257 ไม่ว่าชีวิตจริงหรือในเกม
“ซวยแล้ว” คิวคว้าปืนใหญ่มาหลบหลังอ่างน้ำ เช่นเดียวกับซิส สมุดเวทย์ลอยอยู่ด้านข้าง ซิสดึงลงต่ำ จับดาบสีดำ ผ้าคลุมสมาคมเงา
‘ตู้ม! ’ เสียงค้อนหินฟาดใส่กำแพง ตามด้วยกระบอง หมัด ลูกตุ้ม เหล่าออร์คหลายตัวกำลังทำลายบ้านหลังนี้ ซิสเพียงส่ายหน้าไปมา ไม่ให้ต่อสู้ เขากลัวจนกระทั่งใช้ผ้าคลุมสีดำ คลุมตัวเขาเองและคิวเอาไว้ เสียงการทำลายยังคงดังต่อเนื่อง
“นายวิ่งไหวไหม” ซิสถามคิวเบาๆ
“ไม่ ขาฉันยังเจ็บอยู่” คิวตอบเสียงเบา
“งั้นเราต้อง...” ซิสพูดไม่จบเสียงออร์คกำลังชกต่อยกันแย่งกันลงอ่างน้ำ สิ่งของภายในตู้ถูกขยี้แหลก ที่นอนถูกแทงด้วยดาบ เสียงหายใจออร์คดังเป็นระยะ “ซ่อนอยู่ในนี้เหละ ฉันเดาว่าผ้าคลุมเงาต้องช่วยอะไรเราได้บ้าง”
เสียงหมาป่ากระหายเลือดกำลังเดินเข้ามา มันใช้เท้าตบออร์คบางตัวปลิวออกไป เสียงหายใจฟืดฟาดกำลังดมหากลิ่นนักผจญภัย มันใช้ฟันกัดทำลายหน้าต่าง ออร์คอีกสามตัวก็ส่งเสียงดีใจ ทำลายหลังคาบ้านแหลก ทุกอย่างย่อยยับ เสียงลมหายใจดังขึ้นใกล้ทั้งสองคน มันดมแล้วก็ดมไปมา ออร์ดที่ขี่ด้านหลังใช้ลูกตุ้มฟาด เพื่อเร่งการค้นหา มันพยายามดมซ้ำอีก
จากนั้น ‘ตู้ม! ’ ใช้เท้ากรงเล็บยาวตบอ่างน้ำแตกกระจาย ทั้งคู่ยังคงนิ่งสนิทภายในผ้าคลุมสมาคมเงา แต่หัวใจเต้นแรงมือสั่นเล็กน้อย ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะโผล่ออกมา กองทัพออร์คทำลายบ้านฉบับพกพาไม่เหลือชิ้นดี แสงสว่างพยายามส่องผ่านก้อนเมฆ เมื่อทั้งคู่เปิดผ้าคลุมออกมา เห็นเพียงซากของบ้านที่ไหม้ด้วยเปลวไฟ คบเพลิงบางอันก็ล้มอยู่ด้านนอก อากาศมืดมัว ควันสีเทาลอยขึ้นฟ้า ไฟดับลงเหลือเพียงเศษเถ้าถ่านด้วยเม็ดฝน
“คิว คิว” ซิสเขย่าคิว “ตื่นได้แล้ว” เขาหลับๆ ตื่นๆ พยายามก้มต่ำเอาไว้ ดึงดาบสีดำเคลือบน้ำแข็งออกมาเตรียมพร้อม ใบมีดน้ำแข็งลอยโผล่จากสมุดขึ้นบนอากาศสามสิบกว่าเล่ม “ตื่นเถอะ พวกมันไปหมดแล้ว” ซิสเก็บดาบไว้ด้านหลัง ปล่อยให้ใบมีดน้ำแข็งลอยบนอากาศ มันมีออร่าสีฟ้าช่วยส่องแสงให้สว่างพอสมควร
“ซิส!” คิวส่งเสียงออกมา “นายซ่อนอาหารไว้ในผ้าคลุมงั้นหรอ” ผ้าคลุมเปิดออก ขนมปัง เนื้อย่าง แยม น้ำมะนาว ไส้กรอก ไหลออกมาบนพื้น
“เปล่า ฉันไม่ได้ทำ” ซิสกำลังตกใจ
“นายแน่ใจนะ” คิวกัดไส้กรอกเต็มปาก ควักโหลแยมเติมเข้าไป ‘ง่ำ ง่ำ ง่ำ ง่ำ’ ไส้กรอกอีกอัน เนื้อย่าง
“เออ แน่ใจสิ” ซิสนั่งลงด้านข้าง เขย่าผ้าคลุมอีกครั้ง ‘ก็ไม่เห็นจะมีอะไร’ เขาดึงเนื้อย่างออกมากัด “โคตรอร่อย โคตรหิวด้วย” ซิสกัดคำใหญ่ เคี้ยวอย่างหิวโหย ขนมปังกัดซ้ำ ยกน้ำมะนาวขึ้นดื่ม
“ผ้าคลุมนี้ดีชะมัด” คิวคาบไส้กรอกที่ปากและเขย่าผ้าคลุมอีกสองครั้ง “มันจะมีอีกสักชุดไหม หรือสักสามชุดก็ดี”
“ฉันเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือมูส” ซิสใช้ความคิด “เขาน่าจะเตรียมอาหารและใส่เข้าไป แต่คำถามก็คือ ทำไมเขาไม่บอกฉันว่าผ้าคลุมทำอะไรได้”
“เดี๋ยวนะ” คิวหยุดเคี้ยวไส้กรอก “นายกำลังจะหมายถึงว่า ผ้าคลุมนี้เป็น ผ้าคลุมสมาคมเงา”
“ใช่” ซิสยกน้ำมะนาวขึ้นดื่ม “ฉันว่าฉันบอกนายไปแล้วนะ หรือว่ายังก็ไม่แน่ใจ”
“ไอ้ บ้า ซิส” คิวกลืนไส้กรอกก่อนตะโกน “ฉันแพ้นายได้ไง นายมีดาบอัศวินสุดหายาก แถมยังมีผ้าคลุมสมาคมเงา , ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม นายเหนือกว่าฉันแล้ว”
“เจ้าบ้าคิว” ซิสหัวเราะ “นายคิดไปเอง , การที่ฉันได้มาเพราะว่าคุณมูสฝากให้จัดการปีศาจแทนต่างหาก” ซิสมองหน้าคิวที่ไม่ค่อยพอใจ “เดี๋ยวก่อนนะ คุณมูสกำลังต่อสู้ด้วย” ซิสเอียงตัวเข้ามาจับผ้าคลุม “เขาต้องซ่อนพลังไว้ในนี้แน่ อยู่ไหนกันนะ พลังที่สุดยอด พลังที่ซ่อนอยู่ ต้องมีสักมุมของผ้าสิ แต่ไม่เห็นจะมีอะไรโผล่มา”
“ก็เขาบอกอยู่ว่า ไม่สามารถสู้ได้” คิวควักแยมอีกสามคำ ดึงปืนใหญ่เข้ามากอด
“ก็ใช่ไง เขาไม่สู้ แต่ให้ผ้าคลุมสู้” ซิสรู้สึกดีใจและมีพลังขึ้นมาทันที “หรือว่าผ้าคลุมเอาไว้ซ่อนอาหารกันนะ ใช่แล้ว เสบียงลับ”
“เจ้าบ้าซิส จินตนาการไปนู่น” คิวนอนกอดปืนใหญ่ ใช้มือลูบเบาๆ “ใช่สิ ฉันมันแค่ไอ้คนที่มีของวิเศษชิ้นเดียว ดูนายสี ดาบอัศวินสุดยอด ผ้าคลุมสมาคมเงา ไหนจะสมุดเวทย์ปีกค้างคาว อันนี้ธรรมดา , นาย นาย นำหน้าฉันไปตั้งไกล”
ซิสหัวเราะและสวมผ้าคลุม จับสมุดเวทย์เบาๆ “ไม่หรอก ดูค่าพลังฉันสิ ลบสิบ แรงยกปืนใหญ่ก็ไม่มี แถมกล้ามก็เล็กจิ๋ว , และการที่มาถึงวันนี้ได้ มันก็มีส่วนมาจากนาย ฉะนั้น ภูมิใจซะเถอะ ที่เพื่อนของนายกำลังจะแข็งแกร่งไปด้วยกับนาย”
“ไม่” คิวส่ายหัว “ฉันต้องเหนือกว่านายหนึ่งอย่าง หรือสักสองอย่างก็ดี”
“คิว ไม่ว่าในชีวิตจริงหรือในเกม นายเหนือกว่าฉันหลายอย่าง บ้านใหญ่โต ไม่มีหนี้” ซิสพูดอยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกสะดุ้งลึกๆ ในใจ ‘ทำไมฉันรู้สึกเหมือนคิวกำลังขาดความอบอุ่น’ ‘ไม่ นั่นมันเรา เราต่างหากที่ขาด’ ‘ไม่จริงน่า ทำไมกัน’ ‘เดี๋ยวก่อนนะ เราไม่เจอพ่อแม่คิวตั้งนานแล้ว ใช่สิ อาจจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง’ ‘อย่าคิดไปเองสิวะ’
“ไอ้บ้าซิส พูดแค่นี้แล้วก็เงียบเนี่ยนะ” คิวลุกขึ้นยืน ยกปืนใหญ่พาดที่หลัง
“คิว” ซิสขยับตัวมาด้านข้าง “ฉันยกทุกอย่างให้นายเลยก็ได้ ถ้านายจะสบายใจขึ้น”
“ไม่!” คิวเถียงกลับอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่อยากมีเพื่อนอ่อนๆ แต่สิ่งหนึ่งที่นายทำไม่ได้คือ การหาข่าว”
“โว้วๆ เกือบลืมไปซะสนิท จริง นายเก่งเรื่องแบบนั้น” ซิสหัวเราะ “เอาเถอะ คิว ฉันไม่เคยคิดอยากจะเหนือกว่า ก็อย่างที่รู้ ฉันสนใจแค่ความสนุก”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” คิวจับข้อเท้า เริ่มรู้สึกดีขึ้น “ฉันจะให้ฟลูสร้างโล่ที่สุดยอด เสื้อเกราะชุดใหม่ และจากนั้นจะหลอมระเบิดเป็นพันๆ ลูก ระเบิดใส่ไอ้ปีศาจวัว” คิวเงียบและพูดต่อ “เพื่อให้เพื่อนของฉันที่มีแค่ดาบ สมุดเวทย์ และผ้าคลุม ปิดฉากมันซะ แล้วอย่าลืมเล่าให้ฟลูฟังด้วย ว่าฉันโหดขนาดไหน เขียนใส่ในสมุดเล่มเล็กของนายด้วย ว่าฉันแข็งแกร่งสุดๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตกลงๆ” ซิสหัวเราะ “ถ้าในตอนนั้นเราทั้งคู่ไม่สั่นกลัวเหมือนในผ้าคลุมซะก่อนนะ”
“แกนั่นเหละที่สั่นก่อน” คิวพูด จากนั้นก็หัวเราะพร้อมกันทั้งคู่
ดินแดนสิบสอง
กองทัพออร์คไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันตัวกำลังโจมตีกับกลุ่มนักผจญภัยอยู่หน้าเมือง มันแบ่งออกอีกหลายกลุ่มย่อยในการทำลายกำแพงเมือง ซิสและคิวพยายามฝ่าฝูงออร์คเกือบร้อยตัวทางประตูทิศตะวันออกเฉียงเหนือ กำแพงยาวถูกทำลาย ออร์คบางกลุ่มบุกเข้าไปได้ มันใช้อาวุธทำลายบ้าน จุดไฟเผา ปล่อยแมลงบินเพื่อปล่อยสารพิษ
“เราต้องรีบไปให้ถึงสมาคม” ซิสกระโดดฟันคลื่นน้ำแข็ง สร้างพายุน้ำแข็งโจมตีออร์ค
“ทางนี้ ตามฉันมา” คิวใช้ปืนใหญ่ฟาดออร์คจมลงพื้นแตกสลายไปสามตัวรวด วิ่งเข้าไปสู่รอยแยกกำแพงที่แตกออก โยนปืนใหญ่เข้าไป คลานต่ำ ซิสชกกำแพงน้ำแข็งกันหอกแหลมและลูกธนูก่อนจะคลานตามไป