201 มีของโปรดอยู่สองอย่าง

ซิส คิว และคิร่า เดินทางขึ้นรถม้าตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขึ้นมาบนฟ้า ทั้งสามคนออกไปทำภารกิจปกป้องรถม้าขนทอง ภารกิจเสริมคือตามหาแร่สีส้ม สิบก้อน จริงๆ แล้วออคัสต้องการให้ไปหาข้อมูล ในเหมือง มันเกี่ยวกับภารกิจที่เขากำลังตามหา ดินแดนที่หนึ่ง การเข้าออกค่อนข้างลำบาก ริมกำแพงเมืองเต็มไปด้วยผู้คน ร่างกายผอม ต่างก็นอนในผ้าเก่าที่ขาดออกเป็นรู ใครบางคนวิ่งตัดหน้ารถม้าเพื่อจะหวังเรียกค่าเสียหาย แต่รถม้าที่ทั้งสามคนนั่ง ค่อนข้างจะเชี่ยวชาญเรื่องนี้

บางกลุ่มคนก็มาด้วยรถม้าสีทอง เสียงหน้าประตูทางเข้าดินแดนดังขึ้น “มาทำอะไร!!” ชายสวมสร้อยทองเต็มตัว

“เล่นพนัน และใช้บริการ!” ชายสวมชุดดำถือกระเป๋าสี่เหลี่ยมใบสีดำ เจ้าหน้าที่หน้าประตูพูด “ดีมาก เชิญเข้าไปได้”

“คนต่อไป!” เสียงเจ้าหน้าที่พูด

“มาเพื่อช่วยเหลือคนที่กำลังลำบาก” นักผจญภัยคนหนึ่งพูด เขามีท่าทางกังวลเล็กน้อย

“กลับไปซะ!!” เจ้าหน้าที่คำรามเสียงดัง ก่อนจะหัวเราะพร้อมกันถึงห้าคน “ไม่มีภารกิจอย่างนั้น ในดินแดนแห่งนี้หรอก ไอ้นักผจญภัยหน้าโง่”

“ผม ผม ได้รับภารกิจพิเศษมา เพื่อช่วย” นักผจญภัยพูดเสียงสั่น ก่อนจะมีชายสวมชุดคลุมเก่าเดินออกมา ดึงคอเสื้อและนำออกไปจากตรงนั้น เขาพูดภายใต้ผ้าคลุมด้วยเสียงที่เบา “นายเป็นนักผจญภัยที่รับภารกิจพิเศษมาใช่ไหม” “ครับ” เขาตอบ

“ถ้างั้นมากับฉัน” ชายชุดคลุมพาเดินเข้าไปข้างกำแพงผ่านผู้คนที่เต็มไปด้วยแววตาไร้หนทาง “ทำไมนายไม่อ่านให้ดีกว่านี้ ภารกิจพิเศษ ไม่ได้เข้าไปทางประตู แต่เป็นการแอบเข้าไป”

“ผม ผม อยากได้ชื่อเสียง” นักผจญภัยคนนั้นพูด “ภารกิจนี้ช่วยทำให้ผมมีชื่อเสียงได้”

“อืม หลายคนก็มาเพื่อสิ่งนั้น แต่น้อยคนที่จะได้กลับออกไป” ชายคนนั้นพูดต่อ “เอาเป็นว่านายต้องแอบเข้าไปทางนี้”

“ครับ” นักผจญภัยคนนั้น มุดลงไปในท่อระบายน้ำ ริมกำแพงของดินแดนที่หนึ่ง

ประตูทางเข้ามีเสียงดังเช่นเคย “ฉันจะเข้าไปเล่นการพนัน!” นักผจญภัยคนหนึ่งพูด

“เชิญเข้าไป” เจ้าหน้าที่ตบหลังเบาๆ “ท่าทางรวยใช้ได้”

รถม้าของทั้งสามคนผ่านไปได้ด้วยดี มีเพียงเจ้าหน้าที่มองซิสด้วยสายตาไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ ภายในดินแดนที่หนึ่ง หอคอยขนาดใหญ่ตั้งขึ้นทางทิศใต้ ส่วนตรงกลางเป็นปราสาทสีทอง ลานประลองมีคนมากมายกำลังนั่งชมอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อการพนัน ไม่ใช่เพื่อฝึกทักษะคนขับรถม้าบอก

ถัดไปอีกในดินแดน หอคอยสีดำผสมเทา คล้องด้วยโซ่ตรวนสีทองขนาดใหญ่สูงเกือบสามสิบเมตร ส่งแสงออร่าออกมาเป็นระยะ ผู้คนเดินผ่านไปมา มีการชกต่อย ปล้น และแย่งชิงเกิดขึ้นบริเวณใต้ดินเป็นเหมือนลำธารน้ำที่ไม่มีน้ำ

“ขนมปังของฉัน” หญิงสาวอุ้มเด็กตัวเล็กตะโกนเสียงดัง หล่อนถูกกลุ่มคนวิ่งเข้ามา ขโมยขนมปังออกไปจากถุงสีน้ำตาล พลเมืองดีวิ่งเข้าช่วย แต่ก็ต้องพ่ายแพ้กลุ่มโจรขนาดใหญ่

คนขับรถม้าบอกว่าในดินแดนนี้แบ่งเขตสามส่วน ใต้สะพานเต็มไปด้วยทาส ความยากจน และไร้หนทาง เมื่อข้ามสะพานมาเป็นแหล่งค้าขาย การพนัน และแลกเปลี่ยนสิ่งของที่ไม่ต้องจ่ายภาษีใดๆ ส่วนวงที่สามพวกเราเข้าไปไม่ได้ เป็นส่วนของพระราชา ข้างในเป็นอะไรฉันไม่รู้ ลึกลงไปเท่าตึกสิบชั้น

“แล้วคนที่อยู่ใต้สะพาน ต้องทำอะไรหรอครับ” ซิสถาม ในใจเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เขาไม่ชอบที่เห็นอะไรหดหู่เช่นนั้น

“ทำความสะอาด ไม่ก็ไปเป็นแรงงานขุดเหมือง” คนขับรถม้าพูด “ทำหลายอย่างเพื่อมีชีวิตอยู่ รู้ไว้แค่นี้ก็พอ”

หล่อนขับรถม้าผ่านฝูงคนจำนวนมาก แทบจะไม่มีใครสนใจสักเท่าไหร่ ผู้คนดวงตาเต็มไปด้วยขอบสีแดงใต้ตา มีพลังงานบางอย่างซิสกำลังรู้สึกอย่างนั้น คิร่าใช้ดินสอกำลังขีดอะไรบางอย่างบนกระดาษ ส่วนคิวกำลังยกลังไม้และใยแมงมุมสีทองขึ้นรถม้า ก่อนจะออกเดินทางประตูทิศเหนือของดินแดนที่หนึ่ง

“สวมเร็วเข้า อย่ามัวแต่เล่นสิ” คิร่าพูด หล่อนมองซิสที่กำลังชูสร้อยคอสีม่วงขึ้นฟ้า “กดไปเลขหนึ่ง”

“ทำไมเราไม่คุยกันในเลขอื่น” ซิสถามกลับมา

“ลุงออคัสบอกไว้ว่า ทำภารกิจดินแดนไหนก็กดเลขนั้น” คิร่าส่ายหัว “ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากทำไมกัน”

“ฮัลโหล ฮัลโหล” คิวพูด “มีใครได้ยินฉันไหม” ตะโกนเสียงดัง “มีใครได้ยินไหม”

“โอ๊ย เบาๆ หน่อยสิ” คิร่าใช้นิ้วอุดหู “พวกนายสองคนเข้าสมาคมได้ยังไงเนี่ย พื้นฐานก็แทบจะไม่รู้อะไรกันเลย”

“ก็บอกแล้วไง ลุงออคัสรับอย่างไม่ได้ตั้งใจ” คิวพูดและมองออกไปรอบๆ

“งั้นเธอก็ช่วยสอนพวกเรา ดีไหม” ซิสพูด

“ถ้าฉันไม่ติดว่าต้องให้มังกรน้ำแข็งคอยรักษาคำสาป ภารกิจนี้ฉันทำคนเดียวก็ได้” คิร่าอุ้มมังกรน้ำแข็งลงมาจากหัว

“ใจเย็นน่า พวกเราแค่ล้อเล่น” ซิสสวมสร้อยใบไม้สีม่วง กดซ้ำไปที่เลขหนึ่ง “พร้อม ลุย”

เสียงล้อรถม้าบดพื้นดินที่แห้งแล้ง ปราศจากสิ่งใดนอกจากก้อนหินสีแดง ดูดซับแสงแดด แสดงออกมาถึงความแห้งแล้ง กล่องไม้สั่นไปมาตามทางที่ไม่เรียบ ทั้งสามคนเตรียมอาหารทั้งหมดไว้ตามที่บับเบิลเป็นคนจัดเตรียมให้ ซุปแครอทยี่สิบเอ็ดชุด เนื้ออบยี่สิบเอ็ดชุด แยมแบล็กเบอร์รี่สองขวด ขนมปังห้าสิบแท่ง

“ค่าจ้างที่ได้ก็ต้องกลับเอาไปจ่ายให้สมาคม” คิวพูด “แต่ช่างเถอะ มีของโปรดอยู่สองอย่าง”

“ฉันรู้สึกเหมือนเป็นพนักงานเลย” ซิสพูดมองดูอาหารที่อยู่ในกระเป๋าคาดเอว “อาหารสำหรับหนึ่งอาทิตย์ คุณบับเบิลเตรียมให้พร้อม”

“เราจะต้องอยู่ในถ้ำเหมืองถึงสามวันนะ เดินทางไปกลับก็หมดไปเกือบสองวันล่ะ” คิร่าพูด “แต่รถม้าคันนี้วิ่งเร็วชะมัด ตั้งแต่เราออกมาจากดินแดนที่สิบสอง”

หญิงสาวสวมผ้าคลุมหัว ถือขวดห่อด้วยกระดาษสีน้ำตาลยกขึ้นดื่มระหว่างใช้อีกมือกระตุกเชือก ม้าสวมรองเท้าสีทอง วิ่งด้วยความเร็วราวกับว่าไม่อยากหยุด ถ้าไม่จำเป็นต้องหยุด

“ใกล้จะถึงแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม” หญิงสาวพูด “ตอนมาไม่น่ากลัวเท่าตอนกลับหรอกนะ จำไว้”

“ถ้าต้องเลอะอีก ดูแล้วน่าจะไม่มีน้ำให้อาบ” คิวพูด

“ไปกันเถอะ” ซิสพูด เสียงรถม้าหยุดสนิทเบื้องหน้าของเขานั้น รอบกำแพงเสาไม้มีรากไม้สีฟ้าอ่อน โยกไปมาตามจังหวะ ไม่เหมือนกับดอกไม้ทั่วไป มันเหมือนดอกไม้หุ่นยนต์ส่งกลิ่นบางอย่างออกมา หญิงสาวขับรถม้าอธิบายให้ฟังว่า มันช่วยป้องกันฝูงก็อบลิน แต่พวกก็อบลินฉลาดกว่านั้น มันไม่ขุด รอปล้นอย่างเดียว หล่อนพาทั้งสามคนเดินผ่านผู้คนมองด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ ที่จอดรถม้าก็มีจำนวนไม่มาก แทบจะทุกคนสวมเชือกสีทองไว้ที่คอ ซึ่งซิสสังเกตได้ว่า มันคล้ายกับใยแมงมุม ถังน้ำขนาดใหญ่ลวดลายสีทอง เต็มไปด้วยน้ำมหาศาล หากเพียงมองดูด้วยตาเปล่า คงจะกดน้ำดื่มได้เพียงไม่เกินสิบแก้ว แต่หญิงสาวคนขับรถบอกว่า มันสามารถทำให้ท่วมทั้งเหมืองได้

ซิสถามด้วยความสงสัยว่า “ถ้าเกิดเหมืองอยู่ตรงกลาง หนทางข้างหน้าไปสู่พื้นที่สีดำ ถ้าเรามาจากดินแดนที่สิบสองก็ได้ไม่ต้องผ่านดินแดนที่หนึ่ง เช่นเดียวกันถ้าเรามาจากดินแดนที่สอง”

หญิงสาวหยุดฝีเท้าและหันมาพูดกับซิส “นายลองไปควบรถม้า แล้วทำอย่างที่นายคิด จะได้รู้ว่าเป็นยังไง”