261 ภารกิจพิเศษงั้นหรอ ไม่ได้ยากสักเท่าไหร่
ฝูงออร์คขี่หมาป่า หน้าตาน่าเกลียด น่ากลัว มันมีใบหน้าที่เหมือนโดนผึ้งต่อย บวมไปทั้งหน้า ฟันยาวแหลมไม่เท่ากันสักซีก กรงเล็บเท้าเป็นเหล็ก เกือบห้าร้อยตัว กำลังโถมเข้ามาใส่พื้นที่การต่อสู้
“คิว! อย่าพึ่งหมดแรงก่อนล่ะ” ซิสแทงดาบสีดำค้ำตัวเองเอาไว้ด้วยความเหนื่อย
“นายนั่นเหละ” คิวตั้งปืนใหญ่อีกครั้ง “ฉันแข็งแกร่งกว่านายอยู่แล้ว”
เสียงฝีเท้ากรงเล็บเหล็ก ก้าวยาวเข้ามา ซิสบีบโพชั่นสีม่วงสองขวด แทงดาบรัวในอากาศ ‘ย๊า!!!!! ’ สร้างเป็นคลื่นพายุน้ำแข็ง ใบมีดน้ำแข็งลอยออกมาจากสมุด ก่อตัวเป็นพลังเวทย์ ใบมีดน้ำแข็งโผล่ขึ้นและยิงใส่มอนสเตอร์ต่อเนื่อง
“ฉันว่าหมอนั่นเป็นจอมเวทย์” นักผจญภัยคนหนึ่งพูด อีกคนเแทรก “ไม่หรอก ฉันว่าเขาเป็นสมาคมเงา” “ไม่มีทาง ผ้าคลุมอันนั้นน่าจะได้มาจากตู้สุ่มของ”
คิวดึงระเบิดออกมา ขว้างออกไป ขว้างออกไปอีก “สลายไปซะ พวกแก” ‘ตู้ม!!!! ’ จากนั้นเขาใช้เท้ากดทับปืนใหญ่ ใส่ระเบิดที่เหลืออีกร้อยลูก สีดำแดง ยิงออกไปเป็นเปลวไฟลุกท่วมทั้งลูกและขยายใหญ่ขนาดครึ่งเมตร ‘ตู้ม! ’ หมาป่าและออร์คแตกสลายเป็นคริสตัล
“ปืนใหญ่ แม่งเท่ว่ะ” ซิสพูดจากใจจริงก่อนจะปล่อยพลังเวทย์ และกระโดดเข้าไปต่อสู้ ฟันดาบน้ำแข็ง สร้างน้ำแข็งไฮดรา ‘เฮือก! ’ กรงเล็บเหล็กแหลมแทงเข้าด้านหน้า ซิสร้องเจ็บปวด ‘ฉันต้องฝึกหันหลังให้ผ้าคลุมรับการโจมตีให้ได้’ เขายังคิดไม่จบ หอกแหลมสามแฉกก็แทงเข้ามาด้านหน้า ‘ฉึก ฉึก ฉึก’
“ซิส” คิวตะโกนและยิงปืนใหญ่ออกไปสามลูกใส่ฝูงออร์คขี่หมาป่าสิบตัวที่กำลังลุมขย้ำซิส “อย่ามาทำเพื่อนฉัน” ‘ตู้ม ตู้ม ตู้ม’
“พายุทราย” นักเวทย์อีกทางด้านหนึ่งก็กำลังปั่นฝูงออร์คด้วยทราย ‘ฉึก ฉึก ฉึก’ แตกสลายเป็นคริสตัล
กลุ่มนักผจญภัยหน้าเมืองกำลังต่อสู้กับฝูงออร์คพันกว่าตัว สำเร็จได้จนกระทั่งตัวสุดท้ายแตกสลาย แบ่งออกเป็นอีกสองกลุ่มสำรวจในดินแดน เพราะออร์คบางส่วนได้แอบลักลอบเข้าไป ทุกคนกลับมานั่งรอบกองไฟ ทำอาหารและปรุงยา ตามฉบับเหล่านักผจญภัย การซ่อมแซมอาวุธชั่วคราว
“ภารกิจพิเศษงั้นหรอ ไม่ได้ยากสักเท่าไหร่” นักผจญภัยคนหนึ่งพูด
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” นักผจญภัยกัดไก่ย่าง “แต่เรื่องฝนที่ตก ดูเหมือนจะหาทางแก้ไขได้ลำบาก” “คงเป็นส่วนเสริมของเกมมั้ง”
“ฉันว่าแย่สุดๆ” นักผจญภัยร่างใหญ่พูด “ฉันส่งจดหมายไม่ได้ สั่งของก็ไม่ได้ เหมือนระบบเกมมันล่มไปหมด”
“นั่นสิ ฉันไม่ได้ข่าวเพื่อนฉันจากดินแดนที่สามเลย” นักผจญภัยพูด
ถัดออกมาที่คุณอเล็ก เขากำลังเตรียมวางแผนการต่อสู้ครั้งต่อไป ซิสแปลกใจทำไมถึงคุณอเล็กไม่ได้บอกให้ทุกคนรู้ว่ามอนสเตอร์ที่เจอตอนมันไม่ใช่ภารกิจพิเศษ แต่มันคือหายนะโลกแห่งนี้ คิวกำลังเพลิดเพลินกับการพูดคุยเกี่ยวกับปืนใหญ่และระเบิด มีคนสนใจอาวุธของคิวเป็นพิเศษ บ้างก็จะขอเรียนรู้ทักษะระเบิด ให้คิวช่วยสอนวิธีผลิต วิธีใช้
“แต่ปืนใหญ่มันหนักเสียเหลือเกิน” นักผจญภัยผ้าคลุมสีน้ำตาลตัวเล็กยกปืนใหญ่แทบไม่ขึ้น
นักผจญภัยเกือบหนึ่งพันคนรวมตัวอีกครั้ง ฝูงออร์คห้าร้อยตัวแบ่งออกเป็นห้าชุดกำลังลักลอบเข้ามาในช่วงกลางคืน มีเพียงกระดูกส่องแสงสว่างที่จะมีประโยชน์กว่าคบเพลิง ส่วนคบเพลิงที่อยู่กลางสายฝนได้นั้นก็เป็นแบบพิเศษ เสียงการต่อสู้ดังเป็นระยะเมื่อพบออร์ค มันปรับตัวให้เล็กลงขนาดเพียงครึ่งเมตร วิ่งถือกล่องใส่ระเบิดเพื่อทำลายบ้านทุกหลัง
ซิสและคิวกลับมาร้านตีดาบฟลู โพชั่นสีม่วงไม่มีใครสักคนคอยสร้าง และซิสไม่อยากจะไปรบกวนโพชั่นของคุณอเล็ก เขาจึงตัดสินใจสร้าง
“สร้างไปเถอะ จะแตกหรือไม่ได้ก็ช่างมัน” ฟลูพูด “บางครั้งนายก็เสียดายจนน่าอึดอัด”
“ฮ่า ฮ่า” คิวหัวเราะ “พูดถูกใจว่ะ ฟลู” คิวหันไปพูดต่อ “นี่ฟลู ฉันกลายเป็นที่สนใจเพราะปืนใหญ่ ระเบิดรุ่นใหม่ที่นายหาสูตรมาให้ฉันอีกด้วย มันยิงออกไปและขยายระเบิด ลูกค้าน่าจะมาร้านนายเพิ่มขึ้น”
“มันจะเยี่ยมกว่านี้ถ้าใส่ ขวดสายฟ้า ขวดน้ำ ขวดดิน คุณสมบัติจะออกมาตามที่ใส่ไป” ฟลูพูดต่อ “แต่เสียใจด้วย ฉันนำไปสร้างกับดักให้คิร่าหมดแล้ว” ซิสได้ยินชื่อคิร่าจึงหันมามอง และสร้างโพชั่นต่อไป ได้บ้าง แตกบ้าง เขารู้สึกไม่มีสมาธิ
คิร่าเดินเข้ามาในร้าน สภาพร่างกายของหล่อนอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด “กับดักใช้งานได้ดีสุดๆ ขอบใจมากนะฟลู”
“ยินดี สำหรับคนจ่ายเงินสด” ฟลูยิ้มและสาดสายตาไปที่ซิสและคิว ทั้งสองทำเป็นไม่ได้ยิน
“เธอ สบายดีแล้วหรอ” ซิสคิดในหัวแต่ดันหลุดออกมาจากปาก
“อืม พวกนายเป็นยังไงบ้าง แล้วลุงออคัสล่ะ” คิร่ายกน้ำส้มขึ้นดื่ม จากนั้นก็รับกับดักหลากชนิดใส่กระเป๋าคาดเอว
“เอ่อ...” คิวมองหน้าซิส “ลุงออคัสไปกับม้าสีแดงของเขา ใช่ ใช่ไหมซิส” ซิสสนใจแต่ขวดโพชั่น
“ไปไหน” คิร่ารับรู้ถึงความไม่ปกติ เหมือนทั้งคู่กำลังปิดบังอะไรบางอย่าง “ฉันถามว่าลุงออคัสไปไหน”
คิวพยายามสร้างระเบิดและให้ซิสเป็นคนพูด “ฟังก่อนนะ คิร่า ตอนที่เราออกไปต่อสู้ ลุงออคัสถูกโจมตีอย่างหนัก ม้าสีแดงก็มารับไป ซึ่งพวกเรา...”
“พวกนายบ้าไปแล้วรึไง ทำไมไม่บอกข่าวให้คนในสมาคมได้รับรู้” คิร่ารู้สึกไม่พอใจ “จะมีสมาคมไปเพื่ออะไร”
“ก็เราเข้าไปในสมาคมแล้วไม่เจอใคร” คิวพูด “มีเพียงจดหมาย จดหมายก็ส่งไม่ได้เพราะฝนตกหนัก”
“และไม่คิดจะออกตามหา” คิร่าพูด “พวกนายปล่อยให้ลุงออคัสหายไป”
“ฟังก่อนสิ คิร่า” ซิสพูด “ช่างหล่อนเถอะ ซิส” คิวพูด “เราอธิบายไปก็ไม่ฟังสักอย่าง”
“ฉันจะออกไปตามหาลุงออคัส” คิร่ารีบเก็บกับดักและจับคันธนูไว้ด้านหลัง
ซิสวิ่งมาจับแขนคิร่าเอาไว้ “ฟังก่อน คิร่า” “ปล่อยฉัน ปล่อย” คิร่าพยายามสะบัดให้หลุด แต่ซิสก็สร้างเถาวัลย์น้ำแข็งรัดเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว มังกรน้ำแข็งโผล่หัวออกมาจากเส้นผมคิร่า มันสวมสร้อยตุ๊กตาหิมะ กำลังมองคลื่นพลังของซิสที่ไหลทั่วทั้งตัว มันบินขึ้นมาบนหัวของซิส และดูดพลังวงแหวนเวทย์ด้านหลัง ลำตัวมังกรน้ำแข็งแสงสีฟ้าเข้มและจางลงเหมือนเสียงเต้นหัวใจ
“คิว” ฟลูเดินมาข้างๆ คิว “ซิสมันกำลังปล่อยพลังเวทย์”
“ฉันเห็นแล้ว นายก็ไปห้ามมันสิ” คิวพูด ฟลูพูด “นายก็ไปห้ามมันสิ มันกำลังจะทำร้ายคิร่า”
คิวส่ายหัว และก้มหน้าผลิตระเบิด “ซิสไม่ทำร้ายคิร่าหรอก , ส่งแผ่นเหล็กมาให้ฉัน ขวดเปลวไฟ ขอเพิ่มดินปืนชนิดพิเศษ” “ครับ ท่านคิว” ฟลูทำหน้าล้อเลียน “ดีมาก ลงบัญชีไว้นะ ฉันจะจ่ายให้ทีหลัง ไม่ต้องห่วง งานนี้ฉันจัดเต็ม” “ได้ยินนายพูดแบบนี้ครั้งล่าสุดตอนที่สุ่มชุดแฟชั่นในเกมออนไลน์ เพื่อใส่โชว์สาว” “นายนั่นเหละ ฟลู” คิวเถียง
“ปล่อยฉัน ซิส!” คิร่าพูดน้ำเสียงดุดัน
“คิร่า เธอควรจะห่วงตัวเธอเอง” เถาวัลย์น้ำแข็งของซิสกำลังเลื้อยเต็มแขนของเขา มันเข้าไปพันรอบแขนคิร่า ซิสปล่อยมือออก แต่คิร่าก็ยังดิ้นออกไป ไม่มีท่าทีจะหลุด เขย่าเถาวัลย์น้ำแข็งซ้ำ “ถ้าเกิดเธอสลบไประหว่างทาง ใครจะช่วยเธอได้”
“เสียแรงที่ลุงออคัสรับพวกนายทั้งสองคนเข้าสมาคม” คิร่าอ่อนแรงลง มังกรน้ำแข็งรีบกลับไปพ่นน้ำแข็งดูดเปลวไฟสีเขียวที่หลังลุกโชน “เขาช่วยฉันไว้หลายเรื่อง และตอนนี้ถ้าเขากำลังลำบาก ฉันก็ต้องไปช่วยเขา” น้ำตาคิร่าหยดลงมา “ฉันมีแค่ยายซาน กับสมาคมใบไม้สีม่วงเท่านั้น นายเข้าใจไหม ฉันกลัวจะสูญเสียเขาไป เขาเปรียบเสมือน...”
ซิสเข้าไปกอดคิร่า เขาสัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวลึกๆ ข้างใน น้ำแข็งเถาวัลย์หายไป เปลี่ยนเป็นเกล็ดหิมะลอยรอบตัว ฟลูและคิวกำลังตาค้าง ออร่าสีฟ้าสวยงามเกล็ดหิมะสีฟ้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงสลับไปมา มังกรน้ำแข็งดูท่าทางสนุก
