167 ค่อยดูเหมือนโลกแห่งเกมหน่อย
“จิตเวทย์แบบมีชีวิตคงโหดน่าดู” ซิสเสริม “งั้นการที่ผมมีจิตเวทย์ ถือว่าเป็นเรื่องไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด”
“ถูกต้อง” บรีชตอบทันที “แล้วยิ่งถ้านายมีจิตเวทย์มังกรจริงๆล่ะก็เหอะ ไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ผมก็ไม่อยากจะเชื่อ” ซิสพูดจบ เขาก็นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ผสมกับสิ่งที่เขาจินตนาการ ‘หรือว่าเราจะมีจิตเวทย์มังกร ไม่ๆ อย่าหลงตัวเอง’ ‘อยากจะเก่งขึ้นอีก’ ‘หาเครื่องสวมใส่ที่ดีขึ้นหากจะต้องไปอยู่ในพื้นที่สีแดง’ ‘สรุปแล้วว่า มันคืออะไรกันแน่’ ‘บางครั้งเราก็ไม่รู้ตัวว่าเราเป็นใคร’ ‘แล้วจิตเวทย์ของเรามันคืออะไรกันแน่’ ‘พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร เราไม่รู้เลย’
สายลมพัดผ่าน เสียงเท้าเดินตามพื้นปูน ก้อนหินเรียงรายบริเวณใต้ต้นไม้ นกสีฟ้าทำซองจดหมายหล่น บินวนกลับมาเก็บ เงานกยักษ์สีส้มกำลังแบกของชิ้นใหญ่ผ่านไป แสงแดดผ่านช่องเล็กๆ ของใบไม้ เพื่อกระทบที่ใบหน้าของทั้งสาม หลับพักผ่อนอย่างสบายใจ ลมที่เข้าร่างกายให้พองขึ้น ยุบลงตามจังหวะผ่อนออก
“หลบมาอยู่ที่นี่เอง ท่านบรีช ตื่นเถอะค่ะ” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวกำลังใช้มือเขย่าแขนของบรีช “จอมเวทย์ระดับสูง ตามหาคุณซะทั่วไปหมด ตื่นเถอะค่ะ”
“ตรงนี้หลับสบายกว่าตอนที่อยู่ในปราสาทเวทย์มนต์ซะอีก” บรีชลุกขึ้นนั่ง มองดูอากาศที่เย็นสบาย “น่าเบื่อชะมัด พวกนั้นคงตามฉันไปรีดข้อมูลบางอย่างแน่นอน”
“ไม่รู้สิคะ , ลืมไปเลย ฉันมีข่าวร้ายและด่วนมากจะแจ้งให้ท่านทราบ” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวเปิดซองจดหมายออก “เจลถูกปูก้ามดาบ จับตัวไว้ที่เกาะบี พื้นที่สีแดง ดินแดนที่หก โลลิเขียนจดหมายมาที่สมาคมนักเวทย์ลม”
“เฮ้อ สร้างปัญหาอีกแล้ว ประจำเลยเด็กคนนี้” บรีชส่ายหัวไปมา “เมื่อไหร่จอมเวทย์แสงจะกลับมาสักที จะได้ฝากเข้าไปเรียนแทนที่จะมาอยู่ในการดูแลของสมาคมเวทย์ลม”
“ฉันชอบโลลิ เขาสุภาพ อ่อนโยนและน่ารัก” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “แต่เจลเขายังเด็กอยู่”
“เจ้าเจล สร้างปัญหาไม่รู้จบ ปล่อยให้มันถูกจับไปดีแล้ว” บรีชพูด “และฉันจะไปช่วยแค่โลลิ”
“แหม ท่านบรีช ใจร้ายเกินไปแล้ว” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาว มองซิสที่กำลังลืมตาขึ้นมา และคิวที่หลบสนิทเหมือนกล่องไม้ ไม่สิ หุ่นไม้ ไม่สิ หุ่นคนที่สร้างจากหิน นิ่งสนิทราวกับคนตาย
“ผมขอไปด้วย” ซิสพูดขึ้นมา “คุณบอกเองว่าอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย อีกอย่างผมอยากเห็นดินแดนที่หกว่าเป็นยังไง ก่อนจะกลับเมืองหลวงและไปล่าบอสเต่าหนวดเขียว”
“โอ้ว ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เข้าทางฉันล่ะ” บรีชยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันจะฝากเจลและโลลิไปด้วย ค่าพลังของทั้งสองคนยังไม่ถึงสองพัน ยังจะกล้าไปทำภารกิจที่เกาะบี”
“นี่พวกนายสองคนค่าพลังไม่ถึงสองพันอย่าไปที่เกาะนั้นเลย” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง
“ให้เขารอเราที่ฝั่งแล้วกัน ส่วนเธอไปกับฉัน ไปรับเด็กตัวแสบที่อยู่กับเด็กน่ารักกลับมา” บรีชพูด
“ยินดีเจ้าค่ะ” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาวตอบและยิ้ม “ฉันชอบถักผมให้หนูโลลิ”
ดินแดนที่หก
ซิสใช้เวลาพอสมควรกว่าจะดึงคิวออกมาจากความฝัน เขาหลับลึกมากโดยให้เหตุผลที่ว่า ยกหินมากกว่าห้าสิบก้อน ทำให้พลังความง่วงสูงขึ้นกว่าปกติ บรีชพาทุกคนอ้อมออกมาที่หน้าประตู ก่อนจะสร้างบอลเวทย์ลมขึ้นมา นักเวทย์ชุดสีขาวก้าวเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ก้อนลมเคลื่อนที่ไปด้วยความเร็ว
“ชาเขียวค่ะ ท่านบรีช” นักเวทย์ชุดคลุมสีขาว ส่งน้ำชาถ้วยสีเทาอ่อน ภายในมีชาเขียวเข้มข้นควันลอยขึ้นมาเล็กน้อย
“ขอบคุณมาก” บรีชกล่าวก่อนจะยกขึ้นดื่ม
ซิสและคิว กัดขนมปังไส้กรอกที่ทั้งคู่มี ในระหว่างที่บอลเวทย์ลมเคลื่อนที่ ดูเหมือนว่านักผจญภัยระหว่างทางจะส่งเสียงทุกครั้งเมื่อบอลเวทย์ผ่านไป ความเร็วลมคงที่หมุนไปอย่างต่อเนื่อง
“น่าอิจฉาชะมัด!” นักผจญภัยคนหนึ่งตะโกน
“ช่างเถอะ พวกบ้านรวยสายเติม!” อีกคนเสริม
“ใจเย็นไว้น่า ถ้าพวกนายอยากได้อะไรเจ๋งๆ ก็ไปที่ตู้สุ่มยานพาหนะสิ” นักผจญภัยผมสั้นพูด “ได้ข่าวว่าเร็วๆ นี้จะนำม้ายูนิคอร์นมาลงด้วย”
“สุ่มให้โง่สิ ล่าสุดตู้ยานพาหนะแกะ ไม่มีใครได้สักคน หมดกันไปเท่าไหร่กับของแบบนี้” อีกคนเสริม “สุ่มชุดแฟชั่นยังจะง่ายซะกว่า” อีกคนเสริมทันที “จริงด้วยวันก่อนฉันได้เสื้อเกราะขนหมาป่า”
ประตูทางเข้าดินแดนที่หก กว้างและโล่ง เต็มไปด้วยต้นมะพร้าวสูง หาดทรายขาวสะอาด บ้านที่สร้างจากไม้เต็มสองข้างทาง กลิ่นอายทะเลพัดมาเป็นระยะ ผ่านจุดที่ร้อนระอุอย่างทะเลทราย พื้นทรายสีฟ้าจางลงเปลี่ยนเป็นหาดทรายเต็มไปด้วยเปลือกหอย นกปากยาวสีเหลืองท้องสีขาว กำลังบินผ่านไปมา และเหมือนจะมีตัวอะไรปีนขึ้นไปบนต้นมะพร้าว
ถัดลึกเข้าไปประตูวาร์ปกำลังมีเจ้าหน้าที่คอยใส่แท่งพลังงาน กล่องสินค้าเต็มไปด้วยอาหารทะเล กำลังถูกส่งไปอีกสถานที่หนึ่ง เมื่อมาถึงริมฝั่งของทะเล มองไปทางทิศตะวันตก อู่ต่อเรือขนาดใหญ่กำลังมีเรือแล่นผ่านเข้าไป เรือต่างขนาดจอดเป็นระเบียบระหว่างสะพานทอดยาวลงสู่ทะเล
“เฮ้ย อูฐของนายท่านบรรจุสินค้าได้เพียงสองร้อยช่อง ไม่สามารถยัดลังสินค้าได้มากถึงสามร้อยลังหรอกท่าน” ชาวประมงคนหนึ่งตะโกนบอก
“อะไรกันนะ ฉันสั่งแบบสามร้อยช่องไป สงสัยส่งมาผิด เสียเวลาจริงๆ” เจ้าของอูฐแย้ง “งั้นแค่นั้นก็ได้”
บรีชถอยห่างออกมาจากริมชายฝั่งที่ผู้คนกำลังจอดเรือ เพื่อนำสัตว์ทะเลใส่ลงไปในถัง บ้างก็คัดเกรด เพื่อส่งออก เขาให้ซิสและคิวรออยู่ที่ฝั่ง ต่อจากนั้น เปิดกระเป๋าคาดเอว ขวดแก้วด้านในมีเรือลอยอยู่ เทใส่บนคลื่นทะเล
“เรือวิ่งเร็วเมื่ออยู่บนน้ำ” บรีชพูดก่อนจะขึ้นไปพร้อมกับนักเวทย์ชุดคลุมสีขาว แล่นออกไปด้วยความเร็วลม
“ฉันมองไม่เห็นเกาะเลย” ซิสพูดและคิดในหัว ‘มีเรือในขวดด้วย’ ‘เดาไม่ออกเลยว่ามอนสเตอร์ในทะเลจะเป็นแบบไหน’
“นายจะเห็นได้ไง ต้องนั่งเรือออกไปสิ เฮ้อ!” คิวส่ายหัว “เราไปหาอะไรกินกันเถอะ ว่าแต่เหมือนฉันสับสนเล็กน้อยที่ตัดสินใจมาแบบทันที แต่ก็นะ การผจญภัย”
“ผู้คนคึกคักจริงๆ เรือหลากขนาดเต็มไปหมด เรือปล่องใหญ่กำลังพ่นน้ำขึ้นฟ้า ดอกไม้สวมที่คอเป็นแฟชั่นหรือยังไงกัน” ซิสพูด ‘กางเกงใบมะพร้าวสิ่งนั้นจะเพิ่มความต้านทานสักเท่าไหร่’ ‘หมวกก้ามปู เท่ชะมัด’ ซิสคิดในหัว
“ไปกันเถอะกระดานภารกิจอยู่ทางทิศตะวันออก ดูเหมือนจะมีนักผจญภัยรวมตัวกันอยู่มากกว่า ทางด้านตะวันตก” คิวเดินนำซิสไปทางทิศตะวันตก “ค่อยดูเหมือนโลกแห่งเกมหน่อย”