกันสูงกว่าโล่ไม้” พ่อค้าร่างใหญ่ตะโกนเสียงดัง “สำหรับนักผจญภัยระดับกลาง ข้าแนะนำ โล่กระดองเต่า”

“โล่เขาสัตว์อันนั้นเท่าไหร่” นักผจญภัยตัวเล็กมีมีดสั้นคาดเอว

“สายตาดีไม่เบา” พ่อค้ายกโล่เขาสัตว์สีม่วงขึ้นมาโชว์ทันที ทุกคนบริเวณนั้นหันมามอง “เขาสัตว์ระดับสี่ ผสมด้วยหินสีม่วงระดับสี่”

“ปีศาจปลาหมึกหนวดยาวใช่ไหม” นักผจญภัยถือแบกอาหารมากมาย

“ถูกต้องแล้วนะครับ” พ่อค้าพยายามยกให้สูงขึ้นเพื่อให้เห็นได้ทุกคน เขาจึงขึ้นไปยืนบนโต๊ะ “โล่นี้ ไม่ได้ขาย เพราะข้าเก็บไว้ใช้เอง เสียใจด้วยนะครับ”

“โถ่ นึกว่าจะมีอะไร” นักผจญภัยหลายคนส่ายหัวและเดินจากไป

พ่อค้ายังคงไม่หยุดอวดโล่ ยกขึ้นสูงเปลี่ยนเขาสัตว์กลายเป็นหนวดปลาหมึกสีม่วง “ว้าว” นักผจญภัยหลายคนดวงตาเบิกกว้าง เช่นเดียวกับดวงตาซิส คิร่าตรงเข้าไปทันทีเมื่อถึงร้านขายเกี่ยวกับธนู แต่คนรอบข้างมองธนูของคิร่า มากกว่าสนใจธนูในร้าน

“ธนูขนนกฟินิกซ์” นักผจญภัยถือธนูหน้าไม้สีเหลืองพูด “ของโคตรแรร์”

แต่คิร่าก็ไม่ได้สนใจ เธอสนใจซองใส่ลูกธนู มีหลากหลายแบบ และเหมือนเดิม ส่งให้ซิสช่วยเลือก ลายดาว ลายจุด ลายทหาร ซึ่งคิร่าไม่รู้จัก เจ้าของร้านจึงพูดว่า “ลายพราง เหมาะสำหรับนักซุ่มยิง” แต่คิร่าไม่เข้าใจ พ่อค้าจึงหันไปหานักผจญภัยคนอื่น “ธนูเม่น” ‘เสียงว้าว ดวงตาเบิกกว้าง’ คันธนูสีน้ำตาลเข้ม ตัดด้วยขาวอ่อน “เพียงแค่ง้างเส้นเอ็น , ลองหลับตาและคิดตามนะครับ ลูกธนูหนามเม่นมากกว่าสิบดอก ยาว แหลม พุ่งเข้าไปเสียบมอนสเตอร์ เฮือก!” พ่อค้าทำเสียงและท่าทาง

“สรุปว่าใครโดนโจมตีกันแน่” นักผจญภัยพูดแทรกขึ้นมา

“ก็ต้องมอนสเตอร์น่ะสิครับ” พ่อค้าใช้มือสัมผัสคันธนูเม่นอย่างช้าๆ “ขออภัยที่ข้าเลียนแบบเสียงมอนสเตอร์ไม่สมจริง”

และธนูเม่นก็ถูกขายไปหลายอันอย่างไม่ต้องพูดถึง รวมถึงไม้สำหรับสร้างธนู ลูกธนูชนิดพิเศษสามารถผสมกับขวดธาตุได้ ถัดมาเป็นร้านขายของนักเวทย์ ซิสจ้องและมีความคิดผุดขึ้นในหัวเหมือนดอกเห็ด ‘สมุดเวทย์ ไม้เท้าเวทย์’ ‘หมวกนักเวทย์ปีกกว้าง สีไหนก็ได้ โอ๊ย!! อยากได้’ ถ้าเขามากกับคิว คงจะเขย่าตัวคิวและยืมเงิน แต่มากับคิร่าจึงเก็บอาการอยากได้เอาไว้

“สมุดเวทย์สำหรับมือใหม่” แม่ค้าสวมหมวกปีกกว้างมีลายดาวสีม่วง “ตำราเวทย์ขั้นพื้นฐาน ดิน น้ำ ลม ไฟ , ไม้เท้าเวทย์มนต์ หรือเราเรียกมันว่าคทา อันที่จริงแล้วมีความแตกต่าง ไม้เท้าคือคทาเวทย์ที่ทำจากไม้ ส่วนคทาคือไม้เท้าที่ทำจากเหล็ก สับสนใช่ไหม อย่างนั้นเหละ การเป็นนักเวทย์ได้ต้องทำให้คู่ต่อสู้สับสน เพราะการร่ายเวทย์กินเวลานานพอสมควร”

“ฉันรู้น่า เป็นนักเวทย์เริ่มต้น ต้องยืนห่างกี่เมตร” นักผจญภัยพูดแทรกขึ้นมา เพราะทนการร่ายคำพูดที่ยาวไม่ไหว “และวิธีร่ายเวทย์ฉันก็รู้”

“ฉันไม่รู้” นักผจญภัยผู้หญิงตัวเล็กผมยาว สวมแว่นตา

“ฉันจะสอนให้เธอเอง” นักผจญภัยอีกคนเดินมาด้านหลัง “มาร่วมปาร์ตี้กับฉันสิ” นักผจญภัยสวมแว่นพยักหน้าและเลือกซื้ออุปกรณ์เวทย์มนต์ตามที่นักเวทย์อีกคนแนะนำ

เสียงกระซิบ “ฉันได้ข่าว เมื่อเร็วๆ นี้นักเวทย์หลายคนถูกจับตัว สมาคมเวทย์มนต์ไม่ปลอดภัย อย่าไปเป็นนักเวทย์เลย” อีกหลายคนพยักหน้าด้วยเสียงกระซิบที่ดังเพียงพอ “ฉันไม่สน ฉันจะเป็นนักเวทย์และไม่เข้าสมาคม” “ฉันก็ด้วย” “เราด้วย”

“ไม้สร้างคทาเวทย์อันนี้เท่าไหร่ครับ” ซิสถาม

แม่ค้ายิ้มต้อนรับอย่างเป็นมิตร “ห้าหมื่นทอง แต่มันจะทรงพลังหากใส่หินเวทย์ไปด้วย” แม่ค้ายื่นหน้ามาใกล้ซิส “ว่าแต่เธอ สนใจเป็นนักเวทย์สายอะไรล่ะ , ดูจากการแต่งตัว ไม่ค่อยเหมือนนักเวทย์นะ , อย่าว่ากันเลย ฉันไม่แนะนำให้เธอเป็นนักเวทย์”

ซิสพยายามไม่สนใจสิ่งที่แม่ค้าพูด เขาอยากรู้ราคา และชี้ไอเท็มอันต่อไป และอันต่อไป “ไม้วิลโลว์ มีหลายระดับ ระดับหนึ่ง สามแสนทอง ระดับสอง แปดแสนทอง ระดับสาม ห้าล้าน ระดับสี่ สิบหกล้าน ระดับห้า เจ็ดสิบห้าล้าน...” แม่ค้าหยุดพูด “เธอไม่มีเงินใช่ไหม มาถามให้เสียเวลาทำไมเนี่ย” ใบหน้าจากเป็นมิตรก็สลายหายไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความที่ซิสอยากรู้ เขาจึงแอบฟังจากนักผจญภัยคนอื่นถามและซื้อสิ่งนั้น “หินสีน้ำตาลระดับสอง หกแสนแปดหมื่นทอง จิตเวทย์ปีศาจก้อนหิน เก้าแสนเก้าหมื่นทอง” เสียงแม่ค้าดังต่อเนื่อง “ราคาพิเศษ ลดมากสูงสุด สิบเปอร์เซ็นต์” นักผจญภัยหลายคนต้องการเป็นนักเวทย์ก็เข้ามาซื้อของมากมาย สมุดเวทย์ลายขนนก สมุดเวทย์กระดูก และที่น่าสนใจถัดไปอีกหลายร้านเกี่ยวกับของนักเวทย์ “สมุดเวทย์หิน สมุดเวทย์ใบไม้ สมุดเวทย์แมงป่องไฟ” ซิสพูดเบาๆ

“อยากได้งั้นเหรอ” คิร่าหันมาถาม เธอซื้อของมากพอที่ช่องในกระเป๋าคาดเอวเต็ม จนต้องซื้อถุงใส่ไอเท็ม มากถึงสามร้อยช่อง แบกด้านหลัง ไม่แสดงถึงความเหน็ดเหนื่อย

ซิสส่ายหน้า “ไม่” ในใจเข้าตอบตรงกันข้าม “ฉันให้ยืมเงินก่อน” “ไม่เป็นไร คิร่า ไปกันเถอะ”

“ตึกขาวจงเจริญ!” “ภาษีที่จ่ายไปทำให้ชีวิตพวกเราดีขึ้น” “เมืองหลวงที่ปลอดภัยจากอันตราย” “ไม่มีขโมย” “บ้านเมืองปลอดภัยเพราะมีพวกท่านอยู่” “เราถูกดูดภาษีอย่างเพลิดเพลิน” “ไม่ว่าเราจะลืมตาหรือหลับตา พวกเขาก็ดูดภาษีเรา จงเจริญ” “ชีวิตดีขึ้น บ้านเมืองดีขึ้น จงเจริญ”

นักผจญภัยคนหนึ่งไอเสียงดังก่อนจะพูด “ถ้ามันปลอดภัยจริง ทำไมถึงต้องมียามเฝ้าประตู , และถ้าปลอดภัยจริงๆ ทำไมถึงต้องมีเจ้าหน้าที่ คิดบ้าง ไม่ใช่เอาแต่พูด” และเขาเองที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนเยอะกว่าในการเข้ามาทำร้ายแบบเงียบๆ แต่พวกเขาก็แพ้ฝีเท้าที่วิ่งหนีได้อย่างรวดเร็ว

“เหอะ ต่างฝ่ายก็ต่างหาข้อเสียโจมตีกัน สรุปใครเป็นใครกันแน่” นักผจญภัยนั่งอ่านหนังสือพิมพ์