169 ห่วงเงาหัวตัวเองก่อนเถอะ
“ห่วงเงาหัวตัวเองก่อนเถอะ” คิวพูดและก้มต่ำไปตามพื้นทรายมีพืชขึ้นอยู่เป็นระยะ “เมื่อไหร่เราจะแข็งแกร่งสักที จะได้สู้กับมันซึ่งๆ หน้า ฉันจะยัดระเบิดสักร้อยลูก พุ่งชนด้วยโล่ให้มันปลิวเข้าไปในสุสานผีดิบเลย”
“ทั้งที่เราไม่ได้ผิดอะไรเลย แถมไอ้โบโล น่าจะเป็นตัวการที่ลุงฟิลหายไป” ซิสเสริม ‘ส่งแมงมุมน้ำแข็งไปแช่แข็งพวกมันไว้ก็คงจะดีน่ะสิ’ เสียงเจ้าหน้าที่ด้านหลังเร่งฝีเท้ามาเรื่อยๆ
ทั้งคู่หลบอยู่ใต้โพรงไม้ และรอให้เจ้าหน้าที่สามนาย ถอยออกไป พยายามกลั้นหายใจแรงเอาไว้ ควบคุมลมหายใจอย่างช้าๆ มองหน้ากันและก้มผ่านพุ่มไม้ออกไป บนพื้นทราย เพื่อหาทางไปแท่นวาร์ป เห็นเท้าใครบางคนยืนอยู่
“พวกนายเล่นอะไรกัน” บรีชพูด เจลและโลลิยืนด้านหลังบรีช ส่วนนักเวทย์ชุดคลุมสีขาว กำลังเดินออกมาโดยรับจดหมายจากนกสีฟ้า
“นั่นสิ โตขนาดนี้แล้ว ยังทำตัวเหมือนเด็ก” เจลพูด
“ไม่เอาน่ะเจล ไม่สุภาพเลย” โลลิพูดขณะมองไปที่ดวงตาของซิส “พี่ซิส ที่เจอตอนคัดตัวนักเวทย์ ท่านบรีชแนะนำว่าให้พวกเราไปล่าบอสเต่าหนวดเขียวกับพี่”
“ฉันจะพาเธอไปเองโลลิ บอสกระจอกฉันคนเดียวก็เอาอยู่” เจลพูดเสียงห้วน
“เหมือนกับที่จะไปลุย ปีศาจปูก้ามดาบ” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวพูดต่อ “คุณเจล ถ้าคุณไม่รักตัวเองดิฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่ไม่ควรจะพาโลลิออกไปเสี่ยง ทั้งๆ ที่ค่าพลังไม่ถึงสองพัน คุณบรีชย้ำแล้วย้ำอีกว่า ให้กำจัดบอสทั้งสี่ตัวก่อนจะก้าวเข้าไปสู้กับมอนสเตอร์พื้นที่สีแดง”
ซิสเห็นภาพตัวเองที่โดนออร์คสีแดงกำจัดอย่างง่ายดาย คิวทำท่าล้อเลียนซิส
บรีชเปิดซองจดหมาย “พวกจอมเวทย์กำลังตามหาฉันอีกแล้ว น่าจะเป็นเพราะการประลองเวทย์” เขาพูดต่อ “กลับกันเถอะ ซิสฉันฝากโลลิและเจลด้วย ไม่ต้องห่วงเรื่องการกินและต่อสู้ สองคนนี้สบายมาก นายเพียงแค่ทำหน้าที่ของนายก็พอ”
“ครับ ท่านบรีช” ซิสโค้งตัวก่อนจะมองเห็น บรีชและนักเวทย์ชุดคลุมสีขาว เคลื่อนที่ออกไปด้วยบอลเวทย์ลม
“ฉันไม่อยากจะร่วมเดินทางกับคนอ่อนแอ ที่ยังสวมชุดนักผจญภัยมือใหม่” เจลพูด
“นายจะพูดอะไรก็ได้ เด็กน้อย แต่อย่ามาดูถูกเพื่อนฉัน” คิวเดินนำพาซิสไปต่อ เพื่อไปยังแท่นวาร์ป “ที่เขารับปากนักเวทย์คนนั้น เพราะว่าเขาเคารพนักเวทย์คนนั้น”
“ขอบใจมากคิว แต่ช่างเถอะ” ซิสพูดขณะเดินตามคิว
“เจล ถ้าขืนนายยังไม่ปรับตัว ฉันจะไม่คุยด้วยอีกต่อไปนะ” โลลิพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะเดินตามซิสและคิวไป
“เชอะ คนที่ปกป้องเธอคือฉันคนนี้ คอยดูแล้วกัน” เจลกอดอกและเดินไปอย่างไม่เต็มใจ
“ค่าพลังลบสิบ” เจ้าหน้าที่สวมหมวกกะลามะพร้าว หัวเราะอย่างสะใจ “เอาเถอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า วาร์ปครั้งแรกฟรี รีบเดินเข้าไป”
“ฉันรู้สึกแปลกๆ” ซิสหันไปพูดกับทุกคน “เจอกันประตูทางออก ทิศตะวันตกของเมืองหลวง ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”
“ความกังวลของนาย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าเราจะวาร์ปไป” คิวเสริม “ไม่โผล่เมืองหลวงยังไงไม่รู้”
“รับทราบค่ะ พี่ซิส” โลลิเดินเข้าไปด้วยผ้าคลุมสีขาวใส เจลเดินตามไป ไม่พูดอะไรสักคำ ทำเป็นไม่ได้ยิน
“วาร์ปครั้งแรกใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องตื่นเต้น เดี๋ยวก็ชิน คล้ายๆ กับกระโดดสูงเหละ” เจ้าหน้าที่ประจำแท่นวาร์ปตะโกน คิว โลลิ และเจล เดินเข้าไป เจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งใส่แท่งพลังงาน แสงสีขาวสว่างจ้า
เมืองหลวง
‘ปั้ง!’ เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้น เหล่าผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างรื่นเริง หิมะสีขาวกำลังตกโปรยลงมาจาก ฟากฟ้า กิ่งไม้ขนาดใหญ่กำลังถูกชายคนหนึ่ง ลากไปกลางเวทีกิจกรรม กระดาษห่อของขวัญปลิวไปตามลม
เสียงประกาศ ‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่ เทศกาลปั้นตุ๊กตาหิมะ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ไม่ว่าคุณจะมีอาชีพอะไร ก็สามารถร่วมกิจกรรมนี้ได้ อย่างไม่มีเงื่อนไข รางวัลที่ท่านได้รับคือ บัตรสุ่มสัตว์ขี่ ฮิปโปโปเตมัส , กวาง , แกะ และที่พิเศษ ม้ายูนิคอร์น’ ‘แต่ขอบอกไว้ก่อน บัตรสุ่ม ก็คือสุ่ม ฮ่า ฮ่า ฮ่า’
‘เกิดคำถามใช่ไหมครับ ว่าฉันจะได้รางวัลหรือไม่ ไม่ต้องห่วงไป ทางเราตัดสินด้วยความคิดสร้างสรรค์ ไม่เน้นใหญ่ ไม่เน้นสูง ไม่เน้นหิมะที่มากมาย แต่เราเน้นที่ความคิดสร้างสรรค์ ตุ๊กตาหิมะตัวไหนแปลกประหลาด เป็นที่น่าสนใจ รับไปเลยรางวัลใหญ่’
“เมื่อไหร่จะเริ่มสักที มือฉันจะแข็งแล้วนะ” หญิงสาวร่างอ้วนเตรียมตัวปั้น
“เธอก็ใส่ถุงมือสิ” หญิงสาวข้างเธอแนะนำ
“อย่างนั้นการปั้นจะไปรู้สึกอะไร” หล่อนเสริมและส่งสายตาว่าเป็นคู่แข่ง “รางวัลต้องเป็นของฉัน”
‘เชิญ เชิญ เชิญทุกท่าน เข้ามาที่ลานกิจกรรมได้เลย หิมะฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย โฮ๊ะๆ สามารถประดับด้วยกิ่งไม้ ใบไม้ ลูกตาปลอม หรือจะเป็นขวดแก้ว แล้วแต่ทุกท่านจะสร้างมันขึ้นมา’
“เริ่ม สัก ที โว๊ย!!!” ชายคนหนึ่งถือแก้วเหล้าไว้อีกมือ “โคตร จะ เสีย เว ลา เมา”
“อย่าพูดมาก ฉันจะเอารางวัล แกเลื่อยไม้ได้ ก็ต้องปั้นหิมะได้” หญิงสาวผมตั้งตรง ใบหน้ามีสีแดงสองจุดที่แก้ม
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเลื่อยไม้ ขี้บ่นจริงๆ ไม่น่าจีบเลย ในเกมออนไลน์ไม่เห็นหุ่นจะเป็นอย่างนี้” ชายยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “พลาดซะได้เรา”
“แหมมมม แกมันก็ไอ้แก่ลงพุง ตอนแรกก็ซื้อของราคาแพงมาจีบ” หล่อนสะบัดหน้าเล็กน้อย “ตอนนี้ล่ะ ให้ไปทำภารกิจแค่ดาวเดียว ยังไม่ทำเลย”
‘ถ้าพร้อมแล้ว!!! ผมจะให้สัญญาณ!!!’ ชายผู้ประกาศหันไปทางทีมงาน “ส่งกล้องแมลงปอสีรุ้งขึ้นไป ฉันจะเอาโฆษณาฉายระหว่างที่ดินแดนอื่นกำลังดู”
“รับทราบ!” ทีมงานพยักหน้าและเริ่มปล่อยแมลงปอสีรุ้ง ฉายภาพออกไป บริเวณจัดกิจกรรม มีผู้เข้าร่วมไม่ต่ำกว่าสามร้อยคน
‘เริ่มได้!!!!!!!!!!!!!!!!’
“หนีไป!!!” ซิสผลักคิว เขาถูกเชือกรัดตัวดิ้นไปมา
“อย่าคิดว่าจะหนีฉันรอด ฉันรู้ว่ายังไงพวกแกต้องวาร์ปกลับมา” โบโลทำหน้าตาล้อเลียน เขามีดวงตาที่ดุร้ายไม่ต่างกับมอนสเตอร์ที่ซิสเคยเจอ “สภาพอย่างพวกแก มีเมืองหลวงอย่างเดียวเท่านั้นที่อยู่ได้”
คิวดิ้นออกจากมือของเจ้าหน้าที่อีกสองคนอยู่ด้านหลังของโบโล เจลพาโลลิวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ไปประตูทางทิศตะวันตกของเมืองหลวง ฝีเท้าเร่งผ่านผู้คนที่กำลังเข้าร่วมกิจกรรม
“เกิดอะไรขึ้น เราต้องกลับไปช่วยเขา” โลลิพูดระหว่างทาง
“จำที่มันพูดไม่ได้หรอ เจอกันประตูทางออก” เจลพาโลลิหลบฝูงคนที่กำลังปั้นหิมะ “ไม่ว่าเกิดอะไรก็ตาม อีกอย่างฉันจะปกป้องเธอเอง ไม่ต้องห่วง” เจลพูดต่อว่า “สองคนนั้นต้องเป็นคนร้ายแน่ ไม่งั้นเจ้าหน้าที่คงไม่จับตัวเอาไว้”
