260 แตงโมเปลือกแดง

“ฉันชื่อ อเล็ก เป็นหัวหน้ารักษาดินแดนที่สิบสอง , เราแบ่งนักผจญภัยออกเป็นหลายกลุ่ม ฝ่ายรับ ฝ่ายรุก ฝ่ายสำรวจ” นักผจญภัยพูดสวมหมวกสีแดงใบใหญ่ มีขนนกสีขาวเสียบ “ฝ่ายทำความสะอาด แบบว่าตรวจตราว่ายังมีออร์คเหลือในเมืองอยู่ขนาดไหน”

“ครับ” ซิสพยักหน้า

อเล็กพูดต่อ “ดูแล้วนายสองคนน่าจะเป็นฝ่ายรุกได้ดี สายตาฉันไม่เคยผิดพลาด , นอกจากนี้ เราเคลื่อนย้ายคนที่ไม่สามารถสู้ได้ให้ไปช่วยทางด้านการทำอาหาร , ทุกดินแดนกำลังถูกปีศาจโจมตีอย่างหนักหน่วง”

“ไอ้หนุ่มผมยาว นายสุ่มผ้าคลุมอันนี้มาได้ใช่ไหม น่าสงสารที่ยังมีคนหลงศรัทธาพวกสมาคมเงา” นักผจญภัยถือดาบสีน้ำเงินพูด “พวกสมาคมเงา เห็นแก่ตัว ไม่คิดจะออกมาช่วย ดีแต่ทำอวดเก่งไปวันๆ”

ซิสหันไปมอง อเล็กพูดต่อ “ไปทำหน้าที่ของนายเจมส์ ถ้าไม่รู้อะไรอย่าพูดจะดีกว่า , ไปทำหน้าที่ของนายเถอะ” เจมส์เดินไป อเล็กพาทั้งสองคนเดินออกห่างผู้คนเล็กน้อย “ฟังนะ มีนักผจญภัยจำนวนมากยังไม่รู้ว่าถ้า ไอ้ปีศาจตัวจริงโผล่มา มันสามารถสร้างความเจ็บปวด เมื่อถึงเวลานั้น นักผจญภัยจะมีกำลังน้อยลง ฉันไม่ได้อยากพูดให้นายตกใจ แต่เท่าที่ฉันเห็นนาย สองคน” อเล็กหันไปหาซิส “นายเหมือนสมาคมเงา ฉันรู้ ว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าร่วมได้ ฉันรู้ , แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะอธิบาย นักผจญภัยส่วนใหญ่ยังคิดว่าเป็นกิจกรรมแจกของรางวัล” อเล็กใช้มือลูบหนวดเบาๆ “ฉันต้องบอกก่อนว่า มีนักผจญภัยสองกลุ่มที่แน่ชัด หนึ่ง ชอบการต่อสู้ สอง เตรียมจะหนีการต่อสู้”

“พวกผมจะต้องสู้” คิวพูด

อเล็กเงียบไปสักพัก “ก็เพราะฉันมองไม่ผิดยังไงล่ะ ตามที่ได้ข้อมูลล่าสุด มันจะเคลื่อนกองทัพเข้ามาอีกในสามวันข้างหน้า เกือบหมื่นตัว”

“หมื่นตัว” ซิสรู้สึกตกใจ “ระเบิดหมื่นลูกสินะ” คิวกำลังคำนวณ

“ใช่ ข้อมูลล่าสุดที่ได้รับมา” อเล็กพูดต่อ “ที่แย่กว่านั้น ปีศาจตัวนั้นจะสร้างความเจ็บปวดที่เลวร้าย ซึ่งเมื่อถึงเวลา ฉันไม่อยากจะนึกภาพ นักผจญภัยจะเหลือไม่ถึงห้าร้อยคนด้วยซ้ำ , ฉันจึงอยากขอร้องพวกนาย ช่วยฉันปกป้องดินแดนนี้ได้ไหม”

“พวกเราไม่รับปากครับ” ซิสตอบกลับไปด้วยความกังวล คิวพูดแทรก “เจ้าบ้าซิส , พวกเราต่อสู้ในฐานะสมาคมใบไม้สีม่วงครับ”

“สมาคมของออคัส อืม เข้าใจล่ะ” อเล็กพูดต่อ “งั้นเอาข้อมูลล่าสุดไปด้วย ออร์คมันกลายเป็นสีเขียวดำทุกตัว ทักษะราวกับว่าสีแดงสีฟ้าและออร์คสองสีผสมรวมกันทั้งหมด ขนาดมันแค่สองเมตรก็จริง แต่มันอึดไม่ใช่เล่น , รับไปอาหารเสริม ฉันมีเท่านี้”

อเล็กส่งแตงโมให้คนล่ะหนึ่งลูก “แตงโมเปลือกแดง ช่วยเพิ่มพลังโจมตีขึ้น ชะลอความเหนื่อยล้า”

เพียงแค่อเล็กพูดถึงความเหนื่อยล้า ซิสก็สะดุ้งเฮือก มองเข้าไปในกระเป๋าคาดเอว ‘น้ำยาลดความเหนื่อยล้า หายหมดเกลี้ยง’

“กินสิ อาหารเสริมจะถูกส่งมาอีกกระจายให้กับทุกคน” อเล็กพูด

คิวไม่รอช้าบีบแตงโมกินเข้าไปในปาก แสงสีส้มแดงกระจายอยู่ทั่วร่างกายของคิว เขารู้สึกมีพลังขึ้นมาทันที

“โพชั่นสีม่วง รับไป” อเล็กส่งโพชั่นให้อีกคนล่ะ สามสิบขวด

“ขอบคุณครับ” คิวพูด ซิสยังคงตกใจกับการถูกขโมย เขาเหม่อลอย “เป็นอะไรไปเจ้าบ้าซิส” คิวหันไปหาคุณอเล็ก “แบบว่าเพื่อนผม ไม่ค่อยได้กินอาหารเสริม ก็เลยอาจจะตกใจนิดหน่อย”

“อืม ฝากด้วยละกัน” อเล็กยกดาบเงิน เทขวดสายน้ำลงไปตามด้วยขวดดิน สร้างเป็นหนามโคลนขยับไปมา

“เป็นอะไรอีกแล้ว เจ้าบ้าซิส” คิวเขย่าตัวซิส ปรบมือเพื่อเรียกความสนใจ

“ฉัน น้ำยาลดความเหนื่อยล้าของฉัน!!!!!” ซิสคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความผิดหวัง “หมดกัน ฉันอุตส่าห์เก็บมา เหน็ดเหนื่อยแทบตาย มันขโมยไปอย่างง่ายดาย” ‘ฉันมันอ่อนแอ่’ ‘ไอ้บ้าเอ๊ย ไม่น่าคิดถึงเลย!!!!!!!!!!!!!!!! ’

“เฮ้ย มันไม่ใช่เวลาที่จะมารู้สึกแย่นะเว๊ย” คิวพยายามดึงซิสขึ้นมา ช่างง่ายดาย ตัวเบาเหมือนกระดาษ

ซิสไม่ตอบอะไร “ไอ้พวกขี้ขโมย!!” “ไม่มีปัญญาใช้เหงื่อตัวเองแลกรึยังไงวะ” วงแหวนเวทย์สีฟ้าหมุนด้านหลัง ผ้าคลุมสะบัดไปมา ดาบสีดำยาวสามเมตร น้ำแข็งไหลเวียนตัวร่างกาย

“เฮ้ย ซิส เป็นบ้าอะไรอีกวะเนี่ย” คิวส่ายหัว

ซิสกระโดดไปหน้าเมือง และกระโดดว่องไวเหมือนนินจา แทงดาบน้ำแข็งใส่หิน ‘แตงโมเปลือกแดง ขอบคุณครับ คุณอเล็ก’ ฟันคลื่นน้ำแข็ง แทงรัวหลายทีบนอากาศสร้างพายุน้ำแข็ง พุ่งตรงออกไปทำลายฝูงออร์คแตกสลายจำนวนมาก มันกระโดดขึ้นมาชกซิสลงไปบนพื้น เขาแทงดาบสวนกลับไป ม้วนตัวชกกำแพงน้ำแข็ง วิ่งออกไปหน้าเมือง ฝูงออร์คเกือบร้อยตัวกำลังพุ่งตรงเข้ามา มันถือขวานหิน ดาบเหล็ก หอกแหลม คันธนูเคลือบสารพิษที่ลูกธนู ยิงออกมาจำนวนมาก

ซิสม้วนตัวก้ม แทงดำ ฟันดาบน้ำแข็งใส่ด้วยความโกรธ ‘ฉันจะไม่ใช่พลังนั้นอีก ฉันจะหมดสติไม่ได้ ฉันจะต้องสู้เพื่อปกป้อง สิ่งที่ฉันรัก นั่นคือตัวฉันเอง’ “ดาบน้ำแข็ง! ฟันใส่ไอ้พวกขี้ขโมยน้ำยาของฉัน!” ดาบขยายใหญ่ขึ้นเจ็ดเมตร ฟาดออกไปกลางลำตัวออร์คขาดเป็นสองท่อน แตกสลายไปสิบกว่าตัว มันล้อมซิสไว้รอบด้าน และปาหอกแหลม ยิงธนูใส่ เมื่อซิสล้มลงจากการพุ่งชน จากนั้นก็ถูกฟาดด้วยค้อนหิน โพชั่นสีขาวสาดออก ก่อนจะถูกบีบกลับไปด้วยโพชั่นสีม่วง ‘ย๊า’ เขาลุกขึ้นมาหมุนตัวฟันดาบน้ำแข็ง ปั่นสะบัดสร้างเป็นพายุ กระโดดขึ้นไปบนอากาศ แทงดาบลงมา ผลึกน้ำแข็งจำนวนมากแผ่ไปบนพื้นดินสร้างเป็นหนามน้ำแข็งแหลม ทะลุตัวออร์คเกือบเจ็ดสิบตัว ‘โบ๊ะ โบ๊ะ โบ๊ะ’ ฟัน ฟัน ฟัน ฟัน ฟัน

“เจ้าบ้าซิส ก็ยังเป็นเจ้าบ้าซิส” คิวตั้งปืนใหญ่ เล็งไปที่รถขว้างหิน ‘ฟิ้ว’ ‘ตู้ม ตู้ม ตู้ม’ “ลุยมันเลย ฉันจะสนับสนุนระยะไกล!!”

“พวกเราก็อย่ายอมแพ้ ลุย” นักผจญภัยคนหนึ่งตะโกน วิ่งเข้าไปใช้ขวานคู่ กระโดดฟัน ‘ฉับ ฉับ’ ก่อนจะขว้างขวานใหญ่ที่หลังหมุนออกไป พลังเวทย์บอลไฟสร้างและยิงออกไปเผาไหม้ตัวออร์คจำนวนมาก

“ดาบฉลาม” นักผจญภัยแทงดาบคลื่นน้ำ ฟันแหลมคมพุ่งเข้าไป กลืนกินออร์คจำนวนมากเข้าไปในน้ำ ก่อนจะระเบิดแตกออกเป็นคริสตัลหลายตัว เขี้ยวน้ำแหลมไล่บดขยี้ฝูงออร์ค

ฝูงออร์คตีกลองหนังเพื่อสร้างสัญญาณโจมตีเต็มรูปแบบ เสียงฝีเท้าออร์คกระแทกหนักขึ้น นักผจญภัยบางคนก็หวั่น แต่บางคนก็รู้สึกสนุก

“ธนูกระต่าย” นักผจญภัยยิงธนูขนกระต่าย ลูกธนูเด้งบนพื้นโยกซ้ายและขวาไปมา เพื่อสร้างเชือกตรึงสกัดขาออร์คเอาไว้ ล้มไปหลายตัวก่อนที่มันจะใช้ขวานตัด “ธนูขนปุย” ลูกธนูดูเหมือนจะนุ่มนิ่มห้าสิบกว่าดอกยิงออกไป แต่ที่จริงมันคือขนกระต่ายอาบยาพิษ ออร์คดิ้นทรมานส่งเสียงร้อง

“ไม่เลว” นักผจญภัยสวมหมวกใบใหญ่ “กำแพงไฟ” ร่ายวงแหวนเวทย์ขึ้นมาสร้างเวทย์บนพื้นป้องกันการบุกรุก แต่ออร์คแทบจะไม่กลัว มันวิ่งลุยไฟเข้ามา

“ฟองน้ำ” นักเวทย์อีกคนพยายามใช้เวทย์ดูดซับน้ำเข้ามาในฟองน้ำ “พลังเวทย์ ฟองน้ำขั้นสอง!!” เขาร่ายเวทย์ต่อเนื่องดูดซับน้ำเข้ามา เปลี่ยนเป็นบอลน้ำกลมยิงออกไป “บอลน้ำสายฝน” ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’

การต่อสู้ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด เสียงบีบโพชั่น เสียงร้องเจ็บปวด เสียงการต่อสู้ บ้างก็ถอยมาพัก และกลับไปต่อสู้ ฝูงออร์คเหมือนจะลดลงไปมาก จนกระทั่งทุกคนได้ยินเสียงเขาสัตว์เป่าออกมา รับรู้ได้ถึงความกลัวอีกครั้ง