210 เหมือนฉันจะได้กลิ่นอายปีศาจ

“ใครสักคนช่วยเขาด้วย!” คิร่าร้องเสียงดัง ผู้คนไม่มีใครสนใจต่างก็รีบวิ่งออกไปจากลานประลอง

“คิร่า ถอยไป!!!” ซิสพูดมือของเขาสั่น ‘แกร๊ก แกร๊ก’ กำแพงน้ำแข็งงอเข้ามาด้านใน มันเริ่มมีรอยร้าว ‘ย๊า!!!!’ ซิสบิดดาบที่พื้นและสร้างกำแพงน้ำแข็งขึ้นอีก หนาขึ้นอีก ความร้อนใกล้จะทะลุเข้ามา “พลังสูงขึ้นอีก!!” ‘ตู้ม!’ เสียงเวทย์ปะทะสิ้นสุดลง ควันขาวลอยทั่วบนเวที เจ้าหน้าที่ชุดขาวรีบขึ้นมาทำความสะอาด และจัดการพลังเวทย์ออก

“ซิส ซิส!!” คิร่าเขย่าตัวซิสที่สลบลงข้างเวที มังกรน้ำแข็งบินออกมา มันขึ้นไปอยู่บนหัวคิร่า

หญิงสาวดวงตาเหม่อลอยกำลังกัดอมยิ้มขนาดใหญ่ “ใจร้ายจริงๆ ไม่คิดจะใช้พลังช่วยเขาหน่อยหรอ เจ้าตัวน้อย” “ปล่อยให้เขาใช้พลังตัวเองสู้อยู่คนเดียวแบบนั้น เดี๋ยวก็ตายเอาหรอก”

สมาคมใบไม้สีม่วง

“ลุงออคัส ช่วยด้วย” เสียงคิร่าตะโกนหน้าประตูสมาคมใบไม้สีม่วง รถม้าเคลื่อนที่ออกไป

บัลเบิลเปิดประตูออกมา ในมือของหล่อนยังถือแครอท “ตาลุงออคัส รีบออกมาก่อน เร็วเข้า”

“ช่วยซิสด้วย” คิร่าแบกเข้าไปด้วยความอ่อนล้า “เขาสลบตั้งแต่เมื่อวานจากการต่อสู้”

“อืม” ออคัสส่งเสียงออกมาจากลำคอ “ฉันเห็นหมดแล้ว การต่อสู้ถ่ายทอดสดเป็นข่าวดังพอสมควร เขาต่อสู้ได้เหมาะสมกับเป็นคนในสมาคมใบไม้สีม่วง”

“แต่เขาจะตายนะคะ” คิร่าพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

“เราพลาดอะไรไป” บับเบิลพูด “สงสัยน่าจะเป็นตอนออกไปจ่ายตลาดและแวะซื้อเครื่องปรุงสูตรใหม่”

ออคัสรับตัวซิสวางลงบนโซฟา เขาถอดแว่นและไปวางบนหนังสือที่อ่านได้ครึ่งเล่ม บับเบิลกลับไปเตรียมอาหารต่อ หล่อนหั่นแครอทลงไป ใส่ผงพลังเวทย์ รากสมุนไพร น้ำผึ้ง ฟองอากาศแตกออกบนผิวน้ำ

คิร่ายกน้ำส้มขึ้นดื่มอึกใหญ่และเล่าให้ลุงออคัสฟังหลังจากจบการประลอง เขาก็ออกเดินทางกับหญิงสาวรถม้าที่ขนทอง เพื่อมาให้ถึงสมาคมไวที่สุด ไม่ว่าจะบีบโพชั่นสักเท่าไหร่ พลังกายซิสไม่เพิ่มขึ้นมาเลย มันสูงสุดได้แค่สามขีด

“นักรบย่อมมีบาดแผล , อีกอย่าง คงต้องรอมูส ฉันไม่เก่งเรื่องนี้” ออคัสเขียนจดหมายและส่งไปกับนกสีฟ้าสวมสร้อยใบไม้สีม่วง “หวังว่าเขาจะมาได้ทันเวลา”

ตลอดทั้งคืนที่คิร่าเฝ้ากังวล ไม่ต่างกับมังกรน้ำแข็ง มันแทบจะอ่อนล้าในการยับยั้งคำสาปด้านหลังของคิร่า บับเบิลอุ้มแมวขึ้นมาและพูดคุยด้วย หล่อนค่อนข้างวิตกกังวล ออคัสเปิดตำรามากมาย เพื่อหาข้อมูลแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพลังกายซิสถึงลดลง มันผิดปกติเกินไป

เวลาผ่านไปเกือบสามวัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น มูสผมยาวสีดำสนิทกำลังก้าวเข้ามา ดวงตาสีดำ สวมผ้าคลุมสีดำ ร่างสูง ถือถุงไอเท็มบางอย่างเข้ามาในช่วงกลางคืน ทุกคนยังคงหลับอยู่ มีเพียงแมวสีส้มที่ออกมาต้อนรับ

“เรื่องราวนอกตำรา” มูสเดินเข้าไปข้างโซฟา “ตาลุงออคัส ไม่ได้โกหกเราจริงๆ ซะด้วย ค่าพลังลบสิบ นึกว่าจะอำให้ขำกันเล่นๆ แต่พลังชีวิตติดลบนี่สิ น่าเป็นห่วง” เขารีบเข้าไปในห้องสร้างอุปกรณ์ วางแผ่นหนังสีฟ้าออก สวมถุงมือสีดำ “คำสาปเวทย์เก่าแก่ ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้เจออะไรมา ฉันสงสัยจริงๆ” มูสจับต้นสมุนไพรสีดำออกมาบีบด้วยมือทั้งสองข้างกลายเป็นผง โรยบนแผ่นหนัง จากนั้นก็เทน้ำสีแดงสดสามหยด ฟันอสูรสองอันเล็ก ขนสัตว์สามแผ่น หัวใจปีศาจหิน ปล่อยให้ทุกสิ่งรวมตัวกันอยู่บนแผ่นหนัง

มูสเดินกลับมาที่กลางห้อง ยกตัวซิสขึ้น “หมอนี่ ร่างกายเหมือนคนไม่มีสารอาหาร” เขายกไปวางในห้องสร้างอุปกรณ์ ยกสิ่งที่ไม่จำเป็นออก วางซิสบนโต๊ะ กลับมาที่แผ่นหนัง ทุกสิ่งอย่างดูเหมือนจะไม่ยอมรวมตัวกัน มูสทาบมือลงไปแสงสีน้ำเงินโผล่ออกมา เขาใช้อีกมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าคาดเอว “อยู่ไหนกันนะ” หัวใจปลาหมึกสีแดง ใส่เข้าไปบนแผ่นหนัง แสงสีฟ้าสาดออกมา มันเปลี่ยนสีไปเรื่อยๆ เหลือง เทา ดำ สุดท้ายกลายเป็นผงสีดำและสีแดง

“หวังว่านายจะทนความเจ็บปวดนี้ได้” มูสยกถ้วยชาอุ่นๆ ขึ้นดื่ม มองดูซิสที่หายใจอย่างช้าๆ “เอาล่ะนะ” เขาเทลงไปบนร่างกายของซิส ผงสีดำแดง กระจายออกทั่วมันเกาะอยู่บนผิวหนังของซิส ร่างกายนิ่งสนิท จนกระทั่งมูสยกชาขึ้นดื่มอีกรอบ

‘เฮือก!’ ก้อนลมสีเขียวผสมดำลอยออกมาจากปากของซิส ‘ย๊าาาาาาาาา’ เขาร้องเสียงดังลั่น ลมพัดรุนแรงภายในห้องสร้างอุปกรณ์ ออคัสวิ่งมาคนแรก ตามด้วยบับเบิลถือค้อนเขาวัวออกมา คิร่าใช้มือขยี้ตาและมองมูสด้วยความตกใจ

“นายกลับมาแล้ว” บับเบิลพูด ออคัสไอเบาๆ “ดีใจที่นายมา” คิร่าพูดเบาๆ “ใครคะเนี่ย” บับเบิลตอบ “มูสน่ะ คนในสมาคมของเรา” คิร่ารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีพลังงานมหาศาลเอ่อล้นออกมา

‘เฮือก!!’ ซิสร้องเสียงดังอีกครั้งหนึ่ง ‘ย๊า!!!!’ ลมในห้องพัดรุนแรง

“อย่าสัมผัสลมนั้นเด็ดขาด!” มูสพูด “ช่วยถอยออกไปอยู่ริมประตูหน่อยได้ไหม ทุกคน” ทั้งสามคนและแมวสีส้มทำตามที่เขาบอก บับเบิลเอาค้อนเขาวัวไปเก็บอุ้มแมวสีส้มขึ้นมา

“เขาจะตายไหมคะ” คิร่าพูดเสียงเบา ออคัสปลอบใจคิร่าและส่งถ้วยชาให้ดื่ม “ไว้ใจมูสเถอะ เขาเก่งเรื่องแบบนี้”

“เหมือนฉันจะได้กลิ่นอายปีศาจ” มูสพูด เขาใช้ถุงมือดูดพลังเวทย์ลมก้อนดำของซิสเข้ามาในถุงมือ ทุกครั้งที่ซิสร่างกายกระตุกมันจะมีคลื่นลมออกมา จากนั้นเขาใช้เพียงนิ้วชี้จิ้มเข้าไปในสมุดคาดเอวของซิส แสงสีเขียวก็สาดออกมา ตัวของซิสดิ้นไปมาเหมือนถูกไฟเผา “ไม่ดีแน่ อันตรายสุดๆ”

“เกิดอะไรขึ้น มูส” ออคัสพูดออกมา “พูดออกมา ปกตินายไม่เคยกังวลแบบนี้”

“บับเบิล ไปต้มซุปสูตรที่สิบเอ็ด ใส่แครอทลงไปเพิ่มอีกสามหัว หั่นหัวหอมเพียงครึ่งลูกไม่ต้องละเอียด ดอกกระหล่ำ เปลือกกล้วย ไขมันกุ้ง ไข่เป็ดเพิ่มอีกสองฟองใหญ่ กระดูกหมูสามอัน หางหมู่ป่าหนึ่งอัน สมุนไพรทุกสีอย่างล่ะสิบต้น น้ำตาปีศาจต้นไม้สองขวด , ย่างเนื้อสามชิ้นใหญ่ ไวน์แดงหนึ่งแก้ว” มูสพูด “ส่วนหลังของฉัน”

“รับทราบ” บับเบิลพยักหน้าและรีบไปทำอย่างที่มูสบอก หล่อนตรงไปยังห้องครัว เปิดตำราสูตรอาหารที่สิบเอ็ด

“หล่อนไปแล้วใช่ไหม” มูสพูดเบาๆ ออคัสและคิร่าเดินเข้ามาใกล้ “จำไว้นะ ฉันพูดอะไรออกไป อย่าเสียงดังเด็ดขาด ตกลงนะ”

“อืม” ออคัสพยักหน้าเช่นเดียวกับคิร่า ทั้งคู่รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย

“ปีศาจตัวนั้นเมื่อสิบกว่าปีก่อน อยู่ในสมุดเล่มนี้!” มูสพูดด้วยเสียงที่เบาที่สุดและอย่างที่เขารู้ เขาถอดถุงมือเอื้อมไปปิดปากทั้งสองคนเอาไว้ “อย่าให้บับเบิลรู้ หล่อนอาจจะเสียขวัญ” “ฉันปล่อยมือ อย่าร้องออกมานะ” ออคัสและคิร่าพยักหน้าเบาๆ

คิร่ารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที หล่อนรีบวิ่งไปห้องอาหารและเดินอย่างช้าๆ เข้าไปช่วยบับเบิลเตรียมอาหาร

‘เฮือก! ’ ก้อนลมพุ่งออกมาอีกครั้ง ลมสะบัดทุกสิ่งกระเด้งไปมาไม่หยุด มูสใช้ถุงมือดูดซับพลังเวทย์เอาไว้ “ขอโทษนะครับ” ซิสพูดออกมา เขามองเห็นออคัสและมูสด้วยสายตาที่พร่ามัว “ขอโทษนะครับ” “ขอโทษนะครับ”

“คิดว่าลุงอำกันเล่นๆ ซะอีก” มูสพูด “อันที่จริง เรากำลังเผชิญปัญหาที่ใหญ่ ใหญ่มากๆ”

“เห็นซิสพูดว่า มันจะกลับมา ตอนที่เขาแตกสลายจากออร์คสีแดง” ออคัสยกถ้วยชาและมองก้อนลมเขียวผสมดำโผล่ออกมาจากปากซิส “ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับภารกิจที่ฉันตามหามาหลายปี เพียงแต่ยังไม่แน่ใจ”