220 เจอแบบที่มันเก่งกว่าหน่อยก็หนีเลยสินะ

นักผจญภัยสองคนนั้นหันมาสบตาซิสและกลับไปเหม่อลอยอีกครั้ง เขาทั้งคู่ยังคงนั่งต่อไป ซิสมองรอบด้านด้วยความหวัง แสงแดดที่เบาบางทำให้รู้สึกเหมือนเป็นช่วงเวลาก่อนเช้า ไม่ก็ก่อนจะค่ำตลอดเวลา

เขาตัดสินใจเดินออกมาจากโขดหินเรืองแสงสีขาว มองเข้าไปในพื้นที่สีดำ พื้นดินเต็มไปด้วยคราบอะไรบางอย่าง เหนียว เงาแวววาว คราบโพชั่น มองลึกเข้าไปมีแสงไฟตามทางเดิน ลึกเข้าไปน่าจะเป็นหุบเขา

“ไหนบอกว่ามีของดีให้ดู เอาเรามาทิ้งซะได้” ซิสพูดและกำลังใช้ความคิด “เป็นไงเป็นกัน” เขาเตรียมโพชั่นสีแดง สีน้ำเงิน และสีเขียว พร้อมเสมอถ้าต้องใช้งาน มองสมุดเวทย์ที่ลอยข้างตัว

“กำแพงน้ำแข็ง” เขาชกกลางอากาศ เพื่อที่จะสร้างให้ไกลตัวออกไป “เอาใหม่” ซิสทำซ้ำอีกสองสามรอบ บรรยากาศจะค่อยๆ มืดลง “ซวยล่ะสิ ไปเถอะ เท่านี้ก็เท่านี้”

ซิสวิ่งออกไปอย่างช้าๆ หันกลับมามองโขดหินเรืองแสงที่ไกลออกไป หัวใจเขาเต้นเร็วกว่าปกติ ‘ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ตอนเรานั่งอยู่หน้าจอ ดันเจี้ยนอะไรก็ไม่น่ากลัว แต่พอเราเข้ามาอยู่ในจุดนี้ แม่งเอ๊ย จะกดออกจากเกมก็ไม่ได้ซะแล้ว’ ฝีเท้าวิ่งต่อไปต่อเนื่อง ใช่แล้ว มีตัวอะไรบางอย่างกำลังตามเขาอยู่ มันเลื้อยเสียงลำตัวขูดกับดิน ตามด้วยลมหายใจที่ส่งกลิ่นออกมา ‘ฟืดฟาด ฟู่ฟี่’

ซิสพยายามไม่หันหลังกลับไปมอง ‘ตัวอะไรวะเนี่ย ตัวอะไรสักอย่าง’ เขามุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว เข็มทิศตะวันออกเฉียงใต้ คือหนทางไปสู่สมาคมเงา หรือดินแดนที่สิบ รองเท้าสีน้ำตาลมีก้อนลมผุดออกมา บางครั้งก็ไม่ผุด

‘ฟิ้ว’ หางยาวฟาดเข้ามา ‘เฮือก’ ซิสปลิวออกไป ดวงตาสีแดงขนาดใหญ่กำลังจ้องและเลื้อยเข้ามาอย่างช้าๆ งูสองหัวลำตัวเป็นกระดูก สารพิษไหลออกมาจากปาก ซิสหมุนตัวหลบ มันฉกซ้ำอีก โจมตีซ้ำอีก หลบด้วยความกลัว จากนั้นก็สร้างกำแพงน้ำแข็งผลักใต้คางมันขึ้นไป

“อันตรายเกินไป ถ้าสู้กับมันมีหวังเสียเวลา และอาจจะพาตัวอะไรมาเพิ่มอีก” ซิสพูดและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ‘ฉันยังไม่พร้อม’ งูสองหัวลำตัวกระดูก ไม่ลดความพยายาม ไล่ตามติดๆ มีเพียงกำแพงน้ำแข็งที่ขวางกั้นได้แค่ชั่วคราว พิษสีเหลืองพ่นออกมา

‘ย๊า’ ซิสรู้สึกปวดบริเวณที่โดนพิษ ‘ความเจ็บปวดนี้มันอะไรกัน’ รีบบีบโพชั่นสีเขียวสองขวดไม่เกิดอะไรขึ้น จึงบีบโพชั่นสีเขียวระดับสอง พิษจางลงอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดค่อยๆ หายไป รองเท้าสีสำตาลก้าวต่อไปบนพื้น หางกระดูกฟาดเฉียดผมยาวสีน้ำตาลของซิสไป

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” ซิสหันกลับไปชกกำแพงน้ำแข็ง ดาบน้ำแข็งไม่สมบูรณ์โผล่ออกมา “มันหายไปแล้ว” ‘เฮือก’ มันโผล่มาด้านข้างพุ่งชนซิสปลิวออกไป ‘รู้ได้ไงว่าเราจะหยุด’ ซิสวิ่งต่อไป กำแพงน้ำแข็งของเขาแทบจะไม่ได้ผล

นักผจญภัยสี่คนกำลังวิ่งสวนเข้ามา ถือขวานขนาดใหญ่ อีกคนถือคทาร่ายเวทย์สีเขียวปกคลุมทุกคน ตามด้วยนักธนูกำลังยกหน้าไม้ออกมาตั้ง ‘ฟิ้ว ตู้ม ฉับ ฉับ’ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว ไม่มีใครหันมาสนใจซิส ทั้งสี่คนโจมตีใส่งูสองหัวลำตัวกระดูก มันส่องเสียงร้องและสู้กลับ ฝุ่นลอยฟุ้งในอากาศ

“ขอบใจมาก” ซิสวิ่งหนีต่ออย่างไม่รอช้า ‘ทำไมฉันไม่สู้’ ‘ไม่รู้สิ ถ้าไม่ไหวล่ะ ถ้าเกิดมีตัวอะไรเพิ่มมาล่ะ’ เขาวิ่งด้วยความอ่อนล้าไปทั้งตัว ร่างกายไม่ยอมจะหยุด ทั้งที่ใจอยากจะหยุดพัก ‘ไม่ได้ หยุดวิ่งตายแน่’ ‘กระโดดก็แทบจะไม่ไหว’

ซิสเปิดประตูกระท่อมเข้ามา เห็นมูสกำลังปัอนหญ้าเขียวให้แกะดำ จากนั้นก็ย่างเนื้อชิ้นใหญ่ ตามด้วยไวน์แดงหนึ่งแก้ว

“นายมาช้ามาก คงจะเสียเวลาต่อสู้อยู่สินะ” มูสใช้มีดหั่นเนื้อออก กัดเข้าไปหนึ่งคำ

“เปล่า เลยครับ ผมหนีซะมากกว่า” ซิสเปิดกระเป๋ายกน้ำขึ้นมาดื่ม ขนมปังทาด้วยแยมบลูเบอร์รี่ของคุณบับเบิล กัดและนั่งลงบนถังไม้ “ผม หนี ผมจะสู้มันก็เปลี่ยนทิศทางการโจมตี”

มูสไม่ตอบอะไร เขากัดเนื้อเคี้ยวอย่างละเอียด ตามด้วยไวน์สีแดงฉ่ำ แก้วมีไอเย็นเล็กน้อย เขาใช้จมูกสูดดมเข้าไป จากนั้นกระดกและอมเอาไว้ ก่อนจะหลับตาและกลืนลงไป “เยี่ยม ขอบคุณนะ บับเบิล” เขาใช้เวลากับอาหารอยู่สักพัก เช่นเดียวกับซิส กินขนมปังไป คิดไป ไม่กินเนื้อ เก็บไว้วันหน้า

“เกิดอะไรขึ้นกับนาย มอนสเตอร์ก็ไม่สู้ เนื้อก็ไม่กิน กินแค่ขนมปังจะไปสร้างพลังงานอะไรได้มากขนาดนั้น” มูสใช้ผ้าเช็ดปาก “นายสูญเสียพลังงานไปก็ต้องเติมพลังงานเข้าสู่ร่างกาย”

“ผมคิดว่า ถ้ากินวันนี้หมด พรุ่งนี้จะไม่มีอะไรกิน” ซิสมองแกะดำเคี้ยวหญ้าอย่างช้าๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” มูสหัวเราะ “แล้วมอนสเตอร์ล่ะ เจอแบบที่มันเก่งกว่าหน่อยก็หนีเลยสินะ”

ซิสเงียบด้วยความเจ็บปวด จากนั้นจึงพูดออกไป “ผมไม่รู้ ผมแค่รู้สึกว่าถ้ายังไม่พร้อม สู้ไปก็แพ้ และการพ่ายแพ้อาจจะส่งผล ผมอาจจะไปเกิดน้ำพุ”

“ฮ่า ฮ่า” มูสหัวเราะอีกครั้ง “ตลกดี มอนสเตอร์ที่นี่ ไม่ค่อยทำให้ใครแตกสลายหรอก มันจะสร้างความเจ็บปวดมากกว่าการทำลาย” เขาใช้มือลูบแกะดำเบาๆ “และการที่นายหนี ครั้งหน้านายก็จะหนีอีก แล้วก็หนีอีก ทำไมไม่สู้สักยกก็ยังดี เมื่อแพ้จะได้เรียนรู้”

“ครับ” ซิสตอบ สิ่งที่มูสพูดออกมา เป็นเรื่องจริงที่ทำให้ซิสจุกอกอีกครั้ง

“เข้าใจคำว่าทำให้สุดความสามารถไหม” มูสอุ้มแกะขึ้นมา ใช้หวีแปรงเบาๆ ตัวแกะดำหดเล็กลงเท่ากับลูกแมว “ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด ล้วนต้องผ่านบทเรียนกันทั้งนั้น” แกะดำค่อยๆ หลับตาลง “นอนซะ พรุ่งนี้ไปอีกรอบ”

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ซิสยังคงวิ่งเอาเป็นเอาตาย เขาไม่ได้เจอแค่งูสองหัว มันเป็นอย่างที่เขาคิด เมื่อสู้ไปสักพักจะมีมอนสเตอร์โผล่ออกมา ทำให้เขาเสียจังหวะ และที่น่ากลัว มอสเตอร์ตัวนั้นจะอ่านทักษะการโจมตี และเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีต่อไปเรื่อยๆ ‘แม่งจะฉลาดไปไหนวะ’

“พื้นที่สีแดง ดินแดนที่สิบถือว่าโหดสุดแล้ว” มูสพูด

“แล้วทำไมผมไม่ได้ฝึกอะไรที่มันเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไป” ซิสพูด เขารู้สึกกังวลและเจ็บปวดกับเขี้ยวงูสองหัวที่ปักเข้ามาที่แขน รอยกัดที่ขา โพชั่นที่ไหลออกมาจากเส้นผม

“เพราะสิ่งที่นายกำลังจะเจอ มันไม่ให้เวลากับนายหรอก” มูสกระโดดขึ้นไปนั่งบนเสาไม้แท่งใหญ่ทางออกไปพื้นที่สีแดงของสมาคมเงา “มันจะรอเวลาที่นายเผลอและโจมตีเข้าใส่”

ซิสวิ่งต่อไป วิ่งต่อไป นกปีกน้ำแข็ง บินเข้ามาโจมตีเป็นระยะ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อ ที่เหยี่ยวกำลังไล่ล่า หันไปทางไหนก็เจอแต่นักผจญภัยต่อสู้ มีเพียงเขาที่หนี

“วันนี้เหมือนผมจะเห็นคนในสมาคมเงา” ซิสพูดและใช้น้ำเช็ดตัว ใช้สมุนไพรที่มูสเตรียมไว้ทาแผล ร่างกายอ่อนล้าและเจ็บปวดไปหมด

“เห็นกี่คน”

“คนเดียวครับ” ซิสตอบ

มูสยิ้ม “เยี่ยมมาก พอใช้ได้”

“ทำไมล่ะครับ” ซิสกัดเนื้อชิ้นใหญ่ เพราะเขาหิวมาก หิวหนักว่าที่ผ่านมา

“ส่วนใหญ่มองไม่เห็นหรอก รวดเร็ว ว่องไว เป็นเพียงเงาที่โผล่ออกมา” มูสพูด

“แล้วทำไมผมเห็นคุณ แทบจะใช้ชีวิตเชื่องช้า ยกเว้นตอนสู้” ซิสถามด้วยความสงสัย