153 เตรียมรถม้าให้ไว
“ซิส นายเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!!!” คิวพยายามตะโกนเพราะเขาเห็นค่าพลังกายของซิสลดลงเรื่อยๆ โพชั่นสีแดงสาดออกมาทุกส่วนของร่างกาย ซิสใกล้จะแตกสลายอย่างเห็นได้ชัด “นายกำลังทำร้ายตัวเอง!! เจ้าบ้าซิส นาย ไม่ได้ โง่ ขนาดนั้น”
แรงลมยังคงพัดต่อไป ผนังถ้ำเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เพราะใบมีดลมเฉือนทุกสิ่ง เสียงภายในหัวของซิสดังขึ้น “นั่นเหละ อย่างงั้น โกรธเข้าไปอีก นึกถึงอดีตเยอะๆ ใช่แล้วล่ะ มันเลวร้าย มันสร้างความเจ็บปวด ความทุกข์ ดี ดีแล้ว นึกถึงเหตุการณ์ที่นายเจ็บปวดสิ” เสียงในหัวดังต่อเนื่อง สมุดข้างเอวค่อยๆ ส่องแสงออกมา “คนอย่างนายมันไม่มีค่า ไร้ค่า ไร้หนทาง ไม่ว่าจะหาทางออกอย่างไร ก็ไม่มี ซ้ำเติมตัวเองเยอะๆ ยังงั้นเหละดี อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว” สมุดส่องแสงสีเขียวสว่างขึ้นเรื่อยๆ
“โถ่ เว๊ย” คิวตะโกนเสียงดังและพยายามเดินสวนเข้าไปในกระแสลมที่รุนแรง ความเจ็บปวดของซิสวนเวียนอยู่ในอากาศนับไม่ถ้วน “ซิส นาย จำได้ไหม” โพชั่นสีแดงสาดออกบนร่างกายของคิวระหว่างที่เดินเข้าไป “เราเคยเล่นเกมด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ชีวิตนายเคยร่าเริง สนุกสนาน เราชอบทำอะไรโง่ๆ ไปด้วยกัน” คิวก้าวเข้าไปใกล้ตัวซิสเรื่อยๆ
“พวกมันสองคนกำลังจะฆ่าตัวตายชัดๆ” ชายสวมแว่นพยายามหาทางออก
“เพียงเรื่องราวในชีวิตไม่กี่อย่าง อย่าทำให้มันกำจัดซิสคนนั้นได้สิวะ” คิวจับที่ไหล่ของซิส ก้อนกลมโจมตีใส่กล้ามท้องของคิว โพชั่นสาดออก “เข้าใจไหม เจ้าบ้าซิส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อย่าไปฟังมัน” เสียงดังออกมาจากสมุดคู่มือคาดเอว “ฉันจะพานายไปสู่ความสุขที่แท้จริง สมบัติ ทองมหาศาล ความร่ำรวย แน่นอน บ้าน ในใจลึกๆ ของนายอยากจะได้ ฉันรู้” สมุดส่องแสงสว่างขึ้นอีก “ฉันรู้ ฉันรู้”
ซิสค้างอยู่ท่าทางเดิม แววตาสีน้ำตาลดูน่าสงสาร แววตาไร้ความสุข ดวงตาเหมือนจะไม่มีวันจะกลับไปมีความสุข มังกรน้ำแข็งที่ซ่อนตัวภายในเส้นผมหยักศกสีน้ำตาล กำลังหลับอย่างสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ซิส คนเดิม...” คิวพูดจบก็ปลิวไปด้วยโพชั่นสีแดงเต็มร่างกายไปติดผนังสลบลง
“ฉัน ไม่ ใช่ คน เดิม อีก ต่อ ไป!!” ซิสพูดออกมาจากปากของตัวเองร่ายกายเริ่มขยับได้อีกครั้ง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ดีมาก ต่อจากนั้นก็ตายด้วยพลังของตัวเองซะ” สมุดคู่มือเสริม “เพราะฉันรอให้บอสเกิดมาเพื่อกำจัดนายไม่ไหว มันนานเกินไป รีบๆ เกลียดตัวเองเร็วเข้า!”
“ฉันคนใหม่ คือคนที่รักตัวเองก่อน” ซิสคำรามออกมาเสียงดัง แรงลมพัดหนักขึ้นครั้งสุดท้าย ทำลายผนังดันเจี้ยนแตกออก “หุบ ปาก เน่า เน่า ของแกไปเลย แกไม่ใช่เพื่อนฉัน เพราะเพื่อนกันไม่มีวันที่จะคิดร้ายกับเพื่อนของตัวเอง” ซิสหันมามองคิวก่อนจะสลบลงไปเช่นกัน “ฉันมันเผลอไปโง่เอง ฉันขอโทษ”
เสียงฝีเท้ากำลังเดินออกมาจากดันเจี้ยน แบกซิสและคิวไว้ด้านหลังเดินตรงออกมา กองทั้งคู่ไว้ข้างนอก ส่วนชายสวมแว่นตัวเตี้ยรีบวิ่งออกไปสุดชีวิต
“เฮ้ย!” ชายคนหนึ่งใช้มือตบหน้าซิสและคิวเบาๆ “พวกนายจะหลับไปถึงเมื่อไหร่กัน ตื่นมาค้นหาปริศนากันเถอะ”
“อยู่นี่เอง รอส” เสียงหญิงสาวตัวเล็กสวมชุดกระโปรงคล้ายเจ้าหญิงกำลังตะโกนเรียก “ไปไหนมาไหนตามใจชอบอยู่เรื่อย หัวหน้าเรียกหานายอีกแล้ว”
“จะไปเดี๋ยวนี้เหละ” เสื้อสั้นลอยขึ้นมาเหนือเอว กางเกงมีโซ่ล่ามอยู่ด้านข้าง เข็มขัดมีรูปหัวกะโหลกสีดำ เขาพยายามใช้มือปัดผมสีน้ำตาลของซิสไปมาเพื่อหาสิ่งที่เขาสนใจ แต่ไม่มีวี่แวว “อยู่ไหนกันนะ แววตาที่แสนน่ารัก ซ่อนอยู่ไหนกัน ออกมานะ”
“เร็วเข้า!!” หล่อนขยับหมวกปีกกว้างสีขาวลายสีเหลือง “เจ้าหน้าที่ใกล้เข้ามาแล้ว เร็วเข้ารอส!!”
“เออ เจ้าหน้าที่จมูกไวซะจริงๆ” รอสลุกขึ้นยืนใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง พ่นเศษกิ่งไม้ที่คาบไว้ออกจากปาก
เสียงฝีเท้าเจ้าหน้าที่ไม่ต่ำกว่าสิบนายวิ่งตามหาใครบางคน “มันอยู่ทางนี้” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเสริม “นั่นไง จับมันไว้” เสียงรองเท้าวิ่งตามกันไปต่อเนื่อง
เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานพอสมควร ทั้งคู่สลบไปท่ามกลางการเดินผ่านไปมาของเหล่านักผจญภัย บ้างก็พูดว่าเขาสองคนกำลังงีบอยู่ บ้างก็ว่าอ่อนแอเกินกว่าจะกลับเข้าไปในดันเจี้ยน
ซิสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เขาใช้มือลูบใบหน้าเบาๆ มองพลังกายของคิวที่ลดใกล้จะหมดหลอด เช่นเดียวกับตัวเขา ใช้อีกมือล้วงโพชั่นสีแดงออกมาบีบ ‘โบ๊ะ!!’ แตกขวดที่สิบ พลังกายค่อยๆ เพิ่มขึ้นมา โพชั่นสีเขียวบีบขึ้นอีก รอสักพักคิวค่อยๆ ลืมตา
“นี่เราอยู่ที่ไหน” คิวมองไปรอบๆ เห็นใครบางคนกำลังถือกล่องสมบัติออกมาจากดันเจี้ยน
“เราอยู่หน้าดันเจี้ยน” ซิสเสริม “พลังกายของฉัน!”
“พลังกายของฉันเต็มพอดี” คิวหันไปมองหลอดพลังกายของซิส ที่ไม่ว่าเขาจะบีบโพชั่นอีกเท่าไหร่มันก็ไม่เพิ่ม “เกิดอะไรขึ้นกับหลอดพลังกายของนาย”
“ฉันก็ไม่รู้” ซิสรู้สึกกังวลและลุกขึ้น
“ไปที่เต็นท์กันเถอะ” คิวลุกขึ้นมากล่องสมบัติสีทองติดอยู่ที่เอวของเขา “ในนี้มันจะมีอะไรอยู่กันนะ กล่องสมบัติปริศนา”
“ขอโทษนะคิว ที่พามาเจออะไรแย่ๆ อีกแล้ว” ซิสนึกถึงตอนที่บรีชบอกเขาว่า พลังรุนแรงเกินไป “บรีชเตือนฉันแล้วว่าไม่ควรใช้ ไม่รู้เหมือนกันทำไมฉันถึงควบคุมความโกรธลึกๆ เอาไว้ไม่อยู่”
คิวเก็บกล่องสมบัติและเดินนำไปที่เต็นท์ มองดูพายุที่ยังคงโหมกระหน่ำ “พลังเวทย์ลมของนายมันทำร้ายตัวนายเองหรือว่าไง ฉันเห็นลมสีเขียวมีสีดำอยู่ด้านใน”
“ประมาณนั้น” ซิสเดินตามและพยายามบีบโพชั่นสีแดงเพื่อลองอีกครั้ง “ไม่เพิ่มขึ้นเลย”
“ในที่สุดพายุก็สงบลง” ผู้คนส่งเสียงดีใจออกมา ราวกับว่าได้ออกจากกรง
“เตรียมรถม้าให้ไว” ชายคนหนึ่งแต่งชุดเกราะเต็มตัว เสียงการเคลื่อนที่ การออกเดินทาง เร่งรีบไปด้วยความวุ่นวาย
“ครับท่าน” เสียงชุดเกราะดังตามการเดิน
“ไปไม่ทันเช่าอูฐแน่ๆ” เสียงชายถือไหทองคำเดินผ่านไป พร้อมกับชายอีกสามคนแบกหีบสมบัติ
“เป็นอย่างงี้ทุกที พอทางปิดก็พากันหดหู่ พอทางเปิดก็แย่งกันไป” ชายสวมผ้าสีแดงมีรอยขาด “มีระเบียบสักหน่อยมันจะตายรึยังไง”
“หุบปากไปเลย แก่แล้วบ่นอะไรมากมาย” ชายหนุ่มไม่สวมเสื้อ ยกกล่องอาวุธใส่ถาดยาวที่อูฐกำลังจะลากไป
การเดินทางออกจากเมืองที่แสนจะวุ่นวายดำเนินต่อไป กลุ่มคนที่เตรียมตัวจะเข้ามาก็เบียดเสียดเข้ามา แน่นอนว่าพวกนักผจญภัยสายทำข่าว รีบเสนอหน้ามาก่อนใคร การจดบันทึก เตรียมรายงาน หรือไม่ก็พาดข่าวบนหนังสือพิมพ์
