219 ผมจะกลับยังไง

มูสหัวเราะและพาซิสเดินเข้าไปในสมาคม แทบจะไม่มีใครอยู่ในนั้น ถัดขึ้นไปหลายชั้น ซิสไม่ได้นับเขากลัวเกินกว่าจะนับว่าขึ้นมากี่ชั้น เข้าไปในห้อง มีคนหนึ่งเขาหลับตาตลอดเวลา มีรอยแผลเป็นเต็มใบหน้า เต่าหนวดสีรุ้งนั่งอยู่ด้านข้างของเขา เขาไม่ลืมตาก็รู้ว่ามูสกำลังมา เขาแทบจะไม่ตอบอะไรมากมาย มูสอธิบายถึงเรื่องการฝึกฝน บอกให้ซิสทำความเคารพและจากนั้นก็ให้ซิสออกไปรอข้างนอก

‘เราอยากจะถาม แต่ไม่กล้าถาม’ ซิสคิด ‘เขาคงเป็นหัวหน้าสมาคมเงา น่าจะนะ’ ‘เต่าหนวดสีรุ้งดูน่ารักที่สุด คิวต้องชอบแน่’ เขารออยู่หน้าห้องนานพอสมควรที่จะเดินไปมาเล็กน้อย มองสำรวจในหอคอย ทุกอย่างเงียบสงัด ไร้เสียงใดๆ คงจะมีเพียงแมลงตัวเล็กที่เคลื่อนไหว ‘นี่หรอ สมาคมเงา’ ‘แล้วจะมีใครคนอื่นในที่แห่งนี้ไหมนะ’

มูสเดินออกมา เขาเก็บม้วนกระดาษใส่ไปในผ้าคลุม พาซิสเดินออกมาจากหอคอย เดินต่อไปหากระท่อมหลังเล็ก ทางทิศเหนือของพื้นที่สมาคมเงา มูสเล่าให้ซิสฟังว่า สมาคมเงากินพื้นที่ทั้งหมดของดินแดนที่สิบ เช่นเดียวกับสมาคมคนบ้าพลัง แปดและเก้า มีนักผจญภัยบางส่วนเดินสวนไปประตูทางออกไปพื้นที่สีแดงเป็นระยะ บ้างก็กลับมาด้วยสภาพอ่อนแรง นอนบนหลังม้า บางคนก็ผูกเชือกขาตัวเองกับสัตว์ขี่ เป็ดยักษ์เพื่อลากกลับมาในดินแดน ไม่มียามเฝ้าประตู ในสมาคมเงาทุกอย่างอาจจะดูลึกลับ แต่มันกลับเป็นสิ่งเรียบง่าย มูสอธิบายระหว่างเดิน ก็แค่มีสิ่งจำเป็น มากกว่าสิ่งไม่จำเป็น

ซิสแทบจะรู้สึกว่า ‘ทนไม่ไหวแล้ว ขอพูดสักหน่อย’ “เอ่อ… พื้นที่สีแดงนอกสมาคมเงาเป็นยังไงครับ” ทั้งคู่เดินผ่านหมู่บ้านเล็กๆ ตัดผ่านสะพานไปสู่กระท่อมกลางป่า

มูสเปิดกระท่อมเข้าไป ภายในตกแต่งด้วยอุปกรณ์เรียบง่าย กาต้มน้ำ เตาผิงไฟ ผ้าห่ม ที่นอนกองฟาง

“อย่าอยากรู้มากเลย พรุ่งนี้นายจะได้เจอเอง” มูสจุดไฟในตะเกียงและเตาผิง อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้นมาทันที

“ผมรู้สึกว่า สมาคมเงาเหมือนพื้นที่สีแดง” ซิสพูดเขานั่งลงบนเบาะเห็ด

มูสหัวเราะเสียงดังในกระท่อม “ปกติมีแต่คนบอกว่าเหมือนพื้นที่สีดำ นายนี่ตลกดี” เขานั่งลงหน้าเตาผิงไฟใส่ท่อนไม้ไปสามท่อน “แสดงว่านายกลัวพื้นที่สีแดง และยังไม่เคยไปพื้นที่สีดำ”

“ใช่ครับ ผมเคยถูกออร์คสีแดงบีบคอ” ซิสพูด เขาเปิดดูในกระเป๋าคาดเอว อาหารที่คุณบับเบิลทำให้อยู่ครบได้หลายเดือน ต่อจากนั้นต้องเผชิญชะตากรรมเอาเอง ‘เราต้องอยู่กี่เดือนกันเนี่ย’

“อ๋อ ออร์คสีแดงนั่นเอง” มูสพูด “นอนเถอะ พรุ่งนี้เริ่มต้น”

“ครับ” ซิสตอบ

ในดินแดนที่สิบ สมาคมเงาแสงแดดที่โผล่เข้ามาก็ยังรู้สึกว่าสถานที่นี้หดหู่ ใบไม้แห้งแล้ง ต้นไม้ไร้ใบ นอกเสาไม้ขนาดใหญ่คือพื้นที่สีแดง มูสให้ซิสฝึกกระโดดข้ามหิน

“นายต้องกระโดดให้ไวกว่านี้” มูสพูดและทำให้ดู เขากระโดดได้สูงมากแถมว่องไวอีกด้วย “ในพื้นที่สีแดงทุกอย่างจะเป็นยิ่งกว่าที่เคยเป็น และเมื่อนายเป็นมากกว่าที่เคยเป็น ทุกสถานที่จะเป็นไปได้หมด”

“ครับ” ซิสกระโดด ‘หมายความว่าเราก็จะกระโดดสูงได้เหมือนใครคนหนึ่ง ตอนที่ใช้อาวุธฟันหมาป่าหางไฟในพื้นที่สีเขียวสินะ’ กระโดดข้ามไปอีกโขดหินหนึ่ง เขานึกถึงตอนที่โชตะบอกเอาไว้ว่ากระโดดสูงครั้งแรก แทบอ้วกออกมา เขาาพยายามทำซ้ำอยู่หลายรอบ

ผ่านไปห้าวันกับการกระโดด มูสบอกว่ามันจะช่วยให้เรามีชีวิตอยู่ต่อจากการเรียนรู้บางสิ่ง

“เอาแค่พอทำได้ ไปกันเถอะ คืนนี้ยังอีกยาวไกล” มูสพูด เขากระโดดนำซิสไปเรื่อยๆ วิ่งด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว “ตามฉันให้ทันถ้าไม่อยากเจ็บตัว!”

ซิสไม่มีทางเลือกมากกว่านี้ เขาจำเป็นจะต้องวิ่ง สมุดเวทย์น้ำแข็งลอยข้างตัว เขากระโดดคล่องขึ้นกว่าเดิม และวิ่งเร็วแต่ยังไม่สามารถตามมูสทัน ‘ไม่มีเวลาฝึกมากกว่านี้แล้วหรอ’ หมาป่าหินกำลังวิ่งไล่ล่าซิส มูสเพียงชะลอฝีเท้าและมอง

“ซวยล่ะสิ” ซิสสร้างใบมีดน้ำแข็งออกมา หันกลับไปยิง มูสตะโกนออกมาเสียงดัง “นายห้ามหยุด แม้ว่าจะโจมตีกลับก็ตาม”

หมาป่าหินกระแทกหัวชนซิสปลิวออกไปอยู่ข้างเท้ามูส โพชั่นสีแดงสาดออก “ผมตามคุณทันแล้ว” ซิสลุกขึ้นบีบโพชั่นและวิ่งตามมูสต่อไป กำแพงน้ำแข็งสกัดขาหมาป่าหิน ดูเหมือนจะไม่เป็นประโยชน์ มันวิ่งตามซิส ขนาดมันขยายใหญ่ขึ้นเกือบห้าเมตร มูสยังคงก้าวเท้าอย่างสบายใจ

หมาป่าหินตัวที่สองและสามโผล่ออกมา มันจ้องโจมตีซิสเพียงผู้เดียว ไม่หันไปสนใจมูสสักนิดเลย ‘ใบมีดน้ำแข็ง’ ใบมีดน้ำแข็งสิบอันโผล่ออกมา พุ่งเข้าโจมตี หมาป่าหินก็โดดหลบและพ่นหินก้อนใหญ่ออกมา ‘ตู้ม’ กำแพงน้ำแข็ง

“ต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับนี้นานเกินหนึ่งนาที เสียเวลาชะมัด” มูสชะลอฝีเท้าลงอีกครั้ง “ลุยมันเลย จะรออะไร”

ซิสสร้างดาบน้ำแข็งออกมา “นั่นสิ ฉันรออะไร” ‘เรากำลังอ่านการต่อสู้’ เขาก้าวเข้าไปด้วยดาบน้ำแข็ง ฟาดใส่มันก้มหัวหลบใช้เท้าตบซิสจมลงไปกับพื้น ตัวที่สองและสามวิ่งมาด้านหลัง ‘ย๊า’ เขาส่งเสียงร้องและฟันออกไปอย่างไร้หนทาง ‘ฉับ ฉับ ฉับ ฉับ’ หมาป่าหินถอยออกมาและพ่นหินใส่ซิส เขาชกกำแพงน้ำแข็งออกมากันเอาไว้ได้ อีกตัวโผล่เข้ามากัดลำตัว โพชั่นสีแดงสาดออก เขาบีบโพชั่นเติมกลับเข้าไป หันหลังมาชกกำแพงน้ำแข็ง ถือดาบฟาดอีกตัวล้มลงไป แทงดาบน้ำแข็งเข้าไปจากนั้นก็ตัวก็พ่นหินออกมา ซิสปลิวไปไกล

หมาป่าหินสามตัวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ “วันนี้เป็นการเริ่มต้น จะมาเสียเวลาไม่ได้” มูสพุ่งเข้าไปผ้าคลุมสีดำสะบัดบนอากาศ ‘ฉับ’ หมาป่าหินแตกสลายเป็นคริสตัล

“ถ้าผมเก่งอย่างคุณก็ดีน่ะสิ” ซิสพูด

“ไม่หรอก ฉันสู้มาหลายพันครั้งก่อนหน้านี้แล้ว” มูสพูดและวิ่งต่อไป “ความลำบากในวันนี้ จะส่งผลดีให้นายในวันหน้า ตามฉันมา”

‘ขาฉันอ่อนล้าไปหมด’ ซิสคิดและวิ่งตามผ้าคลุมสีดำสะบัดต่อไป ทางด้านซ้ายเหมือนจะสังเกตเห็นใครบางคนกำลังต่อสู้กับงูขนาดใหญ่ คลื่นใบไม้กำลังมัดลำตัวอยู่ เสียงร้องดังออกมา ซิสก้าวต่อไป และก้าวต่อไป เขาหันกลับมามองด้านหน้าอีกครั้ง

พื้นดินสั่นสะเทือนเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างวิ่งอยู่ใต้ดิน เขาอดจินตนาการไม่ได้เลย ทุกสิ่งมันรู้สึกน่ากลัวไปหมด ไอเย็นน้ำแข็งเกาะเต็มร่างกาย ดาบน้ำแข็งไม่สมบูรณ์เตรียมพร้อมตลอดเวลา

“ใกล้ถึงแล้ว” มูสตะโกนขณะที่กระโดดขึ้นไปบนฟ้า มีดสั้นขนาดเล็กจำนวนมากพุ่งออกมาหลายทิศทาง เสียบมอนสเตอร์บางอย่างใต้พื้นดิน แตกเป็นคริสตัลจำนวนมาก

ซิสมองเห็นเพียงความมืดมิดด้านหน้า มีหินขนาดใหญ่เรืองแสงอยู่ นั่งผจญภัยสองคนนั่งส่วนอีกคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในความมืด เขาอยากจะถามแต่ด้วยความเหนื่อยล้า แทบจะพูดไม่ออก “หิน อะไรกันครับ เรา อยู่ที่ไหน”

มูสใช้มือทาบบนหินเบาๆ “เราอยู่ทางเข้าพื้นที่สีดำ ส่วนหินก้อนนี้สำหรับรักษาความเหนื่อยล้า”

ซิสรีบวิ่งเข้ามาอีกใช้สองมือทาบลงไป ความรู้สึกสดชื่นก็ไหลเข้ามาทันที เขาหันไปมองนักผจญภัยอีกสองคน นั่งด้วยความสิ้นหวัง เขารู้สึกอย่างนั้น แทบจะไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกายนั้นเลย ส่วนใครบางคนที่เดินเข้าไปในพื้นที่สีดำ ดูแข็งแกร่งอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วเจอกันที่กระท่อม” มูสพูดและกระโดดกลับไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน ผม ผม ผม” ซิสตกใจและหวาดกลัว “ผมจะกลับยังไง”