115 ฉันอยากเป็นนินจา
“ฉันจะปกป้องพวกหล่อนเอง” เขาตะโกนสุดเสียงระหว่างผ่านไป
รถม้าขนของต่างชนิดกันไป แต่ส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นลังผลไม้ ลังสมุนไพร ท่อนไม้ ใบไม้ โหลแก้วใส่ยางไม้ เมล็ดพืช ถังเหล้า กล่องอาวุธ กระบอกใส่แผ่นหนัง กล่องหนังสือ
“คุณฮับครับ” ซิสพูดขึ้นมา
“ว่าไง” ฮับหน้าตายิ้มแย้ม
“ทำไมรถม้าขนของ แตกต่างกันออกไป บางคันก็ใช้ม้าถึงสี่ตัว แล้วก็ผนังไม่ใช่ไม้ แต่เป็นเหมือนเกราะเหล็ก” ซิสถาม
“ง่ายมาก” ฮับตอบ “ของที่อยู่ด้านใน ราคาต่างกันออกไป อย่างคันนั้น” ฮับชี้ไปทางรถม้าสีแดงเลือดหมู่ “ขนไวน์”
“รู้ได้ไงครับ” ซิสพูด
“ก็ฉันเคยทำ” ฮับตอบ “รถม้าขนไวน์ จำเป็นจะต้องใช้ไม้สีเลือดหมู มันแข็งแรง อ่อนนุ่มข้างใน และกันไม่ให้แสงแดดกระทบกับผิวไม้ อาจจะมีผลต่อรสชาติไวน์ แถมยังเป็นสัญลักษณ์เวลาตรวจของก่อนเข้าเมือง”
“อารมณ์เหมือนรถขนผลไม้ของคุณใช่ไหมครับ” ซิสพูด “เห็นมันเปิดโล่ง ไม่ว่าใครก็มองเห็นได้หมด”
ฮับหน้าเสียเล็กน้อย “อืม คือฉันยังไม่มีเงินทำหลังคา กับประตูปิดท้าย พอใจรึยัง”
ซิสรู้สึกผิด “ขอโทษทีครับ”
“ตรงนั้นคืออะไรครับ” คิวชี้ไปทางทิศใต้ ป่าไผ่ขนาดใหญ่ตั้งเป็นกำแพง มองลึกเข้าไปเหมือนมีหมู่บ้านอยู่ในนั้น”
“สมาคมนินจา” ฮับตอบขณะแหงนมองนกท้องลายสีขาวตัดน้ำเงิน ปีกกว้างโบยบินไปมา
ซิสและคิวคิดถึงการต่อสู้ในคืนนั้นทันที พญาผึ้งปีกสีรุ้ง องค์หญิงแปลงร่างเป็นก้อนหิน นินจาตัวน้อยก็เป็นขอนไม้
“ฉันอยากเป็นนินจา” ซิสทำท่าทางสุขุม เงียบ และกำลังร่ายเวทย์ดาวกระจายด้วยมือเปล่า
“ทำไม ฉันต้องรู้สึกคิดถึงก็ไม่รู้” คิวพูดเบาๆ
“พวกนายนี่มันทำตัวเหมือนเด็กเลย เจออะไรก็ดีใจไปหมด” ฮับพูด “ถ้าบ้านมีฐานะก็ไปเรียนสิ เดือนล่ะ ห้าหมื่นทอง ด้านนอก”
“ห๊ะ” ซิสวิญญาณหลุดออกจากร่าง เขารู้สึกเหมือนตายกลางอากาศ เขารู้สึกเหมือนความฝันอยู่แสนไกล และมันไกลกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว วิญญาณล่องลอยในอากาศสภาพปากอ้าค้างอยู่
“ฉันไม่สนใจหรอก วิชานินจาไม่เหมาะกับฉัน” คิวตะโกน
“รายได้เดือนล่ะ สามร้อย ทอง แถมยังไม่ได้เริ่มทำงานซะด้วย” วิญญาณซิสกลับเข้าร่าง “ชาติไหน ฉันจะได้มีโอกาสไปเรียนกันล่ะ”
“เอ่อ ว่าแต่พวกนายจะไปทำอะไรในดินแดนที่สามกันล่ะ” ฮับถาม
“พวกเราจะไปหาคุณเฮฟ” ซิสตอบ “เขาเก่งทางด้านสมุนไพร”
“อืม จะลงตรงไหนก็บอกละกัน”
“เอาเป็นว่าเราขอติดรถไปเรื่อยๆ ก่อนครับ” ซิสพูด
“ใช่แล้วล่ะ เมืองที่ไม่คุ้นเคย เดินเข้าไปรู้สึกแปลกๆ” คิวนึกถึงตอนที่เข้าดินแดนที่สิบสอง
รถม้าต่อแถวยาวเป็นระเบียบ เช่นเดียวกับนักผจญภัยกำลังยื่นแขนเข้าไปในแผ่นอากาศใสที่ลอยอยู่ มันคือเครื่องบันทึกข้อมูลของบุคคลนั้น เหล่านักท่องเที่ยวก็กำลังส่งบัตรสีทอง ยื่นแขนใส่เข้าไปและเดินต่อไปได้อย่างรวดเร็ว ม้าสีขาวสง่างาม ทุกช่องแยกระดับกันออกไป
“คนคุ้มกันรถม้าของพวกนาย ค่าพลังต่ำมาก” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูด เขาสวมแว่นตาสีดำ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าลายการ์ตูนรูปปลาชนิดหนึ่ง
“ราคาถูกน่ะ” ฮับพูดในขณะที่ซิสและคิวก็ได้ยิน แต่ทั้งคู่ก็ทำเป็นไม่ได้ยิน “อย่าเสียงดัง”
“เออ ก็จริง” เจ้าหน้าที่โบกมือ “เอาล่ะเข้าไปได้”
รถม้าของฮับเคลื่อนที่เข้าไป ม้าของเขาหันมาส่งยิ้มให้ซิส ก่อนจะสะบัดขาเดินอย่างงดงาม โผล่เข้ามาด้านใน ทางด้านซ้ายเป็นสถานที่ขนาดใหญ่ เปลือกไม้สวยงามล้อมรอบเอาไว้ ตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด น้ำตกสีรุ้งอยู่ด้านหน้าของทางเข้า ผู้คนสวมชุดหลากสีกำลังเดินเข้าไป
“ทางซ้ายไปทำอะไรหรอครับ” ซิสถาม ขณะที่ฮับบังคับรถม้าไปทางขวา
“พักผ่อน หย่อนใจ ห้องพักสุดหรู” ฮับพูด ดวงตาคิวเป็นประกายเมื่อได้ยินห้องพักสุดหรู “มันก็เหมือนกับนายไปเที่ยวนั้นเหละ มีบริการทุกอย่าง บ่อแช่น้ำร้อน การพนัน ดนตรี การแสดง สิ่งบันเทิงทั้งหลาย แต่ที่นี่มีความพิเศษ”
“มันคืออะไรหรอครับ” ซิสถามอย่างตื่นเต้น
“ธรรมชาติ” ฮับพูดต่อ “การพนันแทบจะไม่มีคนสนใจ แม้ว่าจะเอามาส่งตรงถึงหน้าห้องนอน ผู้คนมาที่นี่เพราะธรรมชาติ แต่ถ้าจะพนันแนะนำว่า ดินแดนที่หนึ่งน่าจะเหมาะที่สุด”
“ไม่ๆ ผมไม่ได้สนเรื่องการพนัน” ซิสพูด
“พวกเราสนเรื่องของกิน” คิวพูดออกมา ซิสพยักหน้าตาม
“โอ้ว ถ้าอย่างนั้นมาถูกทางแล้ว” ฮับสะบัดเชือกที่บังคับม้า “เชิญเข้าไปท่องเที่ยวได้เลย ค่าบัตรก็อยู่ที่ สิบล้านทองในชั้นประหยัด พวกนายจะได้นอนแช่น้ำร้อน มีช้างมาป้อนพวงองุ่น ตกเย็นก็เดินชมนกสีชมพู หรือนกสีฟ้าให้นายขี่หลังท่องเที่ยวในป่าลึก หรือจะเป็นการเก็บผลไม้โดยฝึกฝนจากลิงผู้แสนจะสุภาพ”
“พอก่อนครับ ซิสตายแล้ว” คิวพูด “ดูเหมือนมันจะไม่หายใจ”
วิญญาณหลุดออกจากร่างซิส มันส่ายไปมา หมุนวนเวียนพยายามหลอกหลอนตัวเอง พูดกับตัวเองว่า ไม่จริง ไม่จริง คิวเขย่าตัวซิส
ฮับพูดต่อ “อาหารชั้นเลิศ เนื้อสวรรค์ราดซอสวิเศษ ปรุงรสด้วยสมุนไพรอย่างดี ซุปเห็ดธรรมชาติ ต้มด้วยแสงอาทิตย์เป็นเวลา สามวัน เนื้อวัวย่าง หรือจะเป็นไก่สวรรค์อบน้ำผึ้งสีรุ้ง ปลาสีเหลืองในน้ำตก ปูน้ำตกทอดกรอบ ผัดเมล็ดถั่วขนาดเท่าช้าง”
“น้ำผึ้งจากพญาผึ้งแน่นอน” คิวพูด
“ใช่แล้ว” ฮับพยักหน้า “อาหารเช้า เสิร์ฟด้วยกาแฟบดด้วยเท้าช้าง ไม่ก็กาแฟขี้ตัวตุ่น มันจะกินต้นกาแฟเข้าไป จากนั้นก็จะขี้ออกมาเป็นเมล็ด พวกพนักงานก็จะบด ให้แหลก ต้มด้วยน้ำร้อนตักมาจากน้ำตกชั้นที่เจ็ด ช่วงบ่ายไอศกรีมหลากหลายชนิด.. ไอศกรีมโกโก้..”
“พอก่อนครับ วิญญาณซิสแตกออกเป็นสิบส่วนแล้ว” คิวพูดอย่างหน้าตาย
“ที่สำคัญในตอนเช้า คุกกี้ ชาร้อน แยมผลไม้ มีทั้งสตรอว์เบอร์รี่ องุ่น แอปเปิล ลิ้นจี่ ส้ม กล้วย หอมกรุ่นๆ ด้วย บลูเบอร์รี่ แบล็กเบอร์รี่ ราสเบอร์รี่ ที่ฉันชอบก็คือ แยมเชอร์รี่” ฮับพูดจบก็หันมองด้วยความสงสัยว่าทำไมทั้งคู่เงียบไป
วิญญาณคิวหลุดออกจากร่าง กำลังวนเวียนอยู่รอบวิญญาณของซิส
“ทั้งคู่คงตายแล้วจริงๆ” ฮับพูดหน้าตาย ม้าของเขาหันมายิ้มก่อนส่งเสียงหัวเราะ ‘ฮี่ฮี่ฮี๊’
