206 ค่าจ้าง เข้าสมาคมหมดเลย

“เหนื่อยชะมัด” ซิสยกน้ำขึ้นดื่ม และกัดขนมปังราดแยมแบล็กเบอร์รี่เช่นเดียวกับคิว คิร่ายังไม่เก็บธนู หล่อนเตรียมพร้อมหากมีอะไรเกิดขึ้นอีก มังกรน้ำแข็งเกาะอยู่ด้านหลังของคิร่าตลอดเวลา

ดินแดนที่หนึ่ง

“ฉันยังไม่ค่อยชินกับอาวุธที่เลื่อนขั้นสักเท่าไหร่” คิร่าจับคันธนูหมุนไปมา

“อืม ฉันก็เหมือนกัน” ซิสจับสมุดเวทย์ที่ลอยข้างตัว คิวพูดแทรกต่อทันที “โล่เปลือกไข่ มันธรรมดาเกินไปสำหรับฉัน คงต้องหาโล่อันใหม่ซะแล้ว”

ทั้งสามคนกลับมาจากภารกิจปกป้องรถม้าขนทอง หญิงสาวขับรถม้าพาข้ามสะพานที่มีเหล่าทาสอยู่ด้านล่าง เดินด้วยร่างกายที่หมดแรง เชือกสีทองคล้องที่คอ เหมือนซิสจะมองเห็นใครบางคนกำลังหาทางหลบหนี แต่บังเอิญถูกเจ้าหน้าที่จับได้ กระบองหนามฟาดเข้าเต็มแรง เขาไม่ชอบที่เห็นอะไรแบบนี้ เพียงพริบตาเขาเห็นชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อลายกล้วย แบบเดียวที่ซิสเคยเห็นตอนช่วยลุงกับป้า กำลังเดินตามเจ้าหน้าที่ไป

“พรุ่งนี้ฉันค่อยไปส่งพวกนายที่สมาคม วันนี้ขอพักก่อน” หญิงสาวขับรถม้าพูด “ฉันพักอยู่ทางทิศใต้ในดินแดนที่หนึ่ง” “ครับ” ซิสตอบขณะมองหล่อนขับรถม้าออกไป

“ค่าจ้าง เข้าสมาคมหมดเลย” คิวพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ “ไปกันเถอะ”

“ฉันจะไปสำรวจ ใครไปบ้าง” คิร่าพูด “ไปสิ” ซิสตอบรับทันที คิวเดินตามเหมือนคนสิ้นหวัง

เสียงเจรจามากมายดังขึ้น การพนันสัตว์ต่อสู้กับบางอย่างที่คนกำลังล้อมวงให้ความสนใจ ถัดไปอีกด้านการต่อสู้ประลองทักษะกับปีศาจเข็มนาฬิกา มันเหมือนแท่งนาฬิกาเดินได้

“ลุยมันเลย!!!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนเช่นเดียวกับคนอื่นๆ แต่เท่าที่ดูเหมือนจะเป็นปีศาจจะได้เปรียบ มันค่อนข้างโหด ดูเหมือนผู้คนจะชอบใจที่เห็นใครบางคนถูกไล่ล่า เหล่าทาสต้องยอมลงแข่งขันการประลองที่แสนป่าเถื่อน ปีศาจนาฬิกาใช้เข็มฟาดจมลงไปในดิน

“เชิญครับ เชิญครับ พนันได้ไหมว่าใครคนนั้นจะอยู่ได้เกินหนึ่งนาทีรึเปล่า” เสียงชายสวมชุดสีขาวหมวกสีทอง มีคนมากมายเข้าไปพนัน

หอคอยตรงกลางขนาดใหญ่มีเพียงแต่คนที่แต่งกายสะอาด แทบจะเรียบร้อยไปทั้งตัว มีคนเดินล้อมจำนวนมาก รถม้าสีทองเคลือบเงาอย่างดีจอดส่งใครบางคนลงมา เช่นเดียวกับมีใครบางคนเดินขึ้นไป เหล้าถังใหญ่ถูกยกเข้าไปด้านใน

“วันหน้า ฉันจะมาเอาคืน” หญิงสาวเดินออกมากับสามีของเขา เหวี่ยงกระเป๋าด้วยอารมณ์โกรธ

“ฉันว่ามันต้องโกงเราแน่ๆ” ชายหนุ่มคนนั้นพูดเสียงดัง ก่อนจะจุดบุหรี่มวลใหญ่ขึ้นสูบ พ่นควันในอากาศ

ซิส คิว และคิร่าต่างก็เดินไปเรื่อยๆ มีแต่เสียงเฮ สำหรับซิสมันเป็นที่หดหู่อย่างบอกไม่ถูก ทองคำมากมายถูกขนเอาเข้าไปในปราสาท ตามด้วยผู้คนแห่ถือป้ายไปประมูล

“สวัสดีครับ” ซิสพูด “ขอซื้อน้ำมะนาวสามแก้ว กล้วยสามลูก”

“ฉันไม่เอากล้วย” คิวพูด ซิสจึงพูดอีกครั้งว่า “กล้วยแค่สองลูกพอครับ”

เมื่อทั้งสามคนรับน้ำมะนาวยกขึ้นดื่ม ซิสปอกกล้วยและมองพ่อค้าที่เขาซื้อของด้วย สวมเสื้อเหมือนลุงกับป้า ที่เขาเคยเจอ คิร่าและคิวกำลังดูของร้านต่อไป

“เอ่อ คือว่าผมเคยเจอพ่อกับแม่ของคุณน่ะ” ซิสพูด “ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า แต่ผมจำลายเสื้อได้”

“ห๊ะ จริงรึเปล่า” ชายคนนั้นรีบพุ่งเข้ามา เขามีสภาพแย่เท่าที่จะดูได้ กลิ่นตัวค่อนข้างเหม็น “พวกเขาสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”

“เขากำลังหาทางมาช่วยคุณ” ซิสพูด เด็กสาวตัวเล็กเดินออกมาข้างๆ ผ้าคลุมขาดและเก่า “ใครคะ พ่อ!” เด็กสาวหลบอยู่ด้านหลังชายคนนั้น อุ้มตุ๊กตาหมีหูขาดทั้งสองข้าง ใช้อีกมือกระตุกผ้าคลุมพ่อเบาๆ

“ผมขอโทษ ผมขอโทษนะครับพ่อและแม่” ชายคนนั้นนั่งลง “ผมมันโง่เอง น่าจะเชื่อตามที่ท่านบอก ไม่งั้นฉัน… , ลูกสาวฉันคงไม่ต้องมาอยู่ในความลำบากแบบนี้”

‘ซิส ยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว’ ซิสคิดในหัวและเขาก็พูดว่า “หนีไปกับผมไหมครับ” ชายคนนั้นตัวสั่นและรีบตอบกลับทันที “ไม่ได้หรอก เชือกสีทอง” เขาจับที่คอของตัวเขาและลูก “เราออกไปไม่ได้หรอก ยกเว้น...ว่านายจะมีทองสักสิบห้าล้าน ไถ่พวกเราสองคนออกไป”

“เราเคยหนีออกไปแล้ว” เด็กสาวตัวเล็กพูดและมองไปที่พื้น “เชือกสีทองดึงเรากลับมา มันเป็นสัญญาทาส ไม่ว่าเราจะวิ่งไปไกลขนาดไหน ก็ไม่มีทางหนีไปได้” ชายคนนั้นโอบกอดลูกสาวเอาไว้ “โถ่ ลูกพ่อ” เขาร้องไห้ออกมา

“และถ้าผมตัดเชือกสีทอง” ซิสพูด เขารีบสวนกลับมาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ไม่มีทางตัดขาดหรอก ยกเว้นจะเข้าไปทำพิธีในหอคอยโซ่ตรวนสีทอง” ชายคนนั้นหันซ้ายและขวา “แต่ไม่ต้องห่วงมีนักผจญภัยอาสาจะทำลายหอคอยนั้น”

“เราไม่เจอกลุ่มนักผจญภัยนั้นมาสองปีแล้วนะพ่อ” เด็กสาวตัวเล็กเขย่าผ้าคลุมขาดๆ ของพ่อเขาและหลบเข้าไปด้านหลัง

เสียงชุดเกราะกระทบพื้นเดินเข้ามา “ให้ทาย ฉันเจอใคร” เสียงใครคนหนึ่งพูด “เด็กหนุ่มบ้านนอก เข้ามาในดินแดนนี้ได้อย่างไร มีใครรู้บ้างไหม”

ชายหนุ่มสวมชุดสีดำสองคน ส่ายหัวและไม่พูดอะไรตอบ คิวและคิร่ารีบวิ่งเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีใครรู้ อย่างงั้นหรอ” โล่สีทองเงาแวววับอยู่ด้านหลัง คิวกำลังมองโล่ด้วยความสนใจ เขาชูดาบสีทองขึ้นมาบนคอของซิส ขณะที่เขาเดินห่างออกจากสองพ่อลูก “เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย จะรีบไปไหน”

ซิสจำได้ตอนที่เขาพบนักผจญภัยคนนี้ครั้งแรก ตอนที่เขาไปซื้อท่อเหล็ก เสียงเด็กที่ขอร้องให้เขาช่วยเหลือยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา แต่พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด

นักผจญภัยผมสีทอง กระชากตุ๊กตาเลอะฝุ่นของเด็กขึ้นมา ใช้ดาบสีทองฟันขาดเป็นสองท่อน เด็กคนนั้นร้องไห้ออกมา พ่อของหล่อนวิ่งเข้ามาจะใช้โต๊ะไม้ฟาดใส่ แต่เจ้าหน้าที่ชุดดำสองคนดึงตัวเอาไว้ กดหัวลงกับพื้น “ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว”

“ทำไมสายตาของนาย เหมือนจะหลบอะไรบางอย่าง” นักผจญภัยผมสีทองมีแววตาสีเขียวจากนั้นสีแดงและกลับมาสีดำสนิท มองเข้าไปในดวงตาของซิส เขาง้างดาบสีทองเตรียมจะฟันเด็กคนนั้น “ซ่อนอะไรอยู่ในดวงตางั้นหรอ”

“หยุดนะ!” ซิสตะโกนและใบมีดน้ำแข็งก็โผล่ออกมาจากมือทั้งสองข้าง แรงลมหมุนเวียนรอบตัวเขา

“นายจะทำไม ไอ้บ้านนอก!” นักผจญภัยผมสีทองพูด “ฉันให้พวกทาสชั้นต่ำมาขายของไถ่ตัวเอง ก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว พอเสร็จงาน พวกมันก็กลับเข้าไปอยู่ในถ้ำสกปรกโสโครกซะ!!” พูดจบฟันดาบสีทองใส่เด็กคนนั้น “ไม่นะ!!!” พ่อของหล่อนส่งเสียงร้องออกมา ‘แกร๊ก แกร๊ก’ ซิสพุ่งเข้าไปใช้ดาบน้ำแข็งกำลังปะทะกับดาบสีทอง

“บังอาจ แกกล้ามาขวางทางฉันงั้นหรอ” นักผจญภัยผมสีทองจับดาบสองมือ ยื่นหน้าเข้ามาขณะที่ดาบส่งเสียงปะทะกัน “อย่ามาทำตัวเป็นพระเอกหน่อยเลย พวกทาสมันเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้” คิวยกโล่เปลือกไข่และควักระเบิดออกมาเตรียมพร้อม คิร่ามองไปรอบๆ หล่อนรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล “ทำไมไม่ไปสู้บนเวทีล่ะ จะได้ตัดสินกันไปเลย”