215 พาฉันไปเล่นเกมมั่งสิ
“เกมคือ… บางสิ่งที่ใครบางคนคิดค้นขึ้นมา ต้องผ่านด่าน ทำภารกิจ แบบว่า เราต้องแสดงตัวเป็นตัวละครนั้นๆ ทางเลือก บางเกมก็ไม่มีทางเลือกมาก บางเกมจะไปไหนก็ได้” ซิสพยายามใช้คำให้ง่ายที่สุด แต่มันไม่ง่ายเลย “ปราบเหล่ามอนสเตอร์ ทำเควส หาของแรร์ ผ่านเงื่อนไขสิ่งต่างๆ พัฒนาทักษะ ต่อสู้กับปีศาจที่เก่งขึ้นเรื่อยๆ”
คิร่าแทรกขึ้นมาทันที “คำศัพท์พวกนักผจญภัยสินะ ฉันอยู่ในหมู่บ้านทานตะวันกับยายและออกไปลุยปีศาจบ่อยครั้งคนเดียว แต่ช่วงหลังไปแถวเมืองหลวงบ่อย ได้ยินคำพวกนี้ประจำ , ถ้านายไม่ว่าอะไร อธิบายให้ฉันฟังบ้างก็ดี”
ซิสเงยหน้ามองดวงตาคิร่า ‘เธอก็สับสนบางเรื่องไม่ต่างกับเราสินะ’ “เอาล่ะ ปีศาจ พวกเรามักจะเรียกกันว่า มอนสเตอร์ บางคนเรียกแค่มอน ส่วนเควส ก็คือป้ายกระดานนั่นเหละ ติดกระดาษภารกิจ เราทำตามที่ได้รับมอบหมายและเอาไปส่ง รับรางวัล” คิร่ากะพริบตาทำให้ซิสหน้าแดงขึ้นไปอีกแต่เขาต้องอธิบายให้ได้ “โพชั่น คือน้ำยาเพิ่มพลัง น้ำยารักษาเยียวยาบาดแผล ส่วนของแรร์ เป็นสิ่งของที่ได้ยากมากๆ จากมอนสเตอร์และบอส , เอ่อ แล้วบอสก็คือ หัวหน้าปีศาจนั่นเหละ พลังเวทย์ก็คือธาตุที่เสริมทักษะ อาวุธประจำกายก็มีหลายแบบ ดาบ หอก โล่ ขวาน ค้อน ธนู กระบอง ชุดเกราะหนา แบบบาง ถุงมือ ส่วนเสริมอีกเยอะมาก”
“ฉันก็เข้าใจไม่ผิดสินะ แรกๆ ได้ยินก็มึนงง หลังๆ เริ่มจะพอเข้าใจได้” คิร่าพูด “อย่างเช่น ศิลาหมาป่าหางไฟ ก็คือของแรร์สินะ” ซิสพยักหน้า “ใช่” และเขาก็พูดต่อ “เกมคือการสมมุติตัวละครขึ้นมา เรื่องราวที่ไม่ได้มีอยู่จริงๆ สร้างความสนุกให้กับผู้เล่น” เสียงซิสเบาลง “แต่บางครั้งมันก็ได้แรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริง บางเกมอ่ะนะ”
“ตัวละคร ฉันเดาว่าโลกไหนเราก็อาจจะเป็นเพียงตัวละครก็ได้ ฉันเคยอ่านเจอมาในหนังสือของยาย” คิร่าพูด “แล้ว ทำไมนายไม่อยู่โลกนี้ โลกนี้ไม่ดีตรงไหน”
‘ถ้าอยู่แล้วจะเจอเธอไหมล่ะ’ ซิสรู้สึกจุกเข้ามาที่อก คนอย่างเขาทำอะไรในโลกนี้ดูเหมือนจะเป็นคนประหลาด “เธอต้องเข้าใจก่อนนะ คิร่า คนเรามีโลกอีกใบที่ไม่เหมือนกัน ฉันชอบเล่นเกมก็เลยไปในโลกเกม ยกตัวอย่าง ความชอบ , เธอชอบอะไร”
“ฉันก็ชอบที่ได้ผจญภัย ทำภารกิจ นอนบนต้นไม้ เล่นน้ำในลำธาร ก็อย่างที่ฉันบอกไป ภารกิจเป็นสิ่งจำเป็น ฉันสะสมของและทองจำนวนมากอยู่ในกล่องสมบัติ ไว้ไปที่หมู่บ้านฉันจะให้ดูของมากมายที่ได้จากปีศาจ” คิร่าพูดรอยยิ้มแสนจะร่าเริง “รู้สึกสนุกไปกับการผจญภัย ถ้าไม่ติดคำสาปนะ”
‘เธอไม่ต้องใช้หนี้ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องหาบ้าน แค่โผล่มาโลกนี้ก็มีเกือบสิบล้านแล้ว’ ซิสคิดและพูดต่อ “พ่อแม่ของเธอล่ะ เธอเกิดที่ไหน”
“นายต้องตอบฉันก่อน อย่าขี้โกง นายชอบอะไรในโลกนั้นและโลกนี้” เส้นผมคิร่าปลิวไปกับสายลม เช่นเดียวกับเส้นผมของซิส
สิ่งแรกที่เขามองคือดวงตาคิร่า ‘ฉันชอบเธอ ไม่รู้สิ มันบ้ามาก แต่คนแบบเธอ ฉันคงไม่เจอง่ายๆ เธอน่าจะเป็นสิ่งที่แรร์สำหรับฉัน’ “ฉันชอบผจญภัย เล่นน้ำ ต่อสู้กับมอนสเตอร์ พัฒนาทักษะ หาของแรร์ เรียนรู้อะไรใหม่ๆ”
“เหมือนฉันสินะ” คิร่าพูดต่อ “แล้วโลกนี้ล่ะ”
“ชอบเล่นเกม ชอบอ่านหนังสือ”
“พาฉันไปเล่นเกมมั่งสิ” คิร่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เพียงไม่กี่อึดใจซิสก็นึกอะไรขึ้นได้ ‘โอ้ว ไม่นะ’ ‘ฉิบหายล่ะ ไม่อยากให้เธอเห็นบ้านฉันเลย! ’ ‘ในเกมก็จน ชีวิตจริงจนกว่าในเกมซะอีก เฮ้อ’ ซิสตอบกลับไป “ฉันไม่มีเครื่องเล่นเกม แต่โลกที่เธออยู่สนุกกว่าเล่นเครื่องเกมจริงๆ นะ เชื่อฉันเถอะ”
“ขี้งกชะมัด” คิร่าพูด “แล้วบ้านนายจะมีทางกลับไปสู่ที่นายเรียกว่าโลกแห่งเกมงั้นหรอ”
“ในหมู่บ้านฉันมีทางเข้าออกเหมือนกัน” ซิสพูด “แต่ไม่หรูหราเท่าที่ห้างคาคัสหรอกนะ”
ทั้งคู่เดินลงจากรถเมล์ คิร่าเดินตามซิส เขาเห็นแมวตัวผอมวิ่งบนกำแพง เช่นเดียวกับสุนัขบางตัวกำลังใช้เท้าปีนขึ้นไปบนถังขยะ เดินผ่านหญิงชราถือตะกร้าขี่จักรยานไปอีกทางหนึ่ง บรรยายใกล้จะค่ำเสียงแมลงร้องออกมาเป็นระยะ ซิสมองเพียงสวนผลไม้ฝั่งตรงข้ามบ้านของเขา เขานึกเสมอว่าถ้าวันนั้นเขาได้ทำงานในสวนผลไม้ ป่านนี้คงจะไม่รู้จักคิร่า ‘เหมือนฉันจะเคยได้ยินใครบอกไว้ โชคดีมากับโชคร้าย โชคร้ายก็มากับโชคดี’ รถคันใหญ่สีดำจอดหน้าบ้านของซิส มีเสียงพูดคุยด้านใน
“ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามนายเลย” คิร่าพูด “ไม่ว่าจะถามยายกี่รอบก็ตาม ยายก็ให้คำตอบเรื่องพ่อแม่ฉันไม่ได้สักที”
“คิร่า เธอรอฉันตรงนี้ อย่าไปไหนนะ” ซิสพูดด้วยน้ำเสียงที่กังวล คิร่าหยุดพูดและยืนนิ่ง “อย่าไปไหนจนกว่าฉันจะมา” ซิสให้คิร่ายืนรอข้างรั้วหน้าบ้าน ส่วนตัวเขาเดินเข้าไป หน้าประตูบ้านแม่กำลังยืนคุยกับชายสามคนสวมเสื้อคอปกแขนยาวสีฟ้า หนึ่งในนั้นคือพ่อของซิส ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม
“กลับมาแล้วยังงั้นหรอ หายหัวไปไหนซะตั้งนาน” พ่อซิสหันมาพูดทันที เพื่อนพ่ออีกสองคนเสริมทันที “พาสาวสวยน่ารักมาซะด้วย”
“พ่อมาทำอะไรที่นี่ แล้วเรื่องโดนโกง ผมบอกแล้วว่าไอ้คนนั้นมันไว้ใจไม่ได้” ซิสพูด
พ่อโมโห “หุบปากของแกไปเลย ตัวแกเองยังเอาไม่รอด บังอาจมาสอนคนอย่างฉัน” เขาพับปกแขนเสื้อเล็กน้อย “ไหนล่ะ ความฝันของแก ไหน! คนเย่างแกที่วันๆ เอาแต่เล่นเกม แล้วตอนนี้ก็ไปทำงานกับไอ้พิล คนอย่างมันไว้ใจได้ซะที่ไหน มันให้แกไปค้ายาใช่ไหม บอกมา!!!”
“คุณคะ พูดจาให้มันดีกว่านี้หน่อย” แม่พูด “พิล เขาเปิดร้านสะดวกซื้อ”
“มันคืออาชีพของผม” ซิสหันไปมองคิร่า เพื่อให้หล่อนมาหลบด้านหลัง “และตอนนี้ผมก็รู้วิธีหารายได้เลี้ยงชีพแล้ว แล้วผมจะเอาเงินมาปลดหนี้ เอามาคืนให้หมด”
“อย่างงั้นหรอ ไหนล่ะ เงินซื้ออาหารดีๆ สักชุดมีไหมตอนนี้” ซิสยืนนิ่งด้วยความโกรธ “ตัวแกลำบากไม่เท่าไหร่ ยังต้องให้แม่มาลำบากกับแกด้วย” พ่อซิสพูดเสียงดัง “ไหนล่ะ! เงิน! หนี้ของแกฉันก็ต้องเป็นคนไปใช้คืนให้ ไหนล่ะ ไหน!!!!!!”
“เงินอยู่ที่ร้านลุงพิล ค่าแรงผมอยู่ในนั้น ส่วนเรื่องหนี้ของผม ไม่ต้องห่วง ผมจะหามาชดใช้ทั้งหมด” ซิสตอบกลับไป “ผมแค่เดินทางผิดพลาดในชีวิต ไม่ได้หมายถึงชีวิตทั้งชีวิตจะล้มเหลวสักหน่อย”
“มองคนอื่นสิ เขามีบ้าน มีรถ มีอาชีพกันหมดแล้ว ดูตัวแก ยังคงล้มเหลวไปวันๆ อย่าบอกนะว่ายังไปเล่นเกมอยู่อีก” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “กี่เดือน กี่ปีเข้าไปแล้วกับการกระทำแบบนี้”
“คุณคะ” แม่ซิสรู้สึกไม่สบายใจ “ลูกก็ต้องผิดพลาดและเรียนรู้ ให้โอกาสลูกหน่อยเถอะ”
“เพราะคุณให้ท้ายมันแบบนี้ยังไงล่ะ ถึงได้เสียคน” พ่อซิสจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
“นี่หัวหน้า ผมว่าเด็กสาวคนนี้ต้องเป็นเด็กขายบริการ กระโปรงสั้น แต่งตัวแบบนี้” เพื่อนพ่อเสริม “นายเกาะหล่อนกินใช่ไหม” ทั้งสามคนหัวเราะเสียงดัง
“แล้วคนอย่างพวกแกมันดีตรงไหน! เอาแต่ดูถูกคนอื่น” ซิสรู้สึกโกรธ ‘ทำอะไรไม่ได้ ปกป้องใครไม่ได้เลย ฉันมันอ่อนแอชะมัด’ “พวกแกมันก็แค่เกิดมาก่อนเท่านั้นเหละ”
‘ผัวะ’ พ่อตบซิสที่ใบหน้า “แกกล้าดียังไงมาขึ้นเสียงกับผู้ใหญ่” คิร่าตกใจเช่นเดียวกับแม่ “ถ้าฉันมีธนู พวกแกตายไปแล้ว!!” คิร่าร้องส่งเสียงออกมา ซิสพยายามห้ามคิร่าเอาไว้
“คุณไม่ควรทำอย่างนั้นกับลูกนะ!!” แม่ผลักพ่อออกไป น้ำตาหล่อนไหลลงมา