156 เป้าหมาย หนึ่งแสนทอง จากภารกิจกระดาน

‘ย๊า!!!!!!’ “คทาน้ำแข็ง แมงมุม!!” ซิสบิดซ้ำสองที ขาแมงมุมน้ำแข็งไม่สมบูรณ์ทะลุตัวของแมงป่องออกมา สารสีดำไหลออกมาตามตัว ขาแมงมุมบางอันไม่เป็นน้ำแข็ง

“ซิส ถอยออกมา!!” คิวพูดและยกโล่ออก “รับไปซะ ระเบิดสิบลูก” เขาหย่อนระเบิดใส่ปากของมันที่อ้าค้างอยู่ ทั้งคู่ถอยออกมาไกล เสียงดัง ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!!!! ตู้ม!!! ควันสีเทาดำลอยขึ้นบนอากาศ แมงป่องหางกระดิ่งดวงตาไฟสีเขียว แตกสลายเป็นคริสตัล ไอเท็มที่ได้รับ หางกระดิ่ง 1 อัน

“เกิดมาพึ่งจะเคยเจอ” คิวพูด

“มอนสเตอร์ คือ สัตว์ประหลาดไง” ซิสบีบโพชั่นและเดินตามคิวไป เสื้อที่เป็นรูรอยขาดจากงูทะเลทราย พัดตามลมไปมา “ในที่สุดฉันก็ได้เดินทางโดยไม่ต้องบังคับสัตว์ขี่”

“มันเป็นแผนของนายใช่ไหม” คิวแก้เชือกที่ผูกอูฐเอาไว้ “ช่างเถอะ ทรายด้านหน้าของเรามันเป็นสีแปลกๆ”

“ทะเลทรายสีคราม” ซิสพูดเขาเก็บหางกระดิ่งใส่กระเป๋าคาดเอวและกระโดดขึ้นไปบนหลังอูฐ

“ดูยังไงก็สีน้ำเงิน” คิวบังคับอูฐและเปิดเข็มทิศ มุ่งไปทางทิศใต้ “มันแตกต่างยังไง”

“ใช่ แต่ถ้ามองให้ลึกๆ มันมีม่วงนิดๆ ฟ้าหน่อยๆ แอบผสมอยู่” ซิสพูด

“ขอบใจ ช่วยขยายความรู้ให้ฉันตั้งเยอะ” คิวบีบเสียง

“ไม่เป็นไร ฉันยินดี” ซิสทำเสียงเข้ม

“ฉันประชด” คิวสวนกลับอย่างไว

“อ้าวหรอ” ทั้งคู่หัวเราะ

หมู่บ้านสีคราม

บ้านส่วนใหญ่ทำจากไม้ และดูเหมือนจะเป็นร้านขนาดใหญ่ขายอะไหล่ซ่อมเรือมากกว่า ถัดไปอีกด้านเหมือนจะเป็นฟาร์มอูฐ เป็นสถานที่หยุดพักจุดสุดท้ายก่อนเข้าไปสู่ดินแดนที่หก อาหารที่มองดูแล้วน่าจะขายดีที่สุด คงหนีไม่พ้นปลาหมึกตัวใหญ่ที่พ่อค้าคนหนึ่งกำลังหั่นออกเป็นชิ้นๆ หนวดมากมายถูกเสียบไม้ยาว

“เป็นเพราะเกมรึเปล่า” ซิสพูดขณะมองพ่อค้าคนนั้น “ปลาหมึกมันใหญ่กว่าปกติ”

“ช่างเถอะ อยากรู้ต้องลอง” คิวรีบตรงเข้าไปต่อแถวเพื่อซื้อปลาหมึกย่างราดซอสเผ็ด เขาต้องจ่ายทองค่าดูแลรักษาอูฐประมาณสองหมื่นทอง (20,000 ทอง)

“ว้าว รสชาติเยี่ยมจริงๆ” ซิสกัดหนวดปลาหมึกเสียบไม้ มันย่างบนเตาที่มีใบไม้ส่งกลิ่นหอมอยู่ด้านข้าง แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร “กรุบ กรุบ นี่สินะปลาหมึก หนึบ หนึบ”

“ไม้ล่ะ เจ็ดพันทอง คุ้มค่า คุ้มราคา” คิวเคี้ยวด้วยฟันที่แข็งแรง หนุบ หนับ “อร่อยสุดๆ”

ระหว่างที่กินปลาหมึกเสียบไม้อยู่หน้าร้าน ซิสยังคงมองไปรอบๆ ผู้คนกำลังนั่งบนโต๊ะที่มีอาหารจำนวนมาก เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ไม่สิโคตรจะอิจฉาเลยล่ะ แต่ก็ต้องบอกกับตัวเขาเองว่า “อย่างน้อยเราก็ได้กินปลาหมึกเสียบไม้” เขาเดินต่อไปหาร้านขนมปัง ซึ่งแทบจะมีอยู่ทุกเมือง มันเป็นอาหารราคาถูกที่สามารถยื้อชีวิตให้อยู่ต่อได้อีกหลายวัน อันที่จริงแล้วคิวเคยบอกไว้ว่า ‘ขนมปังเป็นอาหารคนรวย’

“ถ้าไม่มีแยม ก็กินกับไส้หรอก” คิวพูดต่อ “ทองที่เราสองคนมีก็เหลือไม่ถึง หนึ่งหมื่น”

“อืม ยังไงก็ได้ ประหยัดไว้ก่อน” ซิสพูด เขารู้สึกผิดเล็กน้อยที่ออกมาผจญภัยแล้วคิวต้องมาลำบาก “ถ้านายอยู่เมืองหลวงคงหารายได้ และไม่ลำบากอย่างนี้”

“คิดมากอีกแล้ว ใครใช้ให้นายรู้สึกสงสารคนอื่นกันห๊ะ” คิวพูด “สงสารตัวเองก่อนเถอะ อีกอย่างถ้าการผจญภัยไม่ต่างกับที่ฉันเคยเป็นอยู่ แล้วสิ่งนั้นมันจะน่าจดจำไหมล่ะ”

“รับทราบ คุณชายคิว” ซิสหัวเราะ และคิดในใจต่อ ‘คงไม่ได้หมายความว่าไปใช้ชีวิตลำบาก แต่ไม่ต้องไปกำหนดว่าจะเจออะไร อืม บางทีเราก็คิดมากไป’

“และพวกเราควรจะแข็งแกร่งขึ้น อย่างที่นายบอก” คิวเสริมออกมาหลังจ่ายทองซื้อขนมปัง

“ใช่ ต้องแข็งแกร่งขึ้นอีก” ซิสชูขนมปังขึ้นฟ้า ฟันไปด้านซ้ายและขวา “ตายซะเถอะ เจ้าปีศาจ”

ผู้คนในร้านขนมปังหัวเราะและแอบยิ้มกับการกระทำของซิส หญิงสาวตัวเล็กถือไม้เท้าเวทย์สีน้ำตาลมีหัวกะโหลกอยู่ด้านบนคทา กำลังเก็บขนมปังลงตะกร้า และใช้มือปิดปากเพราะกลั้นหัวเราะไม่อยู่

เต็นท์ของทั้งคู่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านปูพื้นด้วยอิฐ เปลือกหอยขนาดใหญ่ ดินที่สร้างมาเพื่อเป็นทางเดิน ต้นไม้ดูเหมือนจะย้อนแย้งนิดหน่อย ดอกไม้สีเหลืองขนาดใหญ่คล้ายทานตะวันแต่ก็ไม่ใช่ ขึ้นเรียงรายเต็มไปหมด และคงจะหนีไม่พ้นต้นว่านหางจระเข้ มันกลายเป็นที่สนใจของทุกคนที่ผ่านมา ลำต้นสีเขียวปกติทั่วไป เนื้อวุ้นภายในของมันสีคราม ออกไปทางฟ้าอ่อน

“สนใจสักแก้วไหมล่ะ” ผู้ชายมีดาบโค้งคล้ายเสี้ยวพระจันทร์เสียบอยู่ข้างเอวกำลังพูดกับซิส เพราะเขาเห็นว่าซิสมองดูอยู่นานพอสมควร “ชิมฟรี แก้วถัดไปห้าพันทอง”

“ผมไม่แน่ใจว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร” ซิสพูด ‘เราไม่มีทองมากพอ’ ‘งั้นแค่ชิมก็พอ’

“รสชาติ ไม่เลว รู้สึกชุ่มคอยังไงไม่รู้” คิวแทรกมาทันที “ซื้อไว้ดื่มระหว่างการเดินทางก็คงจะดีไม่น้อย หรือไม่ก็เอาไปทาขนมปัง!”

“เจ้าบ้าคิว มันไม่ใช่แยมว่านหางจระเข้นะ” ซิส รับน้ำว่านหางจระเข้สีฟ้าใส่แก้วไม้ ยกขึ้นดื่ม ในหัวเขาคิดว่ากำลังกินเมือกสัตว์บางอย่างลงไปในท้องของตัวเอง “อืม ก็อร่อยดีเหมือนกัน แน่นอนว่าเขาต้องปรุงด้วยสูตรพิเศษ”

“เป็นสูตรที่มาจากคุณย่าฉัน แน่นอนว่าไม่บอกพวกนายหรอก” ผู้ชายขายน้ำว่านหางจระเข้คนนั้น หัวเราะ และรับแก้วกลับมาไว้ที่เดิม

รอบเต็นท์ของทั้งคู่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย นั่งรอบกองไฟ บางคนก็กำลังเสียบไม้ย่างอะไรบางอย่าง อีกคนกำลังต้มน้ำเพื่อใส่เนื้อปลาจำนวนมากลงไป ในตอนกลางคืนอากาศจะหนาวเย็นกว่าปกติพอสมควร เครื่องดื่มอุ่นๆ ในยามค่ำคืนก็ขายดีเป็นพิเศษ

“พรุ่งนี้เราจะออกล่า ทำภารกิจกระดานเพื่อหนึ่งแสนทอง” คิวพูดขณะมองซิสที่กำลังจะอ้าปาก “ฉันรู้ ยังไม่ต้องรีบแทรกขึ้นมา บอสแมงป่องน้ำแข็งจะเกิดทางทิศตะวันตกของหมู่บ้านสีคราม พบเจอไม่ยาก”

“เป้าหมาย หนึ่งแสนทองจากภารกิจกระดาน” ซิสยกโกโก้ร้อนขึ้นดื่ม “อืม ว่าต่อสิ”

“ส่วนบอสจะเจอได้ที่ พุ่มไม้ไร้ใบ เราถอนมันออกเมื่อพบเศษน้ำแข็งรอบๆ พุ่มไม้นั้น” คิวดื่มโกโก้ร้อนหนึ่งอึกและพูดต่อ “เมื่อถอนออกมา บอสแมงป่องน้ำแข็งก็จะโผล่ขึ้นมาจากพื้นทราย”