212 สัญญานะ
ออคัสยิ้มเล็กน้อย “เฮ้อ …. ตัวฉันในอดีตไม่ค่อยจะให้ใครลาพักสักเท่าไหร่ แต่เมื่อไม่นานมานี้ฉันเรียนรู้ว่าไม่ควรหักโหมเกินไป” เขาเดินอย่างช้าๆ “ถ้า...ถ้า...ถ้าฉันไม่หักโหมงานเกินไปวันนั้นละก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้” ออคัสพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินขึ้นเข้าไปในห้องสร้างอุปกรณ์ “ไปเถอะ อย่าฟังที่ฉันบ่นเลย”
“ครับ” ซิสรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงรับรู้อะไรแบบนี้ได้ มันค่อนข้างเจ็บปวด ‘ฉันเจ็บปวดแทนคนอื่นอีกแล้วงั้นหรอ’ เหมือนเขาจะรู้สึกว่าลุงออคัสกำลังเศร้าบางอย่างในใจ ซิสเดินออกไปจากสมาคมเข้าไปร้านตีดาบเพื่อจะถามฟลูถึงทางเข้าออกโลกจริงในดินแดนสิบสอง ร้านฟลูเต็มไปด้วยลูกค้านักผจญภัยจำนวนมาก ลุงฟิลยุ่งกับการเตรียมไอเท็มต่างๆ ในการสร้างชิ้นต่อไป ฟลูแนะนำให้ไปทางเข้าราชวัง มันมีลานน้ำพุอยู่ เขาไม่สะดวกพาไป
“ร้านนี้ฉันมาเสริมพลังประจำ” นักผจญภัยพูด อีกคนเสริม “ว่าแต่ วันนี้คนเยอะกว่าเมื่อวานอีก”
“หลบหน่อยๆ” ลุงฟิลถือลังใส่เหล็ก แบกท่อนไม้ “ว่ามา ใครจะสร้างอะไรบ้าง”
“หนูจะสร้างหมวกโกเล็มค่ะ” นักผจญภัยคนหนึ่งส่งเสียงออกมา อีกคนก็เสริม “มีดลิงสายลมครับ” “เสื้อเกราะปีกผึ้ง” “โล่สาหร่าย” “ดาบเขี้ยวหมาป่า” “หอกเขาแพะ” “โล่หนังงูทะเลทราย” “รองเท้าขนกระต่าย” “ถุงมือกิ้งก่าสีฟ้า” “ฉันมาหลอมแร่สี่ชุด” “ซ่อมชุดเกราะให้หน่อยครับ” “หน้ากากเหล็กกันไฟสองอันครับ” “ขวานฝังจิตแมงมุมก้นสีฟ้า”
“ร้านดูคึกคักไปเลย ตั้งแต่นักผจญภัยรู้ว่าพ่อฉัน ไม่สิ ลุงฟิล ชื่อที่พวกเขาคุ้นเคยมาอยู่ที่นี่” ฟลูใช้ค้อนเคาะชุดเกราะและหันมาพูดกับซิส “แต่ถ้าว่างก็มาเป็นลูกน้องที่ร้านฉันได้นะ มีงานพิเศษให้ทำ”
“ฉันไม่ถนัดสร้างอะไรน่ะสิ” ซิสพูด “แต่ถ้าฝากโพชั่นขายก็อาจจะนะ” ฟลูหัวเราะเล็กน้อยและสร้างไอเท็มต่อ
ป้ามาร์ชเดินยิ้มออกมาภายในร้าน ถืออาหารออกมาวางบนโต๊ะ นักผจญภัยต่างก็ดึงพายไก่ออกมาจากซองจดหมาย ดื่มผลไม้หลากชนิดจากใบไม้ ทุกคนต่างหัวเราะและสนุกสนานกับการที่อยู่ในร้านแห่งนี้
“สวัสดีครับป้ามาร์ช” ซิสยิ้มและรับพายไก่มากัด ป้ามาร์ชไม่พูดอะไรตอบแค่ยิ้มอย่างเดียว ‘เป็นร้านที่อบอุ่นชะมัด’ ซิสเดินออกมาจากร้านมุ่งหน้าไปลานน้ำพุทางเข้าราชวัง มีทหารชุดเกราะเหล็กยืนถือดาบ ‘นั่นมัน สัญลักษณ์ อัศวินสีเลือด’
“ไม่เจอกันนานเลยนะ!” เสียงอู้อี้ผ่านหน้ากากเหล็ก “จำฉันได้รึเปล่า” อัศวินชุดเกราะเหล็กขยับดาบใหญ่ไปมา
“เมทัล!!” ซิสพูด “นายช่วยถอดหน้ากากเหล็กเวลาพูดจะดีมากเลย”
“นายจะไปไหน” เมทัลพูดเสียงอู้อี้ผ่านหน้ากากเหล็กสองครั้ง ครั้งที่สามก็ถอดหน้ากากออก “นายจะไปไหน”
“ฉันจะออกไปข้างนอก”
“ถ้างั้น เดินตรงไป ผ่านเสาปูนนายก็จะเห็นลานน้ำพุ” เมทัลเสริม “แต่ฉันไปส่งไม่ได้หรอกนะ ต้องยืนเฝ้าประตู ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอนายที่นี่ แข็งแกร่งขึ้นแล้วสินะ”
“อืม ขอบใจมากเมทัล ฉันก็ดีใจไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ” ซิสยิ้มและเมทัลก็สวมหน้ากากเหล็กอีกครั้ง
ซิสเดินผ่านเสาปูนอย่างที่เมทัลบอก เหล่านักผจญภัยที่เข้าออกลานน้ำพุแห่งนี้ แทบจะไม่มีใครสวมชุดมือใหม่ ทุกคนต่างดูเหมือนนักผจญภัยระดับสูง ซิสรู้สึกอายเล็กน้อย เดินไปหยุดฝีเท้าหน้าลานน้ำพุ คนอื่นมองซิสด้วยสายตาแปลกๆ เขาเหมือนตัวแปลกประหลาดในที่แห่งนี้ ‘ฉันเริ่มจะชินล่ะ ช่างเถอะ’ ‘มีทางเข้าออกอยู่ทุกดินแดนไหมนะ’
“ฉันไปด้วย” เสียงผู้หญิงดังมาด้านหลังของซิส ฝีเท้าที่คุ้นเคยผ่านเข้ามาในหู
“คิร่า!!!” ซิสรู้สึกตกใจ “เธอมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันจะไปด้วย” คิร่าพูด “เพราะฉันเฝ้ามองมาตลอด ว่าทำไมเหล่านักผจญภัยชอบบอกว่ากลับบ้าน บ้านของพวกนายอยู่ในน้ำพุงั้นหรอ มันจะพานายไปโผล่ที่ไหนกันนะ”
‘เราจะอธิบายยังไงดีเนี่ย’ ‘รู้สึกเหมือนคิร่าไม่ใช่คนซะด้วย’ ‘เหมือนเป็นแค่ตัวละครในเกมมากกว่า’ ‘แล้วถ้าพาหล่อนออกไป หล่อนจะมีชีวิตจริง ในโลกจริงรึเปล่านะ’ ‘เอาไงดี ซิส เอาไงดี’ ‘สายตาหล่อน นี่มันเด็กดื้อชัดๆ ’
“ก๊อก ก๊อก” คิร่าเคาะที่หน้าผากของซิส “นายคิดอะไรอยู่ มีใครอยู่ไหม , ไม่ต้องห่วงนะ ฉันดูแลตัวเองได้”
“คือ… เธอไม่เคยลงไปถูกไหม” ซิสพูดเริ่มกังวลหนักขึ้นเรื่อยๆ “ถ้างั้นเธอต้องฟังฉันนะ หรืออาจจะเปลี่ยนใจกลับตอนนี้ยังทันนะ” คิร่าพยักหน้าและยิ้ม ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมกลับเด็ดขาด ‘ฉันไล่ใครไม่เป็นซะด้วย’ ‘และเธอไม่มีท่าทีจะหันหลังกลับ’ “เธอต้องสัญญากับฉันก่อน”
“ว่ามาสิ”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือพบเจออะไร” ซิสพูด “อย่าตกใจหรือโวยวาย สัญญานะ”
“ฉันไม่กลัวปีศาจหรอก ไม่ว่ามันจะน่ากลัวขนาดไหน” คิร่าพยักหน้าและยิ้ม “มีนายและมังกรน้ำแข็งอยู่” มังกรน้ำแข็งกะพริบตาเบาๆ “ฉันก็ไม่กลัวอะไรสักเท่าไหร่” ดูเหมือนหล่อนจะตื่นเต้นมากที่สุดในชีวิต ซิสสัมผัสได้ถึงพลังความตื่นเต้น เหมือนตอนที่เขารอที่จะเข้าเล่นเกมเมื่อติดตั้งเสร็จ
“คือว่า...” ซิสกังวล ‘คิร่าจะรู้ไหมออกไปโลกนั้น มังกรน้ำแข็งไม่ได้ไปด้วย’ “ถึงโลกนั้นไม่ได้มีปีศาจ แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย ฉันกลัวเธอจะตกใจกับความแตกต่างระหว่างโลกนี้กับโลกนั้น”
“ไปกันเถอะ” คิร่าคว้าแขนซิสและกระโดดลงไป “เดี๋ยวก่อน คิร่า!!! ฉันยังพูดไม่จบ!” ซิสร้องเสียงดัง เขาตั้งสติไม่ทัน แสงสาดส่องทั้งสองล่องลอยในอากาศที่แสนจะยาวนาน แต่จริงแล้วเพียงไม่กี่วินาที
กลับบ้าน
ภายในชั้นใต้ดิน ชายตัวใหญ่สองคนนั่งดูโทรทัศน์กัดเปลือกถั่วโยนใส่ถังขยะที่ล้นออกมาด้วยกระป๋องเบียร์ หญิงสาวสวมแว่นเคาะแป้นพิมพ์ในห้องกระจก มีคนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย บ้างก็ใช้บัตรแลกอะไรบางอย่างในตู้ ทุกคนสวมสายรัดข้อมือทุกคน ต่างสี ต่างรูปแบบ บรรยากาศเย็นสบาย ไม่มีกลิ่นอับชื้นสักเท่าไหร่ กลิ่นหอมเหมือนห้องน้ำในห้างที่พึ่งทำความสะอาดใหม่
ผู้คนมองซิสและคิร่าล้มลงอยู่ข้างกล่องกระดาษสีน้ำตาล แต่ไม่มีใครสนใจสักเท่าไหร่ ต่างก็เดินเข้าประตูมิติด้วยท่าทางปกติ
‘เธอมีชีวิตจริง’ ซิสรู้สึกตกใจและใช้นิ้วจิ้มที่แก้มคิร่าเบาๆ ปัดผมสีส้มที่ปิดหน้าออกเบาๆ ‘เจ็บตรงไหนไหมนะ’ ซิสเขย่าตัวคิร่าเบามือที่สุด ‘หรือเธอจะเป็นหุ่นจำลอง ประเภทโมเดลเมืองนอกรึเปล่านะ’ หล่อนลืมตาสีม่วงออกมา ‘ในโลกนั้นเธอมีตาสีส้มไม่ใช่หรอ’ ‘หล่อนต้องเป็นหุ่นยนต์แน่เลย’ ‘หรือตุ๊กตา’
“โอ๊ย เจ็บไปทั้งตัว” คิร่าพูดและลุกขึ้นยืนด้วยชุดประหลาด มีเพียงถุงผ้าสีดำห่อตัวของหล่อนเอาไว้ “ซิส!! ฉันเปลือย!! ชุดฉันหายไป น่าจะโดนกระแสน้ำพัด , บ้าน่า ฉันสวมไว้แน่นแล้ว หรือว่านายถอดออก”
ผู้คนหันมามองซิสด้วยสายตาแปลกๆ “ไอ้หมอนี่เป็นโรคจิตแน่” อีกคนเสริมและมองด้วยสายตาโคตรจะไม่เป็นมิตร “ทำไม่ดีไม่ร้ายผู้หญิง สงสัยเป็นไอ้โรคจิต คนเราสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้ ทำเป็นจะช่วยเหลือจริงๆ แล้วหวังผลน่ะสิ”
“ใจเย็นก่อนคิร่า เธอทำให้ฉันดูแย่” ซิสพูดและพยายามทำตัวปกติ ผู้คนเดินผ่านไปแต่ก็จ้องมองด้วยสายตาจะเอาผิดกับซิส
คิร่ายกชุดออกมาจากถุง ขนาดเหมาะสำหรับสวมใส่สำหรับเด็กสิบขวบ “อย่ามองฉันนะ” คิร่าพูดต่อ “ชุดน่าจะหด เพราะคาถาเวทย์มนต์บางอย่าง พวกปีศาจชอบเล่นงานตอนเราเผลออยู่เรื่อย , และฉันไม่ได้เตรียมชุดสำรองไว้ด้วย บ้านพวกนักผจญภัยก็อันตรายพอๆ กับหมู่บ้านของฉันเลย โชคดีที่ยังมีถุงดำปกคลุมตัวฉันเอาไว้”