213 ไม่แย่หรอก ว่าไหม

ซิสใช้ความคิดที่มี ให้คิร่านั่งข้างกล่องกระดาษสีน้ำตาล “รอนี่นะ อย่าไปไหน” เขาเดินตามบันไดโผล่ออกไปลานจอดรถ ‘เราต้องหาชุด ลุงพิลน่าจะมีให้ยืม’ ‘ชุดของแม่ที่บ้านก็น่าจะพอใส่ได้’ ‘ไม่ได้ออกมานานลานจอดรถแปลกๆ ’

“ที่นี่คือ ขอบเมือง ห้างคาคัส!!” ซิสกำลังตกใจสุดขีดเมื่อเขาก้าวออกมา “ที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านเรา เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!!!!!!!!!!!! ถึงว่ามีคนเฝ้าประตู ผู้คนก็แปลกหน้า มีตู้แลกของ โอ๊ย สมองจะระเบิดแล้ว” ‘ตั้งสติ ตั้งสติ ซิส ตั้งสติ’ ‘อันดับแรก ช่วยหาเสื้อผ้าให้คิร่าก่อน’ ‘ใช่ ฉันคิดออกแล้ว ฉันคิดออกแล้ว ฉันคิดออกแล้ว’ ซิสเดินเข้าไปในห้างคาคัส แอร์เย็นฉ่ำสาดออกมา บานประตูเลื่อนเปิดออก ‘อยู่ไหนกันนะ’ ‘ฉันจำได้ล่าสุดขายตรงนี้’

“ซิส!!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนออกมา “มาทำอะไรที่นี่ ล่าสุดนายกลับไปอยู่บ้านนอกแล้วไม่ใช่หรอ”

“คือว่า เรื่องมันยาวน่ะ… ขอฉันใช้สมองสิบวินาที” ซิสมองร้านขายชานมไข่มุก หันกลับมามองเพื่อนสมัยเรียนของเขาอีกครั้งหนึ่ง “ตาล เธอ..พอจะมีชุดที่เธอสวมอีกชุดไหม คือว่า...” ‘แม่งเอ๊ย ไม่มีเงินซื้อชุดในห้างแน่นอน’

“นายจะเอาไปทำอะไร” ตาลขมวดคิ้ว “แปลกแฮะ ซึ่งอันดับแรก ฉันขอบอกก่อนว่า นายแปลกตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว ฉันจะไม่ตกใจมากเท่าไหร่ คำถามคือ นายจะเอาชุดฉันไปทำอะไร”

“ฉันจะเอาไปให้เพื่อนผู้หญิง หล่อน..ไม่มี..เสื้อผ้าใส่” ซิสพูดด้วยความจริงใจ ‘นี่คือหนทางที่ดีที่สุด’ ‘ใช่ หนทางที่ดีที่สุด’

ตาลหัวเราะดังลั่น และใช้มือปิดปาก หล่อนกั้นเอาไว้แทบไม่อยู่ “คนบ้าอะไรไม่มีชุด! ฮ่า ฮ่า ฮ่า , เอาจริงๆ นะซิส นายนี่มันแปลกแบบว่า ไม่เปลี่ยนแปลง” ตาลก้มไปใต้ร้านชานมไข่มุก “ตั้งแต่ตอนที่แต่งชุดประกวด เขียนคำตอบในข้อสอบแบบว่าหลุดโลก วาดรูปสิ่งมีชีวิตนอกโลก , เฮ้อ เอาเถอะ เสร็จแล้วเอามาคืนฉันด้วย” ตาลดึงชุดพนักงานที่พับไว้ออกมา “ชีวิตนายมันแบบว่า...”

“เออน่า” ซิสรับชุดและพยายามจะรีบกลับไปหาคิร่าให้เร็วที่สุด “ไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง ขอบใจมากนะตาล ไม่ได้เธอช่วย ฉันแย่แน่ๆ”

“พาหญิงสาวคนนั้น ที่นายเปลือยเธอ และจะนำชุดไปให้ มากินน้ำร้านฉันสิ” ตาลตะโกนเสียงดัง

“ไอ้บ้าตาล” ซิสพูดเบาๆ “คำพูดเธอทำให้ฉันกลายเป็นไอ้โรคจิต”

ซิสนำชุดกลับมาให้คิร่าสวมภายในกล่องกระดาษขนาดใหญ่ หล่อนก้าวออกมาเท้าเปลือยเปล่าขาวสะอาด ‘ใส่ชุดนี้แล้ว โคตรน่ารัก’ ซิสคิดในใจ เสื้อคอปกสีดำ กระโปรงสีขาวสั้นเหนือหัวเข่า ผมยาวลอนสีม่วง ดวงตาสีม่วงอ่อน ผิวขาวเนียนอมชมพู ‘อืม ผิวเหมือนลูกคุณหนู แบบว่าไม่เคยเจอแดด’ ซิสคิดในใจ ‘นี่ฉันฝันไป ไม่ก็บ้าไปแล้ว’ ‘คิร่าต้องเป็นโมเดลการ์ตูน ตุ๊กตาอะไรสักอย่าง’ ‘คิว นายอยู่ไหน ช่วยฉันด้วย’ ‘หรือเธอจะเป็นหุ่นจำลอง’

“ชุดดูเหมือนจะกันอะไรไม่ได้เลย” คิร่าหมุนตัวไปมา

“ไปกันเถอะ” ซิสพูดหลังจากรวบรวมสติกลับมา ชายตัวใหญ่ลุกขึ้นบีบกระป๋องเบียร์โยนออกไปใส่ถังขยะ ลุกขึ้นมาขวางทางทั้งคู่ ‘ฉิบหาย เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย’

“เอาขยะไปทิ้งด้วย ถุงดำตรงนั้น” ชายคนนั้นพูด ทั้งคู่ก็โล่งใจ นึกว่าจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล

ซิสถือถุงดำ เดินนำทางไป ตามด้วยคิร่า หล่อนเดินเท้าเปล่า “ฉันจะต้องหารองเท้าให้เธอ” ‘ตาล ฉันต้องพึ่งพาเธออีกรอบ’

“ในบ้านน้ำพุของพวกนักผจญภัย ทำให้เสื้อผ้า รองเท้า ฉันหายไปหมด” คิร่าเดินไปตามทางบันไดหนีไฟ “ธนูก็หายไป กระเป๋าคาดเอวก็หายไป วัฒนธรรมของบ้านนักผจญภัยแปลกชะมัด ราวกับว่าห้ามนำอะไรออกมาจากลานน้ำพุ”

ซิสฟังคิร่าและก็กังวลไปด้วย ‘เอายังไงต่อดี’ เขาทิ้งขยะสองรอบกว่าจะลงถัง ถุงสีม่วงอ่อนก็หล่นลงมา ซิสเดินเข้ามาเก็บ เปิดเจอบางอย่างข้างใน “ทอง” รีบหันไปดูสายรัดข้อมือของคิร่า “สายรัดข้อมือสีทอง เธอเป็นใครกันแน่” ‘เวรกรรม หลุดปาก’

“ฉันก็คือคิร่าสิ หรือว่านายจะโดนปีศาจทำลายสมอง” คิร่าไม่ได้สนใจสายรัดข้อมือสีทองเท่าไหร่นัก หล่อนกังวลธนูที่หายไปมากกว่า พอๆ กับมังกรน้ำแข็ง

“ถุงเล็กอันนี้ของเธอ มันอยู่ในถุงดำ ก็คงเป็นของเธอเหละ” ซิสส่งถุงสีม่วงให้คิร่า หล่อนสวมไว้ที่คอ ภายในนั้นมีทองกลมเล็กสองอัน มูลค่าสิบล้าน ‘เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลแล้วสิ’ ‘เกิดอะไรขึ้นกับคิร่า’ ซึ่งหล่อนก็ยังไม่สนใจถุงสีม่วงนั้น

“ซิส!! ระวัง” คิร่าทำท่า ยกธนูขึ้นมา “ธนูไฟดาวตก!” แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “พลังเวทย์ฉันก็หายไป”

ชายคนหนึ่งโผล่ออกมาจากรถ “เฮ้ย!!! ช่วยพาแฟนของนายหลีกทางไป ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจนะ!” เขาตะโกนออกมาด้วยความโมโห คิร่ายังคงม้วนตัวทำท่าทางยิงธนู “ปัญญาอ่อน พวกติดเกม ชอบเพ้อเจ้อ ทำท่าทางประหลาด” ชายคนนั้นขับรถไปด้วยความเร็วมองซิสด้วยสายตา โคตรจะไม่เป็นมิตร ซิสดึงตัวคิร่าหลบออกมา เสียงรถเร่งเครื่องดังระเบิดออกมาด้วยอารมณ์

“คิร่า ได้โปรด พยายามนิ่งไว้นะ” ซิสพยายามพูดและเดินติดกำแพงด้านในให้มากที่สุด “มันไม่มีอะไรหากเราเดินตามทาง ตามฉันมา”

“ปีศาจเต็มไปหมด” คิร่าก้มต่ำ “ดูเหมือนมันหลับอยู่ ว่าแต่นักผจญภัยคนนั้นจะโมโหทำไม เขารู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังอยู่ในร่างของปีศาจ หรือไม่บางทีปีศาจกำลังควบคุมเขาอยู่ เราจะต้องช่วยเขา”

“ตามฉันมา เร็วเข้า” ซิสเดินไปด้วยความกังวล ผู้คนลงมาจากห้างกดสัญญาณรถ คิร่าก็ตกใจวิ่งไปหลบหลังซิส ไฟหน้ารถติดคิร่าก็ตะโกน “มันปล่อยเวทย์แสงออกมาแล้ว!!” ซิสพยายามกั้นอารมณ์หัวเราะเอาไว้ ‘เหมือนฉันเห็นตัวเองเลย เฮ้อ’ ซิสนำคิร่าออกไปให้ไวที่สุด “ไอร้อน หุ่นเหล็กพวกนี้มีการขับเคลื่อนด้วยเวทย์จากใครบางคนกดเรียก และเข้าไป”

“มันคือยานพาหนะ!” ซิสหยุดและพูด เพราะปล่อยไปทั้งคู่จะเป็นบ้าแน่นอน “เหมือนกับม้า เหมือนกับเป็ดยักษ์ เหมือนกับนกกระจอกเทศ ไม่ต้องห่วงโลกฉัน ไม่มีมอนสเตอร์”

“ฉันต้องป้องกันตัว มันเป็นธรรมชาติของนักผจญภัย” คิร่ายังคงระแวงแต่ก็มองซิสที่เดินเป็นปกติ หล่อนใช้เวลาอยู่สักพักค่อยๆ ปรับตัว แต่ก็ยังไม่ปกติ “ถึงว่า… มันเคลื่อนที่โดยมีคนบังคับเชือกกลมหลังกระจกใส” คิร่าเริ่มรู้สึกระแวงน้อยลง “แต่คนที่ตะโกนออกมาจากรถ ดูเหมือนจะถูกปีศาจเข้าสิง”

“เดินเฉยๆ ตามฉันมาก็พอ” ซิสพูด “มีอะไรถามฉันนะ อย่าพึ่งแสดงท่าทางอะไรออกไป” คิร่าเหมือนจะฟังแต่ก็ไม่ได้ฟังสักเท่าไหร่

ทั้งคู่เดินผ่านประตูบานเลื่อน คิร่ายกแขนเตรียมต่อสู้ตลอดเวลา แต่เพราะความน่ารักทำให้ไม่ค่อยเป็นจุดเด่นสักเท่าไหร่ เหมือนเด็กมาเดินห้างใหม่ๆ คิร่าดวงตาโตเมื่อเห็นสิ่งต่างๆ ในผนังกระจกที่ใหญ่ แสงไฟจากจอมอนิเตอร์ อากาศเย็นเยือก “มังกรน้ำแข็งต้องอยู่ในตึกนี้ เราจะต้องออกตามหา ซิสไปกันเถอะ” คิร่ามีน้ำเสียงกังวล “ผู้คนไม่พกอาวุธกันเลย น่าจะปลอดภัยอย่างที่นายบอก” เธอพูดต่อ “ชุดสวมใส่มีขายเต็มไปหมด รองเท้าก็ด้วย ดูนั่นๆ” คิร่าชี้อย่างสุดชีวิต “นักผจญภัยกำลังปีนกำแพง ทำไมต้องใส่เชือกที่ตัวด้วย กระโดดเกาะเอาไม่ง่ายกว่าหรอ” เธอพูดต่อ “เสื้อผ้าดูเหมือนจะป้องกันอะไรไม่ได้ ไม่มีร้านขายอาวุธแฮะ , ซิสฉันอยากได้กระเป๋า แบบถือเหมือนนักผจญภัยคนนั้น , ไม่ดีกว่า เดี๋ยวฉันจะยิงธนูไม่ถนัด , ว้าว ร้านค้าเต็มไปหมด ก็ยังไม่มีอาวุธอยู่ดี ผลไม้ อาหาร , ส่วนใหญ่ นักผจญภัยเดินเป็นคู่ ตู้สุ่มของ ซิส ฉันอยากสุ่มของในตู้” คิร่าหยุดฝีเท้าตามซิส “แล้วนี่ร้านอะไรเนี่ย ไข่ปีศาจก้อนสีดำเต็มแก้วเลย อาจจะเป็นสินค้าใหม่ก็ได้”

ซิสรู้สึกกังวลหนักกว่าเดิม เขาแค่คิดเผื่อ ถ้าคิร่าออกมาคนเดียว ‘แย่แน่’

“ไม่แย่หรอก ว่าไหม รสชาติเยี่ยมใช่ไหมล่ะ ว่าแต่เธอแต่งชุดนี้แล้วน่ารักกว่าฉันซะอีก” ตาลพูดกับคิร่า หล่อนพยักหน้าและดูดชานมไข่มุก แลบลิ้นออกมากำลังตื่นเต้นกับก้อนดำนุ่มนิ่ม “แฟนนายก็ประหลาด”