117 บอลลูน
“ทำไมกัน ฉันชอบคิดมากอยู่เรื่อยเลย” ซิสพูดเขาหันไปมองนักผจญภัยคนอื่น กำลังเตรียมอาหาร กำลังเล่นน้ำ บางคนก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ โรยตัวลงมาสู่ลำธาร ความเพลิดเพลินที่เขาอยู่ แต่ไม่ยอมสัมผัส เขารู้สึกเช่นนั้น “ฉันเครียดไป ได้อะไร ก็ไม่ได้อะไร อยากจะเร่งเวลาให้ผ่านพ้นไป อยากจะแก้ไขความผิดพลาด อยาก อยาก มีแต่ความอยาก เฮ้อ”
เด็กสาวตัวเล็กกำลังหัดว่ายน้ำ พี่ชายร่างใหญ่ดูเหมือนจะเป็นคนในหมู่บ้านที่ซิสเดินผ่านมา กำลังสอนน้องสาวตัวเองว่ายน้ำ ถัดออกไป เด็กผู้ชายตัวเล็กไม่ต่ำกว่าสามคน กำลังสนุกกับการค้นหาอะไรบางอย่าง ในก้อนหินปลายน้ำตก
“ซิส” ซิสพูดกับตัวเอง “เจ้าโง่ เรามันโง่ที่สุด บทเรียนที่กำลังโจมตีเราตอนนี้ มันสอนให้เรารู้อะไร พูดออกมา”
“หมอนั่นบ้าไปแล้วแน่เลยพูดคนเดียว” เสียงหญิงสาวกำลังเติมท่อนไม้ในกองไฟ หันมามองซิส
“บทเรียน เราไม่มีทางแก้ไขเวลา ไม่ว่าจะดีหรือแย่ มันคือกระบวนการทำงานของชีวิต อย่ามาหวังว่าเราจะแก้ไขได้ทุกเรื่อง และฉันโง่มากที่แบกโลก” ซิสนิ่งไปสักพัก “เอาล่ะ ซิสฟังนะ คนโง่ยึดติด คนฉลาดปล่อยวาง ได้โปรดฟังตัวเองอีกสักครั้ง เราเปลี่ยนแปลงอะไรทันทีไม่ได้ น้ำยังคงไหล ต้นไม้เติบโต ลองคิดดูเล่นๆ ถ้าฉันหยุดไม่ก้าวแรกเข้ามาในโลกใบนี้ ฉันก็คงไม่มีก้าวที่สอง และก้าวที่สาม”
เขาลุกขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงสิ่งต่างๆ และปล่อยมันออกไป ปล่อยให้หมด ปล่อยทุกอย่างล่องลอยไปกับสายลม มันไม่ง่าย แต่ถ้าไม่เริ่มปล่อยตอนนี้มันจะเยอะมากในวันข้างหน้า “ได้โปรดตัวฉันเอง ยินดีกับความเจ็บปวดและเรียนรู้”
“วัน ต่อ วัน เท่านั้น” ตู้ม เสียงน้ำดัง หยดน้ำกระจายออกไปทั่ว
“ฉันคือราชาสาหร่าย” คิวพูด ถือกิ่งไม้ขนาดเล็ก “บังอาจมาทำให้เจ้าบ้าซิสเพี้ยนไปกว่าเดิม แกต้องตาย!!”
“ฉันต่างหากราชา แกมันปีศาจสาหร่าย” ซิสใช้มือกดสาหร่ายให้ติดหน้า ก่อนที่จะหมุนตัว “พลังสาหร่ายโจมตีศัตรู!!!”
‘ย๊า’ คิวส่งเสียง ถือใบไม้ออกมากำในมือชกไปมาบนน้ำ “หมัดสาหร่าย!!!!!”
“พวกนี้โตแต่ตัวจริงๆ” หญิงสาวเปลือยท่อนบนกำลังเดินขึ้นจากน้ำ “โชคดีที่ไม่ใช่พวกโรคจิต”
รุ่งเช้า
“ตื่นได้แล้ว ตื่นเร็วเข้า” เสียงเฮฟ กำลังเขย่าเต็นท์ของทั้งคู่ “พวกขี้เซา ตื่น!!!”
ซิสยื่นหน้าออกมาจากเต็นท์ “ว่าไงครับคุณเฮฟ มอนสเตอร์บุกหมู่บ้านอีกแล้วใช่ไหม หรือว่าเราได้บัตรฟรีท่องเที่ยว วันเดอร์ รีสอร์ต” พูดจบก็สลบลงไป
“ฉันจะพาพวกนายไปขึ้นบอลลูน” เฮฟพูดเบาๆ “เร็วเข้า อย่ามัวเสียเวลา”
“บอลลูน!” คิวตะโกนส่งเสียงออกมา เด้งเหมือนไม้กระดก “เราจะขึ้นบอลลูน” ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน
“ชู่!!!!!!!!” เฮฟใช้มือปิดปากทั้งสองคนไว้ “ฟังนะ เงียบให้ได้มากที่สุด พวกนายสองคนไม่อยากรู้หรอกว่าขึ้นบอลลูน เสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ เอาเป็นว่ารีบลุกจากฝันหวานแล้วเดินไปสู่ความจริงเถอะ”
ซิสและคิวจัดการตัวเองไวเหมือนสายฟ้าฟาด ซิสมองรองเท้าหนังสีน้ำตาล คิวมองอากาศที่ยังมีความเย็นของช่วงกลางคืนอยู่ คุณเฮฟถือดวงไฟส่องแสงกลม ราวกับว่าเขาถือพระจันทร์ส่องแสงฉบับพกพา
เสียงเท้าเดินต่อไปอย่างเงียบๆ ผ่านเต็นท์นักผจญภัยคนอื่นส่งเสียงนอนราวกับว่าแข่งขับรถอยู่ ถัดไปทางทิศตะวันออก คุณเฮฟชี้ให้ดูถึงที่พักของเขา และนำทางเดินไปต่อ
“พวกเรากำลังทำอะไรผิดกฎหมายรึเปล่า” ซิสพูดเบาๆ เพราะเขารู้สึกกังวล
“ไม่ผิด แค่ไม่ถูกต้อง”
“คำพูดแปลกๆ” คิวพูด ดวงตาระยิบระยับ เมื่อเห็นชายผมยาวสีเขียว กำลังจุดไฟในปล่องใต้บอลลูน เขาพยายามควักมือ
“ไม่อยากเชื่อเลย” ซิสกระโดดเข้าไปในบอลลูน ภายในนั้นมีแค่คุณเฮฟ ซิส คิว และชายผมยาวสีเขียว
“นี่เพื่อนฉัน” คุณเฮฟแนะนำ “เดิร์ท เขาเป็นหัวหน้าฝ่ายปลูกผลไม้ ส่วนเจ้าหัวสีฟ้าชื่อคิว หัวสีน้ำตาลชื่อซิส” จับมือกันเพื่อทำความรู้จัก
บอลลูนค่อยๆ ลอยตัวขึ้นไปอย่างช้าๆ ซิสมองไปรอบตัว เขาเห็นรีสอร์ตอยู่ทางทิศเหนือ มองไปเห็นท้องฟ้าที่ใกล้จะสว่างอีกไม่นาน หัวใจเขาเต้นแรงนิดหน่อย เขาใช้มือสัมผัสอย่างเบามือ ก่อนจะพูดว่า “ตื่นเต้นสินะ นี่เหละการผจญภัย”
เมื่อบอลลูนลอยขึ้นได้ระดับจากนั้นมันก็เคลื่อนไปทางทิศตะวันออก เปลวไฟลุกโชนส่งพลังงานให้ลอยขึ้น
“สูงมาก” คิวพูด “รีสอร์ตนั่นใหญ่จริงๆ ใหญ่มาก กว้างโคตรๆ แต่เสียใจด้วย เมื่อเราอยู่สูงกว่าแก แกมันก็หดเหลืออันนิดเดียว”
“ทำไมเราต้องไปกันตอนมืดด้วย” ซิสมองไฟดวงกลมคล้ายพระจันทร์ที่มือของเฮฟ
“ฉันเชื่อว่าใครบางคนก็ยังไม่ได้นอน” คิวพูดหลังจากมองรีสอร์ตด้วยสายตาที่ลึกเข้าไป”
บอลลูนลอยไปอย่างช้าๆ ทุกคนแทบจะไม่เห็น อะไรมากนัก เบื้องล่างมีแต่โคมไฟ จุดเล็กๆ เล็กนิดเดียวปักอยู่ตามทางเป็นระยะ มีดวงไฟแบบเดียวกันคล้ายดวงดาวลอยอยู่ในอากาศ
“ดินแดนที่สาม แบ่งออกเป็นหลายส่วน” เดิร์ทพูด เฮฟยิ้มขณะมองปล่องไฟส่องแสงสว่างสาดใส่หน้าทุกคน “วันเดอร์ รีสอร์ตใหญ่สุด จุคนได้เกือบล้านคน”
“ล้านคน!!!” ซิสพูดน้ำเสียงตกใจ
“อันที่จริงเยอะกว่านั้น” คุณเฮฟเสริม
เดิร์ทพูดต่อ “ภายในที่พักตากอากาศ มีการบริการทุกอย่าง กิจกรรมเข้าไปในป่า มีสัตว์หลากชนิดคอยต้อนรับ มีการแสดงของชาวเมือง การแสดงจากศิลปินทั่วโลก ก็มาแสดงที่นี่ อีกส่วนคือ หมู่บ้านแบ่งเป็นสามชั้นห่างออกมา”
“น่าจะเหมือนหมูสามชั้น” คิวพูด คุณเดิร์ทพยักหน้า
“ใช่แล้ว ส่วนที่เราอยู่คือชั้นที่สาม มันเป็นทางยาว” เดิร์ทขยับเสื้อคลุม “อีกส่วนที่ฉันจะพาไปก็คือ สุดขอบพื้นที่สีแดง เราไปได้แค่นั้น”
“ต่อจากนั้นมันคืออะไรครับ” ซิสถาม
“มันก็คือพื้นที่สีดำ” เดิร์ทพูด “แต่ไม่ต้องห่วง ดินแดนนี้ไม่มีมอนสเตอร์”
“ว้าว น่าอยู่แต่ไม่ตื่นเต้น” คิวหัวเราะ “บางทีเอาไว้เป็นที่สงบจิตใจได้ดี”
“ถูกต้อง” เฮฟพูด “ในพื้นที่สีดำ บัตรราคาแพงสุดๆ ฉันไม่อยากพูดราคาเดี๋ยววิญญาณนายจะตกบอลลูน” ซิสและคิวคิ้วขมวดใส่คุณเฮฟ “มันเป็นที่ซึ่งน้อยคนจะเข้าไป ราวกับว่าเพื่อสิ่งนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร”
“คงต้องถามโชตะ เขาน่าจะมีคำตอบ” เดิร์ทพูด
“ใครกันโชตะ” ซิสพูด
“เพื่อนพวกเราน่ะ” เฮฟและเดิร์ทหัวเราะ
แสงพระอาทิตย์กำลังสาดส่องออกมาจากหลังภูเขาเบื้องหน้า ท้องฟ้าจากมืดมิดกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้า สีม่วงเข้มผสมกับดำสนิทจางลงไปเรื่อยๆ ก่อนจะปรับเป็นสีฟ้าเข้มและจางลงอย่างช้าๆ
“ครั้งแรกที่เราได้เห็นพระอาทิตย์ก่อนใคร” คิวพูด
