112 ม้ามีชีวิต
ชายชุดสีน้ำตาลจอดพัก ให้หญ้าสีเขียวกับม้า ลิ้นยาวสีชมพูอมม่วงเหวี่ยงไปมารัดหญ้าสดใหม่ใส่เข้าปาก ต่อจากนั้นก็เดินไปตักน้ำ
บรรยากาศช่วงเย็น ทางที่ดีควรจะพักค้างที่นี่ก่อนหนึ่งคืน แต่ถ้าใครขี่ม้าสามารถไปต่อได้อีก ในขณะที่ม้าตัวใหญ่ขนสีขาว หางของมันสีเหมือนไข่มุก กำลังมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็วทางทิศตะวันออก
“มีคนเคยเล่าให้ข้าฟังว่า ม้าชนิดพิเศษสามารถวิ่งจากเมืองหลวงไปดินแดนที่สามภายในเวลาสองวัน” ชายสวมผ้าพันคอลายงู
“ว้าว” เด็กสาวนุ่งกระโปรงลายดอกไม้ส่งเสียงออกมา “เราใช้เวลาเกือบสามอาทิตย์ในการเดิน ไม่สิเดือนกว่า”
“วาร์ปสิ ไวกว่าที่เจ้าจะคิดได้” ชายผมสีเงิน ใช้มือขยับเสื้อขนสัตว์ “ข้าน่ะเคยได้ยินมา การวาร์ปไวที่สุด”
“มันเปลืองค่าใช้จ่าย” ชายตัวอ้วนกำลังถือไม้ย่างปลา “นักผจญภัยมือใหม่อย่างเราต้องเดิน”
“ก็จริง” เด็กสาวคนนั้นพูดต่อ “ผจญภัยกันต่อเถอะ” หล่อนใช้มือควักน้ำสาดใส่ชายสวมผ้าพันคอลายงู
ทุกคนหันมาเล่นน้ำกันต่ออย่างสนุกสนาน
“รู้สึกว่าเหมือนดินแดนสวรรค์ยังไงไม่รู้” ซิสพูด
“สวยงามใช่ไหมล่ะ” คิวกำลังถือปลาย่าง กล้วย น้ำองุ่น “อันนี้อาหารสำหรับเราในที่พักข้างหน้า”
ชายชุดสีน้ำตาลเดินเข้ามา “รีบซื้อทำไม อีกที่พักหนึ่งก็มีขาย อีกอย่างที่นี่เป็นแค่ประตูสวรรค์ ของจริงอยู่ดินแดนที่สาม” เขาพูดต่อ “ไปกันเถอะ น่าจะถึงที่นั่นก่อนค่ำพอดี”
“อืม” ซิสพยักหน้าและเดินตามไป เขามองรอบๆ บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรื่นรมย์
นักผจญภัยที่พึ่งมาถึง ก็ตื่นเต้นไปกับการพักผ่อนที่สวยงาม
“บางทีการผจญภัยมันไม่ได้อยู่ที่จุดหมายเสมอไป ระหว่างทางก็มีอะไรน่าสนใจ” ซิสจดใส่สมุดเล่มเล็กขณะพูดกับตัวเองเบาๆ “จะมีอะไรรอเราอยู่ข้างหน้า ไม่รู้สิ นี่เหละการผจญภัยมันถึงสนุก”
การเดินทางดำเนินต่อไป
“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” ซิสจัดการหมาป่าอีกชุดสำเร็จก็เดินข้ามลังไม้ มาที่นั่งบังคับม้า
“อย่าแตะ เชือกบังคับม้าเด็ดขาด” เขาเลื่อนตัวเองห่างซิสออกไปสิบนิ้ว “ว่ามาสิ แต่เดี๋ยวนะ เพื่อนของนายหลับง่ายจริงๆ กินอิ่มแล้วก็หลับไปเฉยๆ”
“มันเป็นอย่างนั้นเหละ อิจฉามันจริงๆ” ซิสพูดต่อ “ยังไม่ได้ถามชื่อเลย ว่าแต่น้าชื่ออะไรครับ”
“น้าชื่อว่า ฮับ” เขาหันมามองซิสที่กำลังมองด้วยความสงสัยในชื่อ หรือไม่ก็กำลังคิดอะไรอยู่ “ชื่อข้าแปลกหรอถึงเงียบไป”
“เปล่าครับ” ซิสพูดต่อ “เป็นชื่อที่ผมชอบ เคยดูการ์ตูนอยู่เรื่องหนึ่ง มันสนุกมาก”
“อ่อ ว่าแต่เจ้าสองคนชื่ออะไร”
“ผมชื่อซิส ส่วนอีกคนที่หลับอยู่ชื่อคิว” ซิสยกน้ำองุ่นขึ้นดื่ม กำลังรวบรวมความคิด “ที่ผมอยากจะถามคุณฮับก็คือ กำลังทำงานอะไรอยู่หรอครับ”
ฮับหัวเราะเสียงดัง “โถ่ เรื่องแค่นี้เอง ฉันเป็นคนส่งของ ในสามเดือนมานี้รับส่งแค่เมืองหลวงกับดินแดนที่สาม”
รถม้าอีกสองคันผ่านไป เช่นเดียวกับที่ผ่านมา ดูเหมือนความต้องการของจะสูงพอสมควร
“ดินแดนอื่นมีรถส่งของแบบนี้ไหม” ซิสถาม
“มีสิเจ้าบ้า เต็มไปหมดเลยล่ะ ของกิน ของใช้ เครื่องป้องกัน อาวุธ อาหาร ยารักษา แร่ วัตถุดิบต่างๆ” ฮับตอบ “อีกอย่างเรียกฮับก็พอ”
“ครับ” ซิสถามต่อ “แล้วเรื่องรายได้”
“สนใจทำงานรึว่ายังไง” ฮับหัวเราะเบาๆ
“ก็ไม่เชิงครับ”
“สำหรับฉันส่งของได้รับรายอาทิตย์ อาทิตย์ล่ะ 200-300 ทอง (ด้านนอกนะ)” ฮับพูด
“ได้เยอะเหมือนกันนะครับ” ซิสรู้สึกตื่นเต้น
“ฉันชอบขับรถม้า ไม่ได้คิดถึงว่ามันมากหรือน้อย” ฮับหัวเราะ “ถ้านายสนใจการขับรถม้า เอ่อ.. ฉันไม่แนะนำเพราะดูจากทักษะแล้ว สินค้าน่าจะเสียหาย หรือไม่ก็หลงทาง”
ซิสหัวเราะ “ไม่หรอกถ้าผมฝึกก็น่าจะดีขึ้น”
“ใช่หรอ”
“ใช่มั้งครับ ฮ่าๆ” ฮับหัวเราะ ซิสพูดต่อ “ผมมีงานแล้ว แต่ยังไม่ได้เงินเดือน”
“พูดอะไรแปลกๆ” ฮับพูด
“คือผมอยู่ในสมาคมใบไม้สีม่วง แต่ค่าพลังผมติดลบสองร้อย ก็เลยต้องมาไล่ล่าบอสเพื่อเพิ่มค่าพลัง” ซิสพูดต่อ “มันไม่ง่ายเลย และสิ่งที่น่าเศร้าคือ” ซิสมองไปที่สมุดคู่มือ
“ติดลบสองร้อย พึ่งจะเคยได้ยิน นายนี่ตลกดี” ฮับสะบัดเชือกม้าเป็นระยะอย่างเบามือ “แล้วทำไม สมุดมันมีอะไร”
“อ๋อ เปล่าครับ” ซิสหันหน้ากลับมามองบนพื้นดินเบื้องหน้า “ผมมีความถนัดอันน้อยนิดก็เลย อยู่ในช่วงเริ่มต้น จะไปเป็นอัศวินก็ยังไม่ไหว”
“อย่าคิดมากเลย” ฮับพูด หลังจากวางขวดน้ำองุ่น “งานในโลกมีเยอะแยะ ฉันว่าสิ่งที่น่าเศร้าคือ นายไม่ได้ทำสิ่งที่รักต่างหาก อย่างเช่นการขับรถม้าส่งของ” ฮับจับเชือกอย่างนุ่มนวล ม้าทั้งสองตัวหันมายิ้มฟันเรียงสวยให้ซิส ก่อนที่คุณฮับจะพูดออกไปว่า “มองทางหน่อยเพื่อนรัก รอยยิ้มของพวกนายอาจจะทำเราตกหลุม”
“ม้ามีชีวิต” ซิสตะโกนออกมา
“นายนี่มันตลกจริงๆ ม้าก็ต้องมีชีวิตสิ ไม่งั้นมันจะวิ่งได้ยังไง”
“ไม่ๆ ผมหมายถึงคุณฮับสื่อสารกับม้าได้ไง” ซิสดวงตาเป็นประกาย ตกใจ ตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน
“ก็ฉันทำสิ่งที่รักยังไงล่ะ” ฮับยิ้มมุมปาก “ให้ฉันไปต่อสู้แบบพวกนาย ฉันก็ทำได้ไม่ดีเท่าขับรถม้าส่งของ”
“ให้ผมไปขับรถม้า ก็ทำได้ไม่ดีเท่าการสู้ในแบบของตัวเอง” ซิสพูดเบาๆ
“ถูกต้องแล้วล่ะ ทางที่ดีนายอย่าขับรถม้าเลย ภาพยังติดตา” ฮับทำท่าล้อเลียนและพูดต่อ “คนที่รักสิ่งนั้น ถึงจะสื่อสารกับสิ่งนั้นได้ อาจจะไม่เห็นความเชื่อมโยง แต่เชื่อเถอะ ทุกอย่างมีความเชื่อมโยง” ม้าสองตัวส่งเสียงร้องออกมา “มันกำลังร้องเพลงน่ะ”
ซิสมองคุณฮับ ที่พูดกับม้าของตัวเอง ซึ่งบางอย่างเขาก็ไม่เข้าใจ ไม่สิ ทุกอย่างเลย เขาไม่เข้าใจ ผ้าคลุมเขียวเข้มสะบัด เสียงควบม้ากำลังวิ่งนำหน้ารถม้าของคุณฮับไป ขึ้นทางลาดชัน ลงจากทางลาด เหมือนขึ้นลงภูเขา แต่แทบจะไม่รู้สึก อากาศที่นี่ดีตลอดทาง มอนสเตอร์หมาป่าที่คอยรบกวน น้อยลงไปเรื่อยๆ
“ปลุกเพื่อนนายสิ ใกล้จะถึงแล้ว” ฮับพูด “หรือจะปล่อยให้นอนบนนี้ก็ได้ ฮ่าๆ”
ซิสลุกออกจากที่นั่ง เดินเข้าไปเขย่าให้คิวตื่น ก่อนจะหันหน้าไปมองลานกว้างด้านหน้า ใบไม้สีส้มอ่อน เกสรสีขาว กำลังร่วงหล่นปลิวไปตามอากาศ ผู้คนจำนวนมากกำลังก่อกองไฟขนาดใหญ่ เสียงเพลงบรรเลงมาแต่ไกล นกยักษ์สีส้มบินผ่านไปด้านบน
