ตอนที่ 5-1 ร้านกาแฟสำราญรมย์
ตอนที่ 5 : ร้านกาแฟสำราญรมย์
ความโล่งใจที่ฉันเป็นอยู่ในขณะนี้ทำให้ฉันกินอาหารอร่อยมากขึ้น โดยปกติเวลานี้ฉันคงจะต้องเดินทางไปเรียน ทว่าฉันไม่ได้เป็นนักเรียนอีกต่อไปแล้ว
หลังจากจัดการอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ได้เริ่มทำเค้กช็อคโกแลต เนื่องจากเพิ่งเริ่มเปิดร้านกาแฟ ดังนั้นของหวานที่ควรทำขายคือเค้กไข่และเค้กช็อคโกแลต
การเพิ่มรายการอาหารในร้านควรมาจากการพิจารณาความต้องการของลูกค้า หรือคงเป็นความคิดที่ดีที่จะมีรายการขนมไม่ซ้ำกันสักวัน
หลังจากอบเค้กช็อคโกแลตเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำแซนวิช เพราะความสามารถของฉันจึงจัดเตรียมทุกอย่างได้รวดเร็ว ฉันฮัมเพลงไปมาขณะจัดเตรียมของเพื่อการเปิดตัวร้านกาแฟ
“ใช่สิ ฉันคิดว่านี่ก็ต้องทำนะ...”
ฉันเดินดูรอบร้านเพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือยัง
นาฬิกาทรายสีมรกตของท่านปู่ตั้งไว้ด้านข้างของโต๊ะต้อนรับลูกค้า เมื่อฉันเหลือบไปเห็น ฉันก็ได้เดินตรงเข้าไปเพื่อพลิกมันอย่างไม่ตื่นเต้นอะไร ขณะที่ฉันมองทรายหลั่งไหลลงสู่ด้านล่างของนาฬิกา ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าตนลืมนำป้ายโฆษณาร้านออกไปตั้ง ฉันจึงได้รีบเปิดประตูระเบียง และก้าวออกไปสองสามก้าวเพื่อตรวจสอบว่าระเบียงสะอาดดีแล้วหรือยัง จากนั้นฉันก็หยิบป้ายโฆษณาออกมาแขวน
ร้านกาแฟนี้ชื่อ สำราญรมย์
ร้านกาแฟสำราญรมย์
เมื่อฉันมองไปยังตึกร้านกาแฟนี้ ฉันรู้สึกภูมิใจขึ้นมาทันที
“ขอโทษนะคะ ร้านเปิดหรือยังเอ่ย?”
ดูเหมือนว่าลูกค้าคนแรกที่ฉันต้องจดจำได้ปรากฏกายขึ้นแล้ว ฉันกลับมามีสติและรีบหันไปหาลูกค้าคนนั้น หญิงสาวตรงหน้าฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานออกมา
“เปิดแล้ว! ยินดีต้องรับเจ้าค่ะ”
ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา
โชคดีที่กิจการร้านกาแฟสำราญรมย์ดำเนินไปได้ดี
ดูเหมือนว่ากาแฟและแซนวิชเป็นสินค้าที่ส่งเสริมการขายได้ดีมาก ผลลัพธ์ออกมายอดเยี่ยม ทว่าจริง ๆ แล้ว... ฉันกำลังมีปัญหาใหญ่อยู่
“รอนย่า ขอกาแฟอีกแก้ว!”
“ได้! กำลังทำแล้วเจ้าค่ะ”
“รอนย่า เค้กวันนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน ข้าขอเพิ่มอีกชิ้นเถิด”
“ได้ รอสักครู่เจ้าค่ะ!”
“ขอโทษนะครับ ขอกาแฟมอคค่าเพิ่มอีกสองแก้ว”
“ได้เจ้าค่ะ!”
ทุกวันนี้ฉันรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความยุ่งวุ่นวาย... แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็มีความสุขและยิ้มไม่หยุดเลย
นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ฉันไม่คิดว่าการเปิดร้านกาแฟจะเป็นงานที่หนักหน่วง มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ ลูกค้าควรจะผลัดกันเข้าออกร้านแล้วฉันควรมีเวลามากมายเพื่อเล่นกับแมวมิใช่หรือ? หรือที่ร้านควรจะมีเค้กและกาแฟเหลือในตอนเย็น และฉันควรจะได้แนะนำให้ลูกค้าซื้อไปทานที่บ้านมิใช่หรือ? แม้ว่าฉันจะเตรียมกล่องและแก้วเพื่อใส่เค้กและกาแฟสำหรับรับกลับบ้านไว้อย่างดีเพียงใด ทว่าทุกวันนี้ก็ไม่มีเค้กหรือกาแฟเหลือพอให้ลูกค้าสั่งกลับบ้านเลยแม้แต่ชิ้นเดียว นอกจากนี้ฉันยังยุ่งเกินกว่าจะแนะนำลูกค้าให้ซื้อกลับบ้านเสียด้วยซ้ำ
ลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาในร้านอย่างต่อเนื่อง ฉันไม่มีเวลาว่างแม้แต่เดินไปลูบหัวแมวเสียด้วยซ้ำ ที่จริงแล้วก็ไม่มีแมวเฉียดมาในร้านแม้แต่ตัวเดียว
สรุปคือ ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะพักผ่อนเสียด้วยซ้ำ!
“ขอบคุณที่รอนะเจ้าคะ…”
ฉันนำเค้กและกาแฟที่ยังเหลืออยู่ออกมา เช่นเดียวกับกาแฟมอคค่าสองแก้วบนโต๊ะ ลูกค้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่เรียกหาฉัน
“พูดถึงเรื่องนั้นแล้วก็... รอนย่า เมื่อไหร่เจ้าจะไปเยี่ยมร้านของข้า?”
“อืม อาจเร็ว ๆ นี้ อย่างที่เห็น ร้านข้าค่อนข้างจะยุ่ง... ข้าขออภัยนะเจ้าคะ...”
ฉันปฏิเสธข้อเสนอของลูกค้าคนที่เรียกหาฉันอย่างนุ่มนวล เขาคนนั้นคือผู้จัดการร้านอาหาร
“ว้า... ถึงแม้ว่าข้าจะให้บริการเจ้าฟรีหนะหรือ”
บอกแล้วไง... ฉันยุ่งขนาดนี้จะไปได้อย่างไร ขณะที่ฉันพยายามกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปแล้วส่งยิ้มให้อย่างผู้สูงศักดิ์ ทันใดนั้นฉันถูกเรียกหาจากลูกค้าท่านอื่น
“มาที่ร้านขายเครื่องประดับสิ ข้าจะมอบส่วนลดให้แก่เจ้า โอ้แล้วก็ขอกาแฟอีกแก้วด้วย...”
“ต้องขออภัย ช่วงนี้ข้ายังไม่มีความคิดที่จะซื้อเครื่องประดับเพิ่ม โปรดรอกาแฟอีกสักครู่นะเจ้าคะ”
“นี่... รอนย่า ข้าเคยบอกว่าจะพาเจ้าเดินดูรอบเมือง เจ้าอยากจะไปตอนไหนหรือ? แล้วข้าขอแซนด์วิชเพิ่มอีกสักชิ้นได้หรือไม่?”
“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอที่แสนวิเศษนี้นะเจ้าคะ ทว่าช่วงนี้ข้าช่างยุ่งเหลือเกิน... และมันช่างยากเย็นที่จะหาเวลาว่างเพื่อออกไปเที่ยวเล่นรอบเมืองกับท่าน... ได้โปรดรอแซนด์วิชอีกสักครู่ ข้าจะไปเอามาให้นะเจ้าคะ”
“ผู้จัดการรอนย่า ขอกาแฟลาเต้เพิ่มอีกสักถ้วย! และข้าขอนัดบอดเจ้าออกไปเที่ยวได้หรือไม่?”
“หือ... ขออภัยที่บนรายการไม่มีอาหารชื่อนัดบอดอยู่ในนั้น ทว่าข้าจะไปชงกาแฟลาเต้ให้ท่านเดี๋ยวนี้เจ้าคะ”
พวกเขาอยากโดนฉันสาดน้ำร้อนใส่หรืออย่างไร...
นี่คือความคิดของฉันเมื่อต้องพบเจอกับปัญหาและต้องจัดการกับพวกลูกค้าหนุ่ม... ฉันเหนื่อยล้ากับเรื่องนี้เสียจริง
ฉันรู้ว่าฉันมีเสน่ห์มากแค่ไหน ทว่าตั้งแต่ฉันหมั้นหมายกับชไนเดอร์จนถึงตอนนี้ ผู้ชายส่วนมากก็ไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ฉันเลย
แต่...