256 จับปลาในอากาศ

คิวกระโดดขึ้นมาบนลำตัวของโกเลม ปีศาจผึ้งปีกนก บินเข้ามาสร้างหนามแหลมที่ก้น มันสร้างเข็มพิษในอากาศยิงใส่ คิวกระโดดหลบใช้โล่หินบัง มันพ่นใยเข้ามารัดตัวคิวเอาไว้ ปืนใหญ่หล่นลงไปด้านล่าง คิวลื่นน้ำฝนบนร่างกายโกเลม สายฟ้าสีเขียวฟาดลงมา คิวยกโล่หินกันเอาไว้ ร่างกายของเขาสั่นไปทั้งตัว โล่เกิดรอยร้าว

“ฉันไม่อยากได้พลังของแก! ฉันขอเปลี่ยนคำพูด” คิวตะโกน ยกโล่ออกและลุกขึ้นยืน กรงเล็บจากปีศาจผึ้งปีกนก จับหัวคิวยึดเอาไว้แน่น กระแทกหนามแหลมที่ก้นใส่ลงไปไม่ยั้ง ‘ปัก ปัก ปัก’ เสื้อเกราะมีรากไม้กำลังหมุนเวียนเพื่อฟื้นฟู

สายฟ้าฟาดใส่ซิสซ้ำอีกครั้ง ก้อนที่ฝนจะตกเบาลง ก้อนเมฆจางหาย และฟาดสายฟ้าอีกครั้งบนหัวของคิว ก่อนที่เมฆจะหายไป ‘เปรี้ยง! ’ คิวส่งเสียงร้องเจ็บปวด เขาดิ้นไปมาและโดนเหล็กแหลมแทงเกราะรากไม้แตกกระจายออก เขี้ยวยาวปีศาจผึ้งกำลังบดขยี้รากไม้ที่ลอยเข้ามาปกป้องคิว ‘โบ๊ะ! ’ กรงเล็บบีบหมวกเหล็กแตกกระจาย! คิวส่งเสียงร้องเจ็บปวด โพชั่นสีม่วงสาดออกไปทั่ว มือเขาสั่นและควักระเบิดหล่นข้างตัว ‘ตู้ม ตู้ม ตู้ม’ ตัวเขาปลิวตกลงไปบนพื้น ปีศาจผึ้งลอยออกไปอีกด้านหนึ่ง

ซิสลุกขึ้นมาจับดาบ โพชั่นสีขาวไหลตามตัว เขาบีบโพชั่นเพิ่มพลัง จับดาบสีดำและดึงออกมาแทงเข้าไปในตาไฟสีเขียว ‘ฉึก’ บิด บิด ผลึกน้ำแข็งกระจายออก หัวโกเลมกลายเป็นน้ำแข็งก่อนจะแตกสลายเป็นคริสตัลสีเขียว

เหล็กแหลมที่ก้นพุ่งเข้ามาแทงใส่ผ้าคลุม เหล็กหักออก เมือกสีดำไหลมันร้องส่งเสียงเจ็บปวด ซิสไม่รอช้า คว้าดาบเร่งมวลน้ำแข็ง ขยายใหญ่เป็นสิบเมตรฟันลำตัวปีศาจผึ้งขาดออกเป็นสองท่อน สี่ท่อน และแปดท่อน สร้างพายุน้ำแข็งโจมตีซ้ำใส่ไป ‘ตู้ม! ’ แตกสลายเป็นคริสตัล

“คิว คิว คิว” ซิสเข้ามาเขย่าตัวคิว ในขณะที่ระแวงรอบด้าน แม้ว่าฝนจะตกเบาลง แต่เขาก็รู้สึกวางใจไม่ได้

คิวลุกขึ้นมา เสื้อเกราะ หมวก ทุกอย่างแตกสลายออก เหลือเพียงปืนใหญ่ โล่หินของเขาไม่เหลือชิ้นดี “โล่ โล่ของฉัน เสื้อเกราะของฉัน หมวกของฉัน”

“ไปกันเถอะ” ซิสเก็บดาบสีดำไว้ด้านหลัง ดึงคิวลุกขึ้นมา “ก่อนที่มันจะสร้างตัวอะไรมาอีก”

“เจ็บชะมัด” คิวพาดปืนใหญ่ไว้ด้านหลัง “ซิส ฉันวิ่งเร็วไม่ได้ ขาฉันเจ็บ”

“ฉันจะแบกนายเอง” ซิสก้มต่ำ คิวเกาะหลังซิส เขายืนไม่ขึ้น พยายามอยู่ห้ารอบก็ยืนไม่ขึ้น “ทำไมตัวหนักอย่างนี้วะเนี่ย”

“นายไม่มีแรงมากกว่า” คิวพูด “เอาเถอะ ฉันว่ามันคงจะไม่โผล่มามั้ง ฉันเดา ฝนหยุดตกแล้ว”

“ฝนหยุดแค่ตรงนี้น่ะสิ” ซิสพูด “อืม เกาะไหล่ฉันไว้”

ทั้งคู่เดินต่อไปอย่างช้าๆ แทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าเวลานี้กลางวันหรือกลางคืน บรรยากาศราวกับว่าจะไม่มีแสงส่องมาอีก เมื่อทั้งคู่เดินมาได้สักพักใหญ่รอบตัวก็มืดลง ฝนตกน้อยลง เขารู้สึกดินแดนช่างห่างไกลเหลือเกิน

“พักกันก่อนเถอะ” คิวพูด “แทบจะมองอะไรไม่เห็นแล้ว” และดึงบ้านพักนักผจญภัยของลุงออคัสออกมา

‘เราไม่ผงวิเศษกันมอนสเตอร์ได้เลย’ ซิสคิดและเดินเข้าไป คิวรีบถอดชุดลงไปแช่น้ำในอ่าง ดวงไฟสภาพบ้านบุบสลาย แทบจะไม่เหลืออะไร ซิสเดินเก็บและใช้ไม้กวาดปัดสิ่งที่แตกแล้วใส่ลงในถังขยะ ‘ถังขยะ ไม่เต็มสักที ก็ดีเหมือนกันแฮะ’ ดวงไฟภายในบ้านสว่างน้อยลงและดับลง ซิสมองหาเทียนเพื่อจุดไฟ ลุงออคัสทำตอนอ่านหนังสือ จึงทำให้ซิสจำได้ว่าอะไรอยู่ไหน

“น้ำในนี้รู้สึกผ่อนคลาย ไม่เจ็บแผลเลยสักนิด” คิวพูดและขยับไปมุมตรงที่สามารถนอนได้ ‘ครอก’ หลับไปอย่างง่ายดาย

ซิสเดินออกไปนอกบ้าน เขามองกลับมาเห็นแสงไฟภายในบ้าน จึงใช้เศษผ้าภายในบ้านและเศษไม้ต่างๆ ยกออกมาบังหน้าต่างเอาไว้ เพื่อไม่ให้มอนสเตอร์เห็น จากนั้นก็ใช้ดาบกรีดลงบนพื้นสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นมา หวังว่าจะปกคลุมบ้านเอาไว้ ‘นอนไม่หลับแน่ ถ้าต้องระแวงแบบนี้’ “ลำพังก็นอนไม่ค่อยจะหลับอยู่แล้ว” ซิสพูดคนเดียว น้ำแข็งละลายออก ‘ทำยังไงดี’ เขาดึงดาบสีดำเก็บไว้ด้านหลัง เหลือหน้าต่างเพียงอีกบาน ที่ยังคงส่องแสงจากเทียนออกมา เขาใช้มือจับขอบหน้าต่าง หลับตาลง ‘ฉันไม่มีอะไรที่จะทำได้ เท่ากับสิ่งที่จะทำได้’ ถุงมือสีแดงเข้มมีผลึกน้ำแข็งใสไหลออกมา ก่อตัวอย่างช้าๆ ซิสนึกถึงตอนที่ตัวเองเช็ดกระจกตอนทำงานใหม่ๆ ขยับแขนขึ้นลง ขึ้นลง ผลึกน้ำแข็งหนาแน่นขึ้น จนกระทั่งสามารถปิดช่องหน้าต่างได้สนิท

เข้ามาในบ้าน ปิดประตูผลักโซฟาไปกันเอาไว้ นำแก้วไปวางไว้หน้าต่างอีกบาน หากมีตัวอะไรเข้ามา มันจะได้ชนแก้วก่อน หลังจากนั้นก็ถอดชุดหย่อนตัวเองลงไปในอ่างน้ำ ขวดสมุนไพรเหลือเพียงเศษๆ ซิสจับกรอกน้ำและเขย่าเทกลับลงไป ‘ใช้คุ้มจริงๆ ’

“อ่า!! รู้สึกดีชะมัด” ซิสมองบาดแผลบนร่างกายของเขาที่ค่อยๆ ซึมซับน้ำสมุนไพรหมุนเวียนเข้าไปเยียวยา เวลาผ่านไป “ฉันนอนไม่หลับ” ซิสหลับตาแล้วก็พูดเกือบยี่สิบครั้ง “นอนไม่หลับ นอนไม่หลับ เราคิดอะไรอยู่ พูดออกมา” ซิสมองดูแสงเทียนที่ลดลงไปเกือบครึ่ง “ทักษะเรายังไม่เพียงพอ ถ้าเรามีอาหารเสริมก็คงจะดี ไม่มี ไม่มี ไม่มีเงินจะไปซื้อ พวกออร์คขโมยเงินไปหมด, พลังของสายฟ้าบนก้อนเมฆ ถ้าครั้งต่อไปเจอจะป้องกันด้วยวิธีไหน” ‘ทำยังไงดี’ ‘หิวจังเลย’

“ซิส! ฉันหิว” คิวส่งเสียงงัวเงียออกมา จากนั้นก็ละเมอพูด “ผมจะอยู่กับคุณปู่! , ผมไม่สนเรื่องนั้น! , ผมจะตายที่หมู่บ้านนี้! , ไม่ต้องมาชวนผม ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น , คุณปู่ คุณปู่ตายแล้ว ไม่!!!” คิวสะดุ้ง ดีดตัวขึ้นมา หันซ้าย และ ขวา ซิสกำลังตกใจกับสิ่งที่คิวพูด “ฉันพูดอะไรออกไป”

“นาย...บอกว่า..หิว” ซิสลุกออกไปจากอ่างน้ำ ค้นหาเทียนอีกเล่มจุดและเดินไปเปิดตามกล่องติดผนัง “มีอะไรเหลือพอที่จะได้ยื้อชีวิตเราไว้บ้าง” กล่องเปิดและปิด ด้านในโล่งไม่มีแม้แต่ใยแมงมุม

“แถวนี้ก็ไม่มีลำธารซะด้วย” คิวบ่น

“พูดอย่างกับว่ายน้ำเป็นงั้นเหละ” ซิสเปิดกล่อง เปิดตู้ ไม่มีอะไรเลย สภาพยับเยิน ราวกับว่าโดนบุกรุก

“เป็นสิ คุณเฮฟวี่สอนฉันแล้ว” คิวพูด “แต่ฉันจับปลาในอากาศ”

“ฉันเจอแล้ว!!” ซิสรู้สึกดีใจ รวบผมยาวสีน้ำตาลมัดขึ้นไปบนหัว คิวแทรก “เจอยางมัดผมเนี่ยนะ” “ไม่ใช่สักหน่อย กระปุกขนมปัง และแยมขวดเล็ก ขอบคุณสวรรค์”

คิวกระโดดออกมาจากอ่างน้ำเร็วกว่าสายฟ้าฟาด “ไหน แยม ไหน” “โถ่ มันแค่เศษแยม กับเศษขนมปัง”

“เอาน่า อย่างน้อยก็ได้คนล่ะหนึ่งนิ้ว” ซิสพูดและใช้นิ้วล้วงเข้าไป ปาดเศษแยมที่เหลือ “ไม่รู้ด้วยว่ารสชาติอะไร” คิวทำตาม ทั้งคู่ได้เพียงคนล่ะหนึ่งนิ้ว เศษขนมปังก็พอๆ กับแยม หนึ่งนิ้ว “อ่ำ!” ดวงตาหรี่ลงด้วยความอร่อย จินตนาการว่าใกล้จะอิ่มแล้ว

“ฉันกลับไปแช่น้ำต่อดีกว่า” คิวพูด “แค่นั้นฉันไม่อิ่มหรอก”

“ที่เหลือฉันขอนะ” ซิสพยายามใช้ลิ้นเลียเข้าไปในโหล ลิ้นแตะไม่ถึงก้นขวดแยม ทำได้แค่เซาะรอบๆ จากนั้นก็วางขวดแยม ดมกลิ่นเศษขนมปังครั้งสุดท้าย เดินค้นหาต่อไป ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย

“คงเป็นพวกออร์คที่เข้ามาปล้น” คิวหลับตา “โชคยังดีที่ไม่เอา อ่างอาบน้ำไป”

“คิว! ชู่! เงียบๆ นะ” ซิสเดินเข้ามาเป่าแสงเทียนให้ดับลง และมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝูงมอนสเตอร์จำนวนมากกำลังเคลื่อนกองทัพ เขาพยายามเดินเข้ามาใช้แสงสว่างที่พอจะมี

“เกิดอะไรขึ้น” คิวพูดเสียงเบา

“มอนสเตอร์กำลังเคลื่อนที่ด้านนอก ไม่ต่ำกว่าร้อยแน่นอน” ซิสพูดและเกาะอ่างน้ำด้วยความกลัว “เราไม่มีอะไรจะสู้มันในตอนนี้ เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด”

“หัวของนายกำลังประมวลผลงั้นเหรอ” คิวพูด “ฉันก็กลัว แต่ไม่มีทางเลือก คุณเฮฟวี่บอกไว้ว่า กลัวให้ตายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

“อืม” ซิสกำลังใช้ความคิด ‘ตู้ม! ’ เสียงระเบิดดัง กำแพงบ้านพังลงมา