302 เราไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี้

เสียงฝีเท้าเดินมาด้านหลังโขดหิน “ไอ้โบโล! ทำไมถึงนานนักวะ!” ชายตัวใหญ่ท่าทางน่ากลัว ถือม้วนกระดาษสีน้ำตาล “ฉันมีธุระอีกมากมายต้องไปจัดการ แค่การวางหินมันยากหรอวะ ห๊ะ!” ซิสมองเห็นชายคนที่เขาเจอในร้านฟลู เจ้าหน้าที่ระดับสูง ด้านหลังอีกสามคนก็ดูน่าจะเป็นระดับสูงเช่นกัน พวกเขาสวมถุงมือสีส้มดำ “เลิกเสียเวลากับพวกนักเวทย์กระจอกได้แล้ว” มิสเตอร์บีดึงปืนเคลือบด้วยทองเงาแวววาว แหวนเพชรสวมอยู่ทุกนิ้วมือ เล็งตรงไปที่ซิส กระสุนน้ำสีโคลน ขนาดสองนิ้ว พุ่งตรงเข้ามาที่ซิส ‘ปั้ง ปั้ง ปั้ง! ’

‘เฮือก! ’ รวดเร็ว รุนแรง ทรงพลัง ซิสจับร่างกายที่เจ็บปวด เขาร้องไม่ออก ‘เจ็บจนร้องไม่ออก ไม่ไหวแล้ว เจ็บฉิบหายเลยโว๊ย’ มังกรน้ำแข็งขยายใหญ่สร้างวงแหวนเวทย์สีฟ้า ‘ฟู่!! ’ พ่นน้ำแข็งตรงไปหามิสเตอร์บี เคียวโบโลถูกเคลือบด้วยน้ำแข็ง

เจ้าหน้าที่ด้านหลังสองคน ก้าวเท้าออกมาใช้มือผสานกัน “แกคิดว่ามีจิตเวทย์คนเดียวรึยังไง นักเวทย์ชั้นต่ำ” จิตเวทย์งูหินตัวสีเทา และจิตเวทย์กระทิงสายฟ้า ปล่อยพลังต้านจิตเวทย์มังกรน้ำแข็งของซิส พลังปะทะกันรุนแรง

“พอได้แล้ว มิสเตอร์เอสและมิสซิสเอส , เราไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี้” มิสเตอร์บีดึงปืนขึ้นมาอีกข้างรูปหยดน้ำสีเขียว กระสุนจากปืนคู่ยิงใส่ซิสหลายนัด ‘ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!!!!!! ’ กำแพงน้ำแข็งก็เอาไม่อยู่ ‘เฮือก เฮือก!!! ’ เขาล้มลงและพยายามดิ้นด้วยความเจ็บปวด โบโลเข้ามาเตะใบหน้าซิสและถ่มน้ำลาย จากนั้นวิ่งเข้าไปรวมกลุ่มกับเจ้าหน้าที่ หายไปหลังโขดหิน

“ซิส!!!” คิร่าเข้ามาพร้อมโลลิ “พี่ซิสค่ะ” ทั้งคู่วิ่งมาเพราะเสียงปืนดังหลายนัด

“ระวังด้านหลัง!” ซิสพูดด้วยเสียงอ่อนแรง ก้ามปูขนาดใหญ่พุ่งตรงเข้ามา เปลวไฟสีส้มแดงลุกท่วมตัวคิร่า ลูกธนูยาวขนาดใหญ่ยิงสวนกลับไป ‘ตู้ม!! ’ ก้ามปูไหม้เกรียมแตกสลายเป็นคริสตัล โจรสลัดแขนขาดและพยายามฟื้นฟูตัวมันอย่างรวดเร็ว กองทัพปูตัวเล็กโผล่มาอีก สิบตัว คิร่ากระโดดยิง ลูกธนูไฟห้าสิบดอก ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’ ปูแตกสลายเป็นคริสตัล ‘ตู้ม! ’ โจรสลัดก้ามปูพุ่งเข้าชนคิร่าปลิวไปติดโขดหิน

โลลิใช้พลังรักษาบาดแผลของซิส และหันมองเจล มีเพียงน้ำตาไหลหยดลงมาบนใบหน้าของซิส มังกรน้ำแข็งตัวเล็กคลานบนตัวซิสใช้อุ้งเท้าแตะเบาๆ บนบาดแผล “ไม่หาย พลังรักษาของหนูไม่เพียงพอ” โลลิพูดด้วยน้ำตา ‘ไม่เป็นไร โลลิ , การโจมตีแบบนี้ มันไม่เหมือนการโจมตีทั่วไป’ ซิสได้แค่คิด เขาพูดไม่ออก

คิร่าลุกขึ้นมารวบรวมพลังอีกครั้ง นกฟินิกซ์บินเข้าไปใช้ปากแหลมคอยจิกดวงตาโจรสลัดก้ามปู ก้ามปูถูกฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่ว่าฉันโจมตีมันไปเท่าไหร่ มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม”

“ก็เพราะว่ามันไม่ใช่มอนสเตอร์ทั่วไปยังไงล่ะ” จอมเวทย์ผ้าคลุมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้ากลม มีสมุดเวทย์เป็นก้อนหิน ตัวอักษรเวทย์ส่องแสงสว่างบนก้อนหิน “ฉันชื่อกัมฟ์ ขอบใจที่คนนอกเข้ามาช่วย” เขาพูดจบก็ร่ายวงแหวนเวทย์สีน้ำตาล สร้างโล่ขนาดใหญ่รับการโจมตีหนามแหลมยาวเกือบห้าเมตร จากปีศาจเม่นตัวสีเหลืองดำขนาดใหญ่เกือบสิบเมตร “เม่นไฟฟ้าน่ะ ทุกคนไม่ต้องตกใจ” เม่นไฟฟ้าสีเหลืองดำ ไล่ล่ากัมฟ์ต่อไป

“คุณกัมฟ์ จอมเวทย์ดินระดับห้า” โลลิใช้มือปาดน้ำตา

‘โลลิ’ ‘โถ่เว๊ย ทำไมฉันพูดอะไรไม่ออกวะเนี่ย’ ซิสจ้องหน้าโลลิและอึดอัดที่เขาพูดไม่ออก เขาจึงยอมปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวดถึงที่สุด โดยไม่กลั้นเอาไว้ ‘เฮือก!!!! ’ ไม่มีโพชั่นไหลสักหยด มีแต่เสียงร้องเจ็บปวด “โล..ลิ..ช่วย...ใช้..เวทย์..สนับสนุนให้คิร่าด้วย”

“ค่ะ , รอตรงนี้นะค่ะ หนูจะรีบกลับมา” โลลิจับคทา ปล่อยสมุดเวทย์ลอยข้างตัว แสงสีขาวใสสร้างออร่าผ่านผิวหนังของหล่อน “โจมตีรุนแรง แม่นยำ และเคลื่อนที่รวดเร็ว จงรับไปนะค่ะ พี่สาว” แสงสีเหลืองอ่อนเคลือบตัวคิร่า

“รู้สึกดีชะมัด” คิร่าพูด “ว่าแต่จิตเวทย์เขาใช้กันยังไง” เธอวิ่งเข้าไปเปิดซองธนู ดึงลูกธนูสีน้ำตาลยิงใส่ขาและแขนโจรสลัดก้ามปู มันถูกตรึงด้วยโคลนเหนียว จากนั้นคิร่าเร่งมวลพลังเวทย์ไฟ นกฟินิกซ์เหวี่ยงลูกตาโจรสลัดก้ามปู ทิ้งไปด้านข้าง ก่อนจะบินมาเสริมพลังให้คิร่า เปลวไฟสีส้มร้อนแรง ‘ฟิ้ว! ’ ลูกธนูยาวสิบเมตร ขนาดใหญ่ พุ่งตรงเข้าไปเสียบเข้ากลางลำตัวโจรสลัดก้ามปู มันส่งเสียงร้องเจ็บปวด ลูกธนูไม่เพียงทะลุผ่านไป มันเสียบค้างเอาไว้ ‘เสียงปีศาจร้องเจ็บปวด’ คิร่ายังคงยิงธนูซ้ำ ซ้ำเข้าไปอีก

“พลังเวทย์ไฟ พอใช้ได้” จอมเวทย์สวมผ้าคลุมสีแดง ผมม้วนเกลียวเหมือนเปลวไฟ ด้านหลังผ้าคลุมมีสัญลักษณ์หัวสิงโตขนาดใหญ่ สมุดเวทย์มีเปลวไฟลุกท่วม อีกคนปลิวเข้ามาพร้อมกับเขา จอมเวทย์สวมผ้าคลุมสีฟ้าสวมหมวกหยดน้ำ ผมสีเทา สมุดเวทย์ของเขาค่อนข้างแปลกประหลาด มันเหมือนก้อนเมฆน้ำซะมากกว่า “ฟราด้อน พูดขอบคุณนักผจญภัยที่มาช่วยดินแดนของพวกเรามันจะทำให้นายตายเหรอ ห๊ะ”

“ฉันคนเดียวก็เอาอยู่!” ฟราด้อนสร้างเวทย์ไฟต้าน คลื่นไฟสีเหลืองที่โจมตีเข้ามา ตัวเขาถอยไปเรื่อยๆ เสือสองหัวเขี้ยวยาว อีกหัวหนึ่งกำลังพ่นไฟใส่ฟราด้อน พลังของมันรุนแรงกว่าฟราด้อน

“ฉันซิลลี่ จอมเวทย์น้ำระดับห้า ขอบคุณที่พวกนายเข้ามาช่วย” ซิลลี่สร้างม่านน้ำกันพลังเวทย์น้ำสีเหลืองจากหัวเสืออีกหัวหนึ่งที่พ่นเข้ามา

พลังเวทย์ปะทะกันอย่างรุนแรง มีเพียงเสือสองหัวที่ดูทรงพลังมากกว่า ผลักดันทั้งคู่ถอยไปเรื่อยๆ ขนาดตัวเสือใหญ่เกินกว่าสิบเมตร และไล่ล่าทั้งสองคนต่อไป เสียงก้อนหินแตกสลาย เสียงต้นไม้หัก เสียงพลังเวทย์ระเบิดดังต่อเนื่อง

“คุณฟราด้อนและคุณซิลลี่” โลลิพูด “ดินแดนเราไม่มีใครเข้ามาช่วย สักคนเดียว” น้ำตาไหลอย่างช้าๆ “นักเวทย์ทั้งหมดก็ถูกจับไปไว้ใต้ท้องทะเล”

คิร่ายังคงเร่งพลังให้สูงขึ้น หวังจะทำให้โจรสลัดก้ามปูแตกสลาย แต่ว่ามันยากเหลือเกิน “ซิส ทำอะไรสักอย่าง!” คิร่าตะโกน

‘ฉันทำอยู่นี่ไง ฉันขยับไม่ได้’ ‘ไอ้พวกเจ้าหน้าที่ ใช้ของขี้โกง’ ซิสพยายามขยับตัว กระสุนไหลออกมาหนึ่งนัด มังกรน้ำแข็งพยายามเช่นกัน ใช้อุ้งเท้าทั้งสองบีบผิวหนังบนร่างกายซิส เพื่อให้กระสุนไหลออกมา ‘ทำไมนายถึงน่ารักแบบนี้ มังกรน้ำแข็ง’ ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นในหัวของซิส ‘นายกำลังพูดกับเรางั้นหรอ’ ‘ก็ใช่น่ะสิ มังกรน้ำแข็งของฉัน’ ‘นายคุยกับฉันได้ด้วย เยี่ยมที่สุด ฉันยังเด็กเกินไปที่จะมีพลังมากกว่านี้’ ‘ไม่เป็นไร แค่มีนายฉันก็พอใจล่ะ’ ซิสตอบ

มังกรน้ำแข็งบีบอันต่อไป และอันต่อไป

คิร่าส่งเสียงร้อง หมัดก้ามปูเสียบเข้ากลางลำตัว โพชั่นสีม่วงสาดกระจาย ลูกธนูไฟจางลงช้าๆ มันลุกขึ้นมาฟื้นฟูตัวเองด้วยเมือกสีเหลือง ร่ายวงแหวนเวทย์กองทัพโครงกระดูกปูมากกว่าห้าสิบตัว ซิสจับด้ามดาบน้ำแข็ง ‘พายุน้ำแข็ง’ ใบมีดน้ำแข็งอันเล็กน้อยทำให้สร้างพายุขนาดจิ๋ว โจรสลัดก้ามปูหัวเราะอย่างสะใจ โครงกระดูกปูทิ่มแทงซิสอย่างรวดเร็ว ‘เฮือก!!!!! ’ ใบมีดน้ำแข็งของเขาเริ่มจะมีมากขึ้นเรื่อยด้านบน สมุดเวทย์เร่งมวลน้ำแข็งอย่างช้าๆ ‘ฟู่! ’ มังกรน้ำแข็งพ่นน้ำแข็งแช่กองทัพโครงกระดูกปู

ลูกธนูคิร่ามากกว่าสองร้อยดอก ยิงใส่โครงกระดูกปูที่ถูกแช่แข็ง ‘โบ๊ะ!!!! ’ แตกสลายอย่างรวดเร็ว โจรสลัดก้ามปูฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันเคลื่อนที่เข้ามาชกใส่คิร่า เธอหลบได้สองครั้งแต่ก็พลาดถูกเชือกรัดตัวเอาไว้ นกฟินิกซ์พ่นไฟใส่เชือกเริ่มเผาไหม้ไปบนตัวปีศาจก้ามปู มันปล่อยเมือกสีเหลืองกลับไป ไฟเริ่มดับลง

ซิสฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิม กระโดดใช้ดาบน้ำแข็งฟันคอโจรสลัดก้ามปูขาดออกทันที แทงดาบและบิด ‘ย๊า! ’ น้ำแข็งแผ่กระจายไปตามร่างกายของมัน หัวที่ขาดพุ่งเข้ามากัดแขนซิส เขาร้องเจ็บปวดเสียงดังจนกระทั่งปล่อยมือจากด้ามดาบอัศวิน