211 อย่าเสียงดังล่ะ

“ส่วนเรื่องที่จะให้ไปฝึกกับผม” มูสหันมาพูดกับลุงออคัส “ผมยินดีทำโดยไม่รับค่าแรงใดๆ เพราะซิสน่าจะเป็นตัวแทนของผมในการต่อสู้ และอีกอย่างถ้าสิ่งนี้ทำให้บับเบิลรู้สึกดีขึ้นละก็”

“นี่นายยังแอบ..ชอ.” ออคัสพูดไม่จบ มูสยกมือมาห้ามไว้ “ก็อย่างที่รู้ ผมไม่สามารถต่อสู้ได้ ในฐานะสมาคมเงา ลุงไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีอะไรต้องทำอีกเยอะ”

เมื่อซิสร้องเจ็บปวดเสียงดังอีกเพียงสองครั้ง จากนั้นผงสีดำแดงก็เกาะบนร่างกายของเขา มูสจึงออกมากินเนื้อชิ้นใหญ่ย่างกึ่งสุก ไขมันแทรก ตามด้วยไวน์แดง ส่วนคิร่านั่งเอาผ้าห่อตัวเองบนโซฟามองมูสกินอย่างหิวโหย

“มากินด้วยกันสิ” มูสพูดและกัดอีกสองคำใหญ่ คิร่าส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะ มูสเขาน่ะ เป็นคนจิตใจดี บุคลิกเขาอาจจะดูลึกลับไปหน่อยเท่านั้นเอง” บับเบิลพูด “สบายใจได้ คิร่า” คิร่าพยักหน้าและหันไปมองลุงออคัสสวมแว่นกำลังอ่านใช้เทียนอ่านข้อความบนแผ่นกระดาษใส ตัวอักษรลอยไปมาบนอากาศ

‘ฟู่’ เนื้อพุ่งออกมาจากปาก มูสรีบใช้มือทุบหน้าอกหลายครั้ง ดื่มไวน์แดงตาม “ฉันว่าไปดูอาการซิสหน่อยดีกว่า” จากนั้นรีบกลับไปห้องสร้างอุปกรณ์ มองดูสภาพซิสที่อ่อนแรง

เกือบสองวันที่ซิสหลับสนิทแทบจะไม่มีการตอบสนองใดๆ นอกจากการหายใจ มูสสร้างผงแดงดำอีกครั้งก่อนจะเทบนตัวซิส ออคัสและคิร่าออกไปทำภารกิจ บับเบิลออกไปซื้อของมาเพิ่ม

ซิสค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง ดวงตาแทบจะมองอะไรไม่ชัดเขารู้สึกมึนหัว เห็นใครบางคนนั่งอยู่กลางห้องสมาคมดื่มกาแฟถ้วยสีดำ

“สวัสดีครับ” ซิสเดินออกมาพูดเบาๆ

“ค่อยๆ ยังไม่ต้องรีบเดินหรอก นั่งลงก่อน” มูสพูดอย่างเรียบง่ายและใช้มือปัดคุกกี้มีข้อความเขียนว่าบับเบิล จากนั้นเขาก็เดินไปตักซุปที่บับเบิลปรุงสองถ้วยใหญ่ส่งให้ซิส “กินซะ แล้วจะดีขึ้น กินเยอะๆ”

ซิสดมกลิ่นที่ลอยออกมาเขารู้สึกอยากจะอ้วก กลิ่นมันค่อนข้างรุนแรงเหมือนยาตุ๋น “ซุปอะไรกันครับเนี่ย อย่างกับยาพิษ”

“กินเข้าไปเถอะน่า ถ้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่” มูสมองด้วยตาสีดำสนิท จ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาล “นายสร้างพลังเวทมนตร์เก่าแก่ทำร้ายร่างกายตัวเอง”

“ครับ” ซิสตอบโดยไม่เถียงอะไรกลับไป เขาสับสนเกินกว่าจะสงสัย จากนั้นยกถ้วยซุปขึ้นดื่ม อมไว้ในปาก ‘แหวะ รสชาติโคตรแย่’ เขาวางถ้วยลงและมองค่าพลังที่เพิ่มขึ้นมา ‘สามขีดนิดๆ ’ “พลังกายเหลือเพียงเท่านี้เอง” สีหน้าของซิสไม่ค่อยรื่นรมย์กับซุปนี้สักเท่าไหร่

“กินเข้าไป พลังมันจะกลับมาเหมือนเดิม” มูสรีบเก็บคุกกี้อีกครั้งเมื่อบับเบิลเปิดประตูเดินเข้ามาในสมาคม ถือตะกร้าใส่ผักและผลไม้ เนื้อสัตว์ชิ้นใหญ่แบกมาด้านหลัง

“ฟื้นแล้วสินะ” บับเบิลยิ้มด้วยใบหน้าที่สดชื่น หล่อนส่งส้มสองลูกให้มูสและเดินเข้าไปในครัว

“สวัสดีครับ คุณบับเบิล” ซิสยกถ้วยซุปเข้าไปในครัวและตักเพิ่มอีกสองถ้วย “คนอื่นไปไหนหมดครับ”

“ตาลุงออคัสกับคิร่า ไปทำภารกิจ ส่วนคิวไปกับมิโกะยังไม่กลับมาเลย เฮฟวี่ก็น่าจะติดงานประจำหมู่บ้าน” บับเบิลพูด “ทำความรู้จักเขาแล้วใช่ไหม มูสน่ะ”

‘มูสไหนนะ’ ซิสคิดและเดินยกถ้วยซุป ‘รสชาติโคตรห่วย’ ‘เดี๋ยวนะ มูส มูส สมาคมเงา’ เขารีบวางถ้วยและกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง “คุณ...ว่าแล้ว...ผ้าคลุมแบบนี้ เหมือนในตู้โชว์เมืองหลวงเลย”

มูสเก็บคุกกี้อีกครั้ง เขากำลังประกอบมันขึ้นมาใหม่อีกรอบ “ในเมืองหลวงน่ะของปลอม”

“งั้นหมายความว่าที่คุณใส่คือของจริง คุณคือสมาคมเงาจริงๆ ใช่ไหมครับ” ซิสรู้สึกตกใจ ยกถ้วยซุปโดยไม่ละสายตาจากผ้าคลุม ‘ผมยาวสีดำสนิท เท่สุดๆ ดวงตาแหลมคม ใบหน้ามีรอยแผลเป็น’ ‘ทุกอย่างดูลึกลับ’ ‘เขากำลังซ่อนอะไรบางอย่าง’

“ที่ฉันใส่ก็ของปลอม” มูสตอบอย่างไม่สนใจสักเท่าไหร่ เขากังวลการจัดเรียงคุกกี้อีกรอบและอีกรอบ “กินไป อย่างต่ำห้าสิบถ้วย” ซิสมีสีหน้าผิดหวัง ‘ใช่สมาคมเงาจริงๆ หรือเปล่านะ แต่ผ้าคลุม ฉันอยากได้!!! ’

“พลังกายผมขึ้นมาสี่ขีดแล้วครับ” ซิสมองคุกกี้ที่ถูกจัดเรียงไม่เป็นระเบียบ “ให้ผมช่วยนะครับ ผมถนัดเรื่องแบบนี้”

มูสหยุดและมองมาที่ดวงตาของซิส “นายคิดว่า นายเป็นใคร , เรื่อง ง่าย ง่าย แบบ นี้ ฉัน ทำ ได้ อยู่ แล้ว”

‘พลังอะไรกันเนี่ย น่ากลัวชะมัด’ ซิสคิด “ผมคือหนึ่งในสมาคมใบไม้สีม่วง หากมีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็ควรจะทำเพื่อตอบแทน” ซิสพยายามเสนอตัวเข้าไป

“งั้นก็ลองดู” มูสพูด มองไปที่ห้องครัวและก้มต่ำลงเล็กน้อย “อย่าเสียงดังล่ะ”

ซิสจับตัวอักษรที่ทำจากคุกกี้ ‘บับเบิล’ ‘BUBBLE’ ต่อไปก็เค้กรสส้มก้อนเล็ก สร้อยแมวสีส้ม แต่มูสดึงกลับไป

“แค่คุกกี้กับเค้กก็น่าจะพอแล้วมั้ง” มูสพูดและเก็บสร้อยไว้ในผ้าคลุม

‘คุณต้องแอบชอบบับเบิลแน่นอน ผมเริ่มจะรับรู้ได้’ ซิสคิดโดยที่ไม่มองมูสเพราะกลัวจะถูกจับได้ว่าคิดอะไรอยู่ “เสร็จเรียบร้อย ตำแหน่งคุกกี้ เค้ก ตุ๊กตาลอยออกมาเมื่อคุณส่งการ์ดใบนี้ กากเพชรจะโปรยออกมาด้านข้าง ผมโคตรจะชอบเวทมนตร์สุดๆ”

“เงียบน่า ชู่!!” มูสพูดและเก็บการ์ดใบนั้นอย่างรวดเร็ว บับเบิลเดินมาวางถ้วยผลไม้กลางโต๊ะ มูสขยับผ้าคลุมและพูดต่อ “เอาล่ะ นายต้องกลับไปห้องสร้างอุปกรณ์ , ไปตักเพิ่มอีกสิบถ้วย”

“ครับ” ซิสทำตามอย่างที่มูสบอก

ทั้งคู่อยู่ในห้องสร้างอุปกรณ์ มูสดูดพลังก้อนลมเขียวผสมดำออกมาอีกครั้ง ซิสเอาแต่ร้องเจ็บปวด ใช้มือชกพื้นผลึกน้ำแข็งโผล่ออกมา เสียงร้องเจ็บปวดบางครั้งทำให้บับเบิลไม่ค่อยสบายใจ ซิสก็พยายามส่งเสียงร้องออมาให้เบาที่สุด คงมีวิธีเดียวมูสใช้ให้บับเบิลไปซื้อของเพื่อยื้อเวลาให้เธออยู่ข้างนอกให้นานที่สุด

เวลาผ่านไปสองวันออคัสให้บับเบิลไปทำภารกิจสำรวจดันเจี้ยนออร์คอีกครั้ง มูสขอติดตามไปด้วย ให้เหตุผลว่าจะไปหาข้อมูลอะไรบางอย่าง ซิสนั่งมองคิร่ากำลังอ่านตำรา การทำอาหารเพิ่มพลังกาย พลังเวทย์ และการเสริมสถานะต่างๆ ออคัสขอตรวจสอบสมุดคู่มือนักผจญภัยที่คาดเอวของซิสอีกรอบ ซิสแนะนำให้ใช้แว่นขยายมันจะมีตัวอักษรโผล่ออกมา ออคัสทำอย่างที่ซิสบอกแต่กลับไม่มีผลใดๆ ออกมา แต่ออคัสก็ไม่ได้สงสัยในตัวซิส เพราะมูสยืนยันกับลุงออคัสก่อนไปแล้วว่า สมุดนี้เป็นสมุดปีศาจและอันตราย ซึ่งมันจะไม่โผล่ตัวตนที่แท้จริงออกมาในตอนที่มันอ่อนแอ

“ในตอนนี้มันอ่อนแอสินะ” ออคัสพูดอย่างสุขุม

“ผมก็หวังว่าให้เป็นอย่างนั้นครับ” ซิสตอบและเขามีคำถามมากมายในหัว “ลุงออคัสครับ… คือว่าคิวจะกลับเมื่อไหร่ครับ… ผมอยากจะกลับไปเมืองหลวง… แบบว่า ออกไปหาแม่ที่บ้านหน่อยครับ” คิร่าหันมามองหลังจากซิสพูดจบ

“นายค่อนข้างกังวลหลายเรื่องนะ” ออคัสปิดหนังสือและวางลงบนโต๊ะ “ฉันจะอธิบายภารกิจมิโกะกับคิวให้ฟังคร่าวๆ เขาต้องไปล่าตัวจอมโจรภูเขาไฟ ซึ่งไม่ง่าย แบบว่าฉันล่ามาหลายปีแล้ว” ออคัสขยับแว่นขึ้นไปบนหัว ซิสเดินตามหลัง “แล้วถ้านายจะแบบว่า กลับออกไป ในดินแดนที่สิบสองก็มีทางเข้าออก”

“จริงหรอครับ” ซิสรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ในหัวเขาคำนวณค่าใช้จ่าย เวลาเดินทางไปกลับ ค่าวาร์ป ต่างๆ นานา จนสมองวุ่นวายไปหมด แต่พอได้ยินแบบนี้ โล่งอย่างบอกไม่ถูก “งั้นผมขออนุญาตออกไปสักสองวันนะครับ”