205 จ่าฝูงมันออกมาแล้ว

เสียงหอกยาวเคาะกับไม้ข้างรถม้าสองครั้ง หญิงสาวคนนั้นโผล่ออกมา “ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ ทำตามที่ฉันแนะนำก็พอ”

“ค่ะ” คิร่าตอบกลับไป ซิสก็เช่นกัน เขาลากคิวเข้าไปในเต็นท์ ก่อนจะล้มตัวลงนอน ส่วนคิร่าก็ปิดกระโจมหลับในผ้านุ่มนิ่มสีส้ม

เสียงล้อรถม้าบดขยี้ก้อนดินส้มเทาแตกละเอียดอย่างรวดเร็ว เสียงม้าร้องดังต่อเนื่องถูกควบให้วิ่งไปอย่างไม่หันหลังกลับ

“พวกมันไม่เข้าใกล้เหมือง แต่พวกมันได้กลิ่นทองคำสดใหม่” หญิงสาวขับรถม้าตะโกนเสียงดัง “ปกป้องรถม้าให้ได้ล่ะ”

“ถึงว่า มากันเกือบร้อย” คิวยกโล่เปลือกไข่เตรียมต่อสู้

พวกก็อบลินยังคงวิ่งตามโดยไม่โจมตีอะไรทั้งนั้น พวกมันมีผิวสีเขียวเข้มดวงตาสีแดง ถืออาวุธหอกแหลม บ้างก็ดาบสร้างจากหิน บางตัวถือธนูไม้เต็มไปด้วยคราบเลือดสัตว์บางอย่าง วิ่งด้วยขาที่เรียวเล็กอย่างรวดเร็ว

“จ่าฝูงมันออกมาแล้ว” หญิงสาวขับรถม้าขยับเชือกเร่งความเร็วขึ้นอีก

ซิสอยากจะถามว่าทำไม แต่เท่าที่เขามองเห็น จ่าฝูงก็อบลินมีตัวใหญ่กว่าตัวอื่น ก็อบลินทั่วไปตัวสูงประมาณหนึ่งเมตร ส่วนจ่าฝูงสูงถึงสามเมตร แถมยังขี่หมูป่าเขี้ยวแหลมคม มันส่งเสียงผ่านเขาสัตว์ออกมา ‘ปู๊น!!!’ เสียงร้องก็อบลินดังขึ้น มอนสเตอร์ไม่ต่ำกว่าร้อยตัวกำลังอยู่หลังฝุ่นของเท้าม้าที่วิ่งต่อเนื่อง

‘เป๊ง’ โล่ไม้บางอย่างลอยเข้ามา คิวยกโล่เปลือกไข่กันไว้ “มันมีทักษะขว้างโล่ด้วย”

“นายเจอเพื่อนแล้ว คิว” ซิสใช้ความคิดเล็กน้อยก่อนจะเห็นก็อบลินเอื้อมแขนขึ้นมาจากใต้รถม้า “ใบมีดน้ำแข็ง” เขารีบสร้างใบมีดออกมาจากสมุดเวทย์ ยิงตรงเข้าใส่กลางใบหน้าที่โผล่ออกมา หน้าตาค่อนข้างน่ากลัว ‘ฉึก’ ปลิวออกไป พร้อมกับโซ่ตรวนมัดกับหินเอาไว้

“ซวยล่ะสิ” รถม้าช้าลง หญิงสาวตะโกนเสียงดัง “ตัดโซ่นั่นออก ก่อนที่มันจะล้อมเราไว้”

คิร่ายิงลูกธนูไฟออกไป ไม่มีพลาดสักตัว แต่ก็อบลินฉลาดมันใช้ดอกไม้บางอย่างดูดลูกธนูเข้าไป “ธนูเพลิงดาวตก” คิร่ารวบรวมพลังเวทย์ เร่งมวลไฟขึ้นมา ยิงออกไป ยี่สิบดอก ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’ ไฟลุกไหมสีแดงส้มทั่วคันธนู ‘ฉึก ฉึก’ ก็อบลินแตกสลายเป็นคริสตัลหลายตัว

ซิสใช้มีดน้ำแข็ง ตัดโซ่เหล็กลากหินที่ทำให้รถม้าช้าลง “ขาดสิ ขาดสิวะ” ลูกธนูไม้เสียบเข้าไหล่ของซิส ‘เฮือก’ โพชั่นสีแดงสาดออก เขาไม่สนใจขณะที่ก็อบลินยิงมา เขายังคงตัดต่อไป “โถ่ เว้ย” ‘มีดพลังไม่พอ ดาบ ดาบ ดาบน้ำแข็ง’ ไอเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ดาบน้ำแข็งโผล่ออกมาไม่สมบูรณ์ เขาฟันซ้ำไปสามครั้งก่อนโซ่จะหลุดออก ‘ฉึก ฉึก ฉึก’ ลูกธนู หอกแหลมยาวเรียวเล็ก ปักเข้ากลางลำตัวซิส ‘เจ็บนะโว๊ย’ เขาบีบโพชั่นสีแดงห้าขวด

“มันใกล้จะล้อมรถม้าเราไว้แล้ว” คิวตะโกนเสียงดังและใช้โล่กันเศษหินที่ปาเข้ามา ฝูงก็อบลินยังคงไล่ล่าต่อเนื่อง

“พวกนายไม่มีทักษะที่ดีกว่านี้แล้วรึไง” หญิงสาวขับรถม้าตะโกน ใช้อีกมือจับหอกแหลมสามแฉก แทงก็อบลินที่พยายามปีนมาด้านข้าง

“ขอโทษ พวกเราไม่เคยเจอแบบนี้” คิวพูดและควักระเบิดออกมา “กำลังสับสนและมึนงงนิดหน่อย” ‘ตู้ม ตู้ม ตู้ม’ ฝูงก็อบลินลอยไปในอากาศ แตกสลายเป็นคริสตัล จ่าฝูงโมโหใช้ลูกตุ้มหนามเหวี่ยงใส่คิว ‘ปัก!’ หัวคิวกระแทกเข้ากล่องใส่ทอง โพชั่นสีแดงสาดออก

คิร่าง้างธนูยิงต่อเนื่อง หากตัวไหนโผล่ขึ้นมาก็ถูกคันธนูฟาดลงไปกับพื้น บางตัวก็ถูกล้อรถม้าบดขยี้ ‘ฟิ้ว ฟิ้ว’ หล่อนยิงออกไปต่อเนื่อง “มีสมาธิเอาไว้ ค่อยๆ กำจัดไป” คิร่าพูดเบาๆ ก่อนจะยิงทีล่ะตัว ทีล่ะตัว

สมุดเวทย์ซิสเต็มไปด้วยไอเย็นน้ำแข็ง “พลังเวทย์ฉันมาแล้ว ถึงจะมาช้าก็เถอะ ไม่รู้ทำไม” ซิสฟันคลื่นน้ำแข็งออกจากปลายดาบ ฝูงก็อบลินปลิวและแตกสลาย ส่วนจ่าฝูงยังคงฟาดลูกตุ้มใส่คิว บางครั้งก็ใช้โล่เปลือกไข่รับไว้ได้ แต่บางครั้งมันก็ฟาดด้านข้าง แผ่นไม้รถม้าแตกออกแทบจะหมดด้านที่คิวยืนอยู่

“กำแพงน้ำแข็ง” ซิสชกกลางอากาศ เขาใช้ความคิดว่าเวทย์น่าจะเป็นเหมือนนักเวทย์ แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นแค่ท้ายรถ ‘ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก’ ก็อบลินมากมายหัวกระแทกเข้ากำแพงน้ำแข็ง

คิวยืนขึ้นอีกครั้ง บีบโพชั่นสีแดง ควักระเบิดออกมาปาใส่ กล้ามที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดขึ้น ‘ตู้ม!’ จ่าฝูงก็อบลินหน้าสะบัด มันส่ายหัวหมวกเหล็กหลุดออกไป ‘ตู้ม!’ ระเบิดดังขึ้นอีก มันโมโหฟาดลูกตุ้มกลับมาด้วยพลังออร่าสีดำ ‘โล่สะท้อน’ ‘ปั้ง’ โล่เปลือกไข่มีรอยร้าว “ไม่ได้ผลงั้นหรอ” โพชั่นสีแดงสาดออกทั่วหัวของคิว

“มันเพิ่มจำนวนอีกแล้ว” ซิสชกกำแพงซ้ำอีก สกัดขาพวกมันเอาไว้ หอก ลูกธนูจำนวนมากเหวี่ยงออกมากลางอากาศ เขาแทบจะหลบไม่ได้ โพชั่นสีแดงกดซ้ำอีก

คิร่าจัดการด้านขวาหมด จึงย้ายมาท้ายรถ “ธนูเพลิงดาวตก” เปลวไฟสีส้มผสมแดง ลุกโชนจากการยิงเพียงแค่ดอกเดียว แตกออกเป็นยี่สิบอัน ‘ฉึก!!!!’ แตกสลายเป็นคริสตัล “ดาบคลื่นน้ำแข็ง” ซิสฟาดออกไป เป็นเพียงคลื่นน้ำโดนตัวก็อบลิน มันหัวเราะชอบใจ และทำหน้าตาเยาะเย้ยใส่ซิส

คิร่าย้ายตำแหน่งไปด้านของคิว ยิงธนูไฟปักเข้ากลางแขนจ่าฝูงก็อบลิน ลูกตุ้มที่มือหลุดออกไป มันโมโหเช่นเคยบังคับหมูป่าให้วิ่งสุดแรง เพื่อชนรถม้าให้ลมลง

“ไม่ได้นะ ถ้าล้ม เราเสร็จแน่” หญิงสาวขับรถม้าพูดและบีบยาลดความเหนื่อยล้าขวดสีขาวใส ให้กับม้า ‘โบ๊ะ’ สองขวดบีบออกมา ม้ารู้สึกสดชื่นและเร่งความเร็วขึ้นอีก

จ่าฝูงก็อบลินเอียงตัวพร้อมเข้าพุ่งชน คิวปาระเบิดกันเอาไว้ ‘ตู้ม!!’ มันยอมแลกชีวิตเพื่อล้มรถม้าคันนี้ ‘ตู้ม’ ระเบิดใส่เข้าไปอีก ลูกธนูไฟสามลูกทะลุตัวจ่าฝูง คิร่าจึงตัดสินใจยิงหมูป่า แต่ยิงไม่เข้า ผิวหนังมันหนาเกินไป จะเร่งมวลเวทย์ไฟก็ไม่ทันแล้ว ‘ปั้ง!!’ กำแพงน้ำแข็งกันเอาไว้ทันพอดี

“เกือบแล้วสิ” คิร่าอาศัยจังหวะหมูป่า มึนงงกับการชนกำแพงน้ำแข็ง หล่อนเร่งธนูเวทย์ไฟขึ้นมา เปลวไฟร้อนแรงเหมือนกับบอสหมาป่าหางไฟ ‘ฟิ้ว’ ลูกธนูที่พุ่งออกไป ถูกขยายให้ใหญ่ด้วยเปลวไฟ ใหญ่ขึ้น ยาวเกือบสองเมตร แทงเข้าทะลุหมูป่าเขี้ยวยาวแตกสลาย “เย้” หล่อนส่งเสียงออกมา คิวบีบโพชั่นสีแดงห้าขวด

ซิสบีบโพชั่นสีน้ำเงิน สามขวด ตามด้วยสีแดง ก็อบลินแอบมาทางที่คิร่าไม่อยู่ มันกำลังใช้มือล้วงเข้าไปในลัง ซิสฟันด้วยดาบน้ำแข็งขาดออกเป็นสองท่อน “ไม่เอาสิ อย่ามีนิสัยขี้ขโมย รู้ไหมว่าเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะได้มา” ก็อบลินส่งเสียงร้องและแตกสลายออกเป็นคริสตัล

“สำรวจใต้รถม้าให้ทั่ว พวกมันชอบซ่อนตัว” หญิงสาวพูดและควบรถม้าเร็วต่อเนื่อง “เราต้องรีบกลับเข้าเมืองก่อนที่อีกฝูงจะโผล่มา หรือไม่ก็กลุ่มโจร..”

“อีกฝูงงั้นหรอ” ‘กลุ่มโจร’ ซิสพูด บาดแผลจากหอกแหลม และลูกธนูที่ก็อบลินยิงมา มันหายช้ากว่าปกติ ความเจ็บปวดเล็กน้อยที่บาดแผลนั้น ทั้งสามคนก้มดูใต้ท้องรถ และมองทั่วทั้งคัน

“ไม่มีก็อบลินแล้ว” คิวพูดและนั่งลง “แต่ไม้รถม้าของคุณพังหมดทั้งแถบเลย”

“ไม่เป็นไร ฉันเคยเจอแย่กว่านี้มาแล้ว” หญิงสาวขับรถม้าพูด