264 ตกลงแผนตามนี้นะ

“ไปสูดอากาศกันเถอะ” ฟลูพูด “นี่บ้านฉันเอง” ซิสจับรถเข็นและออกแรงดันไปอย่างช้าๆ เขามองภายในห้องนอนที่กว้างใหญ่ เตียงนอนขนาดใหญ่มีหมอนหลายใบ เล็ก กลาง ใหญ่ โมเดลตุ๊กตาเต็มตู้ ถูกจัดเรียงเป็นระเบียบ โต๊ะวางคอมพิวเตอร์สามเครื่อง ถัดมาด้านข้างจอใหญ่ เครื่องเกมและแผ่นเกมจำนวนมาก ตู้หนังสือเต็มไปด้วยหนังสือเกม การ์ตูน ม้วนวิดิโอ ภาพยนตร์ ห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำ มีราวเหล็ก

ทั้งสามคนออกมาจากห้องนอน ก็พบกลางบ้าน มีต้นไม้ใหญ่ และกระถางเล็กมีคนสวนตัดแต่งเป็นระเบียบ แม่บ้านถือไม้ถูพื้น ไม้ขนไก่ กำลังทำความสะอาด ทุกคนทักทายฟลู มองซิสและคิว เขาทั้งคู่ทักทายกลับไป

“พาฉันไปสูดอากาศนอกบ้าน ก่อนที่เราจะกลับเข้าไปในเกมได้ไหม” ฟลูพูด “ฉันขอเวลาพวกนายแค่ไม่นาน”

“ได้สิ” ซิสเข็นรถต่อไป เขามองเห็นความหรูหรา เครื่องประดับ รูปภาพ ห้องอาหารที่ใหญ่ ห้องครัวมีอุปกรณ์ครบ กระทะมากกว่าสิบแบบ หม้อมากกว่าสิบแบบ ประตูบานใหญ่เปิดออกไป มีน้ำพุโลมากำลังพ่นน้ำขึ้นบนอากาศ ทางเดินยาวออกไปไกลกว่าจะถึงประตูทางออกจากบ้าน ฟลูสูดลมหายใจใต้ต้นไม้ใหญ่ ซิสและคิว ก็ทำตาม สูดลมสดชื่นเข้าไปในปอด มองเห็นท้องฟ้าที่โปร่ง โล่งสบาย อากาศเย็นนิดหน่อย

“เท่าที่ฉันนับดูแล้ว นายเหนือกว่าฉันไม่กี่อย่าง” คิวจับเสื้อคอปกขยับเล็กน้อย “เราจะอยู่ในสวนนี้นานๆ เลยก็ได้นะ ฉันชอบบ้านของนาย”

“คิว” ซิสพยายามให้คิวรับรู้ถึงสถานการณ์ ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเล่น ซิสรู้สึกหดหู่เข้าไปอีก แต่หลายสิ่งอย่างตีกันในหัวจนทำให้เขารู้สึกว่า ‘ไหลไปตามน้ำก็แล้วกัน สิ่งที่เราไม่เคยรู้มาก่อน’ ‘บางครั้งเราก็ต้อง… โอ๊ย คิดไม่ออก ไม่คิดแม่งล่ะ’ ‘เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าฟลูไม่สามารถเดินได้’

“ฉันเกิดอุบัติเหตุตอนไปเที่ยวกับพ่อแม่” ฟลูพูดขณะซิสเข็นกลับไปในห้องนอน “พ่อแขนขาดหนึ่งข้าง ฉันขาขาดสองข้าง ส่วนแม่ฉันสติไม่ค่อยดี แต่ไม่ถึงกับลืมครอบครัว หมอบอกว่า แม่ฉันอาจจะทำอะไรผิดๆ แปลกๆ ไปบ้าง พ่อก็เลยให้แม่วาดรูป”

“ถึงว่า รูปภาพในบ้านของนาย มันดูแปลกๆ” คิวพูด

“มันดูมีเอกลักษณ์!” ซิสพูดต่อจากคิว “ฉันไม่ได้แกล้งชมนะ แต่ฉันชอบสีน้ำที่ระเบิดพลังออกมาบนกระดาษ ตัดเส้นด้วยสีดำคมกริบ ส่วนภาพนั้น ปลาโลมา แม่นายต้องคิดถึงพ่อแน่ๆ ฉันว่าสัญลักษณ์ของพ่อนายคือโลมา” ซิสพูดหน้าตาเฉย “ฉันเห็นตอนที่พ่อนายใช้ค้อนโลมา พลังเวทย์น่าสนใจ ส่วนภาพปลาโลมาวาดด้วยปากกาหมึกซึมสีดำ ระเบิดตามด้วยสีน้ำ ฉันชอบภาพนี้ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ภาพอาหารโคตรน่ากินเลย”

ฟลูถึงกับหยุดชะงักไปชั่วขณะ “แค่เพียงไม่นาน อ่านเกมได้ขาดลอยเหมือนเดิม”

“ลุงฟิล ป้ามาร์ช ในโลกเกมกับตัวจริงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่” คิวยืนมองภาพครอบครัว “พวกนายว่าไหม”

“อืม แต่ที่ต่างก็คือ ในเกมพ่อฉันมีสองมือ” ฟลูพูดอย่างภูมิใจ “ส่วนแม่ฉันก็ยังชอบทำอาหาร”

“แล้วทำไมนายถึงแยกร้านไปอยู่คนเดียวล่ะ” คิวถาม

“หลายปีแล้วน่ะสิ ฉันโกรธพ่อที่ทำให้ครอบครัวเราเกิดอุบัติเหตุ ฉันก็เลยขออยู่ห่างๆ อันที่จริงฉันไม่อยากให้อภัยเขาอีกเลย” ฟลูพูด “จนกระทั่งไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง และได้เจอพวกนาย มันเหมือนฉันมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง ฉันพึ่งมาคิดได้ว่า อย่างน้อยสิ่งที่เหลืออยู่ น่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญกว่าสิ่งที่เสียไป , ฉันมันแย่เอง อันที่จริงไม่มีใครอยากให้เกิดอุบัติเหตุหรอก จริงไหม”

“ขอโทษซะสิ” ซิสพยายามส่งสัญญาณให้คิวรู้ ใบหน้าซิสกระตุกส่งสัญญาณเพิ่ม

“เออ ฟลู ฉันขอโทษที่ชวนนายออกไปต่อสู้” คิวพูด

“ไม่เป็นไร คิว” ฟลูพูด “ถ้าเราต่อสู้ผ่านจอเหมือนเดิม ฉันก็คงไม่ปฏิเสธ ในโลกนั้นเดินได้ก็จริง แต่มันไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ หวังว่าพวกนายคงเข้าใจ”

ซิสมองโมเดลเกมที่เขาเคยอยากได้ตอนเด็ก เครื่องเกมหลายอัน แต่มันก็มีความรู้สึกขึ้นมา ‘ได้อยู่ในโลกนั้นก็เยี่ยมที่สุดแล้ว’ เขามองบ้านที่แสนกว้างใหญ่ ภายในห้องนอนช่างเป็นเหมือนในฝันของซิส เครื่องทำน้ำอุ่น เก้าอี้นั่งนุ่มๆ หูฟังมีแสง โต๊ะคอมกว้าง แผ่นเกมที่สามารถเล่นได้โดยไม่ต้องเล่นเกมเดิมซ้ำๆ โมเดลหุ่นรบ จิ๊กซอว์ภาพเกม ตู้เข้าสู่โลกเกมส่วนตัว

“ฉันว่านายไม่ควรกลับเข้าไปนะ” คิวจ้องโมเดลอันใหญ่ ถือปืนและมีปีกหลายแฉก

“ไม่ล่ะ ฉันจะไปปกป้องโลกที่ทำให้ฉันเดินได้” ฟลูพูด “และยังได้ทำในสิ่งที่ฉันรัก คือ พ่อค้าตีดาบ”

“ฉันรู้นะคิว แกจะชิ่งค่าใช้จ่ายมันใช่ไหม” ซิสกัดฟันพูด คิวกัดฟันพูดตอบ ขณะที่หัวชนตู้ใสทั้งคู่ “แกอย่ามาทำเป็นรู้ทันฉันหน่อยเลยเจ้าซิส” “ร้ายกาจ” “เงียบน่า นายก็คิดแบบนั้นใช่ไหมล่ะ” “เออ ต้องไปล่าบอสกี่ตัวไม่รู้กว่าจะใช้หมด” “ถ้างั้นเรากล่อมให้มันไม่กลับเข้าไป” “แล้วเราก็ไปอยู่ดินแดนอื่น” “ตกลงแผนตามนี้นะ” “งืม!!”

“หยุดเลย เจ้าพวกบ้า” ฟลูพูดทั้งคู่ก็หันมาทำตัวปกติ “ฉันได้ยินนะ , ฉันจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง” ซิสและคิวทำเป็นไม่สนใจ “พ่อฉันเคยทำงานเจ้าหน้าที่ระดับสูง” ทั้งคู่หันมาสนใจและพูดเหมือนกันว่าลุงฟิล “ใช่ ลุงฟิลของพวกนายนั่นเหละ เจ้าหน้าที่เป็นอาชีพที่ค่อนข้างสบาย สู้รบกับแค่คนในองค์กร และหันหน้าหนีน้ำลายฝูงชน ไม่ก็ปั้นหน้า ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่พ่อฉันลาออก ความเสื่อมโทรม ผุพังด้านใน ยากเกินจะบรรยาย แต่สิ่งสำคัญคือ การแลกเปลี่ยนจะไม่ทำให้ระบบล่ม!” ฟลูเน้นเสียง! “แต่การไม่แลกเปลี่ยน หรือฟรี ระบบจะล่มสลาย!”

“รวมๆ แล้วฉันเอาวัตถุดิบไปทำระเบิดไม่ถึงสิบลูก ใช่ไหมซิส” คิวทำหน้าเจ้าเล่ห์

ซิสก็เช่นกัน “แร่ไม่กี่ก้อน งั้นเรารีบกลับไปล่าของขาย และเอาเงินมาใช้ ร้านตีดาบกันเถอะ” ‘เราใช้หนี้ลุงฟิลไปยังวะ ไม่เป็นไร เนียนไปก่อน ช่วงนี้แย่ โดนออร์คขโมยเงิน’

“เจ้าพวกบ้า” ฟลูตะโกนเสียงดัง

ดินแดนสิบสอง

เสียงประตูดังซ้ำหลายรอบ ขณะที่ทั้งสามคนกลับเข้ามาในโลกเกม ‘ปั้ง ปั้ง ปั้ง’ ‘ออกมาเร็วเข้า’ ซิสรีบวิ่งไปเปิดประตู คุณบับเบิลวิ่งมากลางร้าน หน้าต่างแตกสลาย

“มันบุกเข้ามาในร้าน ผงเวทย์ของนายกันเอาไว้ไม่อยู่” บับเบิลจับค้อนเขาวัวอันใหญ่ “ครั้งที่แล้วก็เป็นแบบนี้” ซิสรู้สึกได้ว่าคุณบับเบิลกำลังกลัว ตัวเขาเองก็เช่นกัน

ซิสและคิว เดินไปกวาดอาหารใส่กระเป๋าคาดเอว ฟลูแบกเป้ใบใหญ่ ถือค้อนอันเล็ก ในเป้เต็มไปด้วยอาวุธหลากชนิด จำนวนมากที่ฟลูสร้างขึ้น

“ฉันรู้อยู่แล้วร้านนี้ต้องพัง” ฟลูพูด “แต่อย่างน้อยก็ได้พาพวกนายไปบ้านฉัน”

ซิสกำลังใช้ความคิด คิววิ่งออกไปหน้าร้าน ต่อสู้กับออร์คที่กำลังบุกเข้ามา ขวาน ค้อน ระเบิด เริ่มทำลายหมู่บ้าน บับเบิลอุ้มแมวสีส้มขึ้นไว้บนไหล่

“คุณบับเบิลครับ” ซิสพูด “ช่วยพาคิร่า ไปหมู่บ้านทานตะวัน ได้ไหมครับ”

“ฉันไปด้วย” ฟลูพูด “พ่อฉันบอกว่าแหล่งสุดท้ายที่จะรวมตัวกันคือเมืองหลวง แต่นายคิดว่าหมู่บ้านทานตะวัน”