262 ไม่ต้องเกรงใจนะครับ
“คิร่า เธอควรจะเชื่อที่ซิสพูดนะ” คิวพูดต่อ “มันเข้าใจสถานการณ์เกมพอสมควร สิ่งที่หมอนั่นกำลังวางแผนในหัว หนึ่งในนั้นก็มีการออกตามหาลุงออคัสอย่างแน่นอน และที่มันยังอยู่ในดินแดน ก็เพราะจะหาเธอและช่วยเธอก่อน ส่วนลุงออคัสเขาแข็งแกร่งกว่าเธอ แถมยังมีม้าสีแดง ฉันโคตรอิจฉา แต่ยิ่งกว่านั้น เจ้าบ้าซิส คุยกับม้าสีแดงตัวนั้นแล้ว ว่าจะดูแลลุงออคัส”
“ซิส ยังเป็นซิสไม่เปลี่ยนแปลง” ฟลูยิ้ม “เห็นมันอย่างนั้น แผนในหัวมากมายกำลังถูกวางอย่างช้าๆ” ฟลูหันกลับมาพูดกับคิวเบาๆ “ซิสมันคิดอะไรกับคิร่ารึเปล่าวะ” คิวตอบ “ฉันไม่รู้ เจ้าบ้าซิสไม่ค่อยยุ่งกับใคร ขนาดเมื่อก่อนมีผู้หญิงชวนไปกินข้าว มันยังตอบไปว่า ไม่ว่าง เพราะจะไปเล่นเกม ฉันโคตรเสียดายแทนเลย” “เจ้าบ้าซิส” ฟลูพูด
คิร่าเริ่มร้องไห้น้ำตาหลั่งรินเปื้อนใบหน้า แผ่นหลังของเธอร้อนดั่งไฟลุกโชน ซิสกอดคิร่าแน่นขึ้นอีก ในหัวเขาคิดเพียงแต่จะสร้างน้ำแข็งออกมาเพื่อทำให้ร่างกายคิร่าอบอุ่น ‘มันมีแต่สร้างเปลวไฟให้อีกคนอบอุ่น’ ‘นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย สร้างน้ำแข็งให้เธออบอุ่น’ ‘พลังเวทย์ที่ฉันมี ไม่คิดมาก่อนว่ามันจะสามารถช่วยเหลือคนอื่นได้’ ‘ไม่เป็นไรนะคิร่า ฉันอยู่ตรงนี้’
“ช่วยลุงออคัส ช่วยลุงออคัสด้วยนะ” คิร่าล้มลงไป เธอดิ้นบนพื้นเหมือนกำลังถูกไฟฟ้าช็อต
“คิร่า คิร่า” ซิสเขย่าตัวเปลวไฟสีเขียวระเบิดใส่ตัวซิส เสียงมิโนทอร์ดังขึ้น ‘ข้ารู้แล้วว่าหล่อนอยู่ไหน พลังของข้า รออีกนิด ข้าใกล้จะได้อาวุธคืนมาแล้ว’ มันดังก้องในหัวของซิสและคิร่า ‘เอาพลังของข้าคืนมา!!! ’
เสียงวิ่งด้านนอกถี่ขึ้น มีคนพุ่งเข้ามาในร้านฟลู หลายคนหายใจแรงด้วยความเหนื่อย ‘ดินแดนที่หนึ่งใกล้จะล่มสลายแล้ว ดินแดนที่หนึ่งใกล้จะล่มสลายแล้ว’ ‘ทุกคนรีบหนีไปเมืองหลวง’ ‘ดินแดนที่หนึ่งใกล้แล้ว!!! ...’
“นายอยู่นี่เหละ ซิส ฉันไปเอง เรื่องหาข่าวฉันถนัด” คิวถือปืนใหญ่เปิดประตูออกไป นักผจญภัยกำลังวิ่งไล่ล่ามอนสเตอร์
ซิสอุ้มคิร่าขึ้นมานอนบนโซฟา ฟลูพูด “จะเอายังไงต่อดี ซิส ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ เล่าให้ฉันฟังบ้างก็ดี”
“อืม” ซิสลูบหัวมังกร “ฝากดูแลคิร่าด้วยนะ” เดินมาหาฟลู “ฉันว่าจะส่งคิร่า ให้ไปอยู่กับคุณยายซาน เท่าที่ฉันมองดูแล้ว ดินแดนสิบสองน่าจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ที่สำคัญก็คือ ต้องกำจัดปีศาจมิโนทอร์ ให้ได้ก่อนมันเจอตัวคิร่า”
“อืม” ฟลูพยักหน้า “มีแผนอะไรอีก”
“ฉันยังคิดไม่ออก” ซิสพูดสายตาเขาไม่ละไปจากคิร่า “ในโลกนี้ฉันวางแผนอะไรไม่ได้เลย”
คุณบับเบิลเปิดประตูเขามา สภาพเปียกฝนไปทั้งตัว เสื้อเชิ้ตบางชุ่มไปด้วยน้ำ “อยู่ที่นี่กันสินะ” บับเบิลพูดต่อ “ซิส สมาคมใบไม้สีม่วงถูกทำลายลง ฉันคนเดียวกันเอาไว้ไม่อยู่ พวกออร์คมันปล่อยปีศาจปลวกกัดกินบ้านทั้งหลัง เราไม่มีที่ไปแล้ว”
ฟลูพูด “งั้นมาอยู่ที่ร้านผมก่อนก็ได้ เท่าที่พอจะรู้ มีเพียงไม่ถึงห้าแห่งที่ปลอดภัยในตอนนี้ หนึ่งราชวัง สองสมาคมชาและกาแฟ หมู่บ้านเซอรัส สี่กลุ่มฮิปปี้ ห้าร้านของผม”
“งั้นก็ดีเลย” บับเบิลพูดต่อ “คิร่าสลบไปอีกแล้วงั้นหรอ”
“ครับ” ซิสสร้างโพชั่นสีม่วงต่อเนื่องขวดที่ร้อยสิบ
“ฉันขอใช้ห้องครัวทำอาหาร จะได้ไหม” บับเบิลวางค้อนเขาวัว มันมีรอยร้าวเต็มไปหมด ด้ามจับแตกหัก
“ยินดีเลยครับ มีคนมาฝากวัตถุดิบไว้ด้วย ปล่อยไว้คงจะไม่ดีแน่” ฟลูพูดและพาบับเบิลไปห้องครัว เนื้อสัตว์หลากชนิด ผักหลากชนิด เครื่องเทศ สมุนไพร ผลไม้ กองล้นเต็มโต๊ะ
“เยี่ยม งั้นฉันจะทำสองแบบ อาหารปกติ และอาหารเสริม” บับเบิลพูด
“ว้าว สมาคมใบไม้สีม่วงมีคนทำอาหารเสริมเป็นด้วย” ฟลูรู้สึกดีใจ “ไม่ต้องเกรงใจนะครับ”
บับเบิลเริ่มปรุงอาหาร ระหว่างต้มน้ำใส่เครื่องลงไปตุ๋น ก็กางแผ่นหนัง เปิดตำราผสมอาหารเสริมพลัง ฟลูกลับมาหลอมแร่เพิ่ม แร่ที่จะสามารถซ่อมแซมอาวุธทันที โดยไม่ต้องเสียเวลากางแผ่นหนัง อาวุธหลากชนิดเตรียมพร้อม ฟลูเดินเข้าไปรับอาหารสำเร็จรูป มาวางไว้โต๊ะกลางร้านเพื่อให้นักผจญภัยที่ผ่านไปผ่านมา
ซิสนั่งลงข้างโซฟาคิร่า กัดหมูย่างเกลือที่คุณบับเบิลทำ ถอดผ้าคลุมออก วางลงบนพื้น นั่งมองพิจารณาถึงความสามารถที่ซ่อนอยู่ มีเพียงวงแหวนเวทย์สีฟ้าขนาดใหญ่หมุนเวียนไปอยู่บนผ้า ซิสใช้มือลูบเบาๆ รอสักพักแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงลุกขึ้นไปดื่มน้ำส้ม ลองชิมซุปแครอทถ้วยเล็ก ‘หอมดีนะ แต่ไม่ใช่ทางของเรา’
“ซิส ฉันฝากร้านหน่อย ว่าจะไปนอนพักสักสิบนาที ใครจะมาฝากของอะไรก็รับไว้” ฟลูพูด “ไม่ต้องห่วง ร้านฉันอยู่ได้นานพอๆ กับราชวัง , ปวดหลังเหลือเกิน”
“อืม” ซิสมองฟลูที่เดินท่าทางแปลกๆ เข้าไปในห้อง หันไปมองคุณบับเบิลปรุงอาหารอย่างชำนาญ หัวหอมลูกใหญ่กำลังกลายเป็นชิ้นเล็กออกมาจากแผ่นหนัง เปลือกส้มในโหลกำลังผสมกับผงเวทย์ หม้อต้มซุปมีน้ำเดือด คุณบับเบิลกำลังยกซองจดหมาย กระดาษห่อดอกไม้ และกล่องพัสดุ ออกไปให้ห่างจากห้องครัว ‘ฉันลืมถามไปเลย ว่าลุงฟิลกับป้ามาร์ชจะกลับมาตอนไหน’ ซิสกลับมามองที่ผ้าคลุม มีเงาโยกไปมา เขารู้สึกแปลกใจ จึงก้มต่ำเพื่อดูว่าไม่ได้เห็นภาพหลอน
เงาสีดำยืดหดจากผ้าคลุม ซิสถอยหลังออกไปด้วยความกลัว มีเสียงพูดจากเงา “ฟังนะ ฉันมีเวลาไม่มาก วิชานี้ขั้นสูงสุดๆ และขอบใจที่นาย เปิดใจกับเงา” เสียงมูสดังออกมาจากเงาที่โยกไปมา “นายอยู่ไหน บับเบิลเป็นยังไงบ้าง ทุกคนล่ะ”
ซิสประมวลผลในหัวก่อนจะตอบ “ผมอยู่ร้านตีดาบฟลู ทุกคนเลย ยกเว้นลุงออคัส”
“ลุงออคัสอยู่กับฉัน ฉันกำลังรักษาคำสาป มันเข้าไปลึกในจิตใจลุงออคัส ต้องเข้าใจนะ คนแก่ถอนออกมายากกว่าคนหนุ่มสาว” มูสพูดผ่านเงา “สรุปว่ามันคือตัวอะไร”
“มิโนทอร์ครับ” ซิสตอบ
“อืม มันมีโอกาสเป็นสิงโตหางงู ไม่ก็ปลาขาแมงมุม ไม่ก็หญิงสาวในร่างนกน่ากลัว ส่วนใหญ่เป็นสัตว์ผสมในตำนาน ถ้าอย่างงั้น เฮือก!” มูสส่งเสียงร้องออกมา
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ซิสเคลื่อนตัวมาใกล้เงามากขึ้น “คุณมาที่นี่ไม่ได้หรอครับ”
“วิชามันกำลังย้อนกลับมาทำลายตัวฉันเอง” มูสพูดต่อ “ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าเป็นมิโนทอร์ มันจะไปเอาอาวุธโบราณในดินแดนที่หนึ่ง จากนั้นมันจะมาสูบพลังคิร่าคืนไป หล่อนอาจจะ.. เฮือก!” มูสเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เงาทำท่าทรมานยืดและหด
“มูสครับ มูส อาจจะอะไรครับ” ซิสรู้สึกกังวล
“ไม่ไหวแล้ว ฟังฉันให้ดี อย่าสนใจมอนสเตอร์ใดๆ พุ่งไปที่มิโนทอร์ตัวเดียวเท่านั้น กำจัดเขาบนหัวมันก่อน ทำลายห่วงเหล็กที่จมูกของมัน อย่าโจมตีลำตัว ไม่ได้ผล มันจะสร้างมอนสเตอร์ตัวอื่นมาเพื่อลดกำลังของนายเรื่อยๆ ยิ่งนานวันมันยิ่งแข็งแกร่ง … เฮือก!!” มูสหายใจแรง เงาเริ่มอ่อนลง ซิสจับผ้าคลุมไว้แน่น “อย่าเสียเวลาไปกับการเล่นทางจิตใจของมัน… อย่า ตก เป็น เหยื่อ ทาง คำ พูด”
“มูส มูส มูส” ซิสตะโกนเสียงดัง “มูส!!!!!”
บับเบิลรีบวิ่งมาดู “ไหน มูสมาหรอซิส นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม ทำไมฉันไม่เห็นล่ะ , อย่ามาล้อฉันเล่นนะ ซิส”
ซิสก้มติดกับผ้าคลุมสีดำ ในใจเขาอยากจะให้มูสอยู่ด้วย “มูสพูดคุยกับผมผ่านผ้าคลุมครับ” บับเบิลนั่งลงและสำรวจผ้าคลุม ส่งเสียงเข้าไปหลายรอบ แต่ไม่มีการตอบรับใดๆ ซิสขดตัวลากผ้าคลุมมาจับไว้