105 รวย รวย รวย

“จริงๆ พวกนี้ไม่ได้ล่ามอนสเตอร์หรอก” หญิงสาวแต่งชุดสีขาวดูเรียบร้อย “พวกมันแค่ มาอาบแสงจันทร์แล้วก็กลับไป ดินแดนที่หนึ่ง คงจะมีปากเสียงเหมือนเดิม ถึงต้องทำกิจกรรมอะไรสักอย่าง”

“พ่อฉันหายไปในดินแดนที่หนึ่ง” ชายตัวอ้วนพูด “ฉันว่าจะไปตามหาท่านเมื่อแข็งแกร่งขึ้น ต้องล่าบอสให้ครบทั้งสี่ตัวหรือไม่ก็มีทองเยอะๆ”

“สู้ๆละกัน” หญิงสาวชุดขาวเดินต่อไป

เสียงเฮ ดังลั่น การวิ่งออกไป ปีกสีแดงกางออกสะบัดไปมา มนุษย์แปลงกายเป็นหมาป่าสูงเกือบห้าเมตร มีกางเกงสวมอยู่ด้านหลัง เช่นเดียวกับตัวเมีย สวมชุดว่ายน้ำเช่นเดิม ตะลุยออกไปในป่ายามค่ำคืน

ยามค่ำคืนเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษ ทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกว้าง ลูกโป่งลอยไปมา ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม อาวุธถูกวางไว้ ในมือของเหล่านักผจญภัยเต็มไปด้วยของกินหลากหลายชนิด ลูกอม สายไหม ขนมปัง ไส้กรอก แก้วเครื่องดื่มสารพัด

“แปลกแฮะ ไม่ได้ยินเสียงหมาหอนเลย” ซิสพูด

“คงเป็นเพราะเครื่องดนตรีเสียงดังกว่ารึเปล่า” คิว กัดขนมปังอย่างเพลิดเพลิน “พรุ่งนี้นายสร้างโพชั่นก่อนออกไปล่ามอนสเตอร์ด้วยละ”

“อืม” ซิส กัดเนื้อย่าง “นายแน่ใจหรอว่าจะไม่ซื้อ ถ้าฉันสร้างแตกหมดเลยล่ะ”

“ถ้าแตกหมด ก็ไม่ต้องกดโพชั่นในการต่อสู้” คิว ทาแยมกลิ่นหอม พุ่งเข้ามาในจมูก

“โหดร้ายเกินไปแล้ว” ซิส ดึงขนมปังออกมา “คิดจะกินของอร่อยคนเดียวรึไง”

แยมเต็มไปด้วยเนื้อผลไม้เน้นๆ ความเข้มข้นผสมกับความหิวโหย ทำให้สิ่งนั้นอร่อยเพิ่มเป็นสองเท่า

ดูเหมือนว่า ขนหมาป่าจะนำไปถูกสร้างเป็นเครื่องนุ่งห่ม บางคนก็สวมหมวกหมาป่า โชคดีที่มันเป็นมอนสเตอร์ ไม่ใช่สัตว์จริงๆ ไม่อย่างนั้นคงจะเหม็นน่าดู

คิวได้ไปส่งภารกิจเสร็จทั้งหมด ได้รับมา 40,000 ทอง นำไปซื้อน้ำมะนาว ขนมปังราคาถูก เศษเหล็ก เพื่อผลิตระเบิด สมุนไพรสีแดงให้ซิสผลิตโพชั่น สมุนไพรสีน้ำเงิน

เช้าวันรุ่งขึ้น

‘โบ๊ะ’ ‘โบ๊ะ’

“แตกอีกแล้ว เจ้าบ้าซิส” คิวยกน้ำมะนาวขึ้นดื่ม

“มันไม่ง่ายอย่างที่คิดน่ะสิ” ซิสวางสมุนไพรสีแดง ใบที่สิบเอ็ด “สิบใบ ติดแค่ห้าขวด ก่อนหน้านี้ฉันยังสร้างได้ดีกว่านี้”

“สมุนไพรสีน้ำเงิน มีแค่ ห้าสิบใบ” คิวพูด “ฉันคิดผิดรึเปล่าที่ไม่ยอมซื้อ”

“ให้กำลังใจได้ดีมาก คิว” ซิสทาบมือบนแผ่นหนัง ขวดโพชั่นสีแดงลอยมาบนอากาศ ก่อนจะแตก ‘โบ๊ะ’ “อีกแล้ว ฉันก็ทำแบบเดิมให้มือเป็นน้ำแข็งในขณะสร้าง แปลกจริงๆ ทำไมถึงสร้างแตกเยอะกว่าปกติ”

“ฉันว่าน่าจะเป็นที่อะไรสักอย่าง ในใจ ไม่ก็สมองนาย” คิวหันไปสร้างระเบิดเพิ่ม ขี้ค้างคาวถูกเปิดออกมาหนึ่งห่อ เทลงไปบนแผ่นหนังครึ่งหนึ่ง วางแผ่นเหล็ก เปลือกไม้ เศษเชือก และใช้มือทาบลงไป ระเบิดลอยขึ้นมาสามสิบลูก ก่อนจะแตกออกไป ‘โบ๊ะ’ ‘โบ๊ะ’ เหลือเพียง สิบเก้าลูก

“ขนาดนายชำนาญยังมีแตกบ้างเลย” ซิสพูด “ฉะนั้น อย่ามากดดันฉันเลย”

“ฉันไม่ได้กดดัน เพราะถ้าเราสร้างใช้เองได้ ช่วยประหยัดต้นทุนคนจนอย่างพวกเราได้ดีเลยล่ะ”

“อืม” ซิส รู้สึกจิตใจไม่สงบ มีบางอย่างกวนใจ เขานึกไม่ออก พยายามทำให้สมองโล่งๆ “ฉันควรทำตัวตามสบายกว่านี้”

“ได้ ฉันจะไปรับภารกิจ แล้วเจอกันประตูทางออก” คิว คลานออกจากเต็นท์ไป

ซิสพยักหน้าก่อนจะหันไปจับใบสมุนไพรสีแดงที่วางอยู่อีก แปดสิบเก้าใบ ในใจเขาคิดว่าอะไรกวนใจเขาอยู่กันแน่ มันไม่สงบเลย ซิสหลับตาและล้างสิ่งที่คิดอยู่ออกทั้งหมด

“เราจน พวกเราจน คำนี้มันติดในหัวได้ไง” ซิสคิดในหัวต่อ “เราทำอะไรได้ แน่ใจหรอว่าเราต้องการทำแบบนี้ แน่ใจหรอว่าอะไรที่เราคิด เราจะทำได้อย่างนั้นเสมอไป ไม่มีคำตอบ ความคิดมันส่งผลต่อการกระทำก็จริง แต่ผลลัพธ์ มันมาจากการกระทำ ถ้ายังงั้น การคิดว่าผลิตได้สมบูรณ์แบบ…”

เขาส่งเสียงออกมาต่อว่า “สมบูรณ์แบบ ไม่มีอยู่จริง”

อยู่ดีๆ ซิสก็รู้สึกดีใจ มังกรบนหัวเขาลุกขึ้นมา ขยับปีกไปมาก่อนจะมุดเข้าไปในผมอันยุ่งเยิ้งสีน้ำตาลและหลับต่อ

“เรากังวลกับการกระทำมากไป จึงทำให้มันดูไม่เป็นธรรมชาติ” ซิสพูดเบาๆ “และเราก็คาดหวังมากไป ที่จะได้ผลลัพธ์ที่ดีเยี่ยมในการกระทำครั้งแรก และการกระทำทุกครั้งใช่ว่าจะได้ผลดีตลอด”

เขาปล่อยตัวตามสบาย นึกถึงสายน้ำที่ไหล ลมพัดที่เย็น ไอแดดที่เคยสัมผัสผิวของเขา ขาที่จุ่มไปในโคลน สมุนไพร ขวดโพชั่น ถูกวางบนแผ่นหนังอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อสองไม่ถูกรบกวนด้วยสิ่งใด เมื่อมันว่างเปล่าเหมือนกับขวดโพชั่น มันก็พร้อมที่จะเติมเต็มเข้ามา แต่ถ้าหากขวดนั้นล้นอยู่ หรือเป็นเพียงขวดที่เปราะบาง ก็ไม่อาจจะทำได้

“พลังธรรมชาติสินะ” ซิส นิ่งสงบ ก่อนจะพูดว่า “สร้างด้วยหัวใจ”

คิว ม้วนกระดาษภารกิจใส่กระเป๋าคาดเอว กำลังมองออกไปในป่าทางทิศเหนือ กระดานภารกิจมีนักผจญภัยมากมาย กำลังยืนมองข้อมูลภารกิจและตัดสินใจในสิ่งที่เขาคนนั้นกำลังจะทำ เหมือนจะมีคนรับขนหมาป่าเยอะเป็นพิเศษสำหรับวันนี้ จิตหมาป่าสีน้ำเงินก็ถูกส่งภารกิจจากหญิงสาวถือขวานสีทอง หล่อนสวมหมวกกันแดดสีขาวใบใหญ่

ซิสวิ่งมา ส่งขวดโพชั่นให้คิว

“โพชั่นสีแดง” คิวกำลังนับ “สามสิบขวด ไม่น้อยเลยทีเดียว โพชั่นสีน้ำเงิน ยี่สิบขวด” เขาตกใจเสียงดัง “บ้าไปแล้วซิส แกแอบไปซื้อมาใช่ไหม”

“เหอะ นักผลิตโพชั่นมือวางอันดับหนึ่ง ไม่กระทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงหรอก” ซิส กอดอกพูดอย่างภูมิใจ

ผู้คนรอบด้านหันมอง และก็หันกลับไป

“ถ้าจริงอย่างที่นายบอก เราประหยัดไปได้เยอะเลยล่ะ” คิวกำลังใช้สมองหัวการค้าทำงานภายในหัวของเขา

“ฉันไม่เข้าใจหรอก แต่มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก” ซิสพูดต่อ “ฉันจะผลิตโพชั่นเป็นอาชีพเสริม!”

“ว้าว” คิวดวงตาเป็นประกาย “ฉันเปิดร้านขายระเบิด ส่วนนายเปิดร้านขายโพชั่น รวยเละ รวยเละ พวกเรารวย”

“ดูคนรวยสิ ยังใส่ชุดนักผจญภัยมือใหม่อยู่เลย ฮ่าๆ” ผู้คนหน้าป้ายกระดานภารกิจส่งเสียงหัวเราะออกมา

“ไปกันเถอะ ซิส” คิวพูด “ไปผจญภัยในแบบของเรา”

ซิสก้มมองรองเท้าสีน้ำตาล สภาพเหมือนจะเป็นมือสอง มือสาม ไม่สิ น่าจะมือสี่ แต่ก็เอาเถอะ “อยากให้เจ้าฟลูมาผจญภัยด้วยจัง”

คิวมองหน้าซิสก่อนจะตะโกนออกมาว่า “รีบมีค่าพลังสูงๆ กันเถอะ จะได้ไปหาเจ้าฟลู!!!!!”