63 เวทย์ลูกไฟ

“ทักษะที่สาม ลูกธนูสามดอก” ลูกธนูพุ่งออกมาสามดอกปักเข้ากลางลำตัวกระรอก ทำให้แตกสลายเป็นคริสตัล

เสียงคนหนึ่งพูด ตาฉันบ้าง “ทักษะที่หนึ่ง พายุขวาน” ขวานขนาดกลางจับสองมือ พร้อมกับการหมุนตัวอย่างรวดเร็ว ปั่นพลังโจมตีใส่กระรอกปลิวออกไป ปีศาจต้นไม้กินคนขาดท่อน ปากของมันแยกออกจากกันก่อนจะแตกสลาย

การต่อสู้ของซิสและคิวดูเหมือนจะลึกเข้ามาในป่าเรื่อยๆ เขาทั้งคู่ไม่รู้ตัว จนกระทั่ง

“มอนสเตอร์หมดสักที” ซิสปักดาบที่พื้นก้มลงเก็บไอเท็มที่ได้ “รากไม้ปีศาจได้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย ส่วนดอกไม้สีชมพูหน้าตาแปลกประหลาด น่าจะขายได้มั้ง”

“เก็บให้หมด” คิวหัวเราะ “ดูสิฉันได้ขวดมีเศษดินลอยอยู่ในนั้นตั้ง ห้าขวด”

“ฉันก็ได้ห้าขวดเหมือนกัน” ซิสมองดูเศษดินขนาดเล็กที่ลอยอยู่ในขวด เหมือนกับที่เขาเห็นในถ้ำใยแมงมุม เปลวไฟขนาดเล็กลอยในขวด “ว่าแต่ม้วนกระดาษพวกนี้มันคืออะไร ไม่เคยเห็น มีตัวหนังสือแปลกๆ เขียนอยู่ด้วย”

“ก้อนดินสี่เหลี่ยมอันนี้ก็ไม่เคยเห็น” คิวพูดขึ้น “ก้อนสีเขียวกลมนี่ก็ด้วย ดูเหมือนเราจะได้ไอเท็มแปลกใหม่เยอะเลย”

“ดีเลย คุ้มค่ายาหน่อย” ซิสมองท้องฟ้าที่เมฆกำลังเป็นหลังคากันแสงแดดให้พวกเขา “แต่เหมือนเราจะมาลึกมากๆ เลยล่ะ”

“อืม กลับกันเลยไหม หรือว่าไปต่อ”

ซิสมองไปรอบๆ “ถ้านายจำทางกลับไดั ฉันว่าเราควรไปต่อ”

คิวควักเข็มทิศขึ้นมา “ไม่ต้องห่วง เราออกจากหมู่บ้านไปทางทิศตะวันออก แล้วก็เฉียงลงมาทางใต้ ทางกลับก็คือ ตะวันตกเฉียงเหนือ”

ซิสปรบมือให้กับคำพูดของคิว นักผจญภัยคนอื่นที่มานั่งพักก็หันมาหน้ามองแล้วก็ส่งยิ้มให้ บางคนก็ล้มลงนอน บ่นออกมาถึงความเหนื่อยล้า บางคนก็ก่อไฟทำอาหาร

บริเวณที่พวกเขานั่งพักผ่อนอยู่ เป็นลานกว้าง กอหญ้าไม่สูงนัก ขึ้นเป็นระยะ ในป่าแห่งนี้อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของหมู่บ้านทานตะวัน โขดหินสีเทาอ่อนบางส่วนมีพืชปกคลุม ลึกเข้าไปในป่า มีเสียงน้ำไหลหลังตอไม้ใหญ่ เสียงหยุดฝีเท้า ก้มตัวหายใจแรง “บ บ บอส!!!”

“โผล่มาแล้วสินะ” นักเวทย์ผู้หญิงสวมชุดคลุมสีส้มลุกขึ้น จับหนังสือเวทย์ออกมา “ไปกันเถอะ”

ชายร่างผอมกระบองสีขาวคาดเอว ถือม้วนกระดาษสีขาวสะอาดเดินตามไป

นักผจญภัยส่วนใหญ่ รีบหนีออกไปจากบริเวณนั้น มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เดินเข้าไปเผชิญ

พื้นสั่นสะเทือนตามจังหวะการเดิน

“หนีเร็วเข้า พวกเราเคยเจอมันครั้งหนึ่ง บีบเพื่อนฉันแตกต่อหน้าต่อตา” ชายร่างอ้วนเก็บอุปกรณ์ทำอาหาร คนข้างๆ ก็เช่นกัน จับอะไรที่คว้าได้ ลุกขึ้นวิ่งหนี

ซิสและคิวมองดูด้วยความสงสัย สิ่งเดียวที่ทั้งคู่พอจะนึกได้ ‘หมาป่าขนาดใหญ่หางไฟ’ เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นอีก ก่อนจะร้องคำรามออกมา ฝูงนกที่แอบอยู่ในต้นไม้ บินหนีออกไป แม้แต่งูก็ยังเลื้อยออกมาจากโขดหินเพื่อหนี

“เอายังไงกันดี” คิวถามซิส

“แอบไปดูคงไม่เสียหายอะไรมั้ง” ซิสคิดต่อ “ไม่รู้สิ สักวันเราก็ต้องเผชิญ ถ้าได้เก็บข้อมูลของมันไว้บ้างก็คงจะดี”

คิวมองบนฟ้าและสาดสายตามามองที่พื้น “ตามนั้น”

เพียงเสี้ยววินาที ทั้งคู่เริ่มก้าวออกไปเพียงหนึ่งก้าว นักเวทย์หญิงชุดคลุมสีส้มก็ปลิวมาติดโขดหิน

คิวจับโล่ออกมาร่ายเวทย์สีเขียวปกคลุม ตั้งรับการโจมตีครั้งต่อไปของมัน ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร มองเข้าไป ต้นไม้ขยับไปมา ซ้าย และ ขวา

“มีบางอย่างกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้” ซิสพูดขึ้นขณะที่เดินมายืนด้านหน้าของนักเวทย์

“เธอ ให้เราช่วยอะไรไหม” หล่อนยื่นมือขึ้นมาให้ซิส เขาดึงหล่อนลุกขึ้น ใบหน้าที่ขาวสะอาด มีรอยสักรูปดวงจันทร์ที่แขน เดินกลับเข้าไป สมุดเวทย์ลอยตามไปด้านข้าง

พุ่มไม้กลมขนาดกลาง พุ่งเข้าชนคิว โล่แสงสีเขียวส่องแสงกระแทกไปมา

“ตัวอะไรวะนั่น” ซิสยืนมองพุ่มไม้ ที่กำลังโจมตี ดูเหมือนจะไม่น่าโหดสักเท่าไหร่ จนกระทั่ง พุ่งชนโล่คิวครั้งที่สาม โล่ตั้งอยู่ แต่ตัวคิวปลิวออกไป

หลังชนโขดหิน “โอ๊ย จุกๆ” คิวจับท้องตัวเอง

ซิสร่ายเวทย์น้ำแข็งปกคลุมดาบ เตรียมตัวโจมตี พุ่มไม้นั้นยืดและหดตัวได้ มันยืดออก หนีบเข้ากับดาบของซิสที่แทงเข้าไป จากนั้นก็โผล่ตาสีแดงภายใต้พุ่มไม้สีเขียวแก่

ซิสพยายามดึงดาบออก มันเหนียวมาก “เอา ดาบ ฉัน คืน มา”

ต้นไม้โคนล้มลงมาจากแรงกระแทก ไฟที่ลุกท่วมอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนัก เสียงก้าวเท้าใหญ่สะเทือนพื้นดิน ดังต่อเนื่อง พุ่มไม้สีเขียวแก่ แสดงท่าทางตกใจ มันคายดาบที่คาบเอาไว้ออก จากนั้นก็หนีไป

คิววิ่งกลับมาจับโล่ที่ตั้งสง่า “ฉันควรทำอย่างไรให้แข็งแกร่งเหมือนโล่”

เท้าขนาดใหญ่ ยกสูงก้าวเข้ามา ซิสแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า

“หนีเร็ว” เขารีบวิ่งออกจากตรงนั้น หินแตกออกเป็นชิ้นเล็กๆ เท้ามีเปลือกไม้ เห็ด เชื้อรา ขึ้นอยู่ ขนที่คล้ายเถาวัลย์พันเต็มขา ซิสและคิวล้มลงกำลังมองเห็น ต้นไม้มีชีวิตขนาดใหญ่ มีเห็ดดอกใหญ่ขึ้นอยู่บนหัว สูงราวๆ สิบเมตร

“ปีศาจต้นไม้พันปี” ชายร่างผอมพูดขึ้น แสงสว่างส่องขึ้นบนแผ่นกระดาษขาวสะอาด “ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ ชำระล้างความชั่วร้าย ช่วยมอบพลังให้แก่นักผจญภัยด้วยเถิด” ลำตัวของซิสและคิว ถูกเคลือบไปด้วยสารสีเหลืองบางๆ ทั้งตัว เขารู้สึกสดชื่น มีชีวิตชีวาขึ้นมา

“ขอบใจมาก” ทั้งคู่ลุกขึ้นยืน “พวกเราขอชมอยู่ห่างๆ แล้วกัน”

“ลูกไฟ” นักเวทย์ร่ายวงแหวน หน้าสมุดถูกเปิดออก เวทย์ไฟลูกกลมร้อนระอุ พุ่งโจมตีใส่ปีศาจต้นไม้ ชนเข้ากลางลำตัว ไฟค่อยๆ ลุกลามไปตามกิ่งไม้ มันเอามือที่ใหญ่เหมือนกิ่งไม้แก่ เถาวัลย์เลื้อยเคลื่อนไหวไปมา ปัดไฟที่ลุกไหม้ออก

เวทย์ลูกไฟพุ่งใส่เข้าไปอีกสามลูก มันร้องคำรามพ่นใส่นักเวทย์ ลอยไปปลิวติดต้นไม้ หล่อนรีบลุกขึ้นมาบีบโพชั่น

ชายร่างผอม คลี่ม้วนกระดาษอีกแผ่นแล้วร่ายคาถา แสงสีเหลืองอ่อนปกคลุมตัวหล่อน ตามด้วยแสงสีฟ้าและเขียว ร่างกายหล่อนฟื้นฟูเร็วอย่างเหลือเชื่อ

“ขอบใจมาก” หล่อนวิ่งเข้าไปพร้อมกับร่ายเวทย์ไฟลงบนพื้นล้อมปีศาจต้นไม้เอาไว้

เขายังร่ายคาถาต่อไป ถือกระบองออกมาเคาะกลางอากาศ แล้วชี้ไปทางปีศาจตอไม้

ความร้อนที่แผดเผา มันสะบัดมือโจมตีสุ่มออกไป ซิสและคิววิ่งหนี เตรียมตัวออกไปให้ห่างที่สุด พลาดซะได้ มันคว้าเข้าตัวทั้งสองคน แล้วบีบจากรากไม้เล็กน้อยบนมือ รัดแน่นขึ้น แน่นขึ้นอีก

“รู้ตัวรึเปล่ากำลังบีบอะไรอยู่” คิวร่ายเวทย์สีเขียวปกคลุมตัวเขาเอง เสียงระเบิดดังขึ้น ตู้ม! มือมันขาดออก เศษไม้ปลิวออกไป