116 เราฝันไปใช่ไหม
เสียงรถม้าหยุดสนิท ฮับปลดเชือกออก ม้ากระโดดยืดเส้นภายในร่างกายของมันไปอย่างธรรมชาติ วิ่งไปหาหญ้าเขียวสด มันมุดหัวลงไปดื่มด่ำกับหญ้าสดๆ จากต้น อีกตัวหันไปดื่มน้ำจากลำธาร ก่อนจะโผล่หัวขึ้นมากินองุ่นที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นั่นมันองุ่นของข้านะ” เสียงชายแก่ตะโกน “ม้าเจ้าเล่ห์”
“ข้าจะมาขอซื้อลังไม้อันใหม่” ฮับพูดจบก็หันมาตำหนิม้าของตนเอง “ไม่เอาน่าอย่าไปยุ่งองุ่นของเขา”
ชายแก่ถือขวานเดินออกไปดูรถม้า ที่มีร่างซิสและคิว นิ่งสนิทอยู่
“รอบนี้เจ้าขนหุ่นด้วยหรอ” ชายแก่พูด ฮับหัวเราะ “บอกแล้วให้ใช้ลังของข้า มันแข็งแรง ป้องกันปีศาจเป็ดดำได้สบาย”
“ท่านรู้ได้ไง ว่าเป็ดดำทำลายลังสินค้า”
“เจ้าโง่เอ๊ย ขนสีดำของมันตกอยู่นี่ไง” เขายกขนสีดำขึ้นมาชูให้ฮับดู “ถ้าจะเอาก็ต้องรอหน่อย ของหมดพอดี พรุ่งนี้ข้าจะไปตัดไม้”
“วันนี้ไม่ได้หรอ พรุ่งนี้ข้าจะได้ออกเดินทาง” ฮับพูดอย่างร้อนใจ
“ไม่ได้หรอก อยากจะได้ของดีต้องใจเย็นๆ” ชายแก่เดินกลับไป ดึงพ่วงองุ่นออกจากปากม้าตัวนั้นกลับมาใส่ปากตัวเอง
จากนั้นฮับก็เดินถัดไป หมู่บ้านเล็กๆ มีควันสีขาวลอยออกจากปล่องไฟด้านบนหลังคา เสียงขลุ่ย เครื่องดนตรีใช้สาย กลอง หรือแม้แต่เปียโน ดังขึ้นไม่พร้อมกัน มองเข้าไปเหมือนทุกคนกำลังฝึกซ้อม ลิงสูงเกือบสองเมตรกำลังฝึกโยนขวดจุดไฟสิบอัน ลอยไปมาบนอากาศ
อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวถักเปียและแต่งหน้าสวมหมวกยาวสีดำขาว ห่วงกลมไฟลุก ข้างบ้านก็มีหม้อใบใหญ่ต้มอะไรบางอย่าง เดือดควันลอยบนอากาศ ‘ปุดๆ’
“เฮ้ย” มือชายคนหนึ่งเขย่าตัวซิส “เกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวแข็งอย่างนี้”
ฮับเดินกลับมาที่รถม้าเขาถือถุงสีน้ำตาลมีเครื่องดื่มอยู่ด้านใน ยกดื่มก่อนจะพูดว่า “พวกเด็กหนุ่ม ช่วยทำงานเพื่อแลกกับการนั่งรถม้ามาที่ดินแดนสาม” ฮับกำลังคิดต่อ “เขาบอกว่าจะมาหาคุณเฮฟ อะไรนี่เหละ”
“ก็ฉันเนี่ย เฮฟ” เสียงขวดโพชั่นกระทบเบาๆ ในกระเป๋าเสื้อ ส่งเสียงออกมา
“งั้นดีเลย ช่วยปลุกพวกเขาหน่อย” ฮับพูด
“รอบนี้ไปเจอมอนสเตอร์ชนิดไหนกันอีกเนี่ย” เฮฟพูดต่อขณะหาอะไรในกระเป๋าเสื้อ “เจอแต่อะไรยากๆ สินะพวกนี้”
“ไม่หรอก ข้าแค่เล่าให้ฟังถึงสถานที่ในดินแดนที่สาม วันเดอร์ รีสอร์ต” ฮับพูด
“แปลกแฮะ แค่เรื่องราวรีสอร์ต ไม่เข้าใจจริงๆ” เฮฟพูด “ช่างเถอะ ดมสมุนไพรตัวนี้เดี๋ยวก็ดีขึ้น” เขาดึงสมุนไพรใบสีเขียวดอกสีขาว บดขยี้ในมือก่อนจะอุดใส่รูจมูกข้างในข้างหนึ่งของทั้งสองคน
เวลาผ่านไปซิสและคิวก็รู้สึกตัวขึ้นมา เขารู้สึกงัวเงีย อ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด
“นี่เราฝันไปใช่ไหม” ซิสพูด “ไอศกรีมโกโก้ลูกเท่าลังไม้ ข้ากำลังตักกินอย่างเอร็ดอร่อย ปลุกทำไม”
“เหนื่อยยังไงไม่รู้” คิวพูดก่อนจะหันไปเห็น “อ้าว คุณเฮฟ คิดว่าจะไม่ได้เจอซะแล้ว”
“สวัสดีครับคุณเฮฟ” ซิสพูดน้ำเสียงยืดยาว “สบายดีนะครับ”
“ฉันสบายดี พวกนายเหละที่ไม่สบาย” เฮฟส่ายหัวเล็กน้อย
ฮับได้แลกนกสีฟ้ากับซิสและคิว เผื่อรอบหน้ากลับไปเมืองหลวงจะได้ไปด้วยกัน ฮับไม่แน่ใจว่าทั้งคู่จะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ แต่ตัวเขาสิ่งที่แน่นอนคือ ลังไม้ได้พรุ่งนี้ และเขาต้องรอแล้วก็รอ หรือไม่ก็ฆ่าเวลาโดยการอาบน้ำให้ม้า
คิวรับเงินค่าจ้าง 15,000 ทอง ก่อนจะเดินตามคุณเฮฟไป ซิสดมสมุนไพรที่คุณเฮฟให้มา รู้สึกสดชื่นขึ้นอีกครั้ง
“พวกเขากำลังทำอะไรกันครับ” ซิสถาม
“การแสดง ความบันเทิง คนในหมู่บ้านแถวนี้ เขาทำงานใน วันเดอร์ รีสอร์ต” เฮฟหยุดพูดทันที “ฉันควรพูดดีไหมเนี่ย ชายชุดสีน้ำตาลบอกว่าพวกนายแพ้ วันเดอร์ รีสอร์ต แค่เล่าให้ฟังก็ตัวแข็งเลย”
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราไหวแล้ว” คิวพูดขณะใช้สองมือกดวิญญาณเอาไว้ เช่นเดียวกับซิส
“ใช่ครับ แล้วนี่พวกเราจะไปไหนกัน” ซิสพูด
“ฉันไม่ได้ดูถูกนะ แต่อย่างพวกนายคงไม่ได้มาเพื่อเที่ยวรีสอร์ตแน่ๆ” ทั้งคู่แยกวิญญาณถือเคียวแหลมคมเตรียมตัวฟาดคุณเฮฟ พูดจาได้แทงใจดำสุดๆ ในขณะที่คุณเฮฟพูดต่อ “แต่ฉันจะไปแนะนำที่กางเต็นท์ สำหรับนักผจญภัยทั่วไป”
“แล้วคุณเฮฟพักที่เดียวกับพวกเราไหมครับ” คิวพูด
“ไม่หรอก ฉันพักไม่ไกลจากพวกนายนัก” เฮฟโบกมือให้ชายกำลังเก็บท่อนไม้ “ฉันนอนบ้านเพื่อน”
“ครับผม” ซิสกำลังใช้ความคิด “แล้วพรุ่งนี้ ผมจะไปหาคุณเฮฟได้ไหมครับ คุณเฮฟทำอะไรต่อ ผมอยากสำรวจที่นี่ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง”
“ใจเย็นๆ คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ แล้วเดี๋ยวฉันมารับตอนเช้า ไปเก็บสมุนไพรกัน” เฮฟยิ้มอย่างเป็นมิตร “อีกอย่างจะพาไปดูที่ทำแยมสุดแสนอร่อย” เขาหรี่ตามองคิว “ฉันรู้ว่าพวกนายคงไม่ได้สนใจแค่มอนสเตอร์หรอกนะ”
“เยี่ยมไปเลย เยี่ยมที่สุด คุณเฮฟสุดยอด” คิวพูด “จริงแล้ว พวกเราสนใจของกินมากกว่า ฮ่าๆ”
เต็นท์กางออกใต้ต้นไม้ใบสีส้มอ่อน ดอกไม้สีม่วงส่งกลิ่นหอมชวนเพลิดเพลิน ลำธารไหลผ่าน เหล่านักผจญภัยลงไปล่าปลา บางคนก็ล่าหมูป่า เนื้อวัว นำมาทำอาหารสำหรับมื้อเย็น ซิสเผลอไปจับดอกไม้สีเขียว มันขยับก่อนจะส่งกลิ่นเหม็นออกมา นักผจญภัยคนอื่นหัวเราะ
เต็นท์สองหลัง บ้านฉบับพกพา หนึ่งหลัง กระโจมสิบอัน กองไฟขนาดกลางส่วนรวม ไว้สำหรับทำอาหาร บางคนก็ต้มอะไรบางอย่างอยู่ในหม้อสีเทาดำ มีอะไรอยู่ในห่อสีเงินใกล้ถ่านไม้
ทั้งคู่กระโดดลงไปเล่นน้ำในลำธารอย่างเพลิดเพลิน อยู่ดีๆ ซิสก็เศร้าไปซะงั้น เขาเดินกลับมาบนพื้นดิน แล้วก็คิดอะไรบางอย่าง
“นายเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย เดี๋ยวดี เดี๋ยวเศร้า” คิวดึงสาหร่ายในน้ำออกมาแปะใบหน้าเอาไว้
“เปล่า” ซิสดึงสาหร่ายออกจากแก้ม “แค่...”
“อย่ามาเปล่า การกระทำมันฟ้อง รีบสนุกเร็วเข้า ไม่ได้มากันบ่อยๆ” คิวไล่จับปลา
ทั้งสองคนเล่นลำธารตรงที่มีความสูงของน้ำแค่ครึ่งตัว เพราะทั้งคู่ว่ายน้ำไม่เป็น แม้แต่ในเกมก็ไม่กล้าเสี่ยง ซิสเคยบอกคิวว่า มอนสเตอร์มากมายก็ไม่กลัว แต่การว่ายน้ำเป็นสิ่งที่น่ากลัวเพราะไม่รู้ตัวอะไรมันจะเขมือบเรา คิวบอกว่าซิสจินตนาการมากเกินไป
“อยู่ดีๆ ก็คิดถึงหนี้สิน ทางออก” ซิสเงียบไป “ฉันมัวมาสนุกสนาน โดยที่ไม่สร้างอาชีพเพื่อหารายได้ไปปลดหนี้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ให้ตายเถอะ”
“อืม” คิวพูดต่อ “ฉันก็ไม่รู้จะช่วยนายยังไง แต่สิ่งที่รู้ถ้าเราไม่อยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันอาจจะไหลไปไม่กลับเหมือนสายน้ำก็ได้” คิวพูดจบก็กระโดดลงไปในน้ำ อันที่จริงแค่นั่งลงไปน้ำก็มิดหัวแล้ว สายน้ำใส ปลาตากลมแหวกว่ายผ่านวัชพืชใต้น้ำเต้นระบำไปมา มันมีสิ่งมีชีวิตซ่อนอยู่ใต้ร่องหิน