154 ฉันไม่สู้ ให้สมุดมันสู้

คิวยังคงวุ่นอยู่กับการแลกกุญแจสีทอง ซึ่งเขาใช้เวลาเถียงอยู่นานพอสมควร สิบสองกุญแจเงินแลกกับหนึ่งกุญแจทอง “ตามนั้นก็ได้ ถ้าฉันมีเวลามากกว่านี้ ยังไงก็จะแลกเปลี่ยนที่สิบเอ็ดอัน”

“ฉันก็จะต่อรองอยู่แบบนี้ มันคืออัตราเป็นกลาง” พ่อค้าขายกุญแจเปิดกล่องสมบัติ “ถ้าไม่พอใจก็ไปร้านอื่น”

“ไม่ไป ส่งมา” คิวรับกุญแจสีทองจากพ่อค้า เขาเดินต่อไปขายไหสีทองได้ถึงแปดหมื่นทอง แถมยังได้บาบีคิวกลับมาห้าไม้

ภายในเต็นท์ซิสกำลังมองหลอดพลังกายตัวเองที่เหลือเพียงครึ่งเดียว ไม่มีท่าทีว่าจะเพิ่ม เขาดึงสมุดออกมาบีบด้วยมือทั้งสองข้างเพราะความโกรธ จากนั้นก็เปิดออก ตัวอักษรกระจายออก มีรอยฉีกขาด ถัดไปเรื่อยๆ มีวงแหวนเวทย์สีดำ ไม่สมบูรณ์นักค่อยๆ ถูกเติมด้วยเศษคริสตัล ทุกๆ หน้าก็เป็นเช่นนั้น ในหัวซิสคิดว่า ‘ถ้าเอาแท่งพลังงานใส่เข้าไปจะเกิดอะไรขึ้น’

“อย่าเลย” คิวพูดขณะเดินเข้ามา “อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย ฉันจะสร้างระเบิดสักพันลูกแล้วฝังสมุดเล่มนี้ไปตลอดกาล”

ซิสปิดสมุดคู่มือและใช้ใยแมงมุมสีทองรัดเอาไว้แน่นข้างเอวเหมือนเดิม เขารับอาหารและเครื่องดื่ม เตรียมตัวออกเดินทาง

“ฉันไปหาคนขี่ออูฐมา” คิวกัดขนมปัง “ไม่มีสักคน คนขี่อูฐเกือบสามร้อยคนถูกใช้บริการหมดเลย”

“พรุ่งนี้เราลองไปอีกรอบ เผื่อจะมีคนขี่อูฐว่างๆ” ซิสพูด ในใจเขาคิดอยากจะกลับเข้าไปในดันเจี้ยน ค้นหาไอเท็ม แต่ ‘เราต้องไปให้ถึงจุดหมายที่วางไว้’

“ได้เจอลุงอูฐก็ดีสิ” คิวเสริม

“ถ้าโชคดีนะ” ซิสยกน้ำขึ้นดื่มและล้มตัวลงนอน เปลือกตาปิด แต่สมองไม่หยุดทำงาน ‘ฉันควรจะหยุดคิดบ้าง’ ‘ถึงทางออก ที่มากมายและเป็นไปได้อยู่ไม่กี่ทาง’ ‘เราไม่มีเวลาให้คิดวางแผนเหมือนตอนเล่นเกมออนไลน์’ ‘ชีวิตจริงผิดแผนเสมอ’ ‘ใครจะไปรู้ พรุ่งนี้จะเจออะไร’ ‘งูทะเลทรายกำจัดได้ง่ายมาก มันมีทักษะเกลียวที่หาง หลบหลีกและสวนกลับ หากมีเวทย์ไฟสามารถเผาและโจมตีต่อด้วยลูกธนูอาบยาพิษ’ ‘ฟาโรห์ก็งั้นๆ หากมีคนรับการโจมตีและการหลอกล่อลูกน้อง มันเปราะบาง’ ‘ผลิตโพชั่นมากขึ้น น่าจะมีหนทางอยู่’ ‘ป่านนี้คิร่าจะอยู่ตรงไหน’ ‘แม่เราจะเป็นยังไงบ้าง’ ‘ถ้าเรามีทองมากพอ จะซื้อบ้านและปลูกต้นไม้’ ‘หาทำเลที่มีน้ำดื่ม จากท้องฟ้า ไม่ก็ลำธารที่ใสสะอาด’

‘เสียงลมหายใจของคิวที่เป็นจังหวะ’ ครอก ฟี่ ครอก ฟี่

“หลับง่ายชะมัด” ซิสลืมตาและหลับตาอีกครั้ง

ออกเดินทาง

มองออกไปด้วยตาเปล่า พายุทะเลทรายที่เคยเกิดขึ้น แต่กลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิวทรายเรียบสนิท เป็นคลื่นบางระยะ เป็นลอนโค้งตามสายลม แสงแดดกำลังแผดเผาทุกสิ่งที่มันมองเห็น กิ้งก่าใช้ลิ้นม้วนแมลงเข้าปาก

“แล้วแต่ ราคาเท่านี้ข้าไม่ไป” ผู้ชายสวมสร้อยไว้มากกว่าห้าอัน รูปปั้นสัตว์ สัญลักษณ์ คล้ายไม้กางเขนแต่ด้านบนไม่ใช่ “คิดให้ดี เหลือข้าแค่คนเดียวตอนนี้ เพราะพวกนายไม่มีทองไปจ้างอูฐคอยาวหรอก”

“เอาไงดี” คิวเดินออกมาปรึกษากับซิส รอบข้างเขาสองคนมีเพียงม้าตัวเล็ก และอูฐสองตัวใหญ่ กับชายที่สร้อยคอแทบจะล้นออกมา

“สองแสนทอง การเดินทางอีกเพียงไม่ไกล” ซิสกำลังใช้ความคิด ‘ถ้าเราเดินไปจะเกิดอะไรขึ้น’ “ถ้าเราเดินไปจะเกิดอะไรขึ้น”

คิวหันออกไปมอง “ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ ไม่มีใครเดินสักคน”

“อันตรายสินะ จากอะไร มอนสเตอร์ ไม่หรอกน่าจะธรรมชาติ” ซิสพูดความคิดออกมาไม่รู้ตัว “ถ้าเราจ่ายไปจะเหลือแค่ ห้าหมื่นทองหลังจากหักค่าอาหาร”

“อืม ก็อย่างที่ฉันบอกไป” คิวขยับกระเป๋าสัมภาระ แววตาสีฟ้าหันกลับไปมองคนอื่นที่กำลังติดต่อชายคนนั้นเช่นกัน “ปกติแล้ว ห้าหมื่น มากสุดก็แสนห้า”

“แต่เขาคิดเอาเปรียบในช่วงเวลาแบบนี้” ซิสคิด ‘เอาไงดี’ ‘หากมองในแง่ดี คิวต่อรองจากสี่แสนเหลือสองแสนนี่ก็ดีสุดๆล่ะ’ “ตามนั้นคิว เราคงไม่มีทองไปจ้างอูฐคอยาวตัวใหญ่มีที่นอน มีร่ม ราคาขั้นต่ำหกแสนทองหรอก”

“ใจเย็นซิส ละเอียดเกินไปแล้ว” คิวหัวเราะและเดินไปส่งถุงทองอย่างไม่เต็มใจให้ชายคนนั้น

ม้าสีน้ำตาลแดงตัวเล็กกำลังแบกชายคนนั้นไว้ด้านหลัง ทุกการก้าวเดินอูฐด้านหลังสองตัวก็เดินตามไปอย่างช้าๆ เชือกมัดแน่นผ่านลำตัวของม้า คล้องคออูฐเพื่อนำทาง

“ฉันว่ามันแปลกๆ” คิวพูด “ทำไมต้องใช้ม้าจูงอูฐด้วย”

“มันเรื่องของฉัน” ชายคนนั้นยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม “เป็นผู้โดยสารมีหน้าที่นั่ง ใช้ก้นนั่งไม่ใช่ปากนั่ง”

“ลุยมันเลยไหม” ซิสกระซิบข้างหูของคิว “เปิดสมุดคู่มือ”

“ช่างเถอะ นายอย่ามาตลก เจ้าบ้าซิส แกไม่ชอบทะเลาะกับใคร” คิวหัวเราะ และยกน้ำขึ้นดื่ม

“เปล่า ฉันไม่สู้ ให้สมุดมันสู้” ซิสยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

ท้องฟ้ามืดลงท่ามกลางการเดินทาง ผู้คนมากมายผ่านไปผ่านมาอย่างเป็นระบบ ระเบียบของทะเลทรายแทบจะแยกไม่ออกเลยว่าทิศไหนเป็นทิศไหน มอนสเตอร์โผล่ออกมาโจมตีเป็นระยะ

“คืนนี้เราจะพักกันตรงนี้” ชายลงจากม้าและวางบ้านพักสวยงามออกมา โยนเศษหญ้าให้ม้าและอูฐกินอย่างไม่เต็มใจ วางถังน้ำอยู่ด้านหน้า “เจอกันพรุ่งนี้เช้า”

ซิสและคิวพยักหน้า กางเต็นท์ออก มองไปรอบๆ นักผจญภัย คบเพลิงห่างออกไปพอสมควรกำลังตั้งแคมป์กัน มีเพียงรถม้ายังคงสวนขึ้นไปทางทิศเหนือ เสียงอาวุธกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์บางชนิดอยู่

“นายว่าคืนนี้จะมีตัวอะไรออกมาไหม” คิวพูดปากเขากว้างกำลังดูดลมเข้าไป “ง่วงจริงๆ”

“เรายังวางใจไม่ได้” ซิสพูดมองออกไปด้านนอกผ่านรูของเต็นท์

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาว บ้างก็เป็นรูปคล้ายแมงป่อง บ้างก็เป็นรูปคล้ายเต่า บ้างก็เป็นคล้ายแพะ ขึ้นอยู่กับใครคนนั้นจะจินตนาการ ซิสนอนไม่หลับออกมานั่งหน้าเต็นท์ จิตใจเต็มไปด้วยความกังวล เขามองรองเท้าสีน้ำตาลที่ฟลูสร้างให้ คทาก็เช่นกัน มันส่องแสงสีฟ้ามาเป็นระยะ เพราะซิสสร้างแมงมุมน้ำแข็งออกมาเดินเล่น

เมื่อตะวันเคลื่อนที่กลับมาส่องแสงสว่าง โดยที่ไม่รู้ว่าโลกหมุนรอบตัวเอง ใครกันแน่นเป็นต้นเหตุของการหมุนหาใคร การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป นักเดินทางเริ่มบางตา ทิศใต้ลึกลงไปเรื่อยๆ เนินทรายสูงทำให้เสียเวลาตอนขึ้น ม้าตัวเล็กสีน้ำตาลแดงเริ่มจะหมดแรง เพราะได้กินหญ้าเพียงน้อยนิด

“เฮ้ย!” ชายจับเชือกที่บังคับม้ากระชากอย่างแรง ก่อนที่ม้าจะพับขาและล้มลงไป ซิสและคิวแอบหัวเราะเล็กน้อยที่ชายคนนั้นหัวจมอยู่ในทราย “ไอ้ม้าอ่อนแอ แกมันแค่สิ่งของที่ได้มาจากการพนัน”

“คุณหยุดพูดแบบนั้นกับมันเลยนะ” ซิสคำรามออกมา