104 อย่าไปหลงกลมันเด็ดขาด

ทั้งคู่ต่อสู้กับหมาป่าสีน้ำเงิน หมาป่าหางสีขาว มันโผล่ออกมาเป็นระยะ กำจัดไปไม่ต่ำกว่าห้าสิบตัว

ไอเท็มที่ได้รับ เล็บหมาป่า 3 อัน , เขี้ยวหมาป่า 10 อัน , ขนหมาป่า 1 อัน

เสียงการต่อสู้กับบอสหมาป่าหางไฟ เงียบลงชั่วขณะ ก่อนจะเริ่มต่อสู้อีกรอบ ทุกครั้งที่มันแตกสลายออกไป มันจะเกิดขึ้นมาใหม่ เสียงดีใจของนักผจญภัยบางกลุ่มดังลั่น ซึ่งแทบจะไม่รู้เลยว่าเขาได้ของแรร์อะไร

หมาป่าสีน้ำเงินตัวที่ร้อยสามสิบ ถูกกำจัดลง อันที่จริงน่าจะเป็นตัวที่ร้อยห้าสิบรึเปล่าไม่แน่ใจ

“สนุกจริงๆ” เสียงบีบโพชั่นดังขึ้น

“ฉันว่ามอนสเตอร์มันฉลาดขึ้น ไม่ได้โจมตีรูปแบบเดิม” คิวหายใจเหนื่อย “ไม่รู้ว่าป่านนี้จะมีช่องว่างให้เราไปร่วมการต่อสู้บอสหมาป่าหางไฟบ้างไหม”

“ฉันเดาว่า ช่วงนี้ภารกิจนี้ออกมาใหม่ๆ คนคงไหลกันมาเหมือนตอนพญาผึ้งปีกสีรุ้ง” ซิสพูด ไอเย็นก่อตัวขึ้นอีกครั้ง บาดแผลค่อยๆ จางลงจากการถูกกัดของหมาป่า แผลบางส่วนก็เป็นผลมาจากหางสีขาว มันคมเหมือนใบมีด

“แน่ละ ใครๆ ก็ตามล่ารางวัล ในทางเทคนิค จะมีคนที่ได้รางวัล และคนตายระหว่างทางเช่นกัน” คิวคิดถึงขนมปัง ทาแยม ในหัวเขามีรูปขนมปังหลากหลายแบบ กำลังวนเวียนอยู่

“ตายในที่นี้หมายถึง ไม่ได้รางวัล หรือไม่ก็ช้ากว่าคนอื่นสินะ” ซิสตะโกนดังเพื่อเรียกพลังงาน “ฉันเริ่มจะหิวแล้ว”

“ก็ไม่เชิงซะทั้งหมด คิดดูละกัน รางวัลมีเพียงอันเดียว แต่คนไปล่าหนึ่งพันคน นั้นหมายถึง เก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน ไม่ได้อะไรเลย หรืออาจจะได้แต่ไม่ใช่รางวัล” คิวพูด “ฉันก็เหมือนกัน”

หมาป่าสีน้ำเงิน ไม่ต่ำกว่าสิบตัวกำลังค่อยๆ ก้าวขาเข้ามารอบบริเวณที่พวกเขากำลังต่อสู้ หมาป่าหางสีขาวซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ น้ำลายท่วมปาก มันสลับตำแหน่งตลอดเวลา

“อย่าไปหลงกลมันเด็ดขาด” ซิสพูด “มันจะต้อนให้เราจนมุม”

“ฉันไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าจะสู้อยู่แค่ตรงนี้”

ทุกครั้งที่หมาป่าพยายามจะหว่านล้อมเข้ามา ผลักให้ทั้งคู่ลึกเข้าไปในป่า แต่ซิสได้ใช้ไม้ปักกับเศษผ้า เพื่อเป็นจุดในการต่อสู้ บทเรียนของเขาก็คือ ยังไม่เก่งพอที่จะไหลเข้าไปในป่าลึกกว่านี้ เขาแค่รู้สึกว่าในนั้นยังมีอะไรที่น่ากลัวกว่าที่คิดไว้อีก หมาป่าหางไฟน่ากลัวก็จริง แต่พอนักผจญภัยอยู่กันเยอะ มันก็ไม่ต่างอะไรกับ มอนสเตอร์ธรรมดา

โพชั่นที่พกมาหมดเกลี้ยง ขวดสุดท้ายถูกบีบขึ้นมาตอนหันไปเห็นกลุ่มนักผจญภัยกำลังนั่งพัก

“ตรงนี้จะต้องใกล้จุดกำเนิดบอสหมาป่าหางไฟ” ซิสพูด

“ใช่” คิวชี้ไปจุดนั้น “ป้ายรูปหมาป่าหางไฟ ปักอยู่ มีใครสักคนทำไว้แน่ๆ”

“ทีแรกเกือบร้อยคน ทำไมเหลือไม่ถึงยี่สิบคนแล้วล่ะ” ซิสพูด

“สงสัยกลับไปกินอาหารอร่อยๆ กันแล้วสินะ” คิวพูด “งั้นพวกเราก็อย่ารอช้า รีบไปกันเถอะ”

ซิสวิ่งตามคิว

“พวกนั้นอ่อนแอชะมัด โดนโจมตีครั้งเดียวถึงกับแตกสลายไปเลย” ชายกล้ามใหญ่พูดและหัวเราะอย่างสะใจ

“อย่างน้อยพวกมันก็เป็นตัวล่อชั้นดี” หญิงสาวร่างใหญ่พูด “แม้จะทำพลังการโจมตีได้นิดหน่อย”

พวกเขาพูดเสร็จก็พยายามตะโกนเรียกคิวและซิสให้มาร่วมการต่อสู้ เขาทั้งสองวิ่งผ่านไปด้วยความไว

เสียงขู่ดังขึ้น หมาป่าขนสีน้ำตาลขนาดใหญ่พัดปลิวไปมาตามลม สูงประมาณสองเมตร ในปากมันคาบธนูของใครคนหนึ่ง มันอ้าปากแล้วกดฟันเพื่อบดขยี้ซ้ำลงไป ธนูแตกสลาย

หมาป่าสีน้ำตาลพยายามสะบัดหัวของตัวเองไปมา ซิสร่ายเวทย์ไอเย็นขึ้น ลอยรอบๆ ตัว คิวควักระเบิดเตรียมตัวต่อสู้

“น่าจะโดนเข้าสิงมาอีกแล้ว” ซิสคำรามออกมา ก่อนจะพุ่งเข้าไปฟาดด้วยคทาน้ำแข็ง มันอ้าปากกัดซิสแต่ถูกค้ำยันด้วยคทา ส่งเสียง ‘แกร๊กๆ’ เสียงระเบิดดัง ตู้ม!! คิวโจมตีด้านข้างใส่ลำตัวของมันปลิวออกไป ซิสล้มลงและลุกขึ้นอีกครั้ง

มันพุ่งเข้ามาด้วยดวงตาสีแดง เปลวไฟสีเขียวลึกๆ ในตาของมัน พยายามจะเข้าควบคุม มันหยุดฝีเท้าก่อนจะ หอน เสียงดัง!! ‘อ่า ฮู๊!!!’

หมาป่าที่กำลังต่อสู้กับนักผจญภัยคนอื่น พลังงานดูเหมือนจะมีมากขึ้น การต่อสู้เข้มข้นขึ้นกว่าเดิม เสียงเวทย์ ธนู ชุดเกราะเหล็ก สนั่นไปทั่วป่า

“ขว้างโล่” โล่หมุนไปใส่มันมีระเบิดร่วงออกมา ตู้ม! ตู้ม! มันล้มลงไป ซิสรีบวิ่งเข้าไปฟาดคทาใส่ใบหน้าของมัน ก่อนจะกระโดดสูงเพื่อแทงคทาเข้าไป มันยกขาข่วนตัวซิสร่วงลงพื้น ลุกขึ้นมาใช้ปากกัดเข้าลำตัว คทาค้ำยันอีกรอบ แต่ฟันของมันฝังเข้าไปในแขนของซิส มือเริ่มชา อ่อนล้า

คิววิ่งเข้ามาใช้โล่พุ่งชน สองครั้ง มันหันหัวมาอ้าปากกัดโล่ของคิว โล่ส่องแสงเป็นปีกแมลงสีรุ้ง ขยายตัวขึ้น ขยายขึ้นอีก ปากมันเริ่มฉีก ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา มันทำอะไรไม่ได้ มีทางเดียวมันต้องขยายปากให้กว้างกว่าเดิมถ้าจะหลุดพ้น

ซิสจับแขนตัวเอง โพชั่นสีแดงไหลออกมาไม่หยุด มือสั่นเปิดกระเป๋าดึงสมุนไพรสีม่วงยัดใส่ปาก เคี้ยวด้วยความยากลำบาก รสชาติทำให้หน้าตาดูไม่เป็นคนสักเท่าไหร่

คิวปล่อยมือ ออกจากโล่ปีกแมลงขยายตัวขึ้น หมาป่าสีน้ำตาลใช้เท้าข่วนไปมาหวังจะให้โล่หลุด แต่น่าเสียดาย ปากฉีกขาดออกแตกสลายเป็นคริสตัล ลำตัวมันยังขยับได้ พุ่งกรงเล็บมาที่ซิส

“กำแพงน้ำแข็ง” ซิสชกพื้นด้วยแขนที่ไม่ถนัด ส่วนอีกแขนห้อยไปมาด้วยความเจ็บปวด กรงเล็บติดน้ำแข็ง คิวรับโล่ก่อนจะวิ่งเข้าไปปักกลางลำตัว ซิสแทงคทาเข้าไป แผ่ไอเย็นน้ำแข็งออกมา ผลึกใสทะลุออกมาเหมือนขาแมงมุม หมาป่าสีน้ำตาลแตกสลายเป็นคริสตัล

“ไม่มีไอเท็มตกเลย” คิวพูด

“กลับกันเถอะ” ซิสไม่มีโพชั่นสีแดงจะกดเพิ่ม “ท้องฟ้าใกล้จะมืดขึ้นทุกที”

ระหว่างเดินทางกลับ แขนก็ค่อยๆ อาการดีขึ้น เป็นผลมาจากสมุนไพรสีม่วง นักผจญภัยคนอื่นๆ ก็กลับเช่นกัน บรรยากาศใกล้จะค่ำ ไม่ค่อยปลอดภัยถ้าหากเรายังไม่เก่งพอ

คิวยังคงนึกถึงโล่ที่มันขยายตัว เขาคิดไปต่อถึงตอนที่ฟลูใช้ค้อนตีเพื่อให้โล่มันขยายตัวได้เต็มที่ ถือว่าเป็นเครื่องป้องกันที่โหดพอๆ กับอาวุธ เข้ารู้สึกตื่นเต้น

ทางเข้าหน้าหมู่บ้าน เหล่ามนุษย์หมาป่าไม่ต่ำกว่าสองร้อยคน เหล่ามนุษย์เผ่าแวมไพร์ไม่ต่ำกว่าสองร้อยคน กำลังเดินออกมา ลักษณะเหมือนจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง

“พวกนี้มันโหดมากๆ ชอบล่าตอนกลางคืน” เสียงเด็กชายคนหนึ่ง

“กลางวันมันล่าไม่ได้ยังไงละ” กลุ่มนักผจญภัยหัวเราะเสียงเบา

“แต่เดี๋ยวก่อนนะ มอนสเตอร์กลางคืนมันโหดกว่าเดิมไม่ใช่หรอ” เสียงชายคนหนึ่งเก็บธนูไว้ข้างหลัง “พวกนี้มันโหดระดับไหนกันเนี่ย”