118 อย่าให้ฉันจับได้แล้วกัน !!
“ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้” ซิสมองหน้าคุณเฮฟ “โชคดี ก็คือโชคดี”
บอลลูนชะลอตัวลง เดิร์ทชี้ไปที่ภูเขาเขียวสด มีสัตว์ป่ากำลังเดินเล่นอยู่ภายใน เขาชี้ไปอีก
“ด้านล่าง เป็นสถานที่ปลูกผลไม้หลากหลายชนิด ไม่ใช่แค่นั้น พืชผัก สมุนไพร วัตถุดิบ เปลือกไม้ เชื้อรา จำพวกเห็ด รากไม้ ไม้ประดับ” เดิร์ทมัดผมยาวสีเขียวเข้ม “ดินแดนที่สามเป็นพื้นดินที่วิเศษที่สุด เปรียบเสมือนหัวใจของโลกนี้ หากไม่มีพื้นดินเราคงไม่มีชีวิต น้ำที่ไหลมาจากหุบเขาลึกพื้นที่สีดำ ผ่านหินหลายชั้น กรองอย่างถี่ถ้วน กว่าจะไหลออกมา น้ำในลำธารสามารถดื่มได้โดยไม่ต้องไปต้มฆ่าเชื้อ วัชพืชแห้งตาย ก็สามารถนำมาทำเป็นปุ๋ย”
“ตรงนั้นคืออะไรครับ” คิวถามพลางชี้ไปที่ถังขนาดใหญ่เรียงกัน
“สถานที่ผลิตแยม ช้างที่น่ารักคอยเก็บเกี่ยวผลไม้ พวกสัตว์รู้ดีว่าผลไม้มันสุกตอนไหน เวลาไหนถึงรสชาติดีเยี่ยมที่สุด” เดิร์ทพูดต่อ “ถัดไปเป็นการเลี้ยงสัตว์เพื่อผลิตอาหาร สัตว์เหล่านี้เราดูแลอย่างดี ปราศจากโรคใดๆ เพราะการติดเชื้อโรคอาจจะส่งต่อไปถึงผู้บริโภค ถัดไปนมวัว นมแพะ ฉันล่ะชอบกินชีสเหลือเกิน”
“ฉันก็ชอบ” เฮฟพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม
“ว่าแต่ขนมปังมีไหมครับ” คิวถาม
“มีนะ แต่คงไม่อร่อยเท่าขนมปังดินแดนที่สี่” เดิร์ทพูด
“สุดสายตาทางทิศใต้ แต่ทำไมไม่เอามาขายแถวนี้” ซิสงุนงง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นการเมืองของพวกผู้ใหญ่ น่าเบื่อที่สุด” เดิร์ทพูด
“เฮ้อ การเมืองผู้ใหญ่ส่งผลให้เด็กๆ รับผลกระทบไปด้วย” คิวถอนหายใจ “เพราะเด็กอย่างฉันชอบขนมปังที่สุด”
บอลลูนลอยกลับมาทางหมู่บ้าน เพราะมันลอยมาสุดถึงธงสีดำ บนฟ้าก็มีบอลลูนอื่นยังลอยอยู่เช่นกัน ลายแดงคาดขาว ลายส้มคาดเหลือง ลายฟ้าคาดเทา บอลลูนไม่ต่ำกว่าร้อยอันลอยกระจายอยู่ทั่ว
“มีคนมาดูแสงตอนเช้าเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” ซิสมองไปรอบๆ “ฉันพึ่งสังเกต”
“ฮ่าๆ ใช่แต่เรามาโดยไม่ใช้บัตร” เฮฟพูด เดิร์ทจับคันโยกบอลลูนลอยต่อไป
“รีสอร์ตใหญ่จริงๆ” ซิสพูด
“แท่งใหญ่คล้ายพีระมิด คืออะไรหรอครับ” ซิสถาม
“สวนสมุนไพร” เฮฟพูด “ที่นี่เป็นสมุนไพรที่ดีที่สุด แต่ความยากมันไม่ได้อยู่ที่การเก็บ”
“ผมไม่เข้าใจ”
“เอาเป็นว่าลงจากบอลลูนแล้วจะพาไป” เฮฟพูด ซิสพยักหน้า
“แยม แยม ฉันจะกระโดดลงไปในถังแยม” คิวพูด
บอลลูนลงจอดที่เดิมอย่างช้าๆ เจ้าหน้าที่สวมขนนกที่สร้อยคอ รีบวิ่งเข้ามา เขามีเครื่องประดับส่องระยิบระยับ เต็มตัวของเขา ฟันของเขามีสองซีกที่เป็นสีทอง ขนจมูกโผล่ออกมา
“เฮ้ย นายห้ามเอาขึ้นไปโดยไม่ได้รับคำสั่ง” เจ้าหน้าที่พูด
“ฉันแค่ไปดูความเรียบร้อย ภาพรวมของผลไม้ ถ้ามันไม่งดงามฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” เดิร์ทพูด
“อย่ามาเล่นตลก แกลักลอบพานักท่องเที่ยวแล้วแอบเก็บรายได้เข้ากระเป๋าตัวเอง มันผิดกฎหมายรู้ใช่ไหม” เจ้าหน้าที่โบกมือเรียกอีกคนให้ตามเข้ามา
“อืม ฟังนะ นี่เฮฟ ที่ปรึกษาด้านผลไม้ เขารู้จักสมุนไพรหลากหลายชนิด สมุนไพรของเขา ทำให้พนักงานฉันมีความสุขในการทำงาน จึงได้ผลไม้ส่งที่รีสอร์ตตามดั่งใจต้องการ” เดิร์ทพูดต่อ “ส่วนเด็กหนุ่มสองคน เป็นเด็กฝึกงานฉันพาไปเรียนรู้ ซึ่งพวกเขามีความรู้ทางด้านแยม”
เจ้าหน้าที่จ้องตาคิว อย่างกับจะเอาความผิดให้ได้ เขาเบียดตัวเองยื่นหน้าเข้ามา
“อืม โรงงานแยมถือว่าเป็นส่วนหนี่งในการเรียนรู้ การที่เรารู้จักผลไม้ ผสมกับน้ำตาลคุณภาพ ใส่สองสามสิ่งสำคัญ ซึ่งเป็นสูตรที่ผมพูดออกไปไม่ได้” คิวทำท่าทางเหมือนนักวิชาการ “สำหรับผม แยมคือชีวิต”
ยามอีกคนถือแผ่นกระดาษสีแดงออกมา มันมีรูปเหมือนโซ่ เตรียมตัวจับกุมทั้งหมดไว้ คุณเฮฟเดินเข้ามาบังซิสและเปิดเสื้อคลุมขวดโพชั่นหลากสีขยับไปมา
“ถ้าคุณไม่แน่ใจในสมุนไพร โปรดจงเปิดใจในการเรียนรู้” ซิสพูด
เจ้าหน้าที่ทั้งสองคน เก็บหินสีแดงใส่กระเป๋า มันเหมือนเครื่องบันทึกอะไรสักอย่าง เขารู้สึกหงุดหงิดมาก “ช่างเถอะ พวกแกพูดอะไรไม่รู้ ไม่เห็นจะเข้าใจ ฉันเป็นถึงเจ้าหน้าที่ไม่จำเป็นต้องรู้ศัพท์ยากๆ”
“ไปเถอะ” เจ้าหน้าที่ตัวอ้วนอีกคนหายใจแรง ถือกระบองสีแดงส่ายไปมา “อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน!!”
หลังจากทั้งสี่คนเดินออกมาถึงหน้าบ้านของคุณเดิร์ท บ้านหลังสีขาวสะอาดขนาดกลาง ดูเรียบง่าย มีต้นไม้ตั้งอยู่เป็นระยะ เขาพาเดินเข้าไป ผ่านบ้านดินที่สร้างด้วยมือของเดิร์ทเอง เขาภูมิใจอย่างมาก ต้นไม้สีฟ้ากำลังออกดอกสีขาว
พื้นที่ในบ้านค่อนข้างโล่ง มีชั้นหนังสือตั้งอยู่ ดาบซามูไรเล่มสีเงิน แขวนอยู่บนผนัง ถัดไปอีกห้อง ที่นอนสร้างจากดิน มันเคลื่อนไหวเหมือนกับน้ำเดือดตลอดเวลา
“พวกเราไปนอนได้ไหมครับ” คิวถาม
“ลองดูสิ” เดิร์ทพูด “อีกอย่าง พวกนายแน่มาก เจ้าหน้าที่หมาบ้าพวกนั้น มันชอบคอยจับผิด ซึ่งฉันมีสิทธิ์ในการขึ้นบอลลูนแค่พนักงานผลไม้ แต่พวกมันร้อนตัวในสิ่งที่มันทำเองน่ะสิ”
“ช่างมันเถอะเดิร์ท” เฮฟพูด ขณะมองคิวดิ้นไปมา
คิวกำลังดิ้นเหมือนลูกชิ้นต้มในน้ำเดือด ส่ายไปมา เขารู้สึกเส้นตื้นไปทั้งตัว หัวเราะไปมา
“เจ้าบ้าคิว หัวเราะคนเดียว” ซิสเดินเข้าไปถอดรองเท้าสีน้ำตาล ล้มตัวลงนอนบนที่นอนดินขยับไปมา ‘คิกๆๆๆ’ ‘ฮ่าๆ’ ‘โฮ๊ะ’ “อย่างนั้นเหละ” “ดีๆ อีกหน่อย” “อืมสบายจริงๆ”
“ฉันว่าบ้าทั้งสองคน” เฮฟพูด “เล่นเสร็จแล้วเดินตามฉันมาล่ะ”
ทั้งสองคนเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอาหารของคุณเดิร์ท ความเรียบง่ายผสมผสานกับกลิ่นกาแฟยามเช้า มันหอมกรุ่นผ่านอากาศไปทั่วทั้งห้อง ซิสเลือกที่จะดื่มโกโก้ร้อนใส่นมเช่นเดียวกับคิว พวกเขาไม่ชอบรสขม
“ทำไมคุณเดิร์ทถึงชอบดื่มกาแฟครับ” ซิสถามขณะกัดขนมปังทาเนย สุดแสนอร่อย
“มันเป็นช่วงเวลา การเข้าถึงรสชาติ การสัมผัส” เดิร์ทจิบก่อนจะวางถ้วย “อันที่จริงแล้วรสชาติกาแฟไม่ได้ขมสักเท่าไหร่ เพราะชีวิตจริงขมกว่ารสชาติ”
คุณเฮฟหัวเราะ “ไม่เอาน่า” เดิร์ทหัวเราะด้วย “พวกฉันล้อเล่นน่ะ”
คิวกำลังกัดเนื้อย่างที่ปรุงสุกใหม่ๆ เนื้อปลาราดมะนาวลูกสีเหลืองใหญ่ ซิสมองเห็นถาดผลไม้หลากหลายชนิด กล้วยสีฟ้า องุ่นสีเหลืองทอง อะโวคาโดสีเขียวอ่อน สตรอว์เบอร์รี่
“รสชาติมันแปลกๆ นะครับ” ซิสดึงลูกองุ่นสีเหลืองทองใส่ปาก “มันค่อนข้างเหมือนองุ่น แต่มันให้ความรู้สึกลึกล้ำกว่านั้น”