217 วันนี้พาฉันไปเล่นเกมได้ไหม
ซิสยืนตัวแข็ง คลื่นซัดเข้าที่หน้าอก สามครั้ง ‘ฉันไม่รู้เลย ว่าตัวจริงเธอคือใคร เธออาจจะเป็นลูกคนรวยก็ได้ สักวันเธอรู้ตัวอาจจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนอย่างฉันก็ได้’ ‘ช่างเถอะซิส คิดมากอีกแล้ว’ “ฉันยินดีนะ ปกติฉันก็ไม่มีเพื่อนสักเท่าไหร่ การเล่นเกมก็เลยเป็นที่หาเพื่อน” ‘ก็เพราะเราเป็นแค่คนจนธรรมดา ไม่มีสิ่งใดๆ ที่ทำให้เธอสนใจได้สักนิด ไม่มีอะไรเลย เล่นเกมเป็นอย่างเดียว’ ‘ทำอาหารพอได้ แต่บังคับสัตว์ขี่ได้ห่วย’ ‘เป็นบ้าอะไรอีกวะเนี่ย อย่าเพ้อเจ้อ’
“วันนี้พาฉันไปเล่นเกมได้ไหม” คิร่าพูด อ้อนวอนด้วยสายตา “นะ นะ”
“อืม...ได้สิ” ซิสพยักหน้าตอบ “แต่เธอต้องมาเล่นกระโดดข้ามคลื่นก่อน ใครข้ามได้มากที่สุดชนะ”
‘ย๊า’ ซิสถอยออกมาน้ำครึ่งตัวจากนั้นก็โดดข้ามคลื่น ‘ตู้ม ตู้ม’ คิร่าเอาแต่ยืนยิ้ม หล่อนมองซิสที่กำลังเหนื่อยล้า
“เธอขี้โกง” ซิสหายใจเหนื่อย
“ฉันไม่อยากชนะนาย เดี๋ยวนายจะคิดมากอีก” คิร่าหัวเราะอีกครั้ง
ทั้งคู่เตรียมตัวจะกลับไปสู่โลกในเกมอีกครั้ง ซิสพาเดินเข้าไปเที่ยวชมหมู่บ้าน โบกมือทักทายกับป้าและกินขนมที่แม่ทำ คิร่ากินไปถึงสามอัน “หอม หวาน อร่อย” แม่ซิสยังคงย้ำเหมือนเดิมให้เปิดร้านตัดผม ร้านหนังสือที่ใกล้จะปิดตัวลง เช่นเดียวกับร้านเกมที่เปลี่ยนเป็นห้องเช่าสำหรับนักท่องเที่ยว คงมีแต่ร้านลุงพิลที่ยังคงมีความทรงจำเรื่องราวการผจญภัย ภาพวาด แผนที่การเดินทางในเกม ตำแหน่งหาไอเท็มที่น่าสนใจ ตุ๊กตาสัตว์ประหลาด ตุ๊กตาตัวละคร หมอนลายตัวการ์ตูน ซิสยังคงแปลกใจว่าทำไม ประตูแห่งมิติ ถึงไม่เป็นข่าวดัง เขาคิดไปถึงในห้างคาคัส ผู้คนเข้าออกเยอะกว่าร้านสะดวกซื้อของลุงพิล เหมือนเดิมที่รถจอดจำนวนมาก แต่คนแทบจะไม่มีให้เห็น ‘หรือฉันไม่รู้ข่าว’
ซิสหยอดเหรียญเข้าไปในตู้เกม “นั่งลงสิ คิร่า” หล่อนกำลังตกใจกับเสียงเพลงที่ดังออกมาจากตู้
“ว้าว น่าสนใจเป็นบ้า แต่ไม่มีใครสนใจจะมาเล่นเลย ว่าไหม ในร้านมีแค่ฉันกับนาย” คิร่านั่งลงและมองเข้าไปในจอ “เหมือนฉันเคยเห็นแบบนี้ในหนังสือของคุณยายซาน ภาพเคลื่อนไหว การต่อสู้ ปีศาจ”
“เธอต้องโยกเพื่อเดิน จากนั้นก็กดปุ่มสีนี้เพื่อสร้างการโจมตี ปุ่มนี้กระโดด” ซิสทำให้ดูเป็นตัวอย่าง หลังจากที่คิร่าเพลิดเพลินกับเครื่องเล่นอันแรก อันต่อไป “เราเรียกกันว่า คอมพิวเตอร์ จริงๆ คนสนใจเล่นเครื่องเกมกันเยอะนะ แต่ว่าหมู่บ้านฉันคนมันน้อย” ‘ไม่มีเงินมาเล่นสิไม่ว่า’ ‘จำได้ดี ตอนเด็กแม่บางคนก็มาตามที่ร้านเกม ส่วนตัวเรายืนดูเขาเล่นเกม’
“คอมพิวเตอร์” คิร่าพูดซ้ำสองรอบ มองซิสใส่เหรียญลงไป จากนั้นก็มีแสงสว่างออกมาจากจอ “นี่หรอ เครื่องเกมคอมพิวเตอร์”
“อืม ทุกอุปกรณ์ที่เธอเห็น คือเครื่องเกมทั้งหมด” ซิสพูด “พิมพ์ชื่อของเธอสิ” คิร่ามองแป้นพิมพ์ด้วยความกังวล “ฉันไม่เข้าใจ”
“โทษที ฉันลืมไป” ซิสกดแป้นพิมพ์ ‘แต๊ก แต๊ก แต๊ก’ “ชื่อ คิร่า เพศหญิง อาชีพนักธนู เธอชอบไหม”
“เยี่ยม นั่นมันตัวตนฉันเลย , ฉันไม่รู้จักไอ้กระดานตัวอักษรแบบนี้เลย” จากนั้นคิร่ามองเข้าไปในจอภาพ “แล้วยังไงต่อ”
“ใช้เมาส์” ซิสพูด คิร่าแทรกขึ้นมาทันที “อะไรคือ เมาส์ คำศัพท์แปลกๆ”
“บังคับตัวละครให้เคลื่อนที่ กดสิ” ซิสพูด “กด นิ้วชี้ของเธอน่ะ กด” คิร่าหันมามองหน้าซิสและพยายามทำตามที่เขาพูด “กด ใช่อย่างนั้นเหละ กดนิ้วกลางค้างเอาไว้ จะหมุนหาทิศทางได้ แบบว่า หมุนดูรอบๆ เดินสิคิร่า ลากเมาส์เลื่อนไป” ซิสรู้สึกเหนื่อย “ไม่ใช่ยกขึ้นมา ลากบนโต๊ะ ลากไป แบบว่า ถูไปถูมา เธอเคยเช็ดโต๊ะไหม” ซิสรู้สึกเหนื่อยอีกครั้ง
“ฉันยิงธนูใส่ปีศาจหนอน เย้ ฉันยิง นายเห็นใช่ไหม” คิร่าเริ่มสนุก
“ไปต่อสิ อยู่เฉยๆ ไม่มีอะไร ต้องไปต่อ” ซิสพูด “เธอกดเอฟหนึ่ง เอฟสอง ใช้ทักษะได้นะ”
“อะไรคือเอฟ” คิร่าไม่เข้าใจ ซิสจับนิ้วคิร่าเอื้อมไปกดบนแป้นพิมพ์ “กดเลย อย่างงั้นเหละ”
“พลังเวทย์ออกมาแล้ว ยิงธนูเร็วพอๆ กับฉันเลย” คิร่าร่าเริงกว่าปกติ “แล้วไปไหนต่อ”
“เราก็เริ่มเก็บเลเวล” ซิสพูดยังไม่จบ คิร่าแย้งขึ้นมา “อะไรคือเก็บเลเวล”
ซิสใช้มือเกาหัวเล็กน้อย “แบบว่า ค่าประสบการณ์ เราเจอมอนสเตอร์เยอะขึ้น กำจัดมันแบบนี้ เราก็จะได้เลเวล จากนั้นก็หาของใส่ แบบว่า อาวุธ เครื่องป้องกัน และที่ขาดไม่ได้ โพชั่น น้ำยาเพิ่มพลัง”
คิร่ากำลังตื่นตาตื่นใจ “เครื่องแบบนี้ พวกพ่อมดแม่มดเป็นคนสร้างแน่นอน ฉันเคยได้ยินยายเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่า พวกนั้นฉลาดมาก ในดินแดนที่เจ็ดอ่ะนะ”
“ประมาณนั้น” ซิสไม่รู้จะตอบยังไง เขาก็สับสนไม่แพ้กันในอีกโลกหนึ่ง “สนุกใช่ไหมล่ะ”
ซิสพาคิร่าเล่นเครื่องเกมทั้งหมดในร้านสะดวกซื้อของลุงพิล แทบจะไม่มีใครเข้ามาในนี้เลย กระป๋องน้ำอัดลมไหลออกมาจากตู้กด ตามด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มีเพียงผู้คนเดินเข้าไปในลานจอดรถใต้ดิน ลุงพิลเดินออกมาจากร้าน ซิสกล่าวทักทายแต่ลุงพิลไม่พูดอะไรมาก ยื่นเอกสารให้ซิสเซ็นด้วยปากกา และส่งเงินให้สองพันทอง พร้อมกับจดหมายของคิว เขาไม่พูดอะไรต่อจากนั้น จุดบุหรี่และเดินออกไปนอกร้าน
“เขาคือใครอ่ะ ฉันรู้สึกกลัวยังไงไม่รู้” คิร่ายกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่ม ตามด้วยส้อมพลาสติกม้วนเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป “เกมนี้สนุกมากเลย ฉันบังคับตกน้ำไปตั้งสิบรอบ” หล่อนหัวเราะ “แต่ตัวฉันก็ไม่เปียก , ฉันจับไอ้ที่นายเรียกว่าจอย ถนัดกว่าเมาส์อีก มันมีคันโยก เคลื่อนไหวได้สะดวก แต่ปุ่มเยอะไปหน่อย”
“ลุงพิล เขาเป็นเจ้าของร้านนี้” ซิสนั่งลง มองดูทองในกระเป๋า ‘สองพัน ถ้าฉันขยันมากกว่านี้ และทำได้ดีกว่านี้ จะต้องมีเพียงพอในการดำรงชีวิตแน่นอน’ ‘พลังมาแล้ว!!! ’ เขามองคิร่าด้วยสายตาอยากจะหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ เขาไม่ค่อยเจอผู้หญิงบ้าเกม ไม่สิ สนุกกับเกมสักเท่าไหร่ คิดถึงตัวเองตอนที่เล่นกับคิว
จดหมายถูกเปิดออก ‘เจ้าบ้าซิส ฉันกลับมาลุงออคัสก็บอกว่านายกลับบ้าน ส่วนเรื่องหนี้ฉันถือว่าจบ เลิกกังวลได้แล้วเงินขวัญถุง สองพันทอง (2,000 ทอง) ฉันไม่ได้ใจจืดใจดำหรอกนะ แต่ลุงพิลบอกว่า ภาษีด้านนอกเหมือนจะเพิ่มขึ้น ราคาแลกเปลี่ยนก็ปั่นป่วน อะไรๆ ก็เริ่มจะวุ่นวายไปกันใหญ่ รีบกลับมาในสมาคมเร็วเข้า ฉันมีเรื่องเล่าเยอะมากมาย ปล. สรุปคิร่ามีชีวิตในโลกความเป็นจริงไหม ลุงออคัสบอกว่าหล่อนออกไปกับนาย เสียดายที่ไม่เจอฉันก่อน นายต้องการยืมบ้านฉันแน่ๆ ’
‘รู้ทันฉันจริงๆ เจ้าบ้าคิว แต่ไม่ทันแล้ว’ ซิสมองคิร่ากำลังเพลิดเพลินกับเครื่องเกม “คิร่า วันนี้เราจะกลับไปในสมาคมกัน”
“อยู่ต่ออีกสักอาทิตย์ไม่ได้หรอ ฉันกำลังสนุกอยู่เลย” คิร่าทำแก้มป่อง ส่งเสียงออกมาในลำคอ “ฉันรู้แล้วว่าทำไมนายถึงชอบเล่นเกม มันไม่เหนื่อยไง ฉันวิ่งข้ามน้ำ ข้ามสะพาน ข้ามทะเล ปีนกำแพงด้วย เหงื่อฉันไม่ไหลสักหยด”
“แต่ก็มีบางกลุ่มคนชอบแบบสมจริง” ซิสพูด “ในโลกที่เธออยู่ ฉันชอบแบบนั้น”
คิร่าวางจอยเกม จากนั้นก็เดินเข้ามาหาซิสด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง สายตาจ้องเข้าไปในดวงตาซิส “ฉันเป็นแม่ค้าชานมไข่มุก ฉันอยากกินอีก พาฉันไปไอ้ที่เธอเรียกว่า ห้าง ได้ไหม , แล้วร้านขายกล้วย อีกร้านมันมีน้ำหวานๆ ราดอยู่ นายอยากกินใช่ไหม ฉันเห็นสายตาของนาย ตอนซื้อกล้วย” คิร่าพยายามหาทางอยู่ต่อ
“เราเรียกมันว่ากล้วยทับ ย่างให้อ่อนนุ่ม ส่งกลิ่นหอมนิดๆ มีรอยไหม้หน่อยๆ บดขยี้ แล้วราดน้ำหวานฉ่ำ แต่ไว้วันหลังนะ เราต้องวางแผนให้ดีกว่านี้ แบบว่าออกมาสักหนึ่งอาทิตย์” ‘เป็นไปได้อยากจะปลดหนี้ให้หมด แล้วใช้สองพันทองไปเที่ยวห้างกับเธอ’ ซิสคิดและพูดต่อ “แต่ในห้างคงต้องเก็บเงินหลายเดือนในนั้นของค่อนข้างแพง , ไปเถอะ แม่ค้าชานมไข่มุก”
“สัญญามาก่อน ว่าจะพาฉันมาเที่ยวโลกนี้อีก” คิร่าพูดและยืนตัวตรง “สัญญาสิ”
“เธอรู้ไหมว่าการสัญญามันแย่ขนาดไหน ถ้าหากฉันทำไม่ได้” ซิสเดินเข้ามาใกล้ๆ คิร่า
“คิดมากอีกแล้ว” คิร่าพูดอย่างร่าเริง “เธอไม่ต้องทำตามคำสัญญาก็ได้ แต่เธอต้องทำให้ดีที่สุด ตกลงไหม”