258 ในเมื่อมีนักผจญภัยเมืองนี้จะต้องปลอดภัย

บ้านส่วนใหญ่กำลังลุกเป็นไฟ ชาวเมืองกำลังวิ่งหนีฝูงแมลงปากแหลม มีกลุ่มนักผจญภัยร่ายเวทย์เพื่อต่อสู้ หินก้อนใหญ่ลอยกลางอากาศชนหลังคาบ้านแตกสลาย เสียงกรีดร้องและการปะทะของอาวุธดังต่อเนื่อง ฝนเริ่มตกหนักอีกครั้ง

“เร็วเข้า!” คิวเดินนำหน้าซิส

“คิว ฉันอยากจะไปช่วยหน้าเมือง” ซิสรู้สึกลังเล น้ำแข็งไม่สมบูรณ์ที่ดาบแทงลงพื้นสร้างไฮดราน้ำแข็งบีบรัดฝูงออร์คสิบตัวแตกสลาย พวกมันพยายามทำลายกำแพงบ้านเข้าไปหาเสียงที่กรีดร้องออกมา

“ช่วยตัวนายเองก่อนเหอะ” คิวหันกลับมา “เร็วเข้า ฉันต้องไปสร้างระเบิดเพิ่ม เตรียมโพชั่น และเราจะออกมาลุยอีกครั้ง”

“นายไปก่อนเลย!” ซิสหยุดหน้าบ้านหลังหนึ่ง เขาได้ยินเสียงร้องไห้ “เตรียมโพชั่นเผื่อฉันด้วย”

“เจ้าบ้าซิส” คิวใช้หมัดชกออร์คปลิวไปติดกำแพง แตกสลายเป็นคริสตัล “เป็นแบบนี้อีกแล้ว”

“เออน่า ฉันไม่ตายหรอก ไปเถอะ” ซิสพูด “ฉันแค่รู้สึกอะไรบางอย่าง”

“อย่าลืมนะ ว่านายก็ต้องดูแลตัวเอง ห้ามตายก่อนจะเห็นฉันแข็งแกร่งกว่านาย ตกลงนะ” คิวพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะวิ่งออกไปตามซอกเล็กหมู่บ้านในดินแดน

ซิสเคาะประตูสามครั้ง ก็ไม่มีใครเปิด ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ เขาจึงเดินอ้อมมาด้านที่เป็นหน้าต่าง มองเข้าไปเห็นเด็กหญิงสาวตัวเล็กกำลังร้องไห้อยู่มุมใต้บันได

“ออกมาเร็วเข้า รีบหนีเร็ว” ซิสส่งเสียงเข้าไป และหันมาใช้ดาบสีดำเคลือบน้ำแข็งแทงออร์คที่กระโดดลงมาจากหลังคา เด็กหญิงสาวตัวเล็กยังคงส่ายหน้า ร้องและสั่นด้วยความกลัว “ฉันเป็นนักผจญภัย” ซิสพูด เด็กหญิงสาวตัวเล็กใช้มือปาดน้ำตา หล่อนคลานต่ำและสั่นกลัว เหมือนซิสจะได้ยินอีกเสียงที่พยายามดิ้นให้หลุดจากอะไรบางอย่าง “อย่างงั้นเหละ ปีนออกมา แล้วพี่จะพาไปหลบในที่ปลอดภัย”

เด็กหญิงสาวตัวเล็กเกาะที่คอของซิส เพียงเสี้ยววินาที ซิสรู้สึกถึงอันตรายที่คาดไม่ถึง เด็กสาวคนนั้นกลายเป็นงูรัดคอของซิสเอาไว้ ดาบสีดำในมือหลุดออก ‘ปีศาจงั้นเหรอ แม่งเอ๊ย โดนหลอกจนได้’ ซิสใช้สองมือจับลำตัวงูที่เลื้อยรัดคอของเขา มันมีลำตัวสีเขียวดำ เมือกลื่นลายจุดใหญ่สีขาว ชูหัวตั้งก่อนจะฉกซ้ำ ซิสยกมือจับคอของมัน หลบ และ หลบ ใบมีดน้ำแข็งโผล่ออกมาจากสมุดเวทย์ ‘ฉึก ฉึก ฉึก’ ปีศาจงูขาดออกเป็นหลายท่อน เขาลุกขึ้นมาจับดาบแทงลงไปและบิดด้วยความโกรธ ‘โบ๊ะ’ แตกสลายเป็นคริสตัล

ซิสลุกขึ้นยืนยังคงได้ยินเสียงร้อง ราวกับว่าใครถูกมัดกับอะไรบางอย่าง เขาจึงตัดสินใจร่ายเวทย์ดาบน้ำแข็ง และกระโดดพังประตูเข้าไป ‘เด็กงั้นหรอ’ ซิสตกใจเมื่อเห็นกลุ่มเด็กมากกว่าห้าคน ถูกมัดด้วยเถาวัลย์สีเขียวและปิดปากด้วยเมือก ครั้งนี้เขายังไม่ยอมที่จะช่วย หยั่งเชิงภายในบ้าน ใบมีดน้ำแข็งลอยอยู่บนอากาศมากกว่าสี่สิบอัน ดาบสีดำขนาดสองเมตรไอเย็นน้ำแข็งไหลไปทั่วร่างกาย

“ขอเตือนก่อนนะว่า ฉันไม่ชอบพวกที่ทำน่าสงสารและกลายมาเป็นงูพิษ” ซิสพูดและมองเด็กทั้งห้าคนที่นิ่ง พยายามดิ้นไม่หลุดจากเถาวัลย์ เขาใช้มือดึงเมือกเขียวออกจากปาก

“พี่คะ ระวังด้านหลัง” เด็กตัวเล็กตะโกน

ดาบแหลมแทงเข้าที่ด้านหลังของซิส ‘ฟลืบ! ’ ดาบหายไปในผ้าคลุม ซิสหันไป “ผ้าคลุมของแท้ เสียใจด้วย” ดาบสีดำแทงออร์คสวนกลับไปเขาผลักดันไปชนกำแพงบ้าน ออร์คแตกสลายเป็นคริสตัล ‘ซวยล่ะสิ’ อีกด้านหนึ่ง กลุ่มออร์คประมาณสิบกว่าตัวกำลังใช้เถาวัลย์มัดชาวเมือง พ่อค้า แม่ค้า คนขายปลา คนขายขนมปัง และนักวาดภาพ ทุกคนดิ้นไปมาและเริ่มต่อสู้ ซิสร่ายเวทย์น้ำแข็งพุ่งเข้าไป แทงบิด ผลึกใสโผล่ออกมา ‘แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก’ ‘น้ำแข็งไฮดรา’ น้ำแข็งโผล่ออกมาจากพื้นรัดตัวออร์คเอาไว้ ก่อนจะถูกเสียบด้วยดาบและบิด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ซิสแทบจะไม่รู้ตัว เขาสร้างมีดเล่มเล็กตัดเถาวัลย์นั้นออก และสร้างมีดน้ำแข็งเล่มเล็กให้กับนักวาดภาพ

“สมแล้วที่เป็นสมาคมเงา” พ่อค้าคนหนึ่งพูด คนขายปลาเสริม “ไม่หรอก สมาคมเงาห้ามสู้กับศึกครั้งนี้ นี่นายไม่รู้หรอ” พ่อค้าส่ายหัว แม่ค้าพูดต่อ “ขอบใจนะ” หล่อนรีบวิ่งไปช่วยเด็กๆ อีกห้องหนึ่ง แต่เถาวัลย์นั้นรัดแน่น มีดแล่ปลาตัดไม่ออก “พ่อหนุ่ม ช่วยเด็กๆ พวกนี้ด้วย”

นักวาดภาพใช้สีเติมมีดน้ำแข็งของซิส จากนั้นเขาก็ใช้มีดเล่มนั้นตัดเถาวัลย์ออก ซิสกำลังตกใจในสิ่งที่ตนเองทำ ไม่รู้ทำไมเขาเห็นนักวาดภาพแล้วจึงสร้างมีดน้ำแข็งให้เขา ซิสยังสร้างมีดออกมาอีกหลายเล่ม ตามด้วยดาบน้ำแข็งส่งให้นักวาดภาพ

นักวาดภาพเปิดกระปุกสีที่แตกออก หยดลงดาบน้ำแข็ง มีดน้ำแข็ง จากนั้นก็ส่งให้กับทุกคน “เอาไว้ป้องกันตัว” และเขาก็หันมาหาซิส “ขอบใจมาก”

“ไม่” ซิสกำลังตกใจอะไรบางอย่าง เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขามีเมื่อเจอนักวาดภาพแล้วพลังเขารู้สึกมีตัวตน ‘ไม่มีเวลาแล้ว’ เสียงในหัวเขาดังขึ้น “ผมต่างหากที่ต้องขอบใจพวกคุณ ตามผมมา”

“นายพาพวกเด็กไปส่งที่วัง มีอัศวินคอยดูแลอยู่” เสียงพ่อค้าพูด คนขายปลาเสริม “พวกเราจะไปช่วยคนอื่นๆ ด้วยอาวุธของนาย”

“ครับ” ซิสไม่รอช้า นำทางเด็กๆ ไปตามหมู่บ้านเล็กๆ พวกออร์คหลุดเข้ามาในเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ นักผจญภัยบางคนกำลังไล่ตามออร์คบนหลังคา ดูเหมือนพลังมันจะสูงขึ้นกว่าปกติ เศษหลังคาแตกกระจาย “ตามฉันมา อย่าแตกแถว” เด็กตัวเล็กทั้งห้าคนพยักหน้า น้ำตาไหลพร้อมกับวิ่งตามซิส เขาชกกำแพงน้ำแข็งป้องกันเป็นระยะ ‘ใกล้จะถึงแล้ว อดทนหน่อย’ “ใกล้จะถึงแล้ว อดทนไว้นะ”

“พี่ครับ เมืองกำลังจะถูกยึดใช่ไหมครับ” เด็กคนหนึ่งพูดด้วยน้ำตา อีกคนเสริม “พวกเราไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ปีศาจไม่น่าจะบุกเข้ามาในเมืองได้”

“เงียบเถอะน่า” เด็กผู้หญิงพูดแทรก “เราไม่ต้องกลัว ในเมื่อมีนักผจญภัยเมืองนี้จะต้องปลอดภัย”

เด็กอีกคนร้องไห้ออกมาเพราะไม่รู้จะพูดอะไร “ใคร ก็ ได้ ช่วย ด้วย หนู กลัว” เด็กอีกสองคนเดินเข้าไปกอด ซิสรู้สึกเจ็บปวดอยู่ข้างใน ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย’ “ไปอยู่หลบราชวังที่นั่นปลอดภัยที่สุด พี่จะต้องออกไปต่อสู้”

“ไม่ พี่อย่าทิ้งพวกเรา” เด็กคนหนึ่งดึงพาคลุมซิสเอาไว้ เขารู้สึกกลัวไม่ต่างกับเด็กพวกนี้ “นะได้โปรด” “ช่วยเราด้วย” “ช่วยด้วย”

ซิสนั่งลงและดึงพวกเด็กๆ เข้ามา เขาแบมือและสร้างน้ำแข็งลอยผุดมาจากถุงมือสีแดง “รับไว้” ‘ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันทำอะไรไม่ได้’ ‘นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่’

“สร้อยโล่น้ำแข็ง” เด็กทุกคนรับเอามาไว้ในมือ จากนั้นก็กลายเป็นสร้อยมีเกล็ดน้ำแข็งส่องแสงสีฟ้า

ซิสยังคงตกใจกับสิ่งที่ทำลงไป เขาแค่รู้สึกว่ามันมาจากบางอย่างในตัวเขา ไม่มีสิ่งใดทำออกไปได้มากกว่านี้ เขามองเห็นน้ำแข็งใสเป็นออร่าปกคลุมเด็กทั้งห้าคน

“ฉันบอกแล้วว่าพวกนักผจญภัย คือคนที่จะปกป้องโลกนี้” เด็กคนหนึ่งหยุดร้องไห้และสวมสร้อยโล่น้ำแข็งไว้ที่คอ “โล่นี้จะปกป้องพวกเราใช่ไหมคะ”

ซิสพยักหน้า “ดูแลตัวเองด้วยนะ และพี่จะไปจัดการมอนสเตอร์เอง ถ้าพี่อยู่ตรงนี้ มอนสเตอร์จะยิ่งเข้ามาเรื่อยๆ” ซิสพูดต่อแต่ดูเหมือนเด็กๆ จะไม่เข้าใจ “พวกหนูๆ ต้องทำหน้าที่ตัวเอง เท่าที่ทำได้ ตกลงไหม”

“อย่างเช่นอะไรครับ” เด็กคนหนึ่งถาม